Konfiguracja Windows do pracy w sieci

Aby komputer mógł współpracować z innymi urządzeniami w sieci komputerowej, musi posiadać odpowiednie składniki sprzętowe oraz programowe. Składnikiem sprzętowym najczęściej jest karta sieciowa lub modem. Składnikami programowymi są: protokoły sieciowe, sterowniki urządzeń, usługi sieciowe oraz oprogramowanie klienta sieci.

Składniki sprzętowe umożliwiają przyłączenie komputera do sieci za pomocą okre­ślonego typu nośnika. Karta sieciowa wyposażona jest najczęściej w gniazdo typu RJ-45, pozwalające na przyłączenie do sieci za pomocą skrętki, lub gniazdo BNC, stosowane w sieciach zbudowanych z kabla koncentrycznego. Karty bezprzewodo­we wyposażone są w anteny umożliwiające emisję oraz odbiór fal radiowych. Modem może być wykonany w postaci urządzenia zewnętrznego, przyłączanego do komputera za pomocą portu szeregowego (COM) lub USB, lub w postaci karty roz­szerzającej montowanej w gnieździe PCI na płycie głównej. W laptopach modem może być zainstalowany za pomocą gniazda PCMCIA.

Zarówno karty sieciowe, jak i modemy, do poprawnego działania wymagają zainsta­lowanych odpowiednich sterowników. Sterowniki dostarczane są przez producenta sprzętu lub systemu operacyjnego na płycie lub dyskietce. Jeżeli urządzenie zostało po­prawnie rozpoznane podczas instalacji, to prawdopodobnie sterowniki zostały również zainstalowane. Jeżeli sterowniki do urządzenia nie zostały poprawnie zainstalowane, to należy je pobrać ze strony internetowej producenta, a następnie zainstalować. Po zainstalowaniu urządzeń sprzętowych możemy przystąpić do konfiguracji skład­ników programowych. Niezbędne będzie skonfigurowanie odpowiedniego protoko­łu sieciowego. Najczęściej używanym protokołem jest TCP/IP, lecz w przypadku starszych wersji Novell NetWare może być konieczne zainstalowanie protokołu IPX/ SPX. W starszych wersjach Windows (np. 3.11) domyślnym protokołem był Net­BEUI, jeżeli komputer musi komunikować się z takim systemem, to należy również zainstalować odpowiedni protokół.

10.1. Konfiguracja karty sieciowej

Aby zainstalować odpowiednie składniki programowe pozwalające na pracę w sie­ci, w Panelu sterowania klikamy ikonę Połączenia sieciowe. W oknie połączeń sieciowych klikamy prawym klawiszem myszy na ikonę reprezentującą

połączenie sieciowe, które będziemy konfigurować, a następnie z menu konteksto­wego wybieramy polecenie Właściwości (rys. 10.1).

Aby zainstalować brakujące składniki oprogramowania sieciowego, wybieramy przycisk Zainstaluj (rys. 10.2).

Rys. 10.1. Właściwości połączenia lokalnego

Rys. 10.5. Okno wyboru składników sieci

Rys. 10.3. Okno wyboru protokołu do instalacji

Po wybraniu składnika Protokół otwiera się okno dialogowe pozwalające na wybór protokołu sieciowego, który ma być zainstalowany (rys. 10.3).Aby możliwe było korzystanie z usług sieci komputerowej, należy wybrać i w niektórych przypadkach skonfigurować klienta odpowiedniego typu sieci, np. jeżeli komputer będzie pracował w sieci Windows, wybieramy instalację Klient sieci Microsoft Ne­tworks (rys. 10.4).

Rys. 10.4. Okno wyboru klienta sieci

Jeżeli konfigurujemy sieć typu peer-to-peer, to nasz komputer może udostępniać usługi innym klientom, np. pliki lub drukarki. Włączenie usługi udostępniania (rys. 10.5) umożliwi nam w przyszłości udostępnianie zasobów komputera. Nie oznacza to, że po włączeniu usługi pliki lub drukarki będą dostępne dla innych użytkowników. Aby to było możliwe, konieczne będzie dodatkowe udostępnienie każdego zasobu oddzielnie.

Rys. 10.5. Okno wyboru usług sieciowych

Niektóre usługi lub protokoły wymagają dodatkowej konfiguracji. Przykładem takie­go protokołu jest TCP/IP. W przypadku tego protokołu każdemu komputerowi należy przypisać unikatowy adres IP oraz maskę podsieci jednakową dla wszystkich kom­puterów w danej sieci. Jeżeli nasza sieć przyłączona jest do innej sieci, np. Internet, to musimy dodatkowo określić adres bramy internetowej oraz opcjonalnie adresy serwerów usługi DNS (rys. 10.6). Informacje te mogą być pobierane przez komputer automatycznie pod warunkiem ustawienia automatycz­nego pobierania adresu IP. W takiej sieci musi być dostępna usługa ser­wera DHCP.

Rys. 10.6. Okno konfiguracji protokołu TCP/IP

Najprostsza sieć komputerowa może być zbudowana z dwóch komputerów wyposa żonych w karty sieciowe i połączonych za pomocą kabla skrosowanego. Kabel tak zakończony jest wtykami RJ-45 wykonanymi zgodnie ze standardem TIA/EIA 568/ na jednym końcu i standardem TIA/EIA 568B na drugim końcu. Schemat połączenie komputerów pokazano na iys. 10.7. Każdy z komputerów powinien być wyposażonj w kartę sieciową odpowiednio skonfigurowany protokół sieciowy, np. TCP/IP, włą­czoną usługę udostępniania zasobów oraz klienta sieci Microsoft Networks. Praca tak połączonych komputerów odbywa się w trybie peer-to-peer. Każdy z nich może udo­stępniać zasoby i korzystać z zasobów udostępnionych przez drugi komputer.

Rys. 10.7. Połączenie kompute­rów kablem skorosowanym

Jeżeli w sieci ma działać większa liczba komputerów, to do jej zbudowania musimy użyć koncentratora lub przełącznika. Przykład prostej sieci złożonej z czterech kom­puterów połączonych za pomocą przełącznika pokazano na rys. 10.8. Jeżeli sieć ma być przyłączona do Internetu, musimy dodatkowo skorzystać z routera. Jeden z interfejsów routera przyłączony będzie do sieci Internet, a drugi do sieci lokal­nej. Na routerze uruchomiona jest usługa translacji adresów NAT. Wszystkie kompute­ry sieci lokalnej uzyskują dostęp do Internetu poprzez ten router (rys. 10.9).

Rys. 10.8. Prosta sieć zbudowana w oparciu o przełącznik

Rys. 10.9. Przyłączenie sieci do Internetu

10.2 Modemy i porty COM

Modem analogowy (MOdulator-DEModulator) jest urządzeniem, które zamienia dane cyfrowe pochodzące od komputera na analogowe sygnały elektryczne (modula­cja). Sygnały te mogą być przesyłane przez analogową linię telefoniczną. Na drugim końcu linii znajduje się drugi modem, który zamienia analogowe sygnały elektrycz­ne na dane cyfrowe (demodulacja) i przesyła je do komputera. Modem może być wy­konany jako urządzenie wewnętrzne i montowany w gniazdach na płycie głównej, np. ISA, PCI lub PCMCIA. Modemy zewnętrzne mogą być montowane za pomocą szeregowego portu COM lub portu USB. Firmy telekomunikacyjne świadczą usługi umożliwiające uzyskanie dostępu do sieci Internet za pomocą modemu. Usługi takie dostępne są dla wszystkich posiadaczy modemów za pomocą bezpłatnych numerów dostępowych (dostawcy mogą traktować połączenia z Internetem, tak jak połączenia lokalne). Aby uzyskać dostęp do sieci Internet za pomocą modemu analogowego, należy przyłączyć modem do odpowiedniego gniazda lub portu komputera oraz za pomocą dostarczonego wraz z modemem kabla połączyć modem z gniazdem sieci telefonii stacjonarnej. Jeżeli dysponujemy tylko jednym gniazdem, aparat telefonicz­ny należy przyłączyć do odpowiedniego gniazda w modemie. Po zainstalowaniu ste­rowników modemu należy skonfigurować połączenie z siecią Internet. Szczegółowy proces instalacji i konfiguracji zaprezentowany został na stronie www.wsip.pl/dodatki pod tytułem „Systemy operacyjne i sieci komputerowe. Część l"w dodatku Konfi­guracja modemu. Po poprawnym skonfigurowaniu modemu w oknie Połączenia sieciowe pojawi się ikona połączenia telefonicznego (rys. 10.10).

Rys. 10.10. Okno połączeń sieciowych z ikoną połączenia telefonicznego

Usługa dostępu do Internetu, realizowana za pomocą modemu analogowego, wyma­ga nawiązania połączenia z numerem dostępowym dostawcy telekomunikacyjnego. W tym celu należy kliknąć ikonę połączenia telefonicznego. W oknie nawiązywania połączenia wprowadzamy nazwę użytkownika, hasło dostępu oraz numer dostępo­wy. Dla połączenia z numerem dostępowym Telekomunikacji Polskiej należy wpro­wadzić nazwę konta ppp, hasło ppp i numer 0202122 (rys. 10.11). Po kliknięciu przycisku Wybierz numer nawiązywane jest połączenie. Jeżeli pro­ces przebiegnie pomyślnie w prawym dolnym rogu ekranu pojawi się ikona sym­bolizująca połączenie (rys. 10.12). Od tego momentu możemy korzystać z usług oferowanych przez sieć Internet.

Rys. 10.11. Nawiązywanie połączenia za pomocą modemu analogowego

10.3. Inne metody dostępu do Internetu

Dostęp do Internetu za pomocą modemów analogowych oferuje stosunkowo nie­wielkie prędkości transmisji danych i wymaga każdorazowo nawiązania połączenia z siecią. Adres IP dla klienta, na czas trwania połączenia przydzielany jest przez serwer DHCP Wielu użytkowników wymaga szybszych łączy i stałego dostępu do sieci. Oferują to inne technologie dostępu do sieci.

Rys. 10.12. Ikona symbolizująca nawiązane połączenie modemowe

ISDN - (IntegratedServices Digital Network) to sieć cyfrowa z integracją usług. Po­zwala na wykorzystanie infrastruktury telefonii stacjonarnej do cyfrowej transmisji danych. Połączenia z siecią ISDN nawiązywane są podobnie jak za pomocą modemuanalogowego, lecz dane przesyłane są w postaci cyfrowej (bez pośrednictwa urządzeń, np. central telefonicznych analogowych). Dla użytkownika dostępne są dwa rodzaje interfejsów ISDN:

• podstawowy BRI (Basic Rate Interface) - składa się z dwóch cyfrowych kana­łów transmisyjnych B (Bearer Channel) o przepustowości 64 kb/s każdy i cyfro­wego kanału sygnalizacyjnego D (Control Channel) o przepustowości 16 kb/s.

• pierwotny PRI (Primary Rate Interface) - składa się z 30 kanałów danych typu B o przepustowości 64 kb/s oraz jednego kanału sygnalizacyjnego (kanał D) o przepustowości 64 kb/s.

Kanałów danych można używać do przesyłania rozmów głosowych (kodowanych w postaci cyfrowej) i do przesyłania danych. Każda rozmowa zajmuje jeden kanał. Użytkownik interfejsu typu BRI może korzystać z jednego lub dwóch kanałów, co pozwala na przesyłanie danych z prędkością do 128 kb/s, prowadzenie do 2 rozmów jednocześnie lub prowadzenie jednej rozmowy i przesyłanie danych z prędkością 64 kb/s. Kanał sygnalizacyjny służy do zestawiania połączeń i zarządzania nimi. W porównaniu z modemem analogowym uzyskujemy większą prędkość (nawet przy korzystaniu z jednego kanału) za porównywalną cenę.

SDI (Szybki Dostęp do Internetu, obecnie Stały Dostęp do Internetu) jest to usłu­ga Telekomunikacji Polskiej polegająca na udostępnianiu klientom terminalu HIS (Home Internet Solution), który za pomocą analogowej linii telefonicznej abonenta łączy się z odpowiednim urządzeniem w centrali telefonicznej. SDI oferuje stały dostęp do Internetu oraz stały adres IP. Dostęp do Internetu jest symetryczny z pręd­kością 115,2 kb/s. Można jednocześnie korzystać z telefonu i transmisji danych, ale powoduje to zmniejszenie przepustowości do około 70 kb/s. Obecnie SDI jest zastę­powane przez usługę Neostrada.

DSL (Digital Subscriber Line) to rodzina technologii szerokopasmowego dostępu do Internetu. Technologie te korzystają z miedzianych przewodów telefonicznych do transmisji danych i połączeń głosowych. W telefonii stacjonarnej do transmisji rozmów głosowych wykorzystywany jest tylko niewielki zakres częstotliwości od 300 Hz do 3,4 kHz. Technologia DSL wykorzystuje wyższe, nieużywane pasmo czę­stotliwości do przesyłania danych cyfrowych. Modem DSL konwertuje dane cyfro­we z komputera na sygnał analogowy, który jest przesyłany przez linię telefoniczną. Odpowiedni filtr (spliter) rozdziela pasmo na sygnał o częstotliwościach powyżej 4 kHz, które trafiają do modemu DSL oraz na sygnał o częstotliwości poniżej 4 kHz, kierowany do aparatu telefonicznego. W centrali telefonicznej sygnał jest również rozdzielany i przekazywany do karty modemowej lub centrali połączeń głosowych. Najczęściej używaną odmianą technologii DSL jest ADSL (Asymmetric Digital Sub­scriber Line). Prędkość pobierania danych z Internetu jest wyższa niż prędkość wy­syłania danych. ADSL pozwala na równoczesne korzystanie z telefonu i transmisję danych. Telekomunikacja Polska oferuje usługę DSL adresowaną do małych firm oraz usługę Neostrada adresowaną do klientów końcowych. Obie te usługi bazują na technologii ADSL, lecz różnią się warunkami umowy, prędkością przesyłania danych oraz ceną. W usłudze DSL otrzymujemy stały adres IP, a przy większych prędkościach również pulę adresów do wykorzystania. W usłudze Neostrada adres IP przydzielany jest dynamicznie przez serwer DHCP. Podobne usługi oferują rów­nież inne firmy telekomunikacyjne.

Modem kablowy - dostęp do Internetu uzyskać można również dzięki usługom oferowanym przez dostawców telewizji kablowej. Usługi te korzystają z pasma do­stępnego w okablowaniu przeznaczonym do dostarczania sygnału telewizyjnego. Abonenci wyposażeni są w specjalne modemy kablowe umożliwiające przesyłanie danych komputerowych. Adres IP przydzielany jest dynamicznie i w zależności od sieci może być to adres publiczny lub prywatny. Dostawcy oferują różne prędkości przesyłania danych, lecz na ogół są to prędkości maksymalne (dostawca nie gwa­rantuje uzyskania określonej w umowie prędkości). Oferta dostępna jest tylko na obszarach, gdzie funkcjonują sieci telewizji kablowej.

Łącza bezprzewodowe - do transmisji danych w sieciach bezprzewodowych wy­korzystywane są fale radiowe. Sieć taka stanowi zwykle uzupełnienie sieci kablowej i jest adresowana do użytkowników mobilnych. Może być również wykorzystywana w miejscach, w których ze względów ekonomicznych lub warunków terenowych niemożliwe jest zbudowanie sieci kablowej. Usługi bezprzewodowego dostępu do Internetu świadczone mogą być przez wyspecjalizowane firmy oferujące dostęp za pośrednictwem nadajników naziemnych lub satelitarnych. Korzystanie z takiej oferty zwykle związane jest z koniecznością opłaty abonamentu, którego wysokość zależy od oferowanej szybkości łącza. Sieci takie zwykle zabezpieczone są przed dostępem osób nieuprawnionych. W wielu miejscach publicznych oferowany jest darmowy dostęp do sieci Internet. Miejsca takie nazywane hotspotami pozwala­ją każdemu posiadaczowi komputera lub innego urządzenia wyposażonego w kartę bezprzewodową na swobodne korzystanie z dostępu do sieci. Miejsca takie zwykle zlokalizowane są na dworcach lotniczych lub kolejowych, kawiarniach, hotelach lub innych obiektach publicznych. Bezprzewodowy dostęp do Internetu oferują również operatorzy telefonii komórkowej.

Łącze dzierżawione jest to łącze stale realizowane przez linię telefoniczną wy­dzieloną z normalnej sieci telekomunikacyjnej i wynajętą abonentowi tylko na jego wewnętrzne potrzeby. Łącze takie pozwala na transmisję danych pomiędzy dwoma wskazanymi lokalizacjami z określonymi w umowie parametrami. Usługa skiero­wana jest do instytucji i innych firm, którym zależy na wysokim bezpieczeństwie transmisji danych oraz niezawodności. Wysokość opłat zależy od parametrów trans­misji i długości linii i na ogól jest wyższa niż w przypadku łączy o takich samych parametrach współdzielonych przez wielu użytkowników. Łącza dzierżawione mogą być symetryczne lub asymetryczne.

Frame Relay to sieć używana do łączenia odległych sieci lokalnych. Informacja jest dzielona na ramki o zmiennej długości, które przenoszą dane między sieciami. Sieć składa się z wielu urządzeń sieciowych (przełączników Frame Relay) połączonych kanałami fizycznymi, na których tworzone są ścieżki wirtualne (logiczne). Ścieżki wirtualne mogą być przełączane SVC (Switched Virtual Circuits), ustanawiane za pomocą odpowiednich sygnałów sygnalizacyjnych lub na stałe PVC (Permanent Virtual Circuits) ustanawiane podczas wstępnej konfiguracji sieci. Każdej ścieżce jest przydzielany unikatowy numer DLCI (Data Link Connection Identifier). Przez jedno połączenie fizyczne może przebiegać wiele łączy wirtualnych. Usługa adreso­wana jest do firm.

Zadania do samodzielnego wykonania

ł. Opisz typ karty sieciowej stosowanej w Twoim komputerze

2. Przy pomocy kabla krosowego połącz 2 komputery. Sprawdź, czy możliwa jest komunikacja pomiędzy komputerami.

3. Zbuduj sieć komputerową złożoną z 4 komputerów połączonych za pomocą przełącznika. Sprawdź, czy możliwa jest komunikacja pomiędzy komputerami.

4. Opisz technologię dostępu do sieci Internet w Twojej szkole. Podaj prędkość wysyłania i pobierania danych.

5. Zakładając maksymalną możliwą prędkość pobierania danych, oblicz czas po­bierania pliku o rozmiarze 700 MB.