ROMANIZM
Architektura romańska w Polsce rozwijała się od czasu odbudowy państwa przeprowadzonej przez Kazimierza Odnowiciela, czyli od ok. 1050 do ok. 1250. Jej początki sięgają jednak starszej kamiennej architektury wczesnopiastowskiej z czasów Mieszka I, Bolesława Chrobrego i Mieszka II. Znaczny wpływ wywierały na nią tradycje przyniesione przez przybywających do kraju dostojników kościelnych z Włoch, Francji i Niemiec, a także wzory przenoszone przez zakony o międzynarodowym zasięgu. Kościoły budowano najczęściej z kamienia. Pod koniec XII wieku pojawia się, zwłaszcza na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce, cegła. W okresie romańskim układano ją w wiązaniu zwanym wendyjskim wypartym dopiero pod koniec XIII wieku przez wątek gotycki. Jednak wśród zachowanych zabytków dominuje kamień o różnym stopniu obróbki. Większość budowli z tego okresu została przebudowana w okresie późniejszym (zwłaszcza w okresie gotyku i baroku). Wśród zabytków zachowały się przykłady budowli centralnych, kościołów jednonawowych i trójnawowych, a także zabudowań klasztornych. Budynki przypominają swoją budową figury geometryczne.
Rotundy
Do zachowanych rotund należą:
Rotunda św. Gotarda w Strzelinie z ok. 1140. W okresie romańskim była to rotunda o średnicy wewnętrznej 6,5 m z dobudowaną podkowiastą absydą o szerokości 3,40 m od wschodu. Do budowy użyto łamanego granitu. W okresie gotyku, od strony wschodniej zbudowano kościół, zburzono absydę, a rotundę przebudowano na dzwonnicę.
Kaplica zamkowa św. Mikołaja w Cieszynie datowana na XI w. Zbudowana z wapiennej kostki na planie koła z podkowiastą absydą od wschodu. W części zachodniej mieściła się empora, zrekonstruowana na podstawie zachowanych fragmentów w latach 1947-55. Budowla przekryta została kopułą, a absyda półkopułą.
Rotunda świętego Prokopa w Strzelnie z 1160. Wybudowana z granitowej kostki na planie koła została przekryta kopułą wspartą na żebrach. Prezbiterium na planie kwadratu przykryto sklepieniem krzyżowym. Do wykonania kopuły i sklepienia użyto ceramicznych płytek. Od strony zachodniej do kolistej nawy dobudowano wieżę. W dolnej części wieży wykonano sklepienie żaglaste. We wnętrzu znajduje się odlew tympanonu fundacyjnego wykonany z zachowanych fragmentów zniszczonego podczas działań wojennych w 1945 oryginału. (W Polsce zachowały się tylko trzy romańskie tympanony fundacyjne).
Rotunda w Stroni k. Oleśnicy, zbudowana w XIII wieku z granitowych, polnych kamieni, na planie koła o średnicy wewnętrznej 10,0 m z dobudowaną od strony wschodniej podkowiastą absydą.
Rotunda św. Jana Chrzciciela w Grzegorzowicach (woj. świętokrzyskie), zbudowana pod koniec XIII wieku lub w pierwszej połowie XIV wieku, na planie koła o średnicy wewnętrznej 6,30 m z emporą w części zachodniej i absydą od strony wschodniej.
Kaplica zamkowa w Legnicy, budowla centralna zbudowana ok. 1200-1230, na planie dwunastoboku z prezbiterium na planie kwadratu. Zachowały się fundamenty i dolna część murów oraz fragmenty rzeźbionych detali architektonicznych.
Kościoły jednonawowe i bazyliki
Na terenie Polski zachowały się także liczne przykłady kościołów jednonawowych oraz trójnawowych bazylik. Cechuje je dość znaczne zróżnicowanie. Obok często spotykanych na terenie Śląska budowli pozbawionych wież, występują także kościoły z jedną lub dwiema wieżami usytuowanymi od strony zachodniej, albo z jedną wieżą umiejscowioną pomiędzy nawą a prezbiterium. Ten typ rozplanowania kościołów był kontynuowany na Dolnym Śląsku w okresie gotyku. Jeszcze inaczej rozwiązano układ kościoła w Pożaryszczu (powiat świdnicki). Przy bokach nawy, przed prezbiterium, umieszczono dwie wieże zbudowane na planie podkowiastym. Całość tworzy plan krzyża o zaokrąglonych ramionach. Większość budowli zachowanych na Pomorzu Zachodnim ma bardzo oszczędny układ – nawa bez dobudowanego prezbiterium, bez wieży (w Brzesku k. Pyrzyc, w Swobnicy) lub z pojedynczą wieżą od strony zachodniej (w Czelinie k. Chojny, w Kamieniu Pomorskim). W pozostałych rejonach kraju spotyka się budowle o zróżnicowanych układach. Do innych przykładów kościołów jednonawowych należą:
Kościół św. Idziego w Inowłodzu, z przełomu XI-XII wieku. Prezbiterium od wschodu zamknięte absydą a od strony zachodniej cylindryczna wieża, w której w niższej części umieszczono emporę. Górna część wieży służy jako dzwonnica.
Kolegiata św. Pawła Apostoła w Kaliszu, wznisiona w XII wieku, prezbiterium zamknięte absydą. Od zachodu usytuowano wieżę, a wewnątrz budowli emporę. Zachowane fundamenty i fragmenty witraży.
Kościół NMP w Górce pod Ślężą (obecnie Sobótka), jeden z najstarszych kościołów Dolnego Śląska, należał do augustianów (kanoników regularnych), przed ich przeniesieniem się do Wrocławia, gdzie zbudowali kościół NMP na Piasku.
Kościół św. Idziego we Wrocławiu, jedna z najstarszych ceglanych budowli Wrocławia. Jednofilarowe prezbiterium na planie kwadratu zakończono niewielką trójboczną absydą. Zachował się romański portal od strony południowej.
Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tulcach, zbudowany w I poł. XIII wieku, jedna z najstarszych budowli ceglanych Wielkopolski, pierwotnie bezwieżowy, posiada nawę oraz niższe i węższe prezbiterium, przebudowywany w XV i XVI wieku, rozbudowany w 1784, zachował częściowo cechy romańskie.
Kościół św. Katarzyny w Świętej Katarzynie k. Wrocławia, zbudowany z cegły w II poł. XIII wieku.
Kościół św. Michała w Tyńcu pod Wrocławiem, z końca XII wieku, z prostokątnym prezbiterium zakończonym wieloboczną absydą. Z okresu romańskiego zachowało się sześć kolumn narożnikowych z głowicami ozdobionymi płaskorzeźbami o motywach roślinnych.
Kościół św. Mikołaja w Wysocicach k. Miechowa, zbudowany na początku XIII wieku, z kwadratową wieżą i emporami we wnętrzu od strony zachodniej. Należy do lepiej zachowanych wiejskich kościołów obronnych. Od strony południowej zachował się romański tympanon ze sceną Narodzenia.
Kościół św. Jana Chrzciciela w Prandocinie k. Miechowa, budowla fundacji możnowładczej z pierwszej połowy XII wieku. Wieża obronna od strony zachodniej została zbudowana powyżej półokrągłej absydy na planie ośmiokąta. Od strony wschodniej umieszczono absydę ołtarzową.
Kościół św. Jana Jerozolimskiego za murami w Poznaniu, ceglany, zbudowany pod koniec XII wieku jako jednonawowy z kwadratowym prezbiterium. Zachował się romański portal od strony zachodniej.
Kościół św. Wojciecha w Krakowie, jeden z najstarszych kościołów krakowskich. W okresie romańskim miał nawę zbudowaną na planie 6,50 x 7,00 z niewielkim kwadratowym prezbiterium.
Kościół Imienia Najświętszej Marii Panny w Inowrocławiu, z dwuwieżową fasadą zachodnią i prostokątnym prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Pod emporą od strony zachodniej wczesno romańskie sklepienie krzyżowe. Zbudowany jako trójnawowa bazylika, przebudowany w okresie gotyku, zrekonstruowany po pożarze w stylu romańskim jako kościół salowy.
Przykłady kościołów bazylikowych:
Druga katedra na Wawelu, zachowała się krypta św. Leonarda pod chórem zachodnim oraz dolna część murów wież. Nadbudowano na nich wieżę Srebrnych Dzwonów oraz wieżę Zegarową. Krypta św. Leonarda była zbudowana przed 1118 (jest to rok zapisany na grobie biskupa Maura, który został pochowany w krypcie). Wnętrze krypty podzielone jest kolumnami na trzy nawy zakończone jedną absydą. Kolumny o kostkowych głowicach podpierają sklepienie krzyżowe.
Romańskie katedry w Poznaniu i w Gnieźnie, zachowały się jedynie dolne partie w podziemiach tych katedr oraz Drzwi Gnieźnieńskie.
Katedra w Płocku z połowy XII wieku, zbudowana jako trójnawowa bazylika o nawach przykrytych sklepieniami krzyżowymi w systemie wiązanym. Od strony zachodniej zbudowano dwie wieże. Fundator katedry, biskup Aleksander zamówił dla niej rzeźbione, brązowe drzwi. Ich oryginał znajduje się w portalu soboru św. Zofii w Nowogrodzie Wielkim.
Kolegiata św. Marcina w Opatowie, z ok. połowy XII wieku, dwuwieżowa bazylika transeptowa; fasada zachodnia przebudowywana kilkakrotnie jeszcze w okresie romańskim. Jedna z najlepiej zachowanych w Polsce brył romańskich.
Kościół Świętej Trójcy i Najświętszej Marii Panny w Strzelnie z zachowanymi w jej wnętrzu romańskimi kolumnami, z których najcenniejsze są kolumny z dekoracją figuralną przedstawiającą personifikację cnót i przywar. Do cennych zabytków należy także zachowany tympanon fundacyjny kościoła (umieszczony obecnie nad wejściem do kaplicy św. Barbary) oraz późnoromański portal północny z ostrołukowym, trójlistnym tympanonem.
Kolegiata Świętych Piotra i Pawła w Kruszwicy – bazylika pułapowa z transeptem i pierwotnie dwiema wieżami od strony zachodniej oraz emporą we wnętrzu kościoła. Do transeptu przylegają niewielkie półkoliste absydy na przedłużeniu naw bocznych oraz prostokątne prezbiterium zakończone absydą na przedłużeniu nawy głównej. Po bokach prezbiterium umieszczono dwie niewielkie kaplice z absydami od wschodu (w sumie od strony wschodniej znajduje się pięć absyd). W fasadzie południowej znajdują się dwa skromne portale.
Kościół św. Andrzeja w Krakowie, z nawą poprzeczną umieszczoną w obrysie korpusu i dwiema wieżami od strony zachodniej. Mimo późniejszych zmian zachowany jest romański wygląd bryły kościoła.
Kościół NMP w Czerwińsku, zbudowany w pierwszej połowie XII wieku przez kanoników regularnych. Bazylika bez nawy poprzecznej z wydłużonym prezbiterium zamkniętym, podobnie jak nawy boczne, absydami. Od zachodu umieszczono dwie czworoboczne wieże. Portal o bogatej dekoracji rzeźbiarskiej wykonano w piaskowcu. Na kostkowych kapitelach kolumn zachowały się wizerunki herosów walczących ze smokami. Archiwoltę zdobi ornament spiralny, z plecionki złożonej z palmet i wici roślinnych. We wnętrzu, prezbiterium od naw oddziela wyższa od pozostałych arkada międzynawowa.
Kościół NMP na Piasku we Wrocławiu, opactwo kanoników regularnych zbudowane w połowie XII wieku. Z romańskiej budowli zachowały się zarysy fundamentów pod gotyckim kościołem oraz tympanon fundacyjny.
Kościół św. Wojciecha w Kościelcu k. Proszowic, zbudowany ok. 1240 jako trójnawowa bazylika z bocznymi emporami otwartymi do wnętrza kościoła potrójnymi oknami. Nawy pod emporami przykryte sklepieniami krzyżowymi. Nad emporami i nad nawą główną umieszczono drewniany strop.
Kościół św. Jakuba w Sandomierzu, zbudowany został pod koniec pierwszej połowy XIII wieku, na przełomie okresu romańskiego i gotyku. Jest to ceglana bazylika pułapowa z wydłużonym, trójprzęsłowym prezbiterium. Wpływ gotyku widoczny jest w kształcie ostro zakończonych łuków międzynawowych arkad. Do ciekawszych detali należy portal północny wykonany z profilowanych kształtek ceramicznych, najprawdopodobniej pokrytych kolorową glazurą.
Opactwa
Duży wpływ na rozwój architektury romańskiej miały budowane opactwa. Najwięcej budowli zostało zrealizowanych przez cystersów. Do zachowanych, często tylko fragmentarycznie, zespołów należą:
Opactwa benedyktyńskie:
w Tyńcu pod Krakowem, założone w XI wieku z bazylikowym kościołem o nawach zakończonych trzema absydami.
w Mogilnie ufundowane przez Bolesława Śmiałego w 1065 roku z kamiennym, bazylikowym kościołem pw. św. Jana Ewangelisty.
na Ołbinie we Wrocławiu, opactwo pw. Panny Marii i św. Wincentego ufundowane pod koniec XII wieku. Z kościoła zachował się bogato rzeźbiony romański portal, który przeniesiono w 1546 do gotyckiego kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu. Jedna z archiwolt oraz dwustronnie rzeźbiony tympanon fundacyjny znajdują się w Muzeum Architektury i w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.
kolegiata NMP w Tumie pod Łęczycą. Zbudowany w połowie XII wieku pułapowy, bazylikowy kościół z emporami i dwoma chórami. Od strony zachodniej dwie wieże, od wschodu absydy kończące nawy boczne i prezbiterium. Od zewnątrz do ścian zewnętrznych naw bocznych, na wysokości przęseł poprzedzających absydy, dostawiono dwie niewielkie cylindryczne wieże. Z okresu romańskiego zachował się portal w ścianie północnej z tympanonem z płaskorzeźbą Madonny z dwoma aniołami. Głowice kolumn i archiwolta ozdobione są ornamentem roślinnym.
Opactwa cysterskie różnią się pomiędzy sobą, w zależności od tego czy były zakładane przez zakonników wywodzących się z Morimond we Francji, czy z Niemiec. Zakonnicy z Burgundii początkowo osiedlili się w Jędrzejowie, później założyli filie w Sulejowie, Wąchocku, Rudach k. Katowic. Budowane przez nich kościoły to trójnawowe bazyliki o nawach sklepionych krzyżowo. Jednemu przęsłu nawy bocznej odpowiada jedno przęsło nawy środkowej. Cystersi przybyli z Niemiec zakładają pierwsze opactwo w Lubiążu. Ich filia powstała w Mogile pod Krakowem, zbudowali także kościół w Henrykowie nad Oławą. Także z Niemiec pochodził zakon cystersek, który osiedlił się w Trzebnicy. Kościoły budowane przez cystersów przybyłych z Niemiec to trójnawowe bazyliki o sklepieniach krzyżowych w układzie wiązanym (jednemu przęsłu nawy głównej odpowiadają dwa przęsła naw bocznych).
Archiopactwo cystersów w Jędrzejowie zostało ufundowane w 1140. W miejscowości istniał już wcześniej jednonawowy kościół, który został rozbudowany przez zakonników w stylu późnoromańskim. Kościół NMP i św. Wojciecha został ukończony w 1210, była to trójnawowa bazylika z mocno wydłużonym transeptem. Po bokach prezbiterium zbudowano dwie kaplice na planie prostokąta. W okresie gotyku świątynia została przebudowana.
Opactwo cystersów w Sulejowie – kościół NMP i św. Tomasza Kantuaryjskiego, zbudowany w latach 1177-1230 jest najstarszą budowlą opactwa. Do budowy użyto ciosów kamiennych i cegły. Nawy, transept i kaplice umieszczone po bokach prezbiterium przykryto sklepieniami krzyżowo-żebrowymi, których łęki opierają się na służkach. Od zachodu zachował się portal i rozeta. Z zabudowań klasztornych zachowały się także fragmenty XV-wiecznych murów obronnych z basztami, kapitularz i fragmenty krużganków.
Koprzywnica – kościół NMP i św. Floriana został zbudowany w latach 1186-1218. Cztery przęsła trójnawowej bazyliki, transept, prostokątne prezbiterium i przylegające do niego dwie kaplice na planie kwadratu przykryto sklepieniami krzyżowo-żebrowymi o lekko zaostrzonych łukach. Z romańskiej zabudowy zachował się układ przestrzenny kościoła oraz kapitularz z dwoma kolumnami podpierającymi sześć pól sklepień krzyżowych.
Opactwo cystersów w Wąchocku – kościół NMP i św. Floriana zbudowany został w XIII wieku z szarego i czerwonego piaskowca ułożonego w poziome pasy na elewacji budowli. Ten dekoracyjny element nawiązuje do motywów architektury romańskiej występującej we Włoszech. W zabudowań klasztornych zachował się kapitularz o sklepieniu krzyżowym podzielonym na dziewięć pól i podpierające je romańskie kolumny.
Opactwo cystersów w Lubiążu – kościół NMP i św. Jakuba zbudowany w latach 1163-1208, przebudowany w okresie gotyku oraz w baroku został zniszczony podczas II wojny światowej. Początkowo była to trójnawowa bazylika z transeptem przykryta sklepieniem krzyżowym w układzie wiązanym. Z tej budowli zachowały się jedynie fragmenty romańskiej kolumny.
Henryków – kościół NMP i św. Jana Chrzciciela został zbudowany na przełomie okresu późnoromańskiego i wczesnego gotyku. Trójnawowa bazylika z prezbiterium i obejściem była wyjątkiem wśród budowli wznoszonych przez zakon cystersów z Lubiąża – nie miała sklepień wiązanych. Zniszczona w znacznej części przez pożar już w połowie XIII wieku i XV wieku, została odbudowana w stylu gotyckim i przebudowana w okresie baroku.
Opactwo Cystersów w Mogile pod Krakowem – kościół NMP i św. Wacława został zbudowany w pierwszej połowie XIII wieku z dwubarwnej cegły i ciosów kamiennych. W zbudowanym nieco później klasztorze zastosowano już gotyckie łuki.
klasztor cystersek w Trzebnicy z kościołem św. Bartłomieja został zbudowany w latach 1203-1219 na planie trójnawowej bazyliki przykrytej sklepieniami krzyżowymi w układzie wiązanym. Prostokątne prezbiterium i przylegające do niego kaplice zakończono półkolistymi absydami. Kolumny wykonano z piaskowca a mury i sklepienia z cegły. W okresie gotyku przebudowano południową kaplicę, którą połączono z prezbiterium wczesnogotyckim portalem z tympanonem ozdobionym płaskorzeźbą przedstawiającą adorację Madonny z Dzieciątkiem. W okresie baroku romańska budowla została mocno przebudowana, ale zachował się jej pierwotny układ. Z okresu romańskiego pochodzi także portal Dawida ukazujący króla grającego królowej Betsabe na lutni. Obecnie w zabudowaniach pocysterskich mieści się sanktuarium św. Jadwigi.
Na ziemie polskie gotyk dotarł wraz z zakonami dominikańskim i franciszkańskim pod koniec pierwszej połowy XIII wieku. Pierwsze elementy nowego stylu są widoczne w budowanej z fundacji Iwona Odrowąża w latach 1226-1250 ceglanej bazylice św. Trójcy w Krakowie. W tym dominikańskim kościele, należącym do czasów późnoromańskich, wykonano ostrołukowe łęki międzynawowe. Kościoły dominikańskie i franciszkańskie, budowane w stylu wczesnogotyckim, charakteryzują się zgodnie z regułą zakonu prostotą formy i brakiem wież, witraży i bogatego wystroju. Zazwyczaj długie, prostokątnie prezbiterium, przeznaczone dla zakonników przykrywano krzyżowo-żebrowymi sklepieniami. Korpus oddzielony przez lektorium przykrywano stropem lub otwartą więźbą dachową. Powstają także nieliczne budowle cysterskie. Za najwcześniejszą budowlę w stylu gotyckim w Polsce uważa się kaplicę św. Jadwigi w Trzebnicy (1268-1269), przy kościele św. Bartłomieja w klasztorze cysterek. Kaplica została przebudowana z wcześniejszej, romańskiej kaplicy i połączoną z kościołem wczesnogotyckim portalem. Forma gotyckich kościołów jest znacznie bardziej zróżnicowana niż obiektów powstających w okresie romańskim. Ciekawe obiekty, w dwóch różnych odmianach regionalnych stylu, powstały w Lubiążu, Kamieńcu Ząbkowickim i Henrykowie oraz w Oliwie, Pelplinie i Koronowie.
Na kształtowanie się stylu gotyckiego miały duży wpływ przemiany zachodzące wśród mieszczaństwa. Lokacja miast na prawie magdeburskim i powstawanie nowych ośrodków, których mieszkańcy w okresie rozdrobnienia dzielnicowego czuli się związani przede wszystkim z własnym regionem, a nie całym krajem sprzyjała powstawaniu odrębnych szkół sztuki gotyckiej. Podobnie jak w innych państwach, w polskich miastach także składano zbiorowe zamówienia na budowę nowych kościołów. Niemałą rolę odegrał mecenat królewski. Reforma państwa przeprowadzona w XIV wieku umożliwiła finansowanie wielu inwestycji tego okresu. Okres rządów Kazimierza Wielkiego to czas największego rozkwitu architektury gotyckiej w Polsce. Po raz drugi podobny rozwój miał miejsce w fazie późnogotyckiej, za rządów Kazimierza Jagiellończyka.
Obszar Polski południowej, a zwłaszcza rejon Dolnego Śląska, pozostawał w ścisłym kontakcie z budowniczymi Czech. W rejonie Małopolski, pod patronatem królewskim, rozwijało się budownictwo nazywane stylem dworskim. W tej części kraju najszybciej, także za sprawą mecenatu dworskiego, zagościł renesans (początek XVI wieku). Na architekturę ziem północnych silnie oddziaływały wzorce inspirowane budowlami państwa zakonu krzyżackiego oraz innych miast związanych z Hanzą. Wielkopolska, która utraciła na rzecz Małopolski wiodącą rolę w kraju, nie odegrała w kształtowaniu się tego stylu znaczącej roli. Architektura tych ziem wykazuje wiele związków z zabudową Śląska i Pomorza. Mazowsze, które przyłączyło się do Korony dopiero w 1526, wzorowało się przede wszystkim na sztuce pomorskiej, chociaż i tu widoczne są wpływy szkoły krakowskiej. Na Mazowszu nie wypracowano odmiennych form gotyku. Występujące na tej ziemi budowle cechuje raczej uproszczenie form znanych już wcześniej. Tu też najdłużej (do przełomu XVI i XVII wieku) kontynuowano tradycje gotyckie. W budownictwie drewnianym wpływy gotyku widoczne są jeszcze dłużej.
Występował głównie w rejonie Mazowsza, ale wykraczał też poza jego granice. W wieku XIX został nawet uznany za polski styl w architekturze, dając wzór architektom wielu kościołów neogotyckich. Z racji trudnego dostępu do kamienia zdatnego do obróbki, detale kamienne są tu prawie nieobecne i wszelkie formy zdobnicze ograniczają się do cegły i późniejszych stiuków. W stylu tym budowano jeszcze w XVI w. – najwybitniejszym przedstawicielem jest tu Jan Baptysta Wenecjanin.
Architektura gotycka w Polsce opiera się na budownictwie ceglanym. Zastosowanie tego materiału nie pozwalało na budowę kościołów o strzelistych sylwetkach, rozczłonkowanych elewacjach. Ściany pełnią rolę konstrukcyjną, wzmocnione skarpami, wraz z masywnymi filarami, podtrzymują sklepienia. Umieszczane w ścianach okna mają znacznie mniejsze wymiary. Bryła pozbawiona dekoracji rzeźbiarskiej zdobiona jest blendami, których jasny zazwyczaj kolor odcina się od czerwieni muru. To zestawienie kolorystyczne wykorzystywano także do dekoracji sklepień pozostawiając ceglane żebra na tle tynkowanej powierzchni podniebienia. Do zdobienia elewacji używano także cegły glazurowanej. Kościoły halowe zdobiono ażurowymi szczytami, często o skomplikowanym wzorze, zwieńczonymi zazwyczaj sterczynami.
W Polsce, w okresie gotyku, ukształtowały się jego odmiany regionalne.
W rejonie Małopolski budowle wznoszono z cegły z zastosowaniem ciosów kamiennych do wykonania detali. Kościoły budowane na tym terenie są często dwunawowe. Spotykane są także bazyliki o niezbyt wysokich nawach bocznych. Ich konstrukcję rozwiązywano w sposób uproszczony, z zastosowaniem systemu filarowo-skarpowego. Przypory stawiane przy ścianach nawy głównej wyprowadzano ponad dachy naw bocznych. Najczęściej stosowano także dwudzielne okna i portale.
W ogólnych założeniach gotyk śląski przypomina rozwiązania szkoły krakowskiej (nadwiślańskiej). Tutaj także, oprócz cegły stosowano ciosy kamienne. Jedną z cech charakterystycznych jest usytuowanie wieży – przy skrzyżowaniu nawy poprzecznej z prezbiterium kościoła, po stronie południowo-wschodniej. Dużym osiągnięciem tej szkoły było rozwiązanie sklepienia trójdzielnego (tzw. sklepienie piastowskie) złożonego z dziewięciu tarcz podpartych w pięciu punktach. Na terenie Śląska, w kościołach bazylikowych dość często stosowano systemy przyporowe z ceglanymi łękami poprowadzonymi nad dachami naw bocznych i wieżami sił.
Ceglane kościoły Pomorza to przede wszystkim hale z potężnymi wieżami zazwyczaj usytuowanymi w osi głównej. Znacznie rzadziej spotyka się bazyliki.
Zamki Od XIII wieku zaczęto modernizować także siedziby królewskie i książęce poszerzając program funkcjonalny budowli istniejących (np. zamek na Wawelu, Legnica) oraz budując zamki, które początkowo można było zbudować jedynie za zgodą władcy. Z tego powodu najstarsze zamki miały charakter budowli państwowych. Początkowo, w XIII wieku, charakterystyczne dla zamków elementy umieszczono w obrębie funkcjonujących grodów drewniano-ziemnych, w związku z czym pierwsze zamki miały kształt nieregularny (np. w Opolu). Po połowie XIII wieku zarzucono także budowę palatiów, które należy łączyć raczej z wcześniejszą epoką. Kształt regularny zamków rozpowszechnił się na terenie Królestwa Polskiego w czasach panowania Kazimierza Wielkiego i budowano je w takim kształcie nawet w miejscach wcześniejszych grodów (Rawa, Łęczyca, Koło). Zamki budowały także zakony np. Joannici (Stare Drawsko, Łagów, Swobnica, Pęzino) oraz Krzyżacy, na terenie państwa utworzonego przez nich w Prusach (Malbork, Radzyń Chełmiński, Niedzica) oraz biskupi (Sławków, Lipowiec). W zamkach budowano też wieże ostatecznej obrony (określane jako stołp) oraz wieże mieszkalne (donżon).
Miasta Istniejące grody usamodzielniały się otrzymując nowe prawa lokacyjne (najczęściej na prawie magdeburskim). Obszar miast dzielono siatką zazwyczaj prostopadłych ulic na działki tworząc układ szachownicy. Budynki mieszkalne, w wyższych partiach nadal budowano z drewna lub w technice muru pruskiego. W celu utrudnienia przenoszenia się ognia podczas pożaru, często podwyższano ściany na granicy dwóch sąsiednich działek a dwuspadowy dach otrzymuje połacie skierowane do środka. Fasady domów wieńczono schodkowymi lub trójkątnymi szczytami. Domy bogatych mieszczan czasem otrzymywały bogatszy wystrój w postaci wymurowanych laskowań na tle białych blend. Częściej była to polichromia naśladująca wątek muru, maswerki i wimpergi. Centralnym miejscem był duży rynek, na którym budowano symbol władzy miejskiej i główną strażnicę – ratusz z wysoką wieżą. Wokół ratusza skupiały się inne budynki związane z funkcją organizmu miejskiego – sukiennice, budynek wagi miejskiej, kramy kupieckie i pręgierz.
Mury miejskie Miasto otaczano mury obronne, czasem w miejscu wcześniejszych wałów i inwestycje takie prowadzono przez wiele lat, dokonując częstych modernizacji. Starsze umocnienia często podwyższano, a proste ich zwieńczenia blankami zastępowano nowocześniejszymi machikułami. Ciąg murów obronnych często przerywały otwarte od strony miasta baszty, rozmieszczone w odległości strzału tj. około 40-60 m. Miasta czasem otrzymywały nowy, drugi pas murów obronnych (np. Wrocław). Prowadzące do miast bramy poprzedzano w okresie późnogotyckim barbakanami połączonymi z nimi szyją.
Ważne miejsce wśród gotyckich zabytków znajdujących się na terenie Polski zajmują umocnienia zbudowane przez zakon krzyżacki: zamki i lokowane przy nich ufortyfikowane miasta.
kościoły klasztorne:
dominikański kościół św. Wojciecha we Wrocławiu, budowany na miejscu wcześniejszej świątyni od 1241. Budowę kościoła rozpoczęto od jednonawowego korpusu. W 1330 ukończono prezbiterium. Wieża usytuowana w południowo-wschodnim naroży, przy skrzyżowaniu prezbiterium z transeptem została ukończona w XIV w. a szczyt przebudowano w XV w.
dominikański kościół św. Trójcy w Krakowie, podczas przebudowy w XIV wieku otrzymał ostrołukowe sklepienia kolebkowo-sieciowe z lunetami w prezbiterium oraz sklepienia krzyżowo-gwiaździste w korpusie. Sklepienie nawy głównej podparto systemem filarowo-skarpowym.
franciszkańskim kościół św. Franciszka w Krakowie budowany w okresie od XIII-XVI wieku na rzucie krzyża o początkowo nieomal równych ramionach, przedłużonych w późniejszym okresie – w XIV w. jednonawowy korpus a w XV w. prezbiterium, które otrzymało zakończenie na planie połowy sześcioboku. W XVI wieku dobudowano jedną nawę boczną od strony północnej (obecnie kaplica Męki Pańskiej). Początkowo nad skrzyżowaniem naw znajdowała się drewniana dzwonnica, która zawaliła się w 1445. Nową wieżę dobudowano po stronie północnej (rozebrano ją w XIX w. i na jej miejscu postawiono kruchtę). Większa część kościoła spłonęła w XIX wieku. Z czasów gotyckich zachowały się dwa okna w prezbiterium, część krużganków
franciszkański kościół św. Jakuba we Wrocławiu (obecnie pod wezwaniem św. Wincentego) z ok. 1240 r., przebudowany pod koniec XIV wieku. Trójnawowa bazylika z długim prezbiterium zakończonym połową ośmioboku i przykrytym ostrołukowym sklepieniem kolebkowym z lunetami. Sklepienie krzyżowe korpusu podparte zostało systemem przyporowym z ceglanymi łękami przyporowymi poprowadzonymi nad dachami naw bocznych i wieżami sił.
kościoły katedralne
Archikatedra wrocławska pw. św. Jana Chrzciciela. Budowę obecnego kościoła, w miejscu wcześniejszych budowli, rozpoczęto ok. 1244 r. od prezbiterium, które zostało ukończone w 1271 r. Ta część kościoła ma jeszcze wiele cech budowli późnoromańskiej. Korpus i kaplicę Mariacką zbudowano w XIV w. a wieże w XV. Katedra była wielokrotnie niszczona pożarami i odnawiana. Po zniszczeniach w 1945 została odbudowana. Jest to trójnawowa bazylika, bez transeptu z mocno wydłużonym prezbiterium i prostokątnym obejściem, w które otrzymało sklepienia krzyżowe. Prezbiterium przykryto sześciodzielnym sklepieniem żebrowym a przęsła korpusu sklepieniami krzyżowymi. Pomiędzy prezbiterium a korpusem usytuowane jest szersze przęsło o planie kwadratu w nawie głównej. Ramiona tego przęsła w obrębie naw bocznych otrzymały sklepienia piastowskie. Kaplica Mariacka, zbudowana za obejściem, z niewielkim własnym prezbiterium także otrzymała sklepienia trójdzielne.
Katedra na Wawelu została zbudowana na miejscu wcześniej istniejącego kościoła. Budowę gotyckiego obiektu rozpoczęto w 1320 r. od prezbiterium z prostokątnym obejściem. Po jego bokach usytuowano dwie kaplice: św. Małgorzaty i św. Jana Ewangelisty (nieistniejące). Kaplica Mariacka została zbudowana za obejściem, w osi głównej kościoła. Prezbiterium i obejście przykrywają sklepienia krzyżowe, tylko ostatnie przęsło prezbiterium oraz kaplicę Mariacką przykryto sklepieniami trójpolowymi (tzw. "piastowskimi"). Budowę prezbiterium ukończono w 1346. W latach 1330-1364 zbudowano trójnawowy korpus (nawa główna o wysokości 19 m i nawy boczne 9 m). Sklepienia nawy głównej podparte są za pomocą konstrukcji filarowo-skarpowej.
Katedra gnieźnieńska pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny zbudowana na fundamentach budowli romańskiej. Korpus trójnawowej bazyliki powstał w latach 1342-1382. Bezpośrednio do korpusu (bez nawy poprzecznej) przylega prezbiterium z obejściem i wieńcem kaplic zbudowane na planie połowy dwunastoboku. Wszystkie pola przykrywają sklepienia krzyżowe. W nawie głównej podparte zostały przyporami wiszącymi.
Katedra w Poznaniu została zbudowana w XIV-XV wieku, na miejscu wcześniejszych budowli. Ceglana, trójnawowa bazylika bez transeptu, prezbiterium z obejściem otrzymały sklepienia gwiaździste rozwiązane na planie prostokąta. Kaplice obejścia zostały przebudowane w okresie późniejszym. Od strony zachodniej, przedsionek kościoła flankują dwie wieże. Katedra była wielokrotnie przebudowywana. Po zniszczeniach w 1945 została odbudowana. Z okresu gotyku zachowała się m.in. rozeta nad portalem.
Archikatedra oliwska, odbudowana po zniszczeniach po 1350 r. na fundamentach z XIII wieku. Korpus bazyliki posiada tylko jedną nawę boczną od strony północnej. Prezbiterium z obejściem (bez wieńca kaplic) zamkniętym połową ośmioboku poprzedza nawa poprzeczna. Sklepienia pochodzą z XVI wieku. Nad nawami i prezbiterium wykonano sklepienia gwiaździste a nad obejściem przeskokowe z przesunięciem podparcia o połowę przęsła.
inne kościoły bazylikowe
Kościół Mariacki w Krakowie przebudowany z halowego pod koniec XIV wieku (prezbiterium w 1384 a korpus w 1395). Sklepienie wykonano w XV wieku (wcześniejsze zawaliło się w 1442). Jest to ceglana bazylika z detalami z ciosów kamiennych. Nawy korpusu przykryto sklepieniami krzyżowymi. Przęsła prezbiterium otrzymały sklepienia gwiaździste. Sklepienie nawy głównej podparto systemem filarowo-skarpowym. Fasadę flankują dwie wieże – północna została ukończona w 1478. Zwieńczono ją późnogotyckim hełmem. Budowę wieży południowej przerwano w 1592 i zwieńczono ją hełmem renesansowym. Wewnątrz kościoła znajduje się cenny, gotycki ołtarz, dzieło Wita Stwosza.
Bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP we Włocławku, powstała w latach 1340-1411. Zbudowana została po zniszczeniu przez Krzyżaków w 1329 r. katedry romańskiej. W 1511 r. ukończona została wieża północna, w 1526 r. – wieża południowa. W końcu XIX w. świątynia została przebudowana w stylu neogotyckim, wzniesiono trzy ostatnie kaplice, skarbiec i kruchtę zachodnią z pierwotnym, XV-wiecznym portalem. W prezbiterium znajdują się gotyckie witraże (22 kwatery) z około 1360 r. – najstarsze w kościele katolickim w Polsce. Do wyposażenia należą m.in. barokowe stalle (1683 r.), potężny 7-ramienny świecznik brązowy renesansowy (1596 r.), krzyż Tumski z lat 1610-1615, nagrobki i epitafia biskupów i kanoników z XV-XIX wieku, m.in. w kaplicy św. Józefa późnogotycki Piotra z Bnina dłuta Wita Stwosza (1493 r.). W kaplicy chrzcielnej stoi srebrny ołtarz z klasztoru w Lądzie, wykonany przez toruńskiego złotnika Jana Letyńskiego w 1744 r. oraz drewniana rzeźba Ostatnia Wieczerza (1505 r.) i obraz Wniebowzięcia NMP (1475 r.). W północnej nawie w neogotyckich ramach obrazy Bartholomäusa Strobla.
Kościół św. Katarzyny w Krakowie zbudowany w drugiej połowie XIV wieku, z fundacji Kazimierza Wielkiego. Ceglana, trójnawowa bazylika z dużymi fragmentami z ciosów kamiennych. Sklepienia przykrywające przęsła uległy zniszczeniu. W prezbiterium wykonano sklepienie gwiaździste w XVI wieku a nad nawami korpusu obecnie znajduje się drewniana imitacja sklepienia z XIX wieku.
Kościół Bożego Ciała w Krakowie zbudowany ok. 1340-1405 jako trójnawowa bazylika bez transeptu. Korpus łączy się z długim prezbiterium o wysokości równej z nawą główną. Całość przykrywa wspólny, dwuspadowy dach. Sklepienie nawy głównej podparte jest systemem filarowo-skarpowym.
pocysterska bazylika w Pelplinie zbudowana w XIII-XIV wieku. Korpus i prezbiterium o prostym zakończeniu mają taką samą szerokość. Rozdziela je nawa krzyżowa złożona z trzech przęseł podzielonych na dwa pasma. Wszystkie pola bazyliki przykrywają sklepienia gwiaździste, najbogatsze w ramionach transeptu (w ramieniu północnym cztery pola sklepienia podparte są jednym, centralnym słupem; w ramieniu południowym tylko trzy pola przęsła znajdują się wewnątrz kościoła, czwarte należy do krużganku klasztoru). Sklepienie nawy głównej podpierają wiszące przypory. Do wschodniej i zachodniej ściany, w linii filarów międzynawowych, dobudowano smukłe wieże. Szczyty obu elewacji zdobią blendy i ceramiczne sterczyny.
Kościół św. Jakuba w Toruniu, trójnawowa bazylika z pierwszej połowy XIV wieku. Do naw bocznych przylegają dwa rzędy kaplic umieszczonych pomiędzy masywnymi przyporami. Gwiaździste sklepienie nawy głównej podpierają wiszące przypory zakończone sterczynami. Podobne sterczyny umieszczono nad przyporami w nawach bocznych. Sklepienia kaplic podparte na pięciu wezgłowiach, podzielono żebrami na 10 i 11 tarcz. Nad pierwszym przęsłem korpusu umieszczono wysoką wieżę przykrytą podwójnym dachem czterospadowym i ozdobioną, podobnie jak szczyt wschodni, blendami i ornamentami z glazurowanej cegły.
kościoły halowe trójnawowe:
Kościół św. Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu, powstały od 1288 do połowy XIV wieku, dzieło mistrza Wilanda. Ten bardzo wysoki dwukondygnacyjny kościół posiada szereg rozwiązań rzadko spotykanych w architekturze polskiego gotyku, występujących natomiast w krajach zachodnich. Wnętrze budowli podzielone jest sklepieniami na dwie kondygnacje, co jest unikatowe przy tej skali obiektu – dolny kościół św. Bartłomieja i górny właściwy św. Kryża, powtarzający prawie całkowicie jego rzut. Czteroprzęsłowe prezbiterium zakończone jest trójbocznie, analogiczne zakończenia posiada transept o tej samej rozpiętości sklepień. Trzy nawy tworzą halę, przy czym dolna kondygnacja posiada wyłącznie sklepienia krzyżowo-żebrowe, zaś w później ukończonej górnej zrezygnowano z co drugiego filara, wprowadzając w nawie środkowej sklepienia na polach podwójnej długości, zaś w nawach bocznych sklepienia trójdzielne. Dwie wieże (tylko południowa w pełni ukończona) znajdują się w narożach między halą a transeptem. Na południowej wieży zachował się gotycki hełm z 1477. Nietypowe jest również rozwiązanie dachu – nawa środkowa posiada wysoki dach podłużny, wspólny z prezbiterium, zaś nawy boczne – poprzeczne daszki szczytowe, co wraz z wysokimi skarpami i wąskimi oknami podkreśla wertykalny rytm.
Kościół św. Janów w Toruniu, w obecnym kształcie odbudowany po pożarze w 1388 i przebudowany w latach 1407-1417. Trójnawowa, czteroprzęsłowa hala z charakterystyczną, masywną wieżą od frontu częściowo zazębioną z nawą główną. Podstawa wieży to kwadrat o boku ok. 16 m. Wieżę zakończono na wysokości ok. 52 m. Na niej powieszono dzwon o masie 7 t (Tuba Dei) Nawy kościoła mają długość ok. 56 m i ponad 27 m wysokości. Przykrywają je sklepienia gwiaździste osłonięte z zewnątrz trzema, równoległymi dachami. Pomiędzy szerokimi skarpami podpierającymi ściany zewnętrzne umieszczono szereg kaplic. Do ostatniego przęsła nawy środkowej przylega prezbiterium zbudowane na planie prostokąta.
Kościół NMP w Toruniu, pofranciszkański, zbudowany pod koniec XIII wieku jako jednonawowy. Po przebudowie przeprowadzonej w XIV w. powstała trójnawowa hala o wąskich (szerokość ok. 6,5 m) nawach bocznych dobudowanych do istniejącej nawy o szerokości 11 m. Wewnątrz nawy południowej znajdują się przypory a nawa północna, będąca częścią krużganku klasztornego została przecięta emporą. Przy tak niewielkiej szerokości naw, ich wysokość ok. 27 m czyni z kościoła budowlę o największej w Polsce smukłości. Szczyt kościoła od strony prezbiterium zdobią trzy smukłe wieżyczki z tynkowanymi blendami.
Kościół NMP Gdańsku, największy, gotycki kościół Polsce (ok. 105 m długości, 66 m szerokość w transepcie i 28-30 m wysokość naw) i największa ceglana świątynia Europy z okresu średniowiecza. Jest to trójnawowa hala przecięta trójnawowym transeptem (rzut transeptu jest nieco zniekształconym w północno-wschodnim narożu). Pomiędzy przyporami naw bocznych umieszczono rzędy kaplic. Nawy przykrywają bardzo bogato rozczłonkowane sklepienia kryształowe i gwiaździste. Od zachodu do świątyni przylega potężna (76 m wysokości) wieża dzwonna.
Archikatedra św. Jana Chrzciciela w Warszawie – budowana od końca XIII wieku. Trójnawowa hala z imponującym, wysokim dachem. Wielokrotnie przebudowywana. Po zniszczeniach wojennych, fasada odtworzona w stylu gotyku nadwiślańskiego.
Kościół NMP w Chełmnie, zbudowany w XIV wieku. Jest to trójnawowa hala z krótkim prezbiterium. Kościół przykrywają dwuspadowe dachy. Kalenica dachu nad nawą środkową przebiega wzdłuż osi kościoła. Każde przęsło naw bocznych posiada własny dach o kalenicy prostopadłej do osi dachu nawy głównej. W ten sposób otrzymano w bocznych elewacjach pięć par szczytów ozdobionych laskowaniem z cegły odcinającej się od białego tła. Od zachodu umieszczono dwie wieże, z których ukończono tylko północną. Budowę wieży południowej przerwano na wysokości murów kościoła.
Kościół św. Katarzyny w Brodnicy – zbudowany w okresie XIII-XIV wieku, z ciekawie rozwiązanym szczytem wschodnim, zdobionym sterczynami i blendami.
Kościół NMP w Poznaniu, a właściwie prezbiterium znacznie większej świątyni. To trójnawowa, dwuprzęsłowa hala przechodząca w trójboczne prezbiterium z obejściem, przekryta gwiaździstym sklepieniem.
Kościół Bożego Ciała w Poznaniu, zbudowany w XV wieku jako trójnawowa, pięcioprzęsłowa hala z długim prezbiterium zakończonym połową ośmioboku. Ściany zewnętrzne podpierają schodkowe skarpy sięgające gzymsu. W oknach prezbiterium zachowały się gotyckie laskowania a w ścianie południowe skromny portal, ozdobiony glazurowaną cegłą.
Kościół Najświętszej Marii Panny na Piasku we Wrocławiu, klasztorny augustiański, zbudowany na miejscu romańskiej świątyni, jako trójnawowa hala bez transeptu według planów mistrza Pieszki. Prezentuje formy gotyku redukcyjnego. Prezbiterium na przedłużeniu nawy środkowej otrzymało zakończenie czworoboczne, a sięgające zakończenia prebiterium nawy boczne są zamknięte trójbocznie. Nad nawą środkową zbudowano sklepienia gwiaździste. Nawy boczne przykryto sklepieniami trójdzielnymi o dziewięciu tarczach w każdym przęśle. Cała świątynia nakryta jest wspólnym dachem, a prezbiterium nie wyodrębnione w bryle. Elewacja zachodnia całkowicie płaska, bez skarp i zdobień, brak szczytu. Od frontu zaplanowano dwie wieże, ale ukończono tylko wieżę południową. Pierwotny hełm z galerią obronną niezachowany.
Kościół pw. św. Doroty, Wacława i Stanisława we Wrocławiu, pierwotnie klasztorny franciszkański ufundowany przez Kazimierza Wielkiego, budowany od 1350 jako trójnawowa, bardzo wysoka hala z długim, pięcioprzęsłowym prezbiterium zakończonym pięciobocznie i przykrytym sklepieniem krzyżowym. W nawie głównej wykonano sklepienia gwiaździste, a w nawach bocznych sklepienia przeskokowe (każde przęsło otrzymało sklepienie podparte w pięciu wezgłowiach, żebra dzielą je na siedem tarcz). Prezbiterium i nawy nakryte osobnymi stromymi dachami (do dziś zachowana średniowieczna więźba dachowa). Niskie wieże na zakończeniu naw bocznych, nie przewyższające dachu. Początkowo wejścia w elewacjach bocznych. Elewacja zachodnia zwieńczona olbrzymim ozdobnym szczytem ceramicznym ze sterczynami.
Kościół pw. św. Jakuba i Agnieszki w Nysie, wybudowany w XIV – XV w., jeden z największych gotyckich kościołów w Polsce, posiada charakterystyczny, największy w Polsce dach. Kościołowi towarzyszy wielka (60m) nie dokończona, gotycka kamienna dzwonnica z końca XV w. (planowano ją na 100–120m)
Kościół Bożego Ciała w Bieczu – późnogotycki, ceglany kościół ozdobiony zendrówką. Budowę rozpoczęto od wzniesienia prezbiterium (pod koniec XV wieku) a ukończono w pierwszej połowie XVI. W latach późniejszych dobudowano do kościoła renesansowe kaplice. Wewnątrz kościoła znajduje się bardzo cenny ołtarz z 1604 roku w którego centrum zlokalizowany jest XVI-wieczny obraz Zdjęcie z krzyża, z kręgu Michała Anioła (jeden z trzech takich obrazów na świecie). Przy samym ołtarzu znajduje się pulpit muzyczny z 1633 roku, będący jedynym takim zabytkiem w Europie. W prezbiterium stoją też stele, z jednej strony gotyckie, z drugiej późnorenesansowe. Obok kościoła znajduje się późnogotycka dzwonnica z XV wieku.
Kościoły halowe dwunawowe, podparte w osi korpusu jednym lub kilkoma filarami:
Bazylika Narodzenia NMP w Wiślicy z trzema filarami w osi kościoła i prezbiterium zakończonym czworobokiem. Przęsła naw przykryte zostały sklepieniem o żebrach schodzących na wielościenne filary lub zbiegających się w wiązki podparte wspornikami na ścianach zewnętrznych. Niewielki kościół (14 m szerokości i 27 m długości) ufundował Kazimierz Wielki w 1350 r.
Kościół św. Krzyża w Krakowie z XIV wieku z korpusem przykrytym sklepieniem palmowym podpartym jednym słupem ustawionym w jego centralnej części. Żebra sklepienia wyprowadzone zostały spomiędzy liści roślinnej obręczy wieńczącej słup. Sklepienie zostało wykonane ok. 1530.
Zamki Najbardziej znane gotyckie zamki to:
w Polsce południowej, m.in. w Chęcinach, Czorsztynie, Niedzicy, Ojcowie, Bobolicach, Kazimierzu Dolnym, Będzinie, Lipowcu, Ogrodzieńcu.
w Polski północnej:
zbudowane przez zakon krzyżacki w: Malborku, Ostródzie, Nidzicy, Brodnicy, Golubiu, Gniewie;
lub na ich warowniach wzorowane (najczęściej budowane na dobrach biskupich) w Kwidzynie, Lidzbarku Warmińskim, Olsztynie, Reszlu.
zamki na Mazowszu: Zamek w Ciechanowie, Czersku, Liwie.
zamki w Wielkopolsce: Zamek w Kole, Sierakowie, Szamotułach, Gołańczy.
Mury obronne i bramy miejskie
fragmenty murów obronnych, z których najczęściej zachowały się bramy, np. w Szydłowie, Sandomierzu, Krakowie z Bramą Floriańską i jednym z najciekawszych zabytków związanych z umocnieniami miast Barbakanem. Znaczne części murów zachowały się w Stargardzie, Pyrzycach, Byczynie. W Paczkowie mury miejskie są zachowane prawie w całości.
Ratusze
Kamienice miejskie
Dom Długosza w Sandomierzu, Najstarszy budynek Uniwersytetu Jagiellońskiego – Collegium Maius, Dom Kopernika w Toruniu.
RENESANS
Na dwór Jagiellonów pierwsze idee renesansu przeniknęły pod koniec XV wieku. Już w 1470 r. osiedlił się w Krakowie włoski humanista Kallimach (Filippo Buonacorsi), który przebywał na królewskim dworze jako nauczyciel syna Kazimierza Jagiellończyka Jana Olbrachta. Propagatorami humanizmu byli także polscy dyplomaci, którzy zetknęli się z nowymi prądami na europejskich dworach oraz młodzież studiująca na uniwersytetach w Italii. Zygmunt I w latach 1498 - 1501 przebywał na węgierskim dworze swojego brata Władysława Jagiellończyka, gdzie poznał nowe idee. Po objęciu tronu w Polsce (1506) Zygmunt I sprowadził z Włoch artystów. Wpływy włoskie stały się jeszcze bardziej widoczne po ślubie Zygmunta z Boną. Początkowo tradycje średniowiecza i nowe prądy współistniały ze sobą przenikając się nawzajem. Mecenat - przede wszystkim dworu oraz naśladujących króla magnatów, dostojników kościelnych i bogatych mieszczan, a także rozkwit państwa - to czynniki sprzyjające rozwojowi nauki i sztuki. W rozwoju renesansu Polska wyprzedziła Francję i Niemcy.
W architekturze polskiej renesans dzieli się na trzy okresy:
okres I - 1500 - 1550, nazywany także włoskim; powstające obiekty są zazwyczaj dziełem włoskich artystów pochodzących przede wszystkim z Florencji
okres II - 1550 - 1600, czas upowszechnienia stylu, początki manieryzmu i uleganie wpływom niderlandzkim
okres III - 1600 - 1650, manieryzm, pojawienie się elementów baroku
Okres I
W 1499 r. spłonęła część zamku na Wawelu. Aleksander Jagiellończyk w 1504 powierzył odbudowę zamku Rosenbergowi. Najwcześniej (w latach 1502 - 1507) zostało odbudowane skrzydło zachodnie. Po koronacji Zygmunta Starego pracami kierował Franciszek Florentczyk, włoski rzeźbiarz i architekt, który już w latach 1502 - 1505 zaprojektował przyścienną, arkadową niszę nagrobną Jana I Olbrachta w katedrze wawelskiej, w której zastosował łuk triumfalny zamiast popularnego w gotyku baldachimu. Po śmierci Florentczyka (1516 r.) budową zamku kierowali: Bartolomeo Berrecci i Benedykt z Sandomierza. Ok. 1516 r. ukończono budowę skrzydła północnego a w 1536 r. wewnętrzny dziedziniec. W trzech skrzydłach zamku rozmieszczono sale i komnaty poprzedzone od strony dziedzińca trójpoziomowym krużgankiem, czwarte skrzydło, zamykające dziedziniec od południa, nie posiada części mieszkalnej. Jest to ściana kurtynowa z traktem komunikacyjnym. W dwóch dolnych poziomach zamku mieszczą się pomieszczenia gospodarcze (parter) i komnaty mieszkalne zaprojektowane w układzie amfiladowym. Poprzedzające je krużganki wzorowane są na budowlach wczesnoflorenckich z arkadami opartymi na głowicach kolumn. Na trzecim poziomie mieszczą się pomieszczenia reprezentacyjne. Znaczną wysokość pomieszczeń odzwierciedla poziom krużganków o bardzo smukłych kolumnach. W połowie ich wysokości architekt umieścił przewiązki poprawiające ich proporcje a konstrukcję dachu podparł dzbanuszkami, które z jednej strony pełnią funkcję dekoracyjną i pozwalają na lepsze oświetlenie kapiteli kolumn ocienianych okapem a z drugiej poprawiają statykę przekazując obciążenie dachu na centralną powierzchnię głowicy. Dekoracyjność dziedzińca podkreślała barwna polichromia i fryz obiegający ściany krużganków. Pomieszczenia mieszkalne i reprezentacyjne przykryto drewnianymi stropami o profilowanych belkach lub kasetonach. Poniżej malowane pasy z dekoracją figuralną. Obramowania drzwi i okien łączą motywy zdobnictwa późnogotyckiego i renesansowego oraz wzory florenckie.
Zamek Królewski na Wawelu nie jest odosobnionym przykładem przebudowy gotyckiej siedziby w okresie renesansu. W pierwszych latach renesansu przebudowano lub rozpoczęto budowę zamków w:
Szydłowcu, przebudowany w latach 1509 - 1532 - pierwsza w Polsce loggia widokowa.
Ogrodzieńcu, przebudowany w latach 1532 – 1547
Pieskowej Skale, przebudowany w latach 1542 – 1580.
Budownictwo sakralne w pierwszym okresie renesansu ogranicza się do kaplic dobudowywanych do istniejących już kościołów gotyckich. Najwcześniej została zbudowana Kaplica Zygmuntowska dobudowana w latach 1519 - 1533 do katedry wawelskiej. Zaprojektowana została przez Berrecciego na planie kwadratu. Wnętrze przykrywa kopuła wsparta na ośmiobocznych z zewnątrz i kolistym od wewnątrz bębnie. Przejście pomiędzy wewnętrznymi ścianami a konstrukcją bębna umożliwiają żagle. Wnętrze doświetlają okna umieszczone w bębnie oraz wysokiej latarni. Hełm przykrywa miedziana, pozłacana łuska. Podniebienie kopuły zdobią kasetony wypełnione roślinnymi rozetami. Podział ścian skomponowany w oparciu o schemat łuku triumfalnego podkreślają rzeźbione pilastry i gzymsy. W niszach głównych umieszczono ołtarz i sarkofagi ostatnich Jagiellonów. Mniejsze wnęki boczne przeznaczono na posągi świętych.
Okres II
Nowy styl upowszechnia się w całej Polsce. Biorąc przykład z króla, szlachta, duchowieństwo a nawet bogate mieszczaństwo obejmuje mecenatem artystów. Na terenie kraju, przede wszystkim na Pomorzu, zwłaszcza w Gdańsku pojawia się liczna grupa twórców niderlandzkich. Wśród mistrzów coraz częściej można spotkać polskie nazwiska. Nowe prądy trafiają do warsztatów cechowych. W latach 1527 - 1604 pojawiają się wydane drukiem wzorniki np. Florysa, Hansa Vredemana de Vries, które stają się źródłem poznania nowych prądów dla twórców, którzy nie zetknęli się bezpośrednio z nowym stylem. Czerpane z nich wzory dominują przede wszystkim w architekturze mieszczańskiej. Renesans dostosowuje się coraz bardziej do warunków lokalnych. Widoczne jest zróżnicowanie w zależności od regionu i warsztatu, z którego wywodzą się twórcy.
Architektura tego okresu nabiera coraz wyraźniejszych cech manieryzmu (odejście od wyraźnego przyporządkowania elementów architektonicznych od funkcji konstrukcyjnej, zerwanie z ideą uporządkowania, ładu i harmonii poprzez znaczną dowolność w kompozycji układów widoczną przede wszystkim w ornamentyce o skomplikowanych, bogatych i efektownych zestawieniach). W Polsce wyróżnia się jego trzy odmiany:
włoski, obejmujący swoim zasięgiem przede wszystkim południe Polski, jego najbardziej znanym twórcą był Santi Gucci
niderlandzki, obejmujący obszar Pomorza
kalisko-lubelski, którego najbardziej znane przykłady zabytków zachowały się w Kazimierzu Dolnym.
Już w okresie gotyku pojawiły się wyprowadzane ponad dach osłony. Ozdobne formy nadano attykom w północnych Włoszech. W architekturze polskiej detal ten zostaje znacznie rozbudowany i staje się charakterystycznym elementem polskiego renesansu. W miastach przebudowywane są ratusze, we wczesnym okresie renesansu krystalizuje się układ kamienicy mieszczańskiej. W XVI wieku, zwłaszcza nad Wisłą powstaje szereg spichlerzy związanych z rosnącym eksportem zboża.
Na terenie kraju powstają nowe rezydencje. Wokół wewnętrznego, arkadowego dziedzińca rozplanowana zostaje zwarta, czworoboczna bryła z basztami na narożach. Przykładowe rozwiązania to:
zamek w Płakowicach w pobliżu Lwówka Śląskiego, zbudowany w drugiej połowie XVI wieku przez Ramfalda Talkenberga z Podskala
zamek w Brzegu, przebudowany z gotyckiej warowni w latach 1544 - 1560
Zamek Królewski w Niepołomicach gotycki zamek myśliwski Kazimierza Wielkiego, rozbudowany przez Zygmunta I i odbudowany po pożarze (w latach 1550 – 1571) przez Zygmunta Augusta
zamek w Baranowie Sandomierskim, zbudowany w latach 1591 – 1606 według projektu Santi Gucciego
zamek w Krasiczynie
W 1555 r. pożar zniszczył gotyckie Sukiennice. Nowy obiekt zaprojektował Jan Maria Padovano jako długą (ok. 120,0 m), trójnawową bazylikę z kramami w bocznych, niższych nawach. Budowla otrzymała sklepienie kolebkowe z lunetami. Przy krótszych elewacjach zlokalizowano loggie a nawę wyższą zwieńczono attyką. Jej arkadowy podział zwieńczony grzebieniem z szeregu wolut stał się wzorem dla wielu późniejszych rozwiązań. Przy realizacji obiektu z Padovano współpracowali: Stanisław Flak, Włoch Pankracy i Santi Gucci, który najprawdopodobniej zaprojektował maszkarony.
Miejskie ratusze podczas przebudowy otrzymują nowe portale, szersze okna i drzwi a zewnętrzne ściany wieńczy się attykami. Tak przebudowano ratusze w: Tarnowie, Sandomierzu, Chełmie (rozebrany), Poznaniu. Budowane są także nowe obiekty, np. w Szydłowcu, Zamościu.
Domy mieszczańskie budowane najczęściej jako dwukondygnacyjne (w większych miastach wyższe) w poziomie parteru miały najczęściej przejazdową sień, do której przylegały pomieszczenia pracowni rzemieślniczej, kantorka, sklepu itp. Na piętrze mieściły się pokoje mieszkalne a w podwórzu stajnie, magazyny, mieszkania czeladników, kuchnie itp. Elewacje wieńczą rozbudowane attyki. Kamienice zlokalizowane wokół rynku poprzedzone są najczęściej podcieniami. Na Śląsku, Pomorzu i w Wielkopolsce często spotykane są kamienice o elewacjach szczytowych lub półszczytowych.
W dobie renesansu powstają plany miast idealnych. Zrealizowane zostały dwa rozwiązania: Zamość według projektu Bernarda Morando dla hetmana Zamoyskiego oraz Żółkiew (Ukraina) dla Żółkiewskiego. Zamość zbudowany został od podstaw w latach 1579 - 1600 na planie siedmioboku. W centrum zlokalizowano Rynek Wielki z ratuszem a dwa rynki pomocnicze (Rynek Solny i Wodny) w osi północ-południe. Na zachód od centrum, także w osi symetrii, zaplanowany został pałac Zamoyskich i kolegiata (obecnie katedra). Przy ulicach zaplanowanych na siatce prostokątów wybudowano kamienice z podcieniami i attykami (rozebranymi w XIX wieku, częściowo przywróconymi). Całość otoczono siedmiobastionowymi fortyfikacjami. W murach obronnych umieszczono trzy bramy: Janowicką (Starą Lubelską), Szczebrzeską i Lwowską.
Nieco odmiennie niż terenie pozostałej części kraju rozwija się renesans w Gdańsku. Mistrzowie niderlandzcy na grunt Pomorza przenieśli odmianę renesansu, która ukształtowała się na terenie ich kraju pod wpływem renesansu Francji i Niemiec. Rozkwit tego stylu przypada na drugą połowę XVI wieku. Do najciekawszych realizacji tego manierystycznego stylu należą:
Brama Zielona, zbudowana w latach 1564 – 1568 przez Hansa Kramera
Brama Wyżynna z wystrojem z płyt piaskowca ozdobionych ornamentem roślinnym, budowę bramy ukończył Willem van den Blocke w 1588 r.
Arsenał, dzieło Antoniego van Obberghena zbudowane w latach 1602 - 1606 r.
Ratusz Staromiejski, zbudowany w latach 1587 - 1595, najprawdopodobniej według projektu Antoniego van Obberghena.
Charakterystyczna dla odrodzenia laicyzacja życia przyczyniła się do niewielkiego ruchu budowlanego w architekturze sakralnej. Niewiele buduje się nowych kościołów. Nieco częściej przebudowywane są istniejące, średniowieczne świątynie. Przy nich powstają renesansowe kaplice czasem w miejscu rozbieranych romańskich lub gotyckich albo jako nowe wnętrza przy starszych budowlach. W 1596 r. do kościoła w Niepołomicach zostaje dobudowana kaplica Lubomirskich, zaprojektowana przez Santi Gucciego. W Krakowie kaplica św. Jacka przy kościele św. Trójcy oraz biskupa Zebrzydowskiego i biskupa Padniewskiego na Wawelu. W Kazimierzu Dolnym Jakub Balin odbudował spalony kościół farny św. Jana Chrzciciela i wzbogacił go o kaplice NPMarii, Królewską i Borkowskich (w 1612 r.) Do przykładów zmodernizowanych w tym stylu kościołów należą:
katedra w Płocku, odbudowana po pożarze przez architektów: Bernardyna Zanobi de Gianotis, Ciniego i Filippo di Fiesole i przebudowana przez Jana Batistę z Wenecji
Do nielicznych przykładów nowych budowli powstałych w okresie renesansu należą:
katedra św. Tomasza w Zamościu - trójnawowa bazylika o kolebkowych sklepieniach z lunetami
kaplica Trzech Świętych (Jana Chryzostoma, Bazylego, Grzegorza) w zespole Cerkwi Uspieńskiej (Uśpienia NPMarii) we Lwowie na Ukrainie nazywanym też Cerkwią Wołoską, zbudowana ok. 1577 trójnawowa z trzema kopułami i sklepieniami krzyżowymi nad pozostałymi przęsłami łączy w sobie elementy renesansu i tradycyjnej architektury sakralnej obrządku wschodniego.
Okres III
Pożar na Wawelu w 1595 i przeniesienie stolicy do Warszawy (1596 r.) zahamowały rozwój budownictwa w Krakowie. Zastój przeżywa także Gdańsk. Oprócz Polski centralnej rolę wiodącą przyjmuje Lwów. Na sztukę wpływa złożona sytuacja społeczna: znaczny wzrost potęgi magnatów przy jednoczesnych upadku stanu mieszczańskiego, wzrost nietolerancji religijnej i dominująca rola jezuitów. W architekturze dominuje manieryzm, wzory niderlandzkie i pojawiają się elementy wczesnego baroku wprowadzane przez zakon jezuitów. Bogactwo motywów dekoracyjnych nakłada się na częste braki w harmonii kompozycji oraz proporcji bryły.
Do najbardziej znanych przykładów obiektów architektury tego okresu należą:
manierystyczne elewacje kamienic z początków XVII wieku w Kazimierzu Dolnym:
kamienica Celejowska, przy ul. Senatorskiej, ukończona przed 1630 r. Zdobi ją rustykalna dekoracja dwóch kondygnacji mieszkalnych, na tle której wyraźnie widoczne są rzeźbione obramowania okien i bramy. Powyżej wysoka, dwukondygnacyjna attyka ozdobiona w dolnej partii półkolistymi niszami oddzielonymi od siebie pilastrami a w górnej grzebieniem, w którym umieszczono wnęki z rzeźbami przedstawiającymi postacie Chrystusa, Matki Boskiej, Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja
pod św. Mikołajem i pod św. Krzysztofem, kamienice braci Przybyłów: Mikołaja i Krzysztofa. Dwukondygnacyjne kamienice mieszczą się przy rynku. Gotyckie budynki zostały przebudowane ok. 1615 r. i ozdobione dużymi płaskorzeźbami przedstawiającymi świętych, patronów braci, umieszczonymi na tle boniowanych elewacji wśród innych, bogatych motywów rzeźbiarskich. Powyżej wysokie attyki podzielone gzymsami na dwa poziomy. W niższej części podział i zdobienia attyk są do siebie zbliżone - pola oddzielone pilastrami zdobią płaskorzeźby. Górne części attyk różnią się wyraźnie: kamienica pod św. Krzysztofem zwieńczona jest delikatnym grzebieniem złożonym ze sterczyn o zróżnicowanej wysokości, kamienica pod św. Mikołajem masywniejszą dekoracją złożoną z pól zwieńczonych trójkątnymi tympanonami oddzielonymi od siebie płaszczyznami z fantazyjnym ornamentem.
Kościół Matki Boskiej Łaskawej ojców Jezuitów w Warszawie z bogatą elewacją, ciekawymi piwnicami, bardzo wysoką wieżą, oraz interesującą kopułą nad absydą.
Kaplica Myszkowskich w Krakowie z 1614 r., wzorowana na kaplicy Zygmuntowskiej, z zewnątrz ozdobiona boniowaniem a wewnątrz kontrastowym zestawieniem kolorystycznym użytych materiałów.
zabytki lwowskie:
kaplice przy katedrze Wniebowzięcia NMP:
wolno stojąca kaplica Boimów (Ogrójcowa), zbudowana w latach 1609–1617 na dawniejszym cmentarzu. Kaplica łączy elementy manieryzmu włoskiego i niderlandzkiego z motywami orientalnymi. Przykryta została kasetonową kopułą i ozdobiona bardzo bogatą dekoracją rzeźbiarską.
w wieńcu kaplic, po stronie północnej kaplica Kampianów, zbudowana ok. 1619 według projektu Pawła Rzymianina dla rodziny Kampianów,
kamienice przy Rynku:
kamienica Królewska (nazywana także kamienicą Korniakta), przebudowana przez Piotra Barbona i Pawła Rzymianina pod koniec XVI w. z dwóch gotyckich kamienic na zamówienie Konstantego Korniakta. Elewacje i arkadowy dziedziniec utrzymane zostały w stylu renesansowym (parter pozostawiono jako gotycki a I piętro przebudowano w stylu empire).
Czarna Kamienica (nazywana także kamienicą Anczowskiego lub kamienicą Kijowską), o elewacji z płyt z ciemnego piaskowca o mocno sfazowanych krawędziach w tzw. diamenty, zwieńczona attyką.