Cykl koniunkturalny – okres rozwoju gospodarczego zawarty pomiędzy dwoma maksymalnymi rozwojami gospodarki.

Dochód

narodowy,

zatrudnienie,

produkcja

Cykl koniunkturalny Czas

Istnieją dwa podziały cyklu koniunkturalnego:

• I podział:

  • Kryzys (recesja) – część opadająca

  • Prosperity – część rosnąca

Dochód

narodowy,

zatrudnienie,

produkcja

Cykl koniunkturalny Czas

• II podział:

  • A – kryzys (recesja)

  • B – depresja

  • C - ożywienie

  • D – rozkwit

Dochód

narodowy,

zatrudnienie,

produkcja

Cykl koniunkturalny Czas

Cztery grupy przyczyn nierównomiernego wzrostu gospodarczego:

1. Pierwsza grupa przyczyn – teorie:

   1. TEORIA INNOWACJI J.A Schumpetera - przyczyną są czynniki rzeczowe: nowe metody produkcji, zmiany popytu inwestycyjnego

   2. TEORIA PRZEINWESTOWANIA G. Cassela – przyczyną są zmiany popytu inwestycyjnego

   3. ZASADA AKCELERACJI A. Aftaliona - w okresie prosperity przedsiębiorstwa antycypują dalszy wzrost gospodarczy i decydują się na dodatkowe inwestycje, aby sprostać przyszłemu popytowi

   4. GRUPA TEORII, która uważała, że rolnictwo ma wpływ na cykl koniunkturalny

2. Druga grupa przyczyn – przyczyny psychologiczne (zmiany nastawienia psychicznego uczestników życia gospodarczego) – fale optymizmu i pesymizmu. Fale wynikają z kumulacji błędów w ocenie gospodarczej

3. Trzecia grupa przyczyn – przyczyny pieniężne, ale dotyczące globalnej podaży pieniądza. Teorie:

   1. TEORIA MONETARYSTYCZNA M. Friedmana

   2. TEORIA ZMIANY STÓP PROCENTOWYCH

   3. TEORIA PRZEINWESTOWANIA PIENIĘŻNEGO F. A. Hayek - (i wpływu tego przeinwestowania na strukturę produkcji)

4. Czwarta grupa przyczyn – struktury wydatkowania pieniędzy:

   1. TEORIA J. M. Keynes

TEORIA J.M. Keynesa

Keynes badał na co są wydatkowane pieniądze (oszczędności i inwestycje). Jego teoria jako jedyna sprawdziła się w praktyce (polityce gospodarczej) z pozytywnym efektem i zapobiegła kolejnym kryzysom. Jego teoria została opisana w książce z 1936 roku – „Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza”. J. M. Keynes uważany jest także za twórcę MAKROEKONOMII. Wszystko przed 1936 rokiem dotyczyło MIKOEKONOMII. Podziały ekonomii:

• Mezoekonomia – na poziomie regionu lub konkretnej branży

• Mikroekonomia – na poziomie członków życia gospodarczego

• Megaekonomia – w skali światowej

• Makreoekonomia – na poziomie całej gospodarki kraju

Teoria zakładała że cykl koniunkturalny to nierównowaga gospodarcza – poszukiwanie przyczyn kryzysu można postawić na poziomie pytań o równowagę gospodarczą.

Y – dochód Y = C + S

C – konsumpcja Y = C + I

S – oszczędności S = I

I – inwestycje

Oszczędności równają się inwestycjom

S > I – luka deflacyjna (przewaga podaży nad popytem)

S < I – luka inflacyjna (przewaga popytu nad podażą)

Dochód,

konsumpcja,

oszczędności,

inwestycje

Procent wykorzystywania

czynników produkcji lub zatrudnienie (praca)

Dochód (Y) jest wprost proporcjonalny do wielkości zatrudnienia.

Założenia:

• Nie ma ingerencji państwa w gospodarkę

• Model ten dotyczy gospodarki autarkia tycznej (państwo nie prowadzi handlu zagranicznego)

• Jest transparentność (wszystkie wielkości są najmowe uczestnikom życia gospodarczego)

• Konsumpcja proporcjonalna do zatrudnienia

• Inwestycje są stałe

S = I – warunek równowagi gospodarczej