PROCES KOAGULACJI polega na usunięciu z wody bardzo drobnych zawiesin, rozpuszczonych zanieczyszczeń organicznych oraz koloidalnych substancji w tym humusowych które ze względu na małe rozmiary nie zostają zatrzymane w osadnikach ani na filtrach. Koloidy znajdujące się w wodach naturalnych nadają jej mętność i barwę.

NA PRAWIDŁOWY PRZEBIEG PROSCEU KOAGULACJI MA WPŁYW:

• naturalny skład wody,

• rodzaj i ilość zanieczyszczeń występujących w wodzie,

• rodzaj i dawka koagulanta,

• substancje intensyfikujące proces flokulacji,

• temperatura,

• czas szybkiego i wolnego mieszania.

METODY KOAGULACJI WODY:

• koagulacja objętościowa- charakteryzuje się tym iż procesy flokulacji i sedymentacji są prowadzone w oddzielnych urządzeniach,

• koagulacja w warstwie zawieszonego osadu- procesy flokulacji i sedymentacji zachodzą w jednym urządzeniu wyzyskującym jednocześnie właściwości adhezyjne i adsorpcyjne osadu powstającego w czasie koagulacji,

• koagulacja powierzchniowa której specyficzną cechą jest to iż zachodzi na ziarnach porowatego ośrodka jakim jest złoże piaskowe tzw. filtrów kontaktowych.

Spośród związków glinu i żelaza do koagulacji używa się:

• siarczanu glinu,

• siarczanu glinowo-potasowe

• glinianu sodowego,

• siarczanu żelazowego,

• siarczanu żelazawego,

• chlorku żelazowego.

ZALETY KOAGULANTÓW ŻELAZOWYCH I ŻELAZAWYCH:

• dobre wykłaczkowanie nawet przy niskich temperaturach,

• lepsze opadanie wytworzonych kłaczków wodorotlenku żelazowego w porównaniu z wodorotlenkiem glinu,

• szeroki przedział odczynu podczas koagulacji,

• dobrze usuwa plankton,

• usuwa mangan występujący w wodach powierzchniowych w postaci koloidalnej,

• związki żelaza z dodatkiem KMnO₄ dobrze usuwają smak i zapach spowodowany obecności związków humusowych.

Oprócz podstawowych koagulanów istnieją tzw. środki wspomagające które dzieli się na:

• kwasy i zasady,

• naturalne nieorganiczne flokulanty,

• sztuczne nieorganiczne i organiczne flokulantu.