Prawne podstawyzpieczeństwa ćw

I. CHARAKTERYTYKA GAŁĘZI PRAWA BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO:

1. Istota prawa bezpieczeństwa narodowego

Prawo – zbiór norm i zasad postępowania regulujących stosunki społeczne, ustanowionych lub uznanych w odpowiedniej formie przez państwo. Których realizowanie jest zagwarantowane w ostateczności zorganizowanym przymusem państwowym.

Dzięki normom stanowionym przez właściwe organy określa się reguły postępowania we wszystkich dziedzinach funkcjonowania państwa, organów władzy, sfery rynkowej, trzeciego sektora i poszczególnych obywateli. Od charakteru i zakresu prawa (norm prawnych) zależy sprawność organizacji państwa, a tym samym sprawność organizacyjna i funkcjonalna poszczególnych tworów organizacyjnych tworzonych przez państwo i działających w jego imieniu.

Prawo reprezentowane przez liczne źródła prawa powszechnie obowiązującego (konstytucja, ratyfikowane umowy międzynarodowe, ustawy, rozporządzenia i akty prawa miejscowego) oraz prawa wewnętrznego (uchwały, zarządzenia, okólniki, zalecenia) reguluje na różny sposób dziedzinę bezpieczeństwa narodowego, zarówno sferę funkcjonalną (misje, cele, i zadania, powiązania wewnątrz i zewnątrz systemowe), przedmiotową (zakres działania), jak i organizacyjną (struktury formalne). Prawo bezpieczeństwa narodowego obejmować będzie nie tylko regulacje związane z bezpieczeństwem, lecz także i te, które wspomagają realizację celów bezpieczeństwa narodowego.

Istota bezpieczeństwa narodowego – pryzmat dorobku teoretycznego; doświadczenie praktyczne.

Prawo obronne jako prawo w sensie przedmiotowym: pewny zespół norm o określonych cechach, regulujących problematykę stricte obronną jako prawo stosowane w celu realizacji misji, celów i zadań obronnych państwa.

2. Elementy składowe prawa bezpieczeństwa narodowego

Zasada konstytucyjności – wszystkie akty prawne muszą być zgodne z konstytucją.

3. Aspekty prawne bezpieczeństwa politycznego

- prawo międzynarodowe gwarantuje poszczególnym państwom suwerenną równość, zapewnienie wolności od ingerencji uczestników stosunków międzynarodowych w wewnętrzne kompetencje państwa.

- bezpieczeństwo polityczne jako dziedzina bezpieczeństwa narodowego RP podlega m.in. regułom:

a) prawa międzynarodowego publicznego (traktatów; organizacji międzynarodowych; dyplomatycznego i konsularnego; konfliktów zbrojnych)

b) prawa krajowego: konstytucji RP oraz ustaw regulujących państwa; pluralizmu politycznego; ustroju gospodarczego; ustrój społeczny; status prawny jednostki, prawa wolności i obowiązki obywatelskie; prawo karne; ochronę ustroju RP, prawo azylu; ochrony informacji niejawnych.

4. Aspekty prawne bezpieczeństwa militarnego

Prawo bezpieczeństwa militarnego -> prawo obrony obejmuje:

a) normy prawne zawarte w aktach prawa międzynarodowego na rzecz zapobiegania zjawiskom prowadzącym do groźby użycia siły militarnej; przeciwstawiania się agresji, ochrony przed skutkami konfliktów.

b) prawo krajowe bez. Militarnego – regulujące zakres, zasady działania i kompetencje różnych podmiotów w zakresie przygotowania i przeciwdziałania faktycznemu zastosowaniu siły zbrojnej; to: prawo przeciwwojenne, obejmujące normy zapobiegania użyciu siły na sposób wojskowy w stosunkach wewnętrznych; prawo obronne stanowione w czasie stanu wojennego; prawo demobilizacji państwa i przywrócenia stanu normalnego; prawo państwa podziemnego (akty prawne, które ustanawiają normy chroniące państwo przed użyciem na wzór wojskowy dla zdobycia władzy politycznej, wymuszenia na legalnej władzy określonych ustępstw lub osiągnięcia korzyści ekonomicznych, ideologicznych)

- Typologie krajowego prawa obronnego:

a) prawo konstytucyjne – normy regulujące i oddziaływujące na dziedzinę obronną.

b) prawo bezpośrednio regulujące tematykę obronną: zawiera normy ustalające ogólną organizację obrony narodowej, obejmujące generalne ustalenie o zasięgu ogólnokrajowym i dotyczącym wszystkich podmiotów prawa krajowego i dziedzin funkcjonowania państwa. Regulujące kompetencje obronne organów państwowych, czyli te akty prawne, w których określono właściwości, uprawnienia i zadania organów państwa w dziedzinie obronności. Ustalające misje w poszczególnych dziedzinach obrony narodowej. Normy prawne dotyczące problematyki obronnej, regulowane prawem miejscowym.

c) Źródła prawa ‘wspierające’ problematykę obronną.

5. Aspekty prawne bezpieczeństwa ekonomicznego

Pojęcie bezpieczeństwa ekonomicznego ma kilka wymiarów. Po pierwsze wiąże się je nie tylko ze sprawnym funkcjonowaniem państwa, ale również z dobrobytem i zrównoważonym rozwojem społeczeństwa. Po wtóre podkreśla procesualny charakter tego zjawiska. Zaś po trzecie dostrzega istnienie czynników o charakterze wewnętrznym, które mogą również doprowadzić do zaburzeń rozwojowych. Działania na rzecz bezpieczeństwa ekonomicznego, przyjmujące postać środków normatywnych, polegające nie tylko na rozpoznawaniu i przeciwdziałaniu zagrożeniom, ale także na wspieraniu, ochronie, gwarancjach i poręczeniach dla kluczowych sektorów gospodarki, a także gromadzeniu środków publicznych i tworzeniu rezerw i zapasów, będą miały szczególne znaczenie.

Dla prowadzenia podstawowych analiz można przyjąć podział na następujące grupy:

  1. prawo międzynarodowe, w tym wspólnotowe,

  2. prawo krajowe RP, a w tym m.in. prawo: konstytucyjne; administracyjne; morskie; górnicze; handlowe; energetyczne; finansowe (budżetowe, dewizowe, celne, podatkowe, publiczne bankowe, rynku finansowego) i karne.

Prawo międzynarodowe w zakresie bezpieczeństwa ekonomicznego obejmuje m.in. kwestie: celne; publicznego obrotu papierami wartościowymi; manipulacji na rynku; prania brudnych pieniędzy, ujawniania, zajmowania i konfiskaty dochodów pochodzących z przestępstwa; finansowania terroryzmu; uczciwego przedstawiania zaleceń inwestycyjnych oraz ujawniania konfliktów; dopuszczalnych praktyk rynkowych; wspólnych reguł przywozu i ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych; system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania; przedawnienia w międzynarodowej sprzedaży towarów; wspólnotowego systemu zwolnień celnych; Międzynarodowego Funduszu Walutowego; ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich; orzeczenia wstępnego przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w ochronie interesów finansowych; wspólnego systemu opodatkowania dotyczącego spółek różnych państw członkowskich; swobodnego przepływu towarów, swobody świadczenia usług, rolnictwa oraz polityki transportowej.

Prawo krajowe RP dotyczące bezpieczeństwa ekonomicznego można podzielić na dwie grupy. Pierwsza, to mnóstwo aktów prawnych z zakresu prawa finansowego, administracyjnego, morskiego; górniczego; handlowego; energetycznego etc, oprócz prawa karnego. Druga zaś, to normy prawa karnego w przedmiotowym zakresie, dotyczące przestępstw przeciwko: obrotowi gospodarczemu; obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi; ochronie informacji; wiarygodności dokumentów; mieniu; środowisku; publicznemu; własności intelektualne, a także łapownictwa i płatnej protekcji; o charakterze terrorystycznym; skarbowym oraz stanowiących czyn nieuczciwej konkurencji.

Prawo odpowiedzialności karnej za przestępstwa w zakresie bezpieczeństwa ekonomicznego dotyczące przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu regulowane jest przepisami m.in.: kodeksu karnego oraz ustaw dotyczących: działalności ubezpieczeniowej; obligacji; prawa bankowego; prawa własności przemysłowej; kodeksu spółek handlowych; obrotu z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa; wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym; kredytu konsumenckiego. Przestępstwa przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, znajdujące swoje regulacje
w kodeksie karnym, a także ustawach regulujących kwestie: obrotu instrumentami finansowymi; listów zastawnych i banków hipotecznych; oferty publicznej i warunków wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych. Przestępstw łapownictwa i płatnej protekcji regulowana jest przepisami kodeksu karnego, a także dotyczącymi świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o CBA.

6. Aspekty prawne bezpieczeństwa społecznego

Prawo międzynarodowe podejmuje w tym obszarze sprawy: prawa do życia, wolności myśli, sumienia i wyznania, uznawania podmiotowości prawnej istoty ludzkiej; zakazu stosowania tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania; zakazu trzymania człowieka w niewolnictwie, skazywania człowieka za czyn, który nie stanowił przestępstwa w chwili jego popełnienia; zakazu pozbawiania wolności z powodu niemożności wywiązania się ze zobowiązań umownych; prawa do ochrony zdrowia, nauki, odpowiedniego wynagradzania, pomocy socjalnej, rozrywki, do pracy, własności i dziedziczenia, a także prawa kulturalne.

Organizacja państwowa życia społecznego tworzy gwarancje bezpieczeństwa społecznego w dwojakiego typu obszarach: materialno-kulturowym oraz politycznym. Pierwszy z nich obejmuje wszelkie przejawy realizacji potrzeb w wymiarze ekonomicznym, socjalnym i kulturowym. Obszar potrzeb politycznych wiąże się zaś z problematyką praw i wolności obywatelskich (wymiar sprawiedliwości, prawa polityczne.

Prawo krajowe w zakresie bezpieczeństwa społecznego możemy dzielić według przyjętej do tej pory metodyki, w tym wypadku na: prawo konstytucyjne, administracyjne, gospodarcze (publiczne i prywatne), cywilne, pracy, rodzinne, karne i procesowe.

Prawa międzynarodowego oraz prawa krajowego w zakresie: pomocy społecznej, świadczeń rodzinnych, opieki nad osobami niepełnosprawnymi, prawa pracy, promocji zatrudnienia i łagodzenia skutków bezrobocia, warunków pracy, ubezpieczeń społecznych i opieki i ochrony rodziny i dzieci.

Prawo międzynarodowe w tej materii reguluje kwestie: praw i podstawowych wolności człowieka i obywatela; przeciwdziałania dyskryminacji; praw dziecka; ochrony praw pracowników (w tym młodocianych) i zasad zatrudnienia; niektórych aspektów organizacji czasu pracy; ochrony rodziny i niepełnosprawnych; ochrony praw dziecka; bezpieczeństwa i higieny pracy; ochrony praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin; urlopu rodzicielskiego, równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, a także pomocy prawnej w przedmiotowym zakresie.

7. Aspekty prawne bezpieczeństwa ekologicznego

Źródła prawa regulujące problematykę bezpieczeństwa ekologicznego możemy podzielić na dwie zasadnicze grupy:

1) normy prawne zawarte w aktach prawa międzynarodowego, w tym wspólnotowego,

2) prawo krajowe bezpieczeństwa ekologicznego – regulujące zakres, zasady działania i kompetencje, organów władzy i administracji publicznej oraz innych organów
i instytucji państwowych, przedsiębiorców i innych jednostek organizacyjnych, organizacji społecznych, a także obywateli na rzecz realizacji konstytucyjnego obowiązku dbałości o stan środowiska, a w tym: regulujące ochronę dziedzictwa przyrodniczego
i racjonalne użytkowanie zasobów przyrody; zrównoważone wykorzystanie surowców, materiałów, wody i energii; regulujące działania na rzecz poprawy jakości środowiska i bezpieczeństwa ekologicznego; służące realizacji przedsięwzięć na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatu; prawo karne; prawo wspierające.

W skład dorobku prawa międzynarodowego w tej materii wchodzą m.in. sprawy: ochrony światowego dziedzictwa naturalnego; oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym; różnorodności biologicznej; bezpieczeństwa biologicznego; dobrowolnego udział organizacji w systemie ekozarządzania i audytu; wspólnotowego systemu kontroli eksportu produktów i technologii podwójnego zastosowania; nadzoru i kontroli przesyłania odpadów; odpowiedzialności za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami; ochrony dzikiego ptactwa; ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory; zwalczania zanieczyszczeń powietrza przez zakłady przemysłowe; wpływu wywieranego przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko; ograniczania zanieczyszczenia środowiska; dostępu do informacji o środowisku; zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli; zarządzania jakością otaczającego powietrza; kontroli awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi; zmian klimatu; handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych; międzynarodowego handlu zwierzętami i roślinami zagrożonymi wyginięciem; ochrony wędrownych gatunków dzikich zwierząt; zakazu prób broni nuklearnej w atmosferze, przestrzeni kosmicznej i pod wodą; nie rozprzestrzeniania broni jądrowej; zakazu jej umieszczania i innych rodzajów broni masowej zagłady na dnie mórz i oceanów; zakazu prowadzenia badań, produkcji i zapasów broni biologicznej (bakteriologicznej) i toksycznej oraz o ich zniszczenia; współpracy w dziedzinie badań i wykorzystania przestrzeni kosmicznej w celach pokojowych; dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska; ochrony warstwy ozonowej; wczesnego powiadamiania i pomocy w przypadku o awarii jądrowej lub zagrożenia radiologicznego; prawa morza; ochrony środowiska morskiego Morza Bałtyckiego (I Konwencja helsińska).

Prawo krajowe regulujące ochronę dziedzictwa przyrodniczego i racjonalne użytkowanie zasobów przyrody wynika z normy konstytucyjnej, a także przepisów z zakresu: ochrony środowiska i przyrody; udostępniania informacji o środowisku; rolnictwa ekologicznego; ochrony gruntów rolnych i leśnych; ochrony lasów; prawa wodnego; organizmów genetycznie zmodyfikowanych; ochrony roślin; obrotu
z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa; zapobiegania szkodom w środowisku i ich naprawy; handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji; rybactwa śródlądowego; prawa łowieckiego; rybołówstwa morskiego; ochrony zwierząt; międzynarodowego przemieszczania odpadów; zapobiegania zanieczyszczaniu morza przez statki.

8. Aspekty prawne bezpieczeństwa kultowego

Zgodnie z dotychczasową metodyką źródła prawa regulujące problematykę bezpieczeństwa kulturowego możemy podzielić na dwie zasadnicze grupy:

1) normy prawne zawarte w aktach prawa międzynarodowego, w tym wspólnotowego, dotyczące: swobodnego przepływu wartości, ideologii, promowania kultury narodowej w świecie i tworzenia sprzyjających warunków do rozwoju kultury; ochrony praw autorskich, baz danych oraz dzieł literackich i artystycznych; ochrony zabytków i dzieł sztuki;

2) prawo krajowe bezpieczeństwa kulturowego, a w tym dotyczące: ochrony języka polskiego, tożsamości narodowej (i państwowej), dziedzictwa historycznego i symboli narodowych; tworzenia, upowszechniania i ochrony kultury, w tym dziedzictwa kulturalnego narodu; wolności kultu religijnego; ochrony dorobku naukowego, literatury; ochrony i przechowywania zasobów archiwalnych; ochrony praw autorskich; ochrony zabytków, pomników historii i opieki nad zabytkami; bezpieczeństwa ideologicznego oraz prawo wspierające.

Prawo międzynarodowe dotyczące swobodnego przepływu wartości, ideologii, promowania kultury narodowej w świecie i tworzenia sprzyjających warunków do rozwoju kultury wiąże się z: ochroną i popieraniem rozwoju narodowego wkładu do wspólnego dziedzictwa kulturalnego Europy oraz działaniem na rzecz zachęcania obywateli do studiów nad językami, historią i cywilizacją innych narodów oraz udostępnianiem środków w celu popierania tych studiów na własnym terytorium; uznaniem obiektów o europejskiej wartości kulturalnej znajdujących się w dyspozycji danego państwa za integralne części wspólnego dziedzictwa kulturalnego Europy; podejmowaniem odpowiednich kroków dla ich ochrony i zapewnieniem do nich właściwego dostępu.

Regulacje dotyczące ochrony praw autorskich, baz danych oraz dzieł literackich artystycznych wynikają z postanowień konwencji o prawie autorskim oraz dyrektyw, aktów i traktatów dotyczących: ochrony prawnej programów komputerowych; prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej; koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową; harmonizacji czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych; ochrony prawnej baz danych; ochrony dzieł literackich i artystycznych. Prawo ochrony zabytków i dzieł sztuki wynika z regulacji dotyczących: środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury; ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego; ochrony ofiar międzynarodowych oraz nie-międzynarodowych konfliktów zbrojnych; ochrony instytucji artystycznych i naukowych oraz zabytków historycznych; praw i zwyczajów wojny lądowej; bombardowania przez siły morskie w czasie wojny; ochrony dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego.

9. Aspekty prawne bezpieczeństwa powszechnego

Rangę tej dziedziny podkreśla, a zarazem potwierdza potrzebę jej wyróżnienia, dorobek prawa międzynarodowego oraz prawa krajowego RP.

W niniejszym opracowaniu główny podział jest już klasyczny i obejmuje:

1) akty prawa międzynarodowego, a w tym: prawo ochrony ofiar wojny i dóbr kultury w czasie konfliktu zbrojnego; regulacje związane z ochroną ludności
w sytuacjach klęsk i katastrof;

2) prawo krajowe RP dotyczące bezpieczeństwa powszechnego, w tym:

– prawo bezpośrednio regulujące przedsięwzięcia z zakresu bezpieczeństwa powszechnego, dotyczące zadań realizowanych w m.in. działach administracji: administracja publiczna; gospodarka; budownictwo, gospodarka przestrzenna
i mieszkaniowa; gospodarka morska; gospodarka wodna; rolnictwo; transport; środowisko; sprawy wewnętrzne; zdrowie, a także przepisy regulujące problematykę działalności administracji publicznej niewchodzącej w zakres działów administracji, terenowej administracji rządowej i samorządu terytorialnego.

– prawo wspierające: konstytucyjne; administracyjne; karne; finansowe; pracy.

Prawo krajowe dedykowane bezpośrednio dziedzinie ochrony ludności przed niebezpieczeństwami wynikającymi z działań zbrojnych – obronie cywilnej w rozumieniu prawa międzynarodowego przedstawiono w części dotyczącej prawa obronnego RP, pod tytułem jak wyżej. Prawo bezpośrednio regulujące przedsięwzięcia z zakresu bezpieczeństwa powszechnego wynika z regulacji konstytucyjnych, z wprowadzeniem instytucji stanu klęski żywiołowej włącznie, a ponadto stanowi materię regulacji aktów prawnych dotyczących: Prawa geodezyjnego
i kartograficznego; prawa energetycznego; dozoru technicznego; rezerw strategicznych; zapasów ropy naftowej i gazu ziemnego; prawa budowlanego; prawa wodnego; Inspekcji Weterynaryjnej; ochrony roślin; ochrony lasów; prawa lotniczego; dróg publicznych; transportu kolejowego; przewozu koleją towarów niebezpiecznych; transportu drogowego; prawa o ruchu drogowym; prawa przewozowego; międzynarodowego przemieszczania odpadów; prawa ochrony środowiska; prawa atomowego; ochrony przeciwpożarowej; Państwowej Straży Pożarnej; szczegółowych zasad organizacji krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego itp.

10. Aspekty prawne bezpieczeństwa publicznego

Przedmiotowa problematyka znajduje swoje miejsce w regulacjach międzynarodowych, w tym szczególnie prawa unijnego oraz prawa krajowego RP. Poniższy podział należy traktować jako umowny i wymagające dalszych szczegółowych analiz. Są to:

1) akty prawa międzynarodowego, a w tym dotyczące m.in.: obywatelstwa i swobodnego przemieszczania się ludzi; ochrony danych osobowych; ochrony informacji niejawnych; zwalczania narkomanii i terroryzmu; wymiaru sprawiedliwości; polityki migracyjnej; ochrony granic; przestępczości zorganizowanej; praw obywateli w życiu codziennym; praw przedsiębiorców i konsumentów;

2) prawo krajowe RP dotyczące bezpieczeństwa publicznego, w tym regulacje z zakresu:

a) prawa konstytucyjnego;

b) prawa administracyjnego w tym: ustrojowego; materialnego oraz procesowego;

c) prawa pracy, w kwestiach związanych z: nawiązywaniem stosunku pracy; zwalnianiem; zawieraniem umów o pracę, zlecenia i o dzieło; rokowaniami pracowniczymi; sporem zbiorowym oraz strajkami;

d) prawa cywilnego;

e) prawa ochrony konsumentów;

f) prawa karnego i wykroczeń, a w tym dotyczących przestępczości i wykroczeń:

– przestępczości: w rozumieniu Kodeksu karnego przeciwko: życiu i zdrowiu; bezpieczeństwu powszechnemu; bezpieczeństwu w komunikacji; środowisku; wolności; wolności sumienia i wyznania; wolności seksualnej i obyczajności; rodzinie i opiece; czci i nietykalności cielesnej; prawom osób wykonujących pracę zarobkową; działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego; wymiarowi sprawiedliwości; wyborom i referendum; porządkowi publicznemu; ochronie informacji; wiarygodności dokumentów; mieniu; obrotowi gospodarczemu; obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi oraz, w rozumieniu Kodeksu karnego skarbowego, przestępstwa skarbowe

– wykroczeń: skarbowych (patrz wyżej) oraz, w rozumieniu Kodeksu wykroczeń, przeciwko: porządkowi i spokojowi publicznemu; instytucjom państwowym, samorządowym
i społecznym; bezpieczeństwu osób i mienia; bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji; osobie; zdrowiu; mieniu; interesom konsumentów; obyczajności publicznej; urządzeniom użytku publicznego; obowiązkowi ewidencji, a także w zakresie szkodnictwa leśnego, polnego i ogrodowego.

Teza 2. Treść norm prawnych potwierdza istnienie interdyscyplinarnych związków między poszczególnymi rodzajami bezpieczeństwa narodowego, a tym samym wymusza konieczność istnienia takiej organizacji państwa, aparatu zarządzającego i wykonawczego, która umożliwiłaby łączenie w jedną całość jego wielowątkowych aspektów.

II. PODSTAWY KONSTYTUCYJNE KIEROWANIA BEZPIECZEŃSTWEM I OBRONNOŚCIĄ PAŃSTWA:

1.Główne zasady konstytucyjne dotyczące bezpieczeństwa państwa :

2.Kompetencje prezydenta w zakresie bezpieczeństwa:

- Nadaje ordery i odznaczenia

- Stosuje prawo łaski

- jest najwyższym zwierzchnikiem Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,

- w czasie pokoju sprawuje zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi za pośrednictwem Ministra Obrony Narodowej,

- mianuje Szefa Sztabu Generalnego i dowódców rodzajów Sił Zbrojnych

- na czas wojny, na wniosek Prezesa Rady Ministrów mianuje Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych,

- na wniosek Ministra Obrony Narodowej, nadaje określone w ustawach stopnie wojskowe,

- powołuje i odwołuje członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego

- w razie bezpośredniego, zewnętrznego zagrożenia państwa, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, zarządza powszechną lub częściową mobilizację i użycie Sił Zbrojnych do obrony Rzeczypospolitej Polskiej,

- postanawia o stanie wojny (jeżeli Sejm nie może się zebrać na posiedzenie),

- w razie zewnętrznego zagrożenia państwa, zbrojnej napaści na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub, gdy z umowy międzynarodowej wynika zobowiązanie do wspólnej obrony przeciwko agresji, Prezydent RP, na wniosek Rady Ministrów może wprowadzić stan wojenny na części albo na całym terytorium państwa ( za zgodą Sejmu),

- w razie zagrożenia konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego, Prezydent RP, na wniosek Rady Ministrów może wprowadzić, na czas oznaczony, nie dłuższy niż 90 dni, stan wyjątkowy na części albo na całym terytorium państwa (za zgodą Sejmu)

3. Uprawnienia innych organów konstytucyjnych dotyczące bezpieczeństwa państwa

PARLAMENT

RADA MINISTRÓW

Zgodnie z art. 146 Konstytucji Rada Ministrów odpowiada m.in. za: zapewnienie

bezpieczeństwa wewnętrznego państwa oraz porządek publiczny, zapewnienie

bezpieczeństwa zewnętrznego, sprawowanie ogólnego kierownictwa w dziedzinie

obronności oraz coroczne określenie liczby obywateli powoływanych do czynnej

służby wojskowej.

Do zadań szczegółowych RM w dziedzinie bezpieczeństwa zewnętrznego i

obronności należy:

• opracowywanie projektów strategii bezpieczeństwa narodowego;

• planowanie i realizacja przygotowań obronnych państwa, zapewniających jego

funkcjonowanie w razie zewnętrznego zagrożenia bezpieczeństwa i w czasie wojny,

w tym planowanie przedsięwzięć gospodarczo-obronnych oraz zadań wykonywanych

na rzecz Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i wojsk sojuszniczych;

• przygotowanie systemu kierowania bezpieczeństwem narodowym i organów

władzy publicznej do funkcjonowania na stanowiskach kierowania;

• utrzymywanie stałej gotowości obronnej państwa, wnioskowanie do Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej o jej podwyższanie w razie zewnętrznego zagrożenia bezpieczeństwa i w czasie wojny oraz ojej obniżanie, stosownie do zmniejszenia stopnia zagrożenia;

• określanie obiektów szczególnie ważnych dla bezpieczeństwa państwa, w tym

obronności, oraz przygotowania ich szczególnej ochrony;

• przygotowanie na potrzeby obronne państwa i utrzymanie w stałej gotowości

jednolitych systemów obserwacji, pomiarów, analiz, prognozowania i powiadamiania;

• przygotowanie systemu stałych dyżurów na czas zewnętrznego zagrożenia

bezpieczeństwa państwa i wojny;

• określanie zasad wykorzystania służby zdrowia i infrastruktury technicznej państwa

na potrzeby obronne, w tym sposobu zabezpieczenia przestrzeni powietrznej i wód

terytorialnych w razie zewnętrznego zagrożenia bezpieczeństwa i w czasie wojny;

• zapewnienie funkcjonowania systemu szkolenia obronnego w państwie;

• prowadzenie kontroli stanu przygotowań obronnych w państwie.

KOMISJE PARLAMENTARNE

Komisje parlamentarne są to pomocnicze organy parlamentu, złożone z parlamentarzystów i przygotowujące projekty decyzji parlamentarnych w dziedzinie ustawodawstwa i kontroli. Są tworzone w poszczególnych izbach parlamentu (w Polsce — komisje sejmowe i senackie). Mogą być też mieszane, np. dla uzgodnienia spornych spraw między izbami.

Komisje parlamentarne mogą być:

Dodatkowo Sejm ma prawo powołać tzw. komisje śledczą mająca dodatkowe uprawnienia w ustalaniu faktów. W polskim Sejmie (2005 r.) istniało 26 komisji stałych, w Senacie — 14 oraz, wspólna dla obu izb, Komisja Konstytucyjna Zgromadzenia Narodowego, w której skład wchodzą posłowie i senatorowie.

Rada Bezpieczeństwa Narodowego:

Uprawnienia i zakres działania Rady Bezpieczeństwa Narodowego (RBN):

RBN jest organem doradczym Prezydenta RP w zakresie wewnętrznego i zewnętrznego bezpieczeństwa Państwa.

Zadaniem RBN jest rozpatrywanie kwestii i wyrażanie opinii dotyczących bezpieczeństwa państwa, a w tym m.in.:

Tryb funkcjonowania RBN:

Rada zwoływana jest z inicjatywy Prezydenta, który ustala porządek jej obrad.

III. PRAWA I WOLNOŚCI CZŁOWIEKA I OBYWATELA A PRAWNO-KONSTYTUCYJNE REGULACJE DOTYCZĄCE BEZPIECZEŃSTWA PAŃSTWA:

Prawa człowieka w Polsce – ustanowione są w rozdziale II Konstytucji z 1997 r. i gwarantowane przez liczne konwencje międzynarodowe. Mimo to, międzynarodowe organizacje zajmujące się ich ochroną zgłaszały ich naruszenia, dokonywane zwłaszcza przez szeroko pojęte służby bezpieczeństwa

Prawa człowieka i prawa obywatelskie w Konstytucji RP

Polska konstytucja zapewnia poszanowanie praw człowieka oraz praw obywatelskich:

Regulacje międzynarodowe w dziedzinie ochrony praw człowieka

Demokratyzacja życia politycznego i społecznego, będąca konsekwencją przełomu roku 1989, pozwoliła na pełną akceptację międzynarodowych regulacji w dziedzinie ochrony praw człowieka. Efektem tych zmian było ratyfikowanie wielu umów oraz przyjęcie międzynarodowych procedur kontrolnych.

Polska jest obecnie stroną najważniejszych umów i traktatów międzynarodowych dotyczących praw człowieka, (m.in. Europejska Konwencja Praw Człowieka); ratyfikowała Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (1977) oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (1977).

Polska jest również stroną Międzynarodowej Konwencji w sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Rasowej (1968), Konwencji w sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Kobiet (1980) i Konwencji Praw Dziecka (1991), jak również sygnatariuszem Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) podpisanego w Helsinkach w 1975 r.

Mimo podpisania Konwencji Przeciwko Torturom, Rzeczpospolita Polska nie wprowadziła do swojego prawa karnego przestępstwa tortur w rozumieniu art. 1 Konwencji, nie wypełniając tym samym swoich zobowiązań międzynarodowych. Komitet Praw Człowieka ONZ zalecił również ścisłe zdefiniowanie przestępstwa o charakterze terrorystycznym, gdyż definicja z art 115 kk była zbyt szeroka i mogła prowadzić do naruszeń praw człowieka.

Prawa człowieka

Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Artykuł 1: Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi w swej godności i w swych prawach. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.
Prawa człowieka przysługują każdej osobie bez względu na płeć, język, kolor skóry, narodowość, pochodzenie społeczne, orientację seksualną, wyznanie, światopogląd, poglądy polityczne, niepełnosprawność i jakąkolwiek inną cechę. Wynikają one z godności osobowej człowieka.

Definicja praw człowieka

- Przyrodzone: przysługują każdej osobie z racji urodzenia, faktu bycia człowiekiem
- Niezbywalne: żaden człowiek nie może zrzec się swoich praw
- Nienaruszalne: żadna władza nie może odebrać tych praw
- Powszechne lub uniwersalne: są takie same dla każdego człowieka na świecie, niezależnie od koloru skóry, narodowości, płci, wieku, wyznania, poglądów, orientacji seksualnej
- Podstawowe/ fundamentalne: posiadanie tych praw daje człowiekowi możliwość rozwoju i korzystania z wszelkich innych praw

Rodzaje praw człowieka:

• osobiste - zabezpieczają jednostkę przed nadmierną ingerencją państwa w jej życie prywatne
• obywatelskie - uprawnienia przysługujące jednostce danego państwa
• polityczne - gwarantują jednostce nieskrępowany udział w życiu politycznym i możliwość aktywnego udziału w rządzeniu państwem, w kształtowaniu jego polityki. Prawa te powiązane są z ustrojem demokratycznym.
• ekonomiczne – dotyczą bezpośrednio ekonomicznej egzystencji jednostki
• społeczne - zapewniają każdemu człowiekowi elementarne poczucie bezpieczeństwa socjalnego
• kulturalne - zapewniają prawo do ochrony i korzystania z dóbr kultury krajowej i światowej

Generacje praw człowieka:

I Generacja praw człowieka

Prawa osobiste, obywatelskie i polityczne; zostały sformułowane w oświeceniu (na przełomie XVIII i XIX wieku) pod wpływem koncepcji liberalnych. Prawa te zostały zawarte w Pakcie Praw Obywatelskich i politycznych z 1966 r.
Przykłady: prawo do życia, prawo do prywatności, prawo do wolności wyznania, prawo do rzetelnego procesu sądowego, wolność od tortur, prawo do zgromadzeń, prawo do stowarzyszania się, prawo do uczestnictwa w wyborach.

II Generacja praw człowieka

Prawa ekonomiczne, społeczne i kulturalne; pojawiły się pod koniec XIX w. Gwarantują minimum socjalne konieczne do swobodnego korzystania z praw I generacji. Zapisywane są w konstytucjach różnych państw od czasu zakończenia I wojny światowej. Formułuje je także Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych z 1966 r. Przykłady: prawo do własności, prawo do edukacji, prawo do korzystania z dóbr kultury, prawo do emerytury, prawo do urlopu, prawo do pracy, prawo do zasiłku

III Generacja praw człowieka

Prawa solidarnościowe; są to prawa kolektywne, przysługują społeczeństwom - ich podmiotem są grupy ludzi, ale nie pojedynczy człowiek. Ukształtowały się w latach 70. XX w., jednak można je spotkać już wcześniej. Ich przestrzeganie ma umożliwić ludziom swobodne korzystania z praw obu wcześniejszych generacji.
Przykłady: prawo do życia w pokoju, prawo życia w demokracji, prawo do życia w czystym środowisku

Geneza i ewolucja praw człowieka

Refleksje filozoficzne na temat praw człowieka sięgają starożytności, upowszechnienie wskazań dekalogu, spowodowało, że życie ludzkie zaczęło być chronione prawem boskim. Pierwszym aktem dotyczącym ochrony praw jednostki była Wielka Karta Swobód (1215 r.), wydana przez króla Anglii, Jana bez Ziemi. Większego znaczenia idee praw człowieka nabrały w myśli oświecenia, skąd przeniknęły do pierwszych aktów państwowoprawnych. Najważniejsze z nich to Deklaracja Niepodległości Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej z 1776 r. oraz Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela we Francji z roku 1789. Stworzyły one podstawy prawne nowoczesnego podejścia do praw człowieka, co zostało upowszechnione przez rewolucję francuską i wojny napoleońskie, znajdując formalne odzwierciedlenie w licznych konstytucjach oraz aktach prawnych poszczególnych państw. W XIX w. pojawiły się próby nowego spojrzenia na prawa człowieka w kontekście naturalnego i uniwersalnego odczytywania źródeł prawa międzynarodowego . W XIX i na początku XX w. uchwalono m.in. zakaz niewolnictwa wydany przez Kongres Wiedeński, uchwalono prawa mniejszości narodowych na kongresie berlińskim, konwencje haskie dotyczące prowadzenia wojny, zakaz nocnej pracy kobiet, również Liga Narodów prowadziła działania na rzecz ochrony praw mniejszości, w jej działalności doszło do umiędzynarodowienia praw człowieka i nadania im prawnego charakteru. Początek współczesnego systemu ochrony praw człowieka związany jest z podpisaniem, Karty Narodów Zjednoczonych 26 czerwca 1945 r. Pierwszym kompletnym katalogiem praw człowieka była Powszechna deklaracja praw człowieka, uchwalona 10 grudnia 1948 r. przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych.

Słowniczek pojęć

• materialne prawa człowieka: konkretne prawa i wolności, przysługujące każdemu człowiekowi (np. wolność słowa, sumienia, wyznania)
• proceduralne prawa człowieka: instytucje i procedury, dzięki którym jednostka może dochodzić przysługujących jej praw (np. prawo do sądu)
• prawa pozytywne: obowiązek podjęcia przez władzę działania na rzecz jednostki
• prawa negatywne: obowiązek powstrzymania się władzy od działań w określonych obszarach naszego życia (np. wolność od tortur)

Organizacje pozarządowe zajmujące się ochroną i promocją praw człowieka w Polsce

• Amnesty International – ogólnoświatowy ruch działający na rzecz praw człowieka. Jego członkowie dobrowolnie poświęcają swój czas i energię, solidaryzując się z ofiarami przypadków naruszeń praw człowieka. Cele AI to m.in.: natychmiastowe zwolnienie wszystkich więźniów sumienia, sprawiedliwe i szybkie procesy sądowe dla więźniów politycznych, wyeliminowanie kary śmierci, tortur oraz innych form okrutnego traktowania, położenie kres egzekucjom pozasądowym oraz "zaginięciom". Amnesty International utrzymuje się dzięki składkom i dotacjom członków na całym świecie oraz osobom wspierającym organizację darowiznami. AI nie przyjmuje żadnych dotacji od organizacji międzyrządowych (takich jak np. UE czy Rada Europy), władz państwowych i ugrupowań politycznych.
• Helsińska Fundacja Praw Człowieka – polski odział został założony w 1989 roku. Jego powstanie poprzedziła siedmioletnia działalność Komitetu Helsińskiego, który pracował w podziemiu od 1982 roku. Po zmianie ustroju politycznego członkowie Komitetu postanowili ujawnić się i stworzyć niezależny instytut zajmujący się edukacją i badaniami w zakresie praw człowieka. Obecnie Helsińska Fundacja Praw Człowieka jest w Europie jedną z najbardziej doświadczonych i profesjonalnie działających organizacji pozarządowych zajmujących się tą tematyką.
Podstawowe prawa człowieka i ich rola we współczesnym świecie

Prawa człowieka przynależą każdemu człowiekowi bez względu na rasę, narodowość, pochodzenie, płeć, wiek, zawód, są one przyrodzone – człowiek nabywa je przez urodzenie, powszechne – przysługują bez wyjątku każdej osobie, niezbywalne – nie można się ich zrzec oraz nienaruszalne – nie można nikogo ich pozbawić.

Prawa obywatelskie i polityczne:

- Prawo do życia
- Wolność od tortur
- Wolność od niewoli, poddaństwa oraz pracy przymusowej lub obowiązkowej
- Prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego
- Prawo do sprawiedliwego procesu
- Prawo do prywatności
- Wolność myśli, sumienia, religii i przekonań
- Wolność zrzeszania się
- Prawo do własności

Prawa gospodarcze, socjalne i kulturalne:

- Prawo do pracy
- Prawa rodziny
- Prawa do godnego poziomu życia
- Prawo do zdrowia
- Prawo do nauki
- Prawa kulturalne

Międzynarodowy system ochrony praw człowieka

Prawa człowieka w systemie ONZ
- Podpisanie Karty Narodów Zjednoczonych – 26 Czerwca 1945.
- Konkretyzacja Karty NZ nastąpiła w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka – 10 grudnia 1948.
- 6 grudnia 1966 przyjęto: Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, (weszły w życie w 1976.).
- Od 1987 roku funkcjonuje Komitet do spraw Praw Gospodarczych, Socjalnych i Kulturalnych, wcielający w życie drugą generację praw człowieka.
- Na podstawie Paktu praw obywatelskich i politycznych powołano w roku 1977 Komitet Praw Człowieka, sprawuje on kontrolę nad realizacją tego paktu przez państwa.
- W grudniu 1993 roku powołano Wysokiego Komisarza do spraw Praw Człowieka, w celu sprawniejszej koordynacji działań ONZ.

Europejski system ochrony praw człowieka

- Nad realizacją ochrony praw człowieka w Europie czuwa Rada Europy
- Przyjęła ona Europejska konwencja praw człowieka – 4 listopada 1950 r.
- Została ona w 1961 r. uzupełniona Europejską Kartą Socjalną,
- Nad przestrzeganiem praw człowieka czuwają Europejska Komisja Praw Człowieka, Europejski Trybunał Praw Człowieka z siedzibą w Strasburgu oraz Komitet Ministrów Rady Europy.
- Również Unia Europejska ma swój wkład w europejski system ochrony praw człowieka (Rzecznik Praw Obywatelskich Unii Europejskiej, Karta Praw Podstawowych, która wejdzie w życie wraz z Traktatem Lizbońskim)
Afrykański system ochrony praw człowieka.
- Afrykańska karta praw człowieka i ludów z 1981 r.
- Działalność Unii Afrykańskiej na rzecz polepszenia warunków życia narodów Afryki

Amerykański system ochrony praw człowieka.

- 1948 Amerykańska Deklaracja Praw i Obowiązków Człowieka i Obywatela oraz powołanie Międzyamerykańskiej Komisji Praw Człowieka.
- Przyjęcie Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka i powołanie na jej podstawie Międzyamerykańskiego Trybunału Praw Człowieka w 1979 r.
- Protokół z San Salwador z 1988 roku, wprowadzający do systemu amerykańskiego prawa gospodarcze, socjalne i kulturalne.

System pozarządowy.

- Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża
- Międzynarodowy Komitet Opieki nad Rannymi
- Międzynarodowa Komisja Prawników
- Urząd Specjalnego Sprawozdawcy do spraw Niezawisłości Sądownictwa
- Komitet Helsiński USA
- Międzynarodowa Helsińska Fundacja Praw Człowieka
- Grupa na Rzecz Praw Mniejszości
- Międzynarodowe Centrum Prawne Ochrony Praw Człowieka
- Międzynarodowy Instytut Praw Człowieka

Wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela

Zerwanie z ideologią państwa totalitarnego zapoczątkowało w Polsce modyfikację systemu prawnego. Celem tej modyfikacji było uwzględnienie powszechnie akceptowanych wartości demokratycznych. Integralnym elementem tych wartości są prawa człowieka i wynikające zeń prawne mechanizmy gwarancyjne. Zasada wolności i praw stała się w ten sposób fundamentem ustroju państwa i określiła istotę Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 roku. Przy formułowaniu konstytucyjnych przepisów o prawach i wolnościach w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 roku nawiązano do filozofii judeochrześcijańskiej w szczególności do systemu zasad i wartości opartego na koncepcji indywidualistycznej, podkreślającej pierwszoplanowe i nadrzędne interesy jednostki bez szukania ideologicznych uzasadnień. Na podkreślenie zasługują:
- przyjęcie jednostki ludzkiej, pojmowanej, jako byt autonomiczny i indywidualny, za podstawę (podmiot) koncepcji organizacji społeczeństwa,
- uznanie ograniczonego zakresu, w jakim jednostka może być podporządkowana państwu.
Odrzucono zatem, charakterystyczne dla państw realnego socjalizmu kolektywistyczne koncepcje praw człowieka uznające totalny prymat interesów i celów zbiorowości, czyli państwa, nad interesem jednostki. Jest to nie tylko wyrazem nawiązania do postępowych tradycji konstytucjonalizmu polskiego, świadczy też o włączeniu regulacji i metod urzeczywistniania praw jednostki w Polsce do zachodnich kanonów konstytucyjnych. Potrzeba takiej unifikacji wynika z Traktatu z Maastricht deklarującego poszanowanie podstawowych praw jednostki tak, jak są one zagwarantowane Europejską Konwencją Praw Człowieka i tak, jak wynikają z tradycji konstytucyjnej wspólnej dla państw członkowskich.
„Konstytucja jest aktem określającym status jednostki w państwie, tym samym adresatem zawartych w niej praw i wolności jednostki są władze publiczne tzn. wszelkie podmioty, organy, instytucje o państwowym lub samorządowym charakterze, które sprawują kompetencje władcze lub w sprawowaniu tych kompetencji uczestniczą.”
Poszczególnym prawom i wolnościom, których podmiotami konstytucja czyni człowieka i obywatela (a czasem również osoby prawne), odpowiadają określone obowiązki po stronie władz publicznych. Obowiązki te przybierać mogą charakter pozytywny - gdy władze publiczne muszą podjąć określone działania, czy przedsięwzięcia, by jednostka mogła zrealizować przysługujące jej prawo - lub charakter negatywny - gdy władze publiczne mają obowiązek powstrzymania się od działań przeszkadzających jednostce w korzystaniu z przysługujących jej wolności. Zawsze też jednostce powinna przysługiwać proceduralna możliwość wyegzekwowania dopełnienia tych obowiązków przez władze publiczne.
Każdy przepis konstytucyjny wyrażający konkretne prawo, czy wolność musi być rozumiany jednocześnie jako:
- prawo podmiotowe , tzn. konkretne uprawnienie przysługujące jednostce wobec władz publicznych, a czasem też wobec innych podmiotów. Może być ujęte przede wszystkim, jako wolność, a więc rodzić obowiązek powstrzymywania się władz publicznych od działań utrudniających lub uniemożliwiających korzystanie z tej wolności, bądź też, jako prawo, a więc rodzić po stronie władz publicznych obowiązek podejmowania konkretnych działań umożliwiających realizację tego prawa. W obu przypadkach, jednostce, której prawo podmiotowe przysługuje, przysługują też środki prawne pozwalające na wymuszanie realizacji tego prawa przez władze publiczne, przede wszystkim dostęp do sądu,
- wytyczna działania dla całego systemu władz publicznych, wyrażająca określoną wartość, której realizacja jest ogólnym obowiązkiem wszystkich władz publicznych. Działania władz publicznych, a zwłaszcza ustawodawstwo, muszą służyć urzeczywistnianiu tego systemu wartości i – między innymi – tworzyć ogólne ramy pozwalające na realne korzystanie przez jednostkę z przysługujących jej praw i wolności.
Dla określenia konstytucyjnego statusu jednostki znaczenie podstawowe mają postanowienia rozdziału drugiego Konstytucji zatytułowanego „Wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela”. Punktem wyjścia są zasady ogólne, które z jednej strony określają zakres podmiotowy stosowania praw i wolności, z drugiej strony – i przede wszystkim - idee przewodnie nawiązujące do praw naturalnych, określające cały system praw i wolności człowieka:
- zasadę godności,
- zasadę wolności,
- zasadę równości.
O zasadzie godności człowieka wspomina wstęp do konstytucji nakazując wszystkim dbałość o zachowanie przyrodzonej godności człowieka w procesie stosowania konstytucji. Wspomniana zasada znajduje szersze odzwierciedlenie w art. 30, który:
- określa godność, jako przyrodzoną i niezbywalną cechę człowieka,
- określa godność, jako źródło wolności i praw człowieka i obywatela,
- nadaje godności przymiot nienaruszalności,
- ustanawia po stronie wszystkich władz publicznych obowiązek poszanowania i ochrony godności człowieka.
Sformułowania art. 30 mogą się wydawać na pierwszy rzut oka ogólnikowe i niewiele mówiące, tym bardziej, że zasada godności człowieka nie znajdowała dotąd wyrazu w tekstach polskich konstytucji i tylko w ograniczonym zakresie pojawiała się w orzecznictwie konstytucyjnym. Muszą one jednak być odczytywane na tle aksjologicznych podstaw pojmowania praw człowieka w społeczeństwie demokratycznym, a więc należy je traktować, jako swego rodzaju odesłanie do treści tej idei tak, jak ukształtowała się ona w naszym kręgu cywilizacyjnym. Pojęcie godność człowieka znajduje oparcie przede wszystkim w filozofii chrześcijańskiej (godność, jako wynik stworzenia człowieka na podobieństwo Boga) i we współczesnej nauce społecznej kościoła. Trudno sformułować precyzyjną definicję godności. Możliwe jest jednak wskazanie kilku podstawowych elementów zasady godności traktowanych powszechnie, w naszym kręgu cywilizacyjnym, jako konieczne dla utrzymania i realizacji godności ludzkiej. Oto one:
1. Źródłem godności człowieka jest prawo naturalne, a nie prawo stanowione. Dają temu wyraz m.in. sformułowania konstytucji, określające godność, jako cechę przyrodzoną każdego człowieka, a więc istniejącą niezależnie od tego, czy prawo pozytywne da temu wyraz w swoich tekstach, czy też nie. Wszelkie unormowania prawne (z tekstem konstytucji włącznie) muszą szanować tę zasadę - w przeciwnym razie popadają z nią w kolizję i tracą przymiot legitymizmu.
2. Zasada godności jest nienaruszalna. Nie może jej się zrzec sam zainteresowany, ani też nie może jej znieść, ograniczyć czy zawiesić ustawodawca. Godność przysługuje człowiekowi zawsze, niezależnie od jego postępowania i zachowania (dlatego np. pewne rodzaje kar są zawsze niedopuszczalne). Rolą państwa jest ochrona tej godności, tak w stosunkach z innymi ludźmi, jak i z władzami. Tym samym z zasady godności człowieka wynikają pozytywne obowiązki państwa (władz publicznych), a zakres i sposób ich dochowania może być kontrolowany przez sądy.
3. Skoro godność jest nierozerwalnie związana z faktem bycia człowiekiem, to musi ona przysługiwać każdemu człowiekowi i to w jednakowym stopniu. Niedopuszczalne byłoby więc jakiekolwiek różnicowanie, czy stopniowanie godności zależnie od rasy, narodowości, obywatelstwa, wykształcenia, płci, religii, wyznawanych wartości. W tym sensie zasada godności jest punktem wyjścia dla zasady równości.
4. Godności człowieka nie można traktować tylko, jako jednego z wielu praw i wolności jednostki. Jest to bowiem ogólna wartość konstytucyjna stanowiąca źródło, fundament i zasadę całego porządku konstytucyjnego. Jest to norma podstawowa w sensie logicznym, ontologicznym i hermeneutycznym. Nie tylko więc pozostałe zasady systemu praw i wolności jednostki, czy poszczególne, konkretne prawa i wolności muszą być interpretowane na tle zasady godności i muszą być stosowane w sposób służący jej realizacji (co wynika z konstytucyjnego określenia godności, jako źródła wolności i praw człowieka i obywatela), ale też wszystkie inne normy, zasady i wartości zawarte w konstytucji muszą być interpretowanie i stosowane zgodnie z zasadą godności.
5. Istotą godności człowieka jest jego podmiotowość (autonomia), a więc swoboda postępowania zgodnie z własną wolą oraz wewnętrznego samookreślenia i kształtowania otoczenia stosownie do owej autonomii. Oczywiście autonomia jednostki musi uwzględniać autonomię innych ludzi i nie oznacza braku ograniczeń swobody postępowania. W tym sensie zasada godności jest punktem wyjścia dla zasady wolności.
6. Godność człowieka oznacza nie tylko konieczność pozostawienia mu pewnej sfery autonomii czy wolności (aspekt pozytywny), ale także zakaz poddawania człowieka takim sytuacjom, czy takiemu traktowaniu, które mogą tę godność przekreślić (aspekt negatywny). Zasada godności oznacza więc zakaz prześladowań, dyskryminacji, zakaz naruszania integralności cielesnej, zakaz ingerowania w swobodę myśli i przekonań (wolność od życia w strachu), zakaz zmuszania do samooskarżania.
Nawiązanie do zasady godności człowieka zaczęło się już pojawiać w polskim orzecznictwie sądowym. Trybunał Konstytucyjny uznał za niekonstytucyjne m.in. umieszczanie symbolu choroby na zwolnieniu lekarskim – 1998 rok oraz „eksmisję na bruk” - 2001 rok.
We wstępie do konstytucji wymieniono także zasadę wolności człowieka. Zapisy wstępu nakazują wszystkim, by w procesie stosowania konstytucji dbali o zachowanie (...) prawa do wolności i obowiązku solidarności z innymi. Zasadę wolności szerzej ujmuje art. 31 ust. 1 i 2 konstytucji. Określa on ogólne pojęcie wolności, jako zakaz zmuszania kogokolwiek do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje, gwarantuje poddanie wolności człowieka ochronie prawnej, ale jednocześnie wyraźnie zobowiązuje, aby każdy szanował wolności i prawa innych. Sformułowania te, choć nowe w polskich dokumentach konstytucyjnych, w sposób oczywisty nawiązują do tradycji unormowań w demokracjach europejskich.
1. Zasada wolności jest przez Konstytucję traktowana nieco inaczej, niż zasada godności. Konstytucja nie akcentuje jej prawnonaturalnych źródeł, ale nie można zapominać, że i wolność zajmuje zajmuje jedno z centralnych miejsc w katalogu naturalnych praw jednostki, a fakt zapisania, czy pominięcia tego prawa w konstytucji pisanej ma znaczenie drugorzędne.
2. Zasada wolności ma, z natury rzeczy, ograniczony charakter, bo swoboda działań człowieka musi uwzględniać zarówno nakazy interesu publicznego, jak i konieczność poszanowania wolności innych ludzi. Nadaje to zasadzie wolności wymiar bardziej relatywny niż przypisywany zasadzie godności.
3. Zasadę wolności należy rozpatrywać w dwóch aspektach – pozytywnym i negatywnym. W znaczeniu pozytywnym oznacza ona swobodę czynienia wszystkiego, co nie jest przez prawo zakazane. Człowiek nie musi wskazywać podstawy prawnej swoich działań (podstawę taką muszą zawsze mieć wszelkie działania organów władzy publicznej), przeciwnie – dla skrępowania swobody jego działań konieczne jest wskazanie przepisu prawa, który ustanawia odpowiedni nakaz. W znaczeniu negatywnym, zasada wolności oznacza, że nałożenie na jednostkę nakazu podjęcia określonego działania może nastąpić jedynie wtedy, kiedy prawo to przewiduje. Zawsze więc ten, kto na istnienie takiego nakazu się powołuje, musi wskazać prawną podstawę swego twierdzenia.
Zasada wolności nie była dotąd w taki sposób formułowana w polskich konstytucjach. Nie można więc jeszcze powiedzieć, jakiego kształtu nabierze ona w procesie wykładni i stosowania konstytucji przez orzecznictwo sądowe. Nie ulega jednak wątpliwości, że jest to jedna z klauzul generalnych, określających sposób i kierunek interpretacji całego systemu norm konstytucyjnych oraz wyznaczająca system wartości, któremu system ten ma służyć. Z tego punktu widzenia zasady wolności i godności są ze sobą sprzęgnięte w sposób oczywisty.
Zasada równości , obecna w polskich normach konstytucyjnych, nawiązuje do zapisu z Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela z 1789 roku - „Ludzie rodzą się i pozostają wolni i równi w prawach”.
1. Zasada równości oznacza w tym samym stopniu równość wobec prawa tzn. nakaz równego traktowania przez organy władzy publicznej w procesie stosowania prawa, co i równość w prawie tj. nakaz uwzględniania zasady równości przy kształtowaniu treści obowiązującego prawa.
2. Zasada równości oznacza również - w najogólniejszym ujęciu - nakaz jednakowego traktowania podmiotów i sytuacji podobnych lub identycznych, a więc kryje się w niej założenie różnego traktowania podmiotów i sytuacji, które nie mają podobnego lub identycznego charakteru. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że: „ (...) wszystkie podmioty prawa (...) w równym stopniu mają być traktowane równo. A więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących” - 1988 rok.
3. W pewnych sytuacjach prawo może stwarzać pewne przywileje dla grup o słabszej pozycji społecznej np. kobietom w celu wyrównywania istniejących nierówności w społeczeństwie. Jest to tzw. dyskryminacja pozytywna lub uprzywilejowanie wyrównawcze.
4. Zasada równości nie ma charakteru bezwzględnego, a więc w pewnych sytuacjach pozwala na różnicowanie sytuacji prawnej podmiotów podobnych. Musi to być jednak uzasadnione (usprawiedliwione). Jeżeli takiego uzasadnienia brakuje, to zróżnicowanie nabiera charakteru dyskryminacji lub uprzywilejowania i staje się sprzeczne z art. 32 ust. 2 Konstytucji.
5. Zasada równości musi być rozpatrywana w ścisłym związku z zasadą sprawiedliwości społecznej wyrażonej w art. 2 Konstytucji.
6. Zasada równości ma charakter uniwersalny, bo odnosi się do wszelkich dziedzin funkcjonowania społeczeństwa tj. życia społecznego, politycznego i gospodarczego oraz do wszelkich zróżnicowań wprowadzanych przez prawo - art. 32 ust. 2 wprowadza zakaz dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny.

Konstytucja z 1997 roku przyjmuje przedmiotową klasyfikację praw i wolności jednostki, nawiązując tym, przede wszystkim, do systematyki ONZ-owskich Paktów Praw Człowieka. W ramach Rozdziału II Konstytucji wyróżniono więc kolejno: wolności i prawa osobiste, wolności i prawa polityczne, wolności i prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne.
I tak wśród praw i wolności osobistych Konstytucja wymienia:
- prawo do życia,
- nietykalność osobistą, która obejmuje w szczególności zakaz poddawania eksperymentom naukowym, w tym medycznym, bez dobrowolnie wyrażonej zgody, zakaz poddawania torturom i okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu (rozwinięciem jest zakaz stosowania kar cielesnych), zakaz pozbawiania wolności z wyjątkiem przypadków określonych ustawowo oraz nienaruszalność mieszkania,
- prawo do rzetelnej procedury sądowej a w szczególności prawo do sądu i prawo do obrony w postępowaniu karnym,
- prawo do ochrony prywatności, które obejmuje prawo do ochrony życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia, a także prawo do decydowania o swoim życiu osobistym, nikt nie może być przez organy władzy publicznej zobowiązywany do ujawnienia swojego światopoglądu, przekonań religijnych lub wyznania,
- wolność przemieszczania się obejmuje swobodę przemieszczania się po terytorium Rzeczypospolitej, swobodę wyboru miejsca zamieszkania i pobytu, swobodę opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej, co wiąże się z prawem do paszportu,
- wolność sumienia i religii obejmuje w szczególności wolność wyznawania lub przyjmowania religii według własnego wyboru, swobodę uzewnętrzniania religii, swobodę posiadania miejsc kultu, prawo osób wierzących do korzystania z pomocy religijnej tam, gdzie się znajdują (np. żołnierze, więźniowie) oraz prawo rodziców do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania zgodnie z własnymi przekonaniami,
- wolność wyrażania poglądów i opinii to w szczególności wolność wyrażania poglądów, wolność pozyskiwania informacji oraz wolność rozpowszechniania informacji (w praktyce zwłaszcza wolność prasy i druku) a także wolność twórczości artystycznej.
Prawa i wolności polityczne (przyznane zostały tylko obywatelom polskim) to:
- prawo do udziału w życiu publicznym realizowane poprzez prawo do głosowania w wyborach i referendach, prawo kandydowania w wyborach, prawo inicjatywy ustawodawczej, prawo dostępu do służby publicznej (np. do zawodowej służby wojskowej), prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów wladzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto prawo do składania petycji, wniosków i skarg, tak w interesie publicznym, jak i własnym, bądź osób trzecich
- wolność zgromadzeń obejmuje swobodę organizowania zgromadzeń i uczestniczenia w nich (warunkiem jest jednak pokojowy charakter zgromadzenia – wyrok TK z 28.06.2000r.),
- wolność zrzeszania się w ujęciu ogólnym dotyczy swobody zakładania zrzeszeń i swobody uczestniczenia w nich.
Wśród praw i wolności ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych Konstytucja wymienia między innymi:
- prawo do ochrony własności,
- swobodę działalności gospodarczej,
- uprawnienia pracownicze – Konstytucja z 1997 roku nie przyznaje obywatelom prawa do pracy, wychodząc z założenia, iż w nowych warunkach gospodarczych byłoby to nierealne. W to miejsce pojawiły się zasady polityki państwa, w szczególności nakaz zmierzania do pełnego zatrudnienia, realizacji programów zwalczania bezrobocia, organizowania szkolenia zawodowego oraz robót publicznych. Konstytucja ustanawia natomiast prawa i wolności o bardziej szczegółowym charakterze, a to: wolność wyboru i wykonywania zawodu, prawo do minimalnego wynagrodzenia, prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, prawo do wypoczynku – urlopy i dni wolne od pracy, a także prawo do koalicji, czyli organizowania się w związki zawodowe,
- prawo do zabezpieczenia społecznego – dotyczące tylko obywateli i odnoszące się do sytuacji niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo,
- prawo do ochrony zdrowia - poza ogólnie sformułowaną normą, zgodnie z którą prawo to przysługuje każdemu, przyznaje obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Konstytucja formułuje też zasady polityki państwa, takie, jak: zapewnienie szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku, zwalczania chorób epidemicznych i zapobiegania negatywnym dla zdrowia skutkom degradacji środowiska, popieranie rozwoju kultury fizycznej, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży.
- prawo do nauki, które do 18 roku życia jest połączone z obowiązkiem nauki. Z prawem do nauki łączą się trzy istotne wolności tj. wolność wyboru szkoły publicznej lub innej (decyzje w tej sprawie pozostawia się rodzicom), wolność tworzenia szkół niepublicznych wszelkich szczebli (państwu przysługuje w stosunku do nich nadzór), wolność nauczania tzn. określania nauczanych treści w odniesieniu do uniwersytetów (wynika to z zasady autonomii szkół wyższych),
- prawo do informacji o stanie i ochronie środowiska jest uzupełnione kilkoma zasadami polityki państwa, takimi, jak zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego, ochrona środowiska, wspieranie działań obywateli w tym obszarze.
Jest oczywiste, że we współczesnym społeczeństwie nie mogą istnieć prawa o charakterze absolutnym, bo konieczność życia publicznego i wzgląd na prawa i wolności innych osób wymagają od każdego poddania się określonym ograniczeniom. Konstytucja z 1997 roku dopuszcza ustanawianie ograniczeń w zakresie korzystania z konstytucyjnych praw i wolności, ale:
- w aspekcie formalnym ograniczenia te mogą być ustanawiane tylko w ustawie,
- w aspekcie materialnym ograniczenia te mogą być ustanowione tylko dla ochrony jednej z sześciu wartości – bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego, środowiska, zdrowia publicznego, moralności publicznej oraz wolności i praw innych osób.
W wielu konstytucjach normowane są nie tylko prawa i wolności, ale także obowiązki jednostki. Daje to wyraz wzajemnej zależności korzystania z praw i wolności oraz wywiązywania się z obowiązków, bez której żadne państwo istnieć nie może. Ustawodawca wyraża w ten sposób ważką ideę integralności wolności, praw i obowiązków, człowieka i obywatela. Bez niej nieograniczona wolność jednostki, od państwa i od norm społecznych, może naruszać porządek zbiorowości, indywidualną wolność innych i godzić w dobro wspólne.
Katalog podstawowych obowiązków w Konstytucji z 1997 roku obejmuje:
- obowiązek wierności Rzeczypospolitej, szczególną postacią tego obowiązku jest obrona Ojczyzny i wynikający z niej obowiązek służby wojskowej,
- obowiązek troski o dobro wspólne,
- obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej, ciążący na każdej osobie pozostającej w obszarze obowiązywania tego prawa,
- obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, również odnoszący się do wszystkich, a nie tylko do obywateli,
- obowiązek dbałości o stan środowiska naturalnego, z czym łączy się ustanowienie procedur odpowiedzialności za spowodowane szkody w tym stanie.

Podmiotem praw i wolności w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej są również dzieci. Konstytucja przyznaje im szczególny status, jako grupie osób, które nie uzyskały jeszcze pełnoletności. Przepisy konstytucyjne przyjęły, jako punkt wyjścia postanowienia Konwencji o prawach dziecka, ratyfikowanej przez Polskę w 1991 roku. Konstytucja określa, jako zasadę polityki państwa, obowiązek zapewnienia ochrony praw dziecka (art. 72 ust.1). Polega to w szczególności na ochronie dziecka przed przemocą, okrucieństwem, demoralizacją i wyzyskiem, z czym łączy się m. in. ustanowienie obowiązku szkolnego do ukończenia 18 roku życia (art. 70 ust.1) oraz zakaz stałego zatrudniania dzieci poniżej lat 16 (art. 65 ust. 3) - w tym zakresie każdy może żądać podjęcia odpowiednich działań przez organy władzy publicznej, nie jest więc konieczne wykazanie bezpośredniego interesu prawnego osoby występującej z takim żądaniem. Dziecko, tak, jak każda inna osoba fizyczna, jest podmiotem wszystkich praw i wolności konstytucyjnych, chyba, że przepisy konstytucyjne wymagają osiągnięcia określonego wieku (jak np. w odniesieniu do czynnego i biernego prawa wyborczego). Nie znaczy to jednak, by dziecko mogło wszystkie te prawa i wolności wykonywać samodzielnie, bo podmiotowość prawna nie musi być równoznaczna ze zdolnością do działania. Liczne przepisy konstytucyjne dają wyraz założeniu, że dziecko funkcjonować powinno w ramach rodziny (art. 18, art. 48 ust. 2 i art. 71), a podstawowe decyzje dotyczące wychowania i wykształcenia dziecka należeć muszą do rodziców (art. 53 ust. 3 i art. 70 ust. 3). Zarazem jednak Konstytucja ustanawia obowiązek władz publicznych do wysłuchania i w miarę możliwości uwzględnienia zdania dziecka (art. 72 ust. 3) oraz obowiązek rodziców do uwzględniania stopnia dojrzałości dziecka, jego przekonań oraz wolności jego sumienia i wyznania w procesie wychowania dziecka (art. 48 ust. 1) w szczególności w sprawach wychowania religijnego i moralnego (art. 53 ust.3). Natomiast dziecko pozbawione opieki rodzicielskiej ma prawo do opieki i pomocy ze strony władz publicznych (art. 72 ust. 2).
Zapewnieniu ochrony praw dziecka służyć ma powołanie Rzecznika Praw Dziecka (art. 72 ust. 4). Zgodnie z ustawą z 6 stycznia 2000 roku o Rzeczniku Praw Dziecka, Rzecznik jest powoływany przez Sejm, za zgodą Senatu, na kadencję pięcioletnią. Jest to rodzaj wyspecjalizowanego ombudsmana, tym samym nie ma on żadnych kompetencji rozstrzygających, a może jedynie zwracać się do właściwych organów, urzędów i instytucji z wnioskami, propozycjami, czy interwencjami w sprawach konkretnych. Urząd ombudsmana, co dosłownie oznacza pełnomocnik, pojawił się w 1709 roku w Szwecji.
O tym, że prawa i wolności człowieka ze szlachetnej idei stają się istotnie prawami, których można skutecznie domagać się od państwa, decyduje wyposażenie ich w skutecznie działające mechanizmy proceduralne, pozwalające obywatelowi na dochodzenie ich realizacji. W grupie środków ochronnych, jaką wokół praw człowieka stwarzają społeczeństwa i państwa demokratyczne, wiodącą rolę odgrywa prawo do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu władzy państwowej. Prawo to oznacza, że w każdym przypadku, gdy w grę wchodzi naruszenie materialnych praw człowieka, istnieje dostępny dla jednostki środek prawny, pozwalający na usunięcie ewentualnego naruszenia prawa lub przyznanie odszkodowania, jeśli skutków naruszenia prawa nie da się usunąć. Wśród dostępnych jednostce środków ochrony praw człowieka należy wymienić drogę sądową. Konstytucja ustanawia też dwie dalsze procedury służące ochronie konstytucyjnych wolności i praw - skargę konstytucyjną i wniosek do Rzecznika Praw Obywatelskich.
Dostępne człowiekowi sposoby działania i związane z nimi instytucje, pozwalające jednostce wyegzekwować od rządzących przestrzeganie wolności i realizację praw określa się w literaturze prawami proceduralnymi.

Ograniczenie praw i wolności

• Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych praw i wolności:
- w aspekcie formalnym- ograniczenia te mogą być ustanawiane tylko w ustawie
- w aspekcie materialnym- ograniczenia te mogą być ustanowione tylko dla ochrony jednej z sześciu wartości:
a) bezpieczeństwa państwa
b) porządku publicznego
c) środowiska
d) zdrowia publicznego
e) moralności publicznej
f) wolności i praw innych osób

• istnieją ograniczenia ograniczeń:
a) zasada proporcjonalności
- ograniczenia praw i wolności mogą być wprowadzane tylko w koniecznym zakresie, nie mogą przekraczać zakresu niezbędnego
- przy dokonywaniu oceny konieczne jest uwzględnienie elementów, które określają istotę państwa demokratycznego
b) koncepcja istoty praw i wolności
- w ramach każdego konkretnego prawa można wyodrębnić pewne elementy, bez których prawo czy wolność nie będzie mogła istnieć, oraz pewne dodatkowe elementy, które mogą być ujmowane i modyfikowane w różny sposób bez zniszczenia tożsamości danego prawa czy wolności

• Ustalenie zakresu dopuszczalnych ograniczeń praw i wolności obraca się wokół techniki harmonizowania
• Technika harmonizowania musi za punkt wyjścia przyjąć ich rangę
- stosowanie takiej techniki musi opierać się na kryteriach i argumentach aksjologicznych, bo tylko ta droga można ustalić, który z kolidujących interesów ma wyższą rangę
- poszczególne praw i wolności mają zróżnicowaną rangę, bo zróżnicowany jest stopień ich związku z wskazanymi zasadami naczelnymi
- wskazówki może dostarczyć sposób konstytucyjnego zredagowania poszczególnych praw i wolności

• szczególna sytuacja ograniczenia praw i wolności pojawia się w razie wprowadzenia stanu nadzwyczajnego:
- istotą stanu nadzwyczajnego jest wprowadzenie ograniczeń praw i wolności jednostki
- problematyka ta jest przedmiotem unormowań prawa międzynarodowego (Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych, Europejska Konwencja Praw Człowieka)
- konstytucja z 1997 enumeruje trzy typy stanu nadzwyczajnego (stan wojenny, stan wyjątkowy i stan klęski żywiołowej)

POJĘCIE PRAW I WOLNOŚCI OBYWATELSKICH
Prawa i wolności obywatelskie to rodzaj praw przysługujących jednostce i upoważniających ją do domagania się od państwa podjęcia lub powstrzymania się od określonych działań. Upoważnienie to obowiązuje od momentu nabycia obywatelstwa. Prawa i wolności obywatelskie wiążą jednostkę z systemem politycznym i czynią z niej członka wspólnoty politycznej. Zagwarantowanie jednostce możliwości realizacji swych interesów poprzez stworzenie konstrukcji praw obywatelskich jest jednym ze standardów nowożytnej koncepcji demokracji .
W doktrynie ukształtowało się kilka uzasadnień praw i wolności obywatelskich. Dwie z nich mają szczególne znaczenie. Są to: prawa natury i prawa drugiej generacji .
Koncepcja praw natury stoi na stanowisku, że uniwersalne w swej treści uprawnienia jednostek, takie jak np. prawo do życia, wolności lub szczęścia, istnieją niezależnie od jakiejkolwiek władzy. Zadaniem państwa jest ochrona tych praw, która sprowadza się do ich uznania w prawie stanowionym. Pierwszymi państwami, które urealniły ten postulat, poprzez wydanie deklaracji praw człowieka i obywatela, były USA w 1776 roku i Francja w 1789 roku .
W doktrynie praw i wolności obywatelskich wyróżnia się:
a) wolności osobiste - zabezpieczające jednostkę przed nadmierną ingerencją państwa w jej życie prywatne. Do wolności osobistych zalicza się prawo do życia, wolność osobistą, prawo do własności, wolność sumienia i wyznania, wolność wypowiedzi, swobodę wyboru miejsca pobytu i poruszania się oraz tajemnicę korespondencji;
b) prawa polityczne – gwarantujące jednostce nieskrępowany udział w życiu politycznym.
Wyrażają one status aktywny jednostek. Należą do nich przede wszystkim czynne i bierne prawo wyborcze, prawo zrzeszania się, prawo do skargi na organy państwa oraz prawo do rzetelnej informacji;
c) prawa socjalne i ekonomiczne, prawa odnoszące się do statusu pozytywnego jednostki i obejmują m. in. Prawo do pracy, nauki ochrony zdrowia oraz do opieki socjalnej. Są nazywane często prawami drugiej generacji, jako że pojawiły się w długi czas po wysunięciu postulatu zagwarantowania wolności osobistych i praw politycznych .

W ostatnim okresie prowadzone są dyskusje o tzw. prawach trzeciej generacji. Postuluje się w nich, m.in. możliwości domagania się nieskażonego środowiska naturalnego.

PODZIAŁ PRAW OBYWATELSKICH
Ogólnie prawa te możemy podzielić na:
- wolności obywatelskie (nietykalność osobista, nienaruszalność własności, mienia, korespondencji, wolności sumienia, wyznania, słowa i druku, zgromadzeń),
- prawa społeczno – ekonomiczne (prawo do pracy, do wypoczynku, do ochrony zdrowia, prawo do nauki, itd.),
- prawa polityczne (prawo do zrzeszania się, prawo wyborcze, prawo do zgłaszania kandydatów na posłów i senatorów).
OCHRONA PRAW OBYWATELSKICH
Wiek XX unaocznił różnorodne zagrożenia bezpośrednie dla jednostki ludzkiej i jej praw, jak zbrodnie ludobójstwa i apartheidu, zbrodnie polityczne, stosowanie tortur, itd. Po II wojnie światowej uwidoczniła się potrzeba stworzenia międzynarodowego systemu ochrony praw człowieka. W tym duchu uchwalona zostaje „Powszechna Deklaracja Praw Człowieka”, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 10 grudnia 1948 roku, uzupełniona „Międzynarodowym Pakietem Praw Obywatelskich i Politycznych” oraz „Międzynarodowym Pakietem Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych uchwalonych na XXI sesji ONZ .
Obok organizacji i aktów prawnych o charakterze globalnym powstają także organizacje o skali regionalnej. Najwcześniej dokonało się to w obrębie rady Europy ( Europejska Konwencja Praw Człowieka z 1950 roku oraz Europejska Karta Praw Socjalnych ).
Istotne znaczenie dla poszanowania praw człowieka ma działalność różnorodnych, wyspecjalizowanych w tej dziedzinie organizacji pozarządowych. Jedną z najbardziej zasłużonych ( pokojowa Nagroda Nobla w 1977 roku ) jest Amnesty International, mająca ponad 700 członków i osób wspierających, zrzeszonych w trzech tysiącach grup w 150 krajach.
GWARANCJA OCHRONY PRAW OBYWATELSKICH W POLSCE
Każdy obywatel ma prawo wystąpić na zasadach określonych w ustawie do Rzecznika Praw Obywatelskich z wnioskiem o pomoc w ochronie swoich wolności lub praw naruszonych przez organy władzy publicznej .
Rzecznik Praw Obywatelskich , jest to instytucja, która występuje w Polsce od 1988 roku. Po raz pierwszy w 1988 roku stanowisko to objęła prof. Ewa Łętowska, jej miejsce w 1992 roku zajął prof. Tadeusz Zieliński, którego z kolei w 1996 roku zmienił pro. Adam Zieliński.
Rzecznik powoływany jest przez Sejm za zgodą Senatu na %-cio letnią kadencję. Nie może on wykonywać innych funkcji ( oprócz stanowiska profesora szkoły wyższej) ani zajmować innego stanowiska publicznego, nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego, ani prowadzić żadnej działalności niezgodnej z godnością urzędu.
Rzecznik w swojej działalności jest niezawisły od innych organów państwowych i odpowiada jedynie przed Sejmem. Może on:
- zaskarżyć do Trybunału Konstytucyjnego niezgodność aktu ustawodawczego z konstytucją
- wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego o dokonanie powszechnie obowiązującej wykładni prawa
- wystąpić do sadu Najwyższego z wnioskami o pojęcie uchwały mającej na celu wyjaśnienie przepisów prawa budzących wątpliwości
- wnieść rewizję nadzwyczajną do sądu Najwyższego od każdego prawomocnego orzeczenia
- żądać złożenia wyjaśnień
- zbadać każdą sprawę na miejscu

Ponadto, w 1993 roku Polska ratyfikowała Europejską Konwencję Praw Człowieka , uważaną za najskuteczniejszy międzynarodowy system ochrony praw i wolności człowieka. Konwencja istnieje od 40 lat, a siedzibą jej organów jest Strasbourg.
Następną instytucją dbającą o przestrzeganie praw człowieka w Polsce, jest założony w 1983 roku Komitet Helsiński ( powstały na mocy Aktu Końcowego KBWE z helsinek z 1975 roku). Jego głównym zadaniem jest zbieranie materiałów dotyczących nieprzestrzegania i łamania praw człowieka.
Jak widać, praw i wolności obywatele Polski mają wiele. Również organów stojących nad ich ochroną nie brakuje. Jednak czy wszystkie są w należyty sposób przestrzegane i chronione, pokazuje życie i każdy mijający dzień.

IV. STANY NADZWYCZAJNE:

Rozdział XI
STANY NADZWYCZAJNE

Art. 228.

1. W sytuacjach szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające, może zostać wprowadzony odpowiedni stan nadzwyczajny: stan wojenny, stan wyjątkowy lub stan klęski żywiołowej.

2. Stan nadzwyczajny może być wprowadzony tylko na podstawie ustawy, w drodze rozporządzenia, które podlega dodatkowemu podaniu do publicznej wiadomości.

3. Zasady działania organów władzy publicznej oraz zakres, w jakim mogą zostać ograniczone wolności i prawa człowieka i obywatela w czasie poszczególnych stanów nadzwyczajnych, określa ustawa.

4. Ustawa może określić podstawy, zakres i tryb wyrównywania strat majątkowych wynikających z ograniczenia w czasie stanu nadzwyczajnego wolności i praw człowieka i obywatela.

5. Działania podjęte w wyniku wprowadzenia stanu nadzwyczajnego muszą odpowiadać stopniowi zagrożenia i powinny zmierzać do jak najszybszego przywrócenia normalnego funkcjonowania państwa.

6. W czasie stanu nadzwyczajnego nie mogą być zmienione: Konstytucja, ordynacje wyborcze do Sejmu, Senatu i organów samorządu terytorialnego, ustawa o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej oraz ustawy o stanach nadzwyczajnych.

7. W czasie stanu nadzwyczajnego oraz w ciągu 90 dni po jego zakończeniu nie może być skrócona kadencja Sejmu, przeprowadzane referendum ogólnokrajowe, nie mogą być przeprowadzane wybory do Sejmu, Senatu, organów samorządu terytorialnego oraz wybory Prezydenta Rzeczypospolitej, a kadencje tych organów ulegają odpowiedniemu przedłużeniu. Wybory do organów samorządu terytorialnego są możliwe tylko tam, gdzie nie został wprowadzony stan nadzwyczajny.

Art. 229.

W razie zewnętrznego zagrożenia państwa, zbrojnej napaści na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej lub gdy z umowy międzynarodowej wynika zobowiązanie do wspólnej obrony przeciwko agresji, Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek Rady Ministrów może wprowadzić stan wojenny na części albo na całym terytorium państwa.

Art. 230.

1. W razie zagrożenia konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego, Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek Rady Ministrów może wprowadzić, na czas oznaczony, nie dłuższy niż 90 dni, stan wyjątkowy na części albo na całym terytorium państwa.

2. Przedłużenie stanu wyjątkowego może nastąpić tylko raz, za zgodą Sejmu i na czas nie dłuższy niż 60 dni.

Art. 231.

Rozporządzenie o wprowadzeniu stanu wojennego lub wyjątkowego Prezydent Rzeczypospolitej przedstawia Sejmowi w ciągu 48 godzin od podpisania rozporządzenia. Sejm niezwłocznie rozpatruje rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej. Sejm może je uchylić bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów.

Art. 232.

W celu zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich usunięcia Rada Ministrów może wprowadzić na czas oznaczony, nie dłuższy niż 30 dni, stan klęski żywiołowej na części albo na całym terytorium państwa. Przedłużenie tego stanu może nastąpić za zgodą Sejmu.

Art. 233.

1. Ustawa określająca zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela w czasie stanu wojennego i wyjątkowego nie może ograniczać wolności i praw określonych w art. 30 (godność człowieka), art. 34 i art. 36 (obywatelstwo), art. 38 (ochrona życia), art. 39, art. 40 i art. 41 ust. 4 (humanitarne traktowanie), art. 42 (ponoszenie odpowiedzialności karnej), art. 45 (dostęp do sądu), art. 47 (dobra osobiste), art. 53 (sumienie i religia), art. 63 (petycje) oraz art. 48 i art. 72 (rodzina i dziecko).

2. Niedopuszczalne jest ograniczenie wolności i praw człowieka i obywatela wyłącznie z powodu rasy, płci, języka, wyznania lub jego braku, pochodzenia społecznego, urodzenia oraz majątku.

3. Ustawa określająca zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej może ograniczać wolności i prawa określone w art. 22 (wolność działalności gospodarczej), art. 41 ust. 1, 3 i 5 (wolność osobista), art. 50 (nienaruszalność mieszkania), art. 52 ust. 1 (wolność poruszania się i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), art. 59 ust. 3 (prawo do strajku), art. 64 (prawo własności), art. 65 ust. 1 (wolność pracy), art. 66 ust. 1 (prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy) oraz art. 66 ust. 2 (prawo do wypoczynku).

Art. 234.

1. Jeżeli w czasie stanu wojennego Sejm nie może zebrać się na posiedzenie, Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek Rady Ministrów wydaje rozporządzenia z mocą ustawy w zakresie i w granicach określonych w art. 228 ust. 3-5. Rozporządzenia te podlegają zatwierdzeniu przez Sejm na najbliższym posiedzeniu.

2. Rozporządzenia, o których mowa w ust. 1, mają charakter źródeł powszechnie obowiązującego prawa.

Stan nadzwyczajny – szczególny reżim prawny, służący odwróceniu lub umniejszeniu skutków szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające.

Podstawa prawna

Rodzaje stanów nadzwyczajnych

Według Konstytucji RP z 1997 r. mogą być wprowadzone 3 rodzaje stanów nadzwyczajnych:

Stan nadzwyczajny może być wprowadzony tylko na podstawie ustawy, w drodze rozporządzenia, które podlega dodatkowemu podaniu do publicznej wiadomości (zasada legalności). Decyzje podjęte w wyniku wprowadzenia stanu nadzwyczajnego muszą odpowiadać stopniowi zagrożenia (zasada proporcjonalności) i powinny zmierzać do jak najszybszego przywrócenia normalnego funkcjonowania państwa (zasada efektywności).

Wyrównywanie strat majątkowych

Konstytucja stanowi (art. 228 ust. 4), że wyrównaniu podlegają jedynie straty majątkowe, tj. damnum emergens (a nie także utracone korzyści - lucrum cessans), i tylko takie, które wynikają z ograniczenia w czasie stanu nadzwyczajnego wolności i praw człowieka i obywatela. Szczegóły określa ustawa o wyrównywaniu strat majątkowych (op. cit.).

Stan wojenny – jeden ze stanów nadzwyczajnych, polegający na przejęciu administracji przez wojsko. Stan wojenny może być wprowadzony przez rząd danego kraju w celu przywrócenia porządku publicznego w wypadku takich zdarzeń jak zamach stanu czy w celu zdławienia opozycji politycznej.

Stan wojenny w Polsce

W Polsce stan wojenny może być wprowadzony przez Prezydenta Rzeczypospolitej na wniosek Rady Ministrów w formie rozporządzenia na części albo na całym terytorium państwa, w razie zewnętrznego zagrożenia państwa, w tym spowodowanego działaniami terrorystycznymi, zbrojnej napaści na terytorium RP lub gdy z umowy międzynarodowej wynika zobowiązanie do wspólnej obrony przeciwko agresji. Rozporządzenie o wprowadzeniu stanu wojennego Prezydent musi przedstawić Sejmowi w ciągu 48 godzin od podpisania. Sejm ma obowiązek niezwłocznie rozpatrzyć owo rozporządzenie, może je również uchylić bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów. Wprowadzenie stanu wojennego wywołuje skutki określone w ustawie i może wiązać się z ograniczeniem wolności i praw człowieka i obywatela. Rada Ministrów zarządza w czasie stanu wojennego systemem kierowania obroną państwa, w tym może przekazać organom wojskowym określone kompetencje organów władzy publicznej w strefie bezpośrednich działań wojennych.

Stan wyjątkowy – jeden z stanów nadzwyczajnych państwa, którego wprowadzenie powoduje w szczególności ograniczenie określonych praw i swobód obywatelskich. W Polsce instytucja stanu wyjątkowego była w regulacjach konstytucyjnych w latach 1952-1983 wchłonięta przez instytucję stanu wojennego.

W Polsce stan wyjątkowy może wprowadzić prezydent na wniosek Rady Ministrów na czas oznaczony, lecz nie dłuższy niż 90 dni, na części albo na całym terytorium kraju, jeśli zagrożone zostało bezpieczeństwo państwa, bezpieczeństwo obywateli lub porządek publiczny.

Prezydent może przedłużyć ten stan tylko raz (na okres nie dłuższy niż 60 dni) za zgodą Sejmu.

W czasie stanu wyjątkowego oraz przez 3 miesiące po jego zakończeniu nie mogą być zmienione Konstytucja i ordynacje wyborcze oraz nie można rozwiązać Sejmu; nie przeprowadza się też wyborów ani referendów ogólnokrajowych. W przypadku upływu kadencji Prezydenta, Sejmu i Senatu bądź organów samorządu terytorialnego ulegają one odpowiedniemu przedłużeniu.

Akty normatywne regulujące funkcjonowanie państwa podczas obowiązywania stanu wyjątkowego w Polsce

# Akt normatywny Data wejścia w życie Data uchylenia Uwagi
1

Dekret z dnia 2 stycznia 1919 r. o wprowadzeniu stanu wyjątkowego

(Dz.Pr.P.P. Nr 1, poz. 79 i Nr 14, poz. 159)

 2 stycznia 1919 1 sierpnia 1919
2

Ustawa z dnia 25 lipca 1919 r. w przedmiocie zapewnienia bezpieczeństwa Państwa i utrzymania porządku publicznego w czasie wojny

(Dz.Pr.P.P. Nr 61, poz. 364)

 1 sierpnia 1919 19 marca 1928
3

Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 marca 1928 r. o stanie wyjątkowym

(Dz.U. Nr 33, poz. 307)

 19 marca 1928 10 marca 1937
4

Ustawa z dnia 22 lutego 1937 r. o stanie wyjątkowym

(Dz.U. Nr 17, poz. 108)

 10 marca 1937 po 1945 Desuetudo
5

Ustawa z dnia 5 grudnia 1983 r. o stanie wyjątkowym

(Dz.U. Nr 66, poz. 297, z 1989 r. Nr 34, poz. 178, z 1997 r. Nr 81, poz. 512 i z 2002 r. Nr 156, poz. 1301)

 10 grudnia 1983 21 stycznia 2003
6

Ustawa z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym

(Dz.U. Nr 113, poz. 985, Nr 153, poz. 1271 i z 2006 r. Nr 104, poz. 711)

 21 stycznia 2003 Obowiązuje

Stan klęski żywiołowej – jeden ze stanów nadzwyczajnych.

Na podstawie Ustawy z 18 kwietnia 2002 o stanie klęski żywiołowej stan ten wprowadzany jest przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia na wniosek właściwego wojewody lub z własnej inicjatywy.

Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej, oraz w celu ich usunięcia.

Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony na obszarze, na którym wystąpiła klęska, a także na obszarze, na którym wystąpiły lub mogą wystąpić jej skutki. Wprowadza się go na czas oznaczony, niezbędny dla zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia, nie dłuższy jednak niż 30 dni. W okresie 90 dni od dnia zakończenia stanu klęski żywiołowej nie mogą się odbyć wybory ani referendum.

Stan wojny – instytucja prawna uregulowana w konwencji haskiej w 1907 roku. Przewiduje wypowiedzenie wojny i określone skutki w stosunku do państw obcych, a także – poprzez instytucję stanu wojennego – skutki w stosunkach wewnętrznych państwa. Stan wojny nie jest równoznaczny z walką orężną.

W Polsce uchwałę o wprowadzeniu stanu wojny podejmuje Sejm, a jeśli ten nie może zebrać się na posiedzenie o stanie wojny postanawia Prezydent RP. Uchwała taka może być podjęta jedynie w przypadku zbrojnej agresji na terytorium Rzeczypospolitej lub gdy z umów międzynarodowych wynika zobowiązanie do wspólnej obrony przeciw agresji (art. 116 Konstytucji RP z dn. 2 kwietnia 1997 r.). Stan wojny jest skierowany do agresora i społeczności międzynarodowej, stanowi podstawę do rozpoczęcia działań zbrojnych. Zakończenie stanu wojny następuje przez zawarcie pokoju, przy czym decyzję podejmuje Sejm. Stan wojny nie pociąga za sobą bezpośrednich skutków dla sytuacji wewnętrznej państwa, chyba, że zostanie dodatkowo wprowadzony stan wojenny. Sądy doraźne i wyjątkowe mogą działać jedynie w przypadku stanu wojny i stanu wojennego, choć nie jest to wyrażone dosłownie w Konstytucji.

Prawo konfliktów zbrojnych (dawniej łac. ius in bello, prawo w czasie wojny), nazywane też międzynarodowym prawem humanitarnym lub prawem wojennym – zbiór przepisów zaakceptowanych przez społeczność międzynarodową dotyczących sposobów prowadzenia konfliktów zbrojnych, ochrony ich ofiar oraz uczestników.

Zakres przedmiotowy

Jego normy określają:

Prawo konfliktów zbrojnych zostało skodyfikowane przede wszystkim w szeregu konwencji genewskich i haskich.

Źródła prawa

Główna część międzynarodowego prawa humanitarnego jest określona w konwencjach genewskich i konwencjach haskich, a także:

Główne zasady prawa konfliktów zbrojnych

  1. Ograniczenie prawa w doborze i stosowaniu metod oraz środków walki zbrojnej przez strony w konflikcie i członków sił zbrojnych. Zatem zabroniono stosowania takich środków walki zbrojnej, które powodują zbędne cierpienia lub nadmierne straty w środowisku naturalnym (broń chemiczna, broń biologiczna).

  2. Obowiązek odróżniania uczestników walki zbrojnej od ludności cywilnej przez strony konfliktu. Oznacza to, że ludność cywilna jak i poszczególne osoby cywilne nie powinny być przedmiotem ataków wojskowych. Ataki powinny być skierowane wyłącznie na cele wojskowe (wojna to stosunek między państwami a nie między ich ludnością cywilną).

  3. Zakaz zabijania lub ranienia przeciwnika poddającego się lub wyłączonego z walki.

  4. Prawo do poszanowania niezależności fizycznej i moralnej osób wyłączonych z walki. Dotyczyło to też osób nie uczestniczących bezpośrednio w działaniach zbrojnych.

  5. Prawo do poszanowania życia, godności, praw osobistych i przekonań uczestników walki zbrojnej i osób cywilnych, które znalazły się pod władzą strony przeciwnej. Wyrażać się to ma w ochronie przed atakami gwałtu i represjami. Ponadto mogą korzystać z wszelkiej pomocy z zewnątrz i mają prawo do wymiany korespondencji ze swoimi rodzinami.

  6. Obowiązek zabierania z pola walki i leczenia rannych oraz chorych. Obliguje to stronę konfliktu, pod władzą której się znajdują, do ochrony rannych i chorych oraz do ich poszanowania.

  7. Przysługiwanie każdej osobie podstawowych gwarancji procesowych. Do odpowiedzialności za czyn nie zabroniony nikt nie może być pociągnięty. Tortury fizyczne lub psychiczne, kary cielesne oraz traktowanie w sposób okrutny lub poniżający są niedozwolone.

V. ZWIĄZKI MIĘDZY PRAWEM KRAJOWYM A PRAWEM MIĘDZYNARODOWYM W OBSZARZE BEZPIECZEŃSTWA:

PRAWO MIĘDZYNARODOWE – zespół norm regulujących stosunki wzajemne między państwami oraz organizacjami międzynarodowymi i innymi uczestnikami stosunków międzynarodowych mającymi zdolność do działania w stosunkach międzynarodowych

Pojęcie źródeł prawa międzynarodowego

Pacta sunt servanda

Pojęcie i rodzaje organizacji międzynarodowych

  1. Podział organizacji na rządowe i pozarządowe

  1. Struktura międzynarodowych organizacji rządowych

  1. Organizacje wyspecjalizowane ONZ

Pokojowe operacje ONZ

Środki pokojowego załatwiania sporów

  1. Podział środków załatwiania sporów

  1. Rokowania bezpośrednie (negocjacje)

  1. Dobre usługi i mediacje

  1. Komisje badań

  1. Koncyliacja

  1. Załatwianie sporów w systemie Ligi Narodów

  1. Załatwianie sporów w świetle Karty Narodów Zjednoczonych

  1. Załatwianie sporów w świetle praktyki ONZ

  1. Załatwianie sporów w innych organizacjach międzynarodowych

  1. Międzynarodowy Ośrodek Regulowania Sporów Inwestycyjnych

Środki przymusu niebędące wojną

Wojna, konflikt zbrojny, użycie siły

Zakaz użycia siły zbrojnej w świetle obecnie obowiązującego prawa międzynarodowego

  1. Karta Narodów Zjednoczonych

  1. Zasada nieinterwencji

  1. Samoobrona indywidualna i zbiorowa

  1. Określenie napaści (agresji)


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Prawne podstawy resocjalizacji ćw, Pedagogika resocjalizacyjna
Podstawy prawne bezpieczeństwa ćw 2013 sylabus
ca7, Politologia UMCS - materiały, IV Semestr letni, Prawne podstawy komunikowania
Prawne podstawy bezpieczeństwa 26.02.2009r, Studia
podstawy cw 3, Studia - materiały, semestr 7, Podstawy żywienia, Dietetyka, Laborki
(15)Syst.rz-d. Cz. II, Prawne podstawy bezpieczeństwa państwa
Prawne podstawy?zpieczeństwa wykłady
06 03 2012 Prawne podstawy?zpieczeństwa
Prawne podstawy udzielania pomocy
Dziennikarski Kodeks Obyczajowy SDRP, Politologia UMCS - materiały, IV Semestr letni, Prawne podstaw
Prawne podstawy resocjalizacji, Prawne podstawy resocjalizacji
Prawne podstawy resocjalizacji, Prawne podstawy resocjalizacji
Prawne podstawy zatrudnienia
9 10 zasady prawne podstawy
Prawne podstawy przedsiebiorczosci Testy
The Sunday Times przeciwko Wielkiej Brytanii, Politologia UMCS - materiały, IV Semestr letni, Prawne
ppb 3.03, Studia, Bezpieczeństwo narodowe wewnętrzne pierwszy rok, Prawne podstawy bezpieczeństwa
W 8 Organizacyjno prawne podstawy dzialalnosci gospodarczej KC
ca1, Politologia UMCS - materiały, IV Semestr letni, Prawne podstawy komunikowania

więcej podobnych podstron