Postępowanie karne wykonawcze – proseminarium

ZAJECIA NR 1 18.10.2010r.

I. CZĘŚCI PRACY MAGISTERSKIEJ

1. Strona tytułowa

2. Spis treści

3. Wstęp

4. Część zasadnicza pracy – tekst główny z przypisami dolnymi

5. Zakończenie

6. Streszczenie w j. obcym

7. Bibliografia z podziałem na lit. Źródłową i literaturę uzupełniającą

8. Aneks i wykaz skrótów

II. WYBÓR TEMATU PRAXCY

Temat nie może być zbyt ogólny, obejmujący znaczny obszar przedmiotu post. karnego wyk., ponieważ wtedy istniałoby ryzyko, że praca będzie zarysem jakiejś koncepcji, a nie omówieniem konkretnego zagadnienia.

Temat nie może być również zbyt szczegółowy z uwagi na trudności z dotarciem do literatury i zobowiązaniem do zadań własnych. Temat ma być krótką redakcją problematyki pracy

III. ELEMENTY STRONY TYTUŁOWEJ

1. Nazwa uczelni i wydziału

2. Nazwa kierunku ze wskazaniem trybu studiów

3. Imię i nazwisko studenta

4. Numer albumu

5. Tytuł pracy

6. Określenie seminarium i prowadzącego seminarium

7. Miejsce i data

IV. SPIS TREŚCI

Jest merytorycznym i graficznym skrótem pracy

V. WSTĘP

Wstęp musi zawierać:

1. Wyjaśnienie tematu pracy połączone z uzasadnieniem jego wyboru (np. wskazanie na skomplikowanie problemu pracy, które powoduje jego atrakcyjność naukową).

2. Krótkie zapoznanie z tematyką pracy

Wstęp może zawierać:

1. Wskazanie na powszechność lub wyjątkowość problemu, którego praca dotyczy, a także wskazanie na stopień opracowania tematu w literaturze przedmiotu

VI. kilka redakcji wstępu;

• „przedstawienie tematu zostało dokonane wykorzystaniem literatury z zakresu p.k.wykonawczego.

• „ponadto w wyjaśnieniu zagadnień szczegółowych XYZ pomocna była literatura z dziedziny XYZ”.

• „problematyka pracy koncentruje się wobec zagadnień XYZ”

• „praca dotyczy problemu X (bezpośrednie wskazanie na temat pracy, co wiąże się z koniecznością prezentacji takich kwestii jak YZ, ujęte w odrębne rozdziały pracy”.

• „przedstawienie tematu pracy opiera się na analizie kilku podst. zagadnień z zakresu XYZ”.

Do charakterystyki wstępu;

We wstępie może się również znaleźć wskazanie dot. metody wykorzystanej w pracy

VII. TEKST GŁÓWNY

Treść pracy ma odpowiadać tematowi określonemu w jej tytule i ma stanowić wyczerpujące przedstawienie tematu, udokumentowane literatura przedmiotu pracy i nauk pomocniczych.

Uwagi ogólne:

1. Należy stosować formę bezosobową

2. Wymóg poprawności ortograficznej, stylistycznej i merytorycznej

3. Poza oznaczeniem części pracy, które odpowiadają jej planowi, tzn. rozdziałów, punktów, podpunktów. Nie można stosować zdanych dodatkowych wyróżnień w tekście np. pogrubienia, rozmiar czcionki, kursywa, czy dodatkowe odstępy.

4. Rozwinięcie wątków pobocznych tematu pracy, komentarze i polemiki mogą być umieszczane w przypisie (jest to przypis rozbudowany)

5. Poprawność formalna – numeracja stron → na dole z prawej strony. Tekst jest pisany czcionka 14, odstępy między wersami 1,5; akapity pod czwartą literą; marginesy zgodnie z wzorem.

Przykłady dot. umieszczania przypisów tekście:

• Zdaniem K. Dąbrowskiego * można mówić o … → ujawnienie numeru przypisu podczas prezentacji stanowiska jakiegoś autora połączonego ze wskazaniem jego nazwiska w tekście głównym (nr Przypisu umieszcza się po nazwisku, a nie po prezentacji tego stanowiska). Do identyfikacji autora wystarczy podać pierwsza literę imienia i nazwisko, nie podawać tytułów i stopni naukowych.

• Wśród wielu definicji wskazujących na charakterystykę X należy zwrócić uwagę na tę, która podaje, że jest nią … *. → znak interpunkcyjny jest po numerze przypisu

• W grupie czynników kryminogennych o charakterze wewnętrznym szczególne miejsce zajmuje osobowość*. → * jest to zastosowanie przypisu do szerszego wyjaśnienia istotnego pojęcia rozważań. W przypisie należy podać def. Osobowości lub kilka definicji, albo omówić grupy poglądów dot. wyjaśnienia tego pojęcia, ze wskazaniem na autorów publikacji.

VIII. TEKST GŁÓWNY - UWAGI SZCZEGÓŁOWE

Przypisy:

Uwagi ogólne do przypisów:

• Oznaczenie przypisu:

1. Pierwsza litera imienia

2. Nazwisko

3. Tytuł

4. Wydawnictwo

5. Miejsce wydania

6. Rok wydania

7. Numer strony

8. Nr tomu - w przypadku publikacji wielotomowej

np. B. Hołyst, Kryminologia, PWN, Warszawa 1986, s. 17.

• W przypadku cytowania części publikacji zbiorowej należy wpisać:

pierwszą literę imienia, nazwisko autora tej części, tytuł artykułu lub rozdziału (W:) pierwszą literę imienia, nazwisko redaktora publikacji (red.), tytuł całego opracowania i pozostałe elementy zgodnie z punktem pierwszym

• Tzw. cytowanie z drugiej ręki: pełna identyfikacja autora i publikacji zgodnie z punktem pierwszym, następnie: cyt.za: pełne oznaczenie autora i publikacji, w której umieszczony jest cytat, albo omówione stanowisko autora pracy z której korzysta się nie wprost.

• W przypadku powoływania tego samego opracowania w sąsiednim przypisie stosujemy skrót; Ibid.,s.84 (jeśli jest inna strona) – w tym przypadku pomija się wszystkie inne oznaczenia.

• W przypadku powoływania tego samego opracowania w sąsiednim przypisie, przy zachowaniu tożsamości strony wpisujemy tylko jedno Loc. cot (=miejsce cytowane), pomija się wszystkie inne oznaczenia.

• W przypadku gdy w przypisie wskazuje się pogląd odmienny od prezentowanego w tekście głównym stosujemy skrót porównaj (Por.) i wszystkie inne oznaczenia z punktu pierwszego (tj. Oznaczenie przypisu)

Zasady szczegółowe przypisów:

Jeżeli w pracy wykorzystywanie jest tylko jedno opracowanie jakiegoś autora to:

• Przywołując je po raz pierwszy należy podać pełne oznaczenie według uwag ogólnych

• W przypadku każdego następnego przywołania które nie jest bezpośrednim sąsiedztwem przypisów wpisujemy: nazwisko autora, op.cit., s.8.

• Jeżeli w pracy wykorzystywane jest więcej niż jedno dzieło danego autora, to przy pierwszym powoływaniu piszemy wszystko według zasad ogólnych, a w przypadku każdego nast. powołania wpisuje się: nazwisko, pełny tytuł, numer str.

IX. ZAKOŃCZENIE

Zakończenie stanowi podsumowanie pracy, przypomnieniem jej podstawowych problemów i wniosków. W zakończeniu może się również znaleźć wskazanie dot. możliwości praktycznego wykorzystania wniosków z pary, cz tez potrzeby dalszych badań w zakresie omówionego tematu.

X. BIBLIOGRAFIA

Wykaz bibliografii stanowi zestawienie literatury wykorzystanej w pracy z podziałem na lit. źródłową i uzupełniającą.

Pozycje bibliografii ułożone są w porządku alfabetycznym wdł. kryterium nazwiska autora i należy podać pełne brzmienie imienia. Literatura źródłowa obejmuje akty prawne (które powinny być umieszczone w pierwszej kolejności) a także komentarze do ustaw, podręczniki, monografie, artykuły naukowe. Natomiast lit. uzupełniająca zawiera pozycje słownikowe, encyklopedyczne, czy pozycje z lit. Nauk pomocniczych.

XI. WYKAZ SKÓTÓW

Obejmuje wszystkie pozycje skrótów, które zostały zastosowane w całej pracy, w tym również w przypisach.

Kryterium kolejności skrótów: wdł. alfabetu.

Szczególe miejsce w tym wykazie zajmują skróty nazw wydawnictw, czasopism.

XII. ANEKS

Jest fakultatywna częścią pracy. Stanowi opis narzędzia badawczego, jeśli praca opiera się na badaniach własnych autora (mnie ), a także zestawienie tabeli czy wykresów wykorzystywanych do opisu statystycznego zagadnień pracy.

ZAJECIA NR 2 25.10.2010r.

I. UWAGI SZCZEGÓŁOWE DO TEKSTU GŁÓWNEGO:

• Konieczność zachowania proporcji rozważań poszczególnych rozdziałów pracy, ich punktów oraz podpunktów

• W przypadku, gdy praca zawiera rozdział historyczny należy opracować zagadnienia w sposób możliwie zwarty z wyeksponowaniem kwestii podstawowych dla przedstawienia tematu pracy

• Na początku każdego rozdziału należy przedstawić krótkie uzasadnienie tematem rozdziału wobec tematu pracy(!) i prowadzić analizy poszcz. kwestii rozdziału, nawiązując do tematu całej pracy np. „konieczność wskazania na zagadnienie X (tu temat rozdziału) wynika z …” takim uzasadnieniem może być:

1. Konieczność wykorzystania badań i przedstawienia ich wyników w zakresie najnowszej analizy instytucji X.

2. Konieczność wyjaśnienia pojęć użytych w temacie pracy

3. Kompleksowe przedstawienie problemu zawartego w temacie pracy.

• Warunkiem powodzenia konsekwentnego przedstawiania tematu pracy w poszcz. rozdziałach jest dobre przygotowanie koncepcji pracy zgodnie z przyjętym planem. Pomocą w tym zakresie może być sporządzenie szczegółowego planu poszczególnych rozdziałów, który zawrze dodatkowo (oprócz tych elementów które są wskazane w planie właściwym) zagadnienia nowe które doprecyzowują poszczególne punkty i podpunkty planu właściwego. Plan taki nie stanowi żądnej oficjalnej części pracy i z tego względu nie może być w niej zawarty. Stanowi jedynie narzędzie na użytek piszącego, który usprawnia redakcję całego tekstu pracy.

• W przypadku oparcia jakiejś części analizy wyłącznie przede wszystkim na aktach prawnych należy zachować hierarchię źródeł ( powołując akt normatywny w tekście głównym należy podać rodzaj aktu normatywnego, datę i tytuł aktu, w przypisie natomiast jeszcze raz to samo + publikator (np. DzU), numer, pozycję, z późniejszymi zmianami. Przypis przy akcie normatywnym stosuje się tylko do pierwszego jego powołania.

• Mając na uwadze fakt, że w pracy wykorzystuje się badania różnych autorów, którzy w zakresie tego samego tematu stosują różną terminologię, należy przyjąć dla zagadnień kluczowych terminologie jednolita. Wyjątek dot. sytuacji, gzie dla wskazania na szczególna złożoność jakiegoś zagadnienia potrzebne jest prezentowanie z zachowaniem oryginalnych terminologii różnorodnych ujęć i koncepcji.

• W przypadku prezentowania treści mających charakter wyliczeń, należy ograniczyć do minimum różnicowanie tych treści na punkty, podpunkty, myślniki.

II. PRZYPISY ROZBUDOWANE:

1. Poprzez wskazanie kilku lub więcej źródeł w których jest mowa o zagadnieniu poruszanym w danym miejscu pracy. podstawą do takiego przypisu są następujące sformułowania w tekście np.

• „wskazana wyżej teoria została szeroko przedstawiona w literaturze przedmiotu”

• „taki pogląd znajduje licznych zwolenników”

• „przedstawiona definicja jest jedna z wielu podawanych w literaturze dla wyjaśnienia pojęcia X”

1. Poprzez szersze wyjaśnienie jakiegoś problemu, teorii, pojęcia, np. wskazanie innych, dodatkowych definicji jakiegoś pojęcia, przedstawienia bardziej szczegółowej charakterystyki omawianej teorii, w takim przypadku w części zasadniczej pracy charakterystyka będzie ograniczona do cech najważniejszych, w przypisach będzie szersza.

Przy szerszym przedstawieniu jakiegoś problemu przypis zawiera dodatkowe stanowiska na dany problem, czy szerszą argumentację stanowisk wskazanych w części zasadniczej pracy.

1. Przypis zawiera komentarz piszącego do omawianego zagadnienia. Zwykle jest to równoznaczne z zajęciem określonego stanowiska wobec przedstawionego zagadnienia np. „Wśród wskazanych poglądów szczególna uwagę należy zwrócić na pogląd X, z uwagi na ………”; „Wydaje się prawidłowe uznanie słuszności stanowiska X z uwagi na ……”

III. ETAPY PISANIA PRACY ,AGISTERSKIEJ

1. Wybór zakresu pracy np. systemy penitencjarne, rozwój p. karnego wykonawczego w Polsce

2. Zgromadzenie podst. literatury

3. Wybór tematu pracy (podlega akceptacji promotora)

4. Zgromadzenie całej literatury

5. Przygotowanie planu pracy (podlega akceptacji promotora)

6. Przygotowywanie pracy (w 3 egzemplarzach)

IV. WYKAZ SKRÓTÓW

Największe znaczenie w pracy maja skróty nazw wydawnictw i czasopism. Wykaz skrótów jest zestawieniem zwartym, dla wszystkich grup skrótów przedstawionym w porządku alfabetycznym. Skróty użyte w całej pracy powinny być oznaczone konsekwentnie w każdym miejscu tj. tak samo w tekście głównym, przypisach, czy bibliografii np. :

• NP → Nowe Prawo

• PS → Przegląd Sądowy

• PP → Problemy Praworządności

• NRP → Roczniki Nauk Prawnych

• RNS → Roczniki Nauk społecznych

• ZP → Zdrowie Psychiczne

• PiP → Państwo i Prawo

• PiPr → Prokuratura i Prawo

V. ZASADY WYKORZYSATNIA LITERARURY

1. Hierarchia literatury:

2. Akty normatywne

3. Monografie – całościowe opracowanie danej problematyki

4. Podręczniki

5. Komentarze do ustaw

6. Artykuły naukowe

7. Sprawozdania z konferencji

8. Internet – jest możliwe powołanie się na oficjalne strony internetowe z podaniem dziennej daty odczytu

Ważną czynnością przygotowania pracy jest ocena wartości merytorycznej zgromadzonej literatury, która pozwoli na ustalenie kolejności jej analizy i wykorzystania w pracy. w tym zakresie konieczne jest pokazanie w całym zbiorze literatury pozycji które:

• Całościowo albo w znaczącej części przedstawiają problem pracy

• W pewnej części wybranych zagadnień podejmują problemy jakich dot. praca

• Stanowią opis tła (kontekstu) zagadnień pracy. są nimi zazwyczaj pozycja literatury pomocniczej

Ustaleniu merytorycznej wartości literatury powinno towarzyszyć porządkowanie chronologiczne zgodnie z zas. pierwszoplanowego i obowiązkowego wykorzystania pozycji najnowszych. Odstępstwem w tym zakresie jest uwzględnienie w pracy rozdziału historycznego.

V. JAK PRZEDSTAWIĆ W PRACY WŁASNY PUNKT WIDZENIA?

• „wydaje się, ze w obowiązujących w literaturze pracy definicjach …… zabrakło zwrócenie uwagi na problem X’

• „Jak wynika z przedstawionej argumentacji wyjaśnienie problemu x wiąże się z koniecznością uwzględnienia dodatkowych czynników w postaci ……”

• „nie podejmując się ostatecznego rozstrzygnięcia problemu X należy zwrócić uwagę na istotność zagadnienia Y”

• „wydaje się słuszne aby w ramach analizy instytucji X obok poglądów doktryny uwzględnić również stanowisko SN”.

Na 28 XI referat z przypisami i zachowaniem formy pm