Impresjonizm w muzyce

Impresjonizm w muzyce

Impresjonizm w muzyce rozwijał się na przełomie XIX i XX wieku. Cechami charakterystycznymi dla tej muzyki były: poszukiwanie nowych barw brzmienia utworu, poprzez stosowanie różnych technik komponowania (bez systemu dur-moll), wrażliwość na kolor, walory brzmieniowe utworu, próba oddania nastroju, chwilowego obrazu, ulotnych scen, stosowanie skrajnych rejestrów instrumentów, np: flet w niskim rejestrze, stosowanie instrumentów z tłumikiem. W ten sposób za pomocą dźwięków wywoływano nastrój i wrażenie przelotnej chwili, np. wschód słońca, blask księżyca itp. Ideą nadrzędną muzyki było wrażenie. Wielcy muzycy z tego okresu starali się jak najefektywniej wykorzystać zespoły instrumentalne. Różnicowali także dynamikę i eksperymentowali z kolorystyką brzmienia. Przeważały wtedy instrumenty o delikatnym brzmieniu takie jak: flety poprzeczne, flety podłużne, harfy, oboje, gitara, czelesta, fortepian, skrzypce, altówki i wiele innych, a natomiast w orkiestrze symfonicznej wykorzystywane były: rogi, klarnety, wiolonczele, kontrabasy itd. Każdy instrument przedstawiał inną siłę twórczą, wyrażał konkretne emocje.

Impresjonizm w muzyce czerpał wiele z impresjonizmu w malarstwie. Mianowicie, oddawał piękno przyrody, a także skupiał się na obrazach dnia codziennego. Instrumentacje miały wyrażać zmienność przyrody, uświadamiać słuchaczowi, że świat jest zmienny. Impresjonizm w muzyce był stylistyczną i estetyczną reakcją na muzykę klasyczną, romantyczną oraz wagnerowską. Można powiedzieć, że muzyka impresjonistyczna jest silnie powiązana z romantyzmem. Romantyzm był jedną z najbardziej udelikaconych i zwiewnych form sztuki. Można także stwierdzić, że impresjonizm stworzył swoją zupełnie odrębną stylistykę. Styl ten preferował efekty kolorystyczne i harmoniczne. Barwa instrumentów była ważniejsza niż siła brzmienia.

Porównanie do impresjonizmu, na początku miało charakter krytyki, natomiast po paru latach nabierało charakteru komplementu. Za pierwsze utwory impresjonistyczne uważane są „Popołudnie Fauna” – Calude’a Debussy’ego -wykorzystano tam niestosowane wcześniej instrumenty, m.in. niski dźwięk fletu, a także „Uczeń Czarnoksięznika” – Paula Dukasa. Ich dzieła cechuje wyczulenie na każdy dźwięk. Z techniką impresjonizmu kojarzą się nawet poetyckie tytuły dzieł Debussy’ego: Światło księżyca, Ogrody w deszczu, Zatopiona katedra. Natomiast za głównych reprezentantów impresjonizmu w muzyce uważa się: Claude’a Debussy’ego, Maurice’a Ravela, Paula Dukasa, a także Karola Szymanowskiego.

Biografia Claude’a Debussy’ego

Claude Debussy (1862-1918) - kompozytor francuski, którego twórczość wywarła znaczący wpływ na muzykę. Jego muzyka miała charakter zwiewny i lekki, a kolorystykę utworów osiągnął między innymi poprzez harmonię, tworząc z nich barwne plamy i wychodząc poza system dur-moll. Ukończył studia w paryskim konserwatorium, do którego wstąpił w roku 1872. Jego nauczycielem fortepianu był A. Marmontela. Od 1880 nauczał w rodzinie Mecków. Podróżował z nią do Szwajcarii, Włoszech oraz Rosji. Po zwycięstwie w 1884 roku wyjechał na trzy lata do Rzymu - na stypendium w Villa Medici. Następnie wrócił do Paryża. Działał też jako publicysta. W 1900 roku jego artykuły zamieszczono w "Revue Blanche", "La Revue SIM" oraz "Gil Blas". Sławę zapewniła mu jego twórczość z tamtego okresu. W latach 1913- 1914 podróżował do Rzymu, Amsterdamu, Hagi, Brukseli i Londynu. Miało to związek z popularnością i jednocześnie chęcią promowania swojej twórczości, gdyż głównym celem podróży było dyrygowanie swoimi kompozycjami. Malarstwo dźwiękowe Debussy’ego było kontynuacją tego, co zapoczątkowało malarstwo w ogóle. W jego muzyce również mamy do czynienia z zatarciem konturu, brakiem ostrości, rzadko pojawiała się dominująca melodia. Najważniejsza była barwa dźwięku, a nie jego wysokość, całokształt linii melodycznej, czas trwania, wzajemne relacje - wszystko to zostało podporządkowane kolorytowi. To podejście spotykało się niejednokrotnie z krytyką XX - wieku. Wielu nie podobał się muzyczny impresjonizm, niedookreśloność języka kompozytora, symbolizm. Niemniej jego twórczość miała wielki wpływ na dalsze dzieje muzyki. Do najważniejszych kompozycji Debussy’ego należą:

Biografia Maurice’a Ravela

Maurice Ravel (1875-1937) - kompozytor francuski, był uczniem Ch. Beriota- w klasie fortepianu i G. U. Fauregoo w klasie kompozycji paryskiego konserwatorium. Uczestniczył w założeniu Societe Musicale Independante w 1909 roku. Było to towarzystwo popierające muzykę. Brał także udział w przygotowaniu nowej wersji "Chowańszczyzny" M. Musorgskiego w Szwajcarii, przy której współpracował z I. Strawińskim. W czasie pierwszej wojny światowej był kierowcą w armii. Z powodu choroby, w 1916 roku trafił do szpitala. Później wrócił do Paryża. Okres po śmierci jego matki był głębokim kryzysem twórczym Ravela. W 1928 roku odbył tournee koncertowe w Stanach Zjednoczonych. Od 1932 roku walczył z chorobą mózgu. Nieudana operacja w 1932 roku była bezpośrednią przyczyną śmierci kompozytora. Jako kompozytor sięgał po wszystkie gatunki i nurty muzyczne. W kręgu jego zainteresowań znalazła się:

Biografia Paula Dukasa

Paul Dukas (1865-1935) - kompozytor francuski i nauczyciel muzyki. Pochodził z rodziny francuskich Żydów. Studiował u kompozytorów Théodore'a Duboisa i Ernesta Guirauda w Konserwatorium Paryskim, gdzie zaprzyjaźnił się z Claude'em Debussym. Gdy skończył studia, pracował jako krytyk muzyczny, zajmował się też aranżacjami muzycznymi. W swojej twórczości Dukas chętnie czerpał z dorobku romantyzmu oraz ekspresjonizmu. Komponował dużo, ale był perfekcjonistą, więc większość napisanych przez niego kompozycji, niezadowolony zniszczył. Przetrwało jedynie kilka. Utworami, które ocalały, są:

Biografia Karola Szymanowskiego

Karol Szymanowski (1882-1937) – polski kompozytor i pianista. Był najwybitniejszym przedstawicielem polskiej muzyki impresjonistycznej. Łączył on tradycyjny impresjonizm z muzyką tradycyjną. Wprowadził do orkiestracji elementy pieśni ludowych i swoje własne, liryczne kompilacje. Jako jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego modernizmu, z pewnością rzucił nowe światło, na pojmowanie tego prądu muzycznego. Był również publicystą, autorem artykułów muzyczno- publicystycznych, literackich. W roku 1905 założył z czołowymi postaciami polskiej sceny muzycznej- G. Fitelbergiem, A. Szelutą, L. Różyckim - spółkę, wspieraną finansowo przez W. Lubomirskiego. Grupa tych kompozytorów przyjęła wobec siebie określenie "Młoda Polska". Często podróżował: do Włoch (1914), na Sycylię i do północnej Afryki. Wyjazdy do Zakopanego zwróciły jego uwagę na folklor podhalański. Ludowa muzyka Podhala, podobnie jak ta pochodząca z Kurpiowszczyzny, znalazła miejsce w twórczości Szymanowskiego. Zmarł na gruźlicę w sanatorium w Lozannie. Trumnę z jego ciałem przywieziono do Polski, gdzie spoczywa w kościele św. Stanisława na Skałce w Krakowie. Do jego dzieł należą:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Impresjonizm w muzyce II gim
Impresjonizm
TEST WIEDZY O MUZYCE(1), KARTY PRACY
instrukcja obs ugi do ekspresu do kawy JURA Impressa XS90 One Touch black PL (videotesty pl)
Farina Reproduction of auditorium spatial impression with binaural and stereophonic sound systems
8. Francuski Impresjonizm filmowy, Filmoznawstwo
Omów impresjonizm jako nurt w malarstwie
maszyna do kawy obsluga jura impressa 75
Impresjonizm i symbolizm w Polsce
Impresjonizm w sztuce Młodej Polski
Zabawy ruchowe przy muzyce
W rytmie ranad ek – czyli o tajskiej muzyce
Definicja muzyki, Wiedza o muzyce

więcej podobnych podstron