Ad2. Połączenia komórkowe powstają przy udziale błony komórkowej i białkowych struktur cytoplazmatycznych. Formują się przede wszystkim w błonach bazoletarnych powierzchni sąsiadujących ze sobą komórek. Połączenia komórkowe grupujemy na 3 podstawowe typy:

• Zamykające (brak szczeliny między błonami)

  • Obwódka zamykająca

  • Strefa zamykająca

  • Plamka zamykająca

Są wytworem błon komórkowych dwóch blisko leżących siebie komórek nabłonka. Powstają w procesie zespolenia się zewnętrznych warstw błon. Opasują (tj. szerokie obręcze) komórki tuż pod szczytową powierzchnią błony, tworząc w tych miejscach Obwódki zamykające

synapsa chemiczna jest strukturą, w której sygnały przekazywane są za pośrednictwem cząstek sygnałowych – neurotransmiterów. Typowe połączenie dwóch komórek nerwowych składa się z części presynaptycznej (nadajnika) i postsynaptycznej (odbiornika), oraz wąskiej szczeliny między nimi, nazwanej szczeliną międzysynaptyczną.
W presynapsach następuje wytwarzanie oraz uwalnianie odpowiednich neurotransmiterów, błona postsynaptyczna reaguje na te przekaźniki i rozsyła dalej potencjał czynnościowy.

Cały proces produkcji i uwalniania neurotransmiterów nazwany jest cyklem pęcherzyków synaptycznych. 
Endosom wczesny poprzez pączkowanie wytwarza z początku puste pęcherzyki. Udają się one w stronę błony komórkowej. Na etapie tej podróży następuje wpompowanie neurotransmitera do środka pęcherzyka dzięki transportowi aktywnemu napędzanemu jonami wodorowymi (kationami wodorowymi). Aby tak napełniony już pęcherzyk mógł dalej podążać ku błonie synapsy i uwolnić przekaźnik, w cytoplazmie pojawić się muszą kationy wapniowe, a sam pęcherzyk musi się związać z synaptozyną – białkiem z filamentami aktynowymi. Jony są wpuszczane do wnętrza komórki po otwarciu się odpowiednich kanałów wapniowych wrażliwych na depolaryzacje błony. Gdy potencjał czynnościowy dochodzi do synapsy, kanały te otwierają się, jony wapniowe swobodnie przepływają do wnętrza komórki na zasadzie różnicy stężeń. Już cztery takie kationy, oraz glikoproteiny pozwalają przeprowadzić proces egzocytozy, w której pęcherzyk uwalnia neurotransmiter do przestrzeni międzysynaptycznej. Pusty pęcherzyk zostaje otoczony klatryną i na zasadzie endocytozy wnika do wnętrza komórki udając się w kierunku endosomu wczesnego i poprzez fuzje wnika do niego. Cykl się zamyka.

Uwolniony neurotransmiter reaguje z odpowiednimi komplementarnymi do niego kanałami w błonie postsynaptycznej. W wyniku związania się neuroprzekaźnika z takim kanałem, następuje jego otwarcie co umożliwia napływanie do wnętrza komórki jonów sodowych (są to kanały dla Na) Prowadzi to do zaburzenia równowagi elektrostatycznej neuronu a co za tym idzie, powstaje fala depolaryzacji, która pod postacią potencjału czynnościowego biegnie dalej w dół komórki.
Czasem, zwłaszcza gdy określona synapsa jest już etapem końcowym przewodnictwa sygnału, receptory współpracują z transbłonowym białkiem G, które aktywuje cyklazę adenylanową zwiększającą stężenia cAMP w komórce, która to następnie uaktywnia kinazę A uruchamiającą pośrednio proces transkrypcji DNA. Dzieje się tak przede wszystkim w komórkach efektorowych gruczołów.