1 Konstytucyjna wolnośc zrzeszeń
2 Pojęcie stowarzyszenia
Stowarzyszenie - jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych.
Stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalności. Stowarzyszenie opiera swoją działalność na pracy społecznej członków; do prowadzenia swych spraw może zatrudniać pracowników. Prawo tworzenia stowarzyszeń przysługuje obywatelom polskim mającym pełną zdolność do czynności prawnych i niepozbawionym praw publicznych
3.Stowarzyszeniezarejestrowane
Stowarzyszenia „zarejestrowane” - warunki powoływania i działania
Osoby w liczbie co najmniej 15, pragnące założyć stowarzyszenie, uchwalają statut stowarzyszenia i wybierają komitet założycielski.
Najwyższą władzą stowarzyszenia jest walne zebranie członków. Stowarzyszenie jest obowiązane posiadać zarząd i organ kontroli wewnętrznej. Komitet założycielski składa do sądu rejestrowego wniosek o rejestrację wraz ze statutem, listą założycieli, zawierającą imiona i nazwiska, datę i miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania oraz własnoręczne podpisy założycieli, protokół z wyboru komitetu założycielskiego, a także informację o adresie tymczasowej siedziby stowarzyszenia. Wniosek o zarejestrowanie stowarzyszenia sąd rejestrowy rozpoznaje niezwłocznie, a rozstrzygnięcie powinno nastąpić nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Sąd rejestrowy wydaje postanowienie o zarejestrowaniu stowarzyszenia po stwierdzeniu, że jego statut jest zgodny z przepisami prawa i założyciele spełniają wymagania określone ustawą. Stowarzyszenie uzyskuje osobowość prawną i może rozpocząć działalność z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego.
4 Stowarzyszenie zwykłe
Stowarzyszenia zwykłe - warunki powoływania i działania
Stowarzyszenie zwykłe nie posiada osobowości prawnej. Osoby w liczbie, co najmniej trzech, pragnące założyć stowarzyszenie zwykłe, uchwalają regulamin działalności, określając w szczególności jego nazwę, cel, teren i środki działania, siedzibę oraz przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie. O utworzeniu stowarzyszenia zwykłego jego założyciele informują na piśmie właściwy, ze względu na przyszłą siedzibę stowarzyszenia, organ nadzorujący, podając dane.
Stowarzyszenie zwykłe nie może:
1) powoływać terenowych jednostek organizacyjnych,
2) łączyć się w związki stowarzyszeń,
3) zrzeszać osób prawnych,
4) prowadzić działalności gospodarczej,
5) przyjmować darowizn, spadków i zapisów oraz otrzymywać dotacji, a także korzystać z ofiarności publicznej. Stowarzyszenie zwykłe uzyskuje środki na swoją działalność ze składek członkowskich
5 Nadzór nad stowarzyszeniami
Nadzór nad stowarzyszeniami
Stowarzyszenie podlega obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego, o ile przepis ustawy nie stanowi inaczej.
Nadzór nad działalnością stowarzyszeń należy do:
1) wojewody właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia - w zakresie nadzoru nad działalnością stowarzyszeń jednostek samorządu terytorialnego,
2) starosty właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia - w zakresie nadzoru nad innymi niż wymienione w pkt 1 stowarzyszeniami - zwanych dalej "organami nadzorującymi".
Organ nadzorujący ma prawo:
1) żądać dostarczenia przez zarząd stowarzyszenia, w wyznaczonym terminie, odpisów uchwał walnego zebrania członków (zebrania delegatów),
2) żądać od władz stowarzyszenia niezbędnych wyjaśnień.
W razie niezastosowania się stowarzyszenia do wymagań, sąd na wniosek organu nadzorującego może nałożyć grzywnę w wysokości jednorazowo nie wyższej niż 5.000 zł.
6 Konstytucyjne prawo dostępu do informacji
7 Pojęci informacji publicznej
8 Pojecie podmiotów legitymujących
- Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:
1) organy władzy publicznej,
2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,
3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,
4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,
5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominując w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.
Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywnych oraz partie polityczne.
9 Podmioty zobowiązane do udzielania informacji publicznej
Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywnych oraz partie polityczne
10 Ograniczenie informacji publicznej ( wynikające z innych ustaw)
11 Formy dostępu do informacji
Tryby udostępniania informacji publicznej.
Udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze:
1) ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej,
2) udostępniania w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku.
Informacja publiczna może być udostępniana:
- w drodze wyłożenia lub wywieszenia w miejscach ogólnie dostępnych,
- przez zainstalowane w miejscach ogólnie dostępnych urządzenia umożliwiające zapoznanie się z tą informacją.
3) wstępu na posiedzenia organów, - dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia.
12 Udostępnienie informacji publicznej na wniosek
13 konstytucyjna wolnośc zgromadzeń
Każdy może korzystać z wolności pokojowego zgromadzania się.
14 Zgromadzenia zwykłe i publiczne
Zgromadzeniem jest zgrupowanie co najmniej 15 osób, zwołane w celu wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska.
Prawo organizowania zgromadzeń przysługuje osobom mającym pełną zdolność do czynności prawnych, osobom prawnym, innym organizacjom, a także grupom osób. W zgromadzeniach nie mogą uczestniczyć osoby posiadające przy sobie broń, materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne narzędzia
15 Organizator zgromadzeń
Zgromadzenie publiczne powinno mieć przewodniczącego, który otwiera zgromadzenie, kieruje jego przebiegiem oraz zamyka zgromadzenie.
Organ gminy na wniosek organizatora zapewnia w miarę potrzeby i możliwości ochronę policyjną służącą stosownemu przebiegowi zgromadzenia, oraz może delegować na zgromadzenie swojego przedstawiciela. Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela organu gminy, jeżeli jego przebieg zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach lub gdy narusza przepisy niniejszej ustawy albo przepisy ustaw karnych, a przewodniczący, uprzedzony o konieczności rozwiązania zgromadzenia, wzbrania się to uczynić.
16 Zawiadomienie o zgromadzeniu
Zgromadzenia organizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób, zwane dalej "zgromadzeniami publicznymi", wymagają uprzedniego zawiadomienia organu gminy właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia. Organizator zgromadzenia publicznego zawiadamia organ gminy w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni, a najwcześniej 30 dni przed datą zgromadzenia.
17 Zakaz odbycia zgromadzeń
Organ gminy zakazuje zgromadzenia publicznego, jeżeli:
1) jego cel lub odbycie sprzeciwiają się niniejszej ustawie lub naruszają przepisy ustaw karnych,
2) odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach.
Decyzja o zakazie zgromadzenia publicznego powinna być doręczona organizatorowi w terminie 3 dni od dnia zawiadomienia, nie później jednak niż na 24 godziny przed planowanym terminem rozpoczęcia zgromadzenia
18 Problem miejscowego planu przestrzennego jako forma ograniczenia praw rzeczowych
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem powszechnie obowiązującym, określającym warunki zagospodarowania nieruchomości na terenie gminy - to istotna forma ingerowania w prawa właściciela. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego:
- ustala przeznaczenie terenu
- ustala rozmieszczenie inwestycji celu publicznego
- określa sposoby zagospodarowania i warunki zabudowy terenu.
Plan zagospodarowania ma znaczenie inwestycyjne. Warunki zagospodarowania i zabudowy będą określały albo decyzje o rozmieszczeniach inwestycji celu publicznego, albo w decyzji ustalającej warunki zabudowy. W świetle przepisów nowej ustawy ten plan nie jest obligatoryjny i warunki zabudowy można ustalić w drodze aktu indywidualnego albo decyzji o warunkach zabudowy, albo decyzji dotyczącej celu publicznego.
19 Skutki przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania
- Art. 36 i 37 to art. które określają pewien rodzaj skutków związanych z przyjęciem planu zagospodarowania przestrzennego . Są to skutki wynikające z tego, że plan może wpływać na podwyższenie, czy obniżenie wartości nieruchomości, ograniczenia, utrudnienia w zakresie z dotychczasowego korzystania z nieruchomości.
Otóż, jeżeli ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego powodują ograniczenia lub utrudnienia w zakresie korzystania z nieruchomości wtedy właściciel albo użytkownik wieczysty może wystąpić z dwojakim roszczeniem: 1. odszkodowanie za poniesioną szkodę rzeczywistą, 2. z roszczeniem o wykupienie przez gminę nieruchomości.
Jeśli następuje obniżenie wartości nieruchomości i właściciel albo użytkownik wieczysty chcą nieruchomość sprzedać mogą żądać od gminy odszkodowania równego w tej kwocie, o jaką wartość nieruchomości została obniżona. Tego roszczenia można dochodzić na drodze cywilno-prawnej, w postępowaniu cywilnym o okresie 5 lat od daty, w której plan wszedł w życie. Termin 5 lat to termin przedawniający. Może zdarzyć się tak, że w wyniku przyjęcia plany wartość nieruchomości wzrośnie, np. po wejściu planu są to tereny przeznaczone na działalność handlową. W takiej sytuacjo to gmina będzie miała roszczenie do właściciela albo użytkownika wieczystego nieruchomości, który taką nieruchomość sprzedaje, przy czym to roszczenie gmina realizuje w formie decyzji administracyjnej.
Wójt, burmistrz, prezydent w drodze decyzji administracyjnej określa kwotę, jaką właściciel nieruchomości musi zapłacić na rzecz gminy z tytułu wzrostu wartości nieruchomości związanej ze zmianą, czy przyjęciem planu (to tzw. renta planistyczna).
20 Decyzje o lokalizacji celu publicznego
Procedura stosowana przy podejmowaniu decyzji o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego:
I uzyskanie takiej decyzji jest konieczne, kiedy nie ma planu zagospodarowania przestrzennego, a powstaje problem takiej lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jeżeli jest plan to w tym planie przede wszystkim powinny być określone zasady lokalizacji takich inwestycji.
II uzyskanie decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego wymagane jest wtedy, kiedy następuje pewna zmiana w zagospodarowaniu przestrzennym.
Organami właściwymi do podejmowania decyzji w tym zakresie wójt, burmistrz, prezydent miasta. W trakcie tego postępowania o wydanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego wójt, burmistrz, prezydent miasta, który to postępowanie prowadzi musi dokonać całego szeregu uzgodnień z różnymi organami, konserwatorem zabytków, inspektorem sanitarnym, ochrony środowiska. Po upływie 12 miesięcy od doręczenia takiej decyzji nie można jej unieważnić nawet, jeśli ma istotne wady. Istnieje tylko możliwość podjęcia decyzji stwierdzającej wydanie tejże decyzji z naruszeniem przepisów prawa. Natomiast nie ma możliwości unieważnienia tej decyzji.
21 Decyzja o warunkach zabudowy
Decyzja o warunkach zabudowy wymagana jest przy zmianie zagospodarowania terenu (w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub jeżeli teren inwestycji objęty jest planem miejscowym uchwalonym przed 1.01.1995r.) polegającej na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, przy zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, a także przy zmianie zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę ( z wyjątkiem jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku)-
Decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta po uzgodnieniu z odpowiednimi organami i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi. Decyzje o warunkach zabudowy na terenach zamkniętych wydaje wojewoda. Sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów.
Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
1.Co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jeśli zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.
2.Teren ma dostęp do drogi publicznej.
3.Istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia inwestycyjnego.
4.Teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów
5.Wydanie decyzji nie koliduje z przepisami odrębnymi.
22 Pozwolenie budowlane
Stosownie do prawa budowlanego, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej, niezaskarżalnej decyzji o pozwoleniu na budowę wydanej przez właściwy organ - starostę albo prezydenta miasta. Z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę występuje inwestor. Uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie oddziaływania na środowisko planowanej budowy. W pewnych wypadkach, co dotyczy przeważnie większych inwestycji, przed złożeniem wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę jest lub może być wymagane sporządzenie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, i to niezależnie od tego, że taki raport był już sporządzany na etapie ubiegania się o decyzję WZ. Pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie w oparciu o obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzję WZ, jeżeli wniosek o wydanie pozwolenia został złożony w okresie ważności tej decyzji. Jeżeli planowana inwestycja składa się z więcej niż jednego obiektu, mogącego samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem, inwestor musi przedstawić projekt zagospodarowania terenu dla całej inwestycji. W decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ określa, w razie potrzeby, szczególne warunki zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych, czas użytkowania tymczasowych obiektów budowlanych, szczegółowe wymagania nadzoru na budowie, a także może zamieścić informację o obowiązkach i warunkach związanych z przystąpieniem do użytkowania obiektu. Decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa, jeżeli budowa nie została rozpoczęta przed upływem 2 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna lub budowa została przerwana na czas dłuższy niż 2 lata.
23 Zgłoszenie robót budowlanych
24 Przeniesienie pozwolenia budowlanego
25 Prawne formy działania policji administracyjnej
Ze względu na charakter swoich zadań policja będzie posługiwała się , przede wszystkim , środkami o charakterze władczym. Działania niewładcze traktować należy jako pomocnicze , uzupełniające.
Władczymi formami działania policji będą:
1.Przepisy porządkowe. 2.Akt administracyjny generalny o charakterze policyjnym. 3.Rozkazy policyjne (nakazy i zakazy policyjne). 4.Pozwolenia policyjne. 5.Przymus policyjny. 6.Kary policyjne.
1. Przepisy porządkowe są aktami generalnym , powszechnie obowiązującym , mającym na celu utrzymanie porządku publicznego.
2. Akt administracyjny generalny o charakterze policyjnym.
Forma aktu administracyjnego generalnego może być stosowana przez policję dla osiągnięcia zamierzonego celu. W swojej treści określać one będą zakazy i nakazy adresowane do generalnie określonego adresata .
3. Przez rozkaz policyjny rozumie się akt administracyjny , skierowany do pewnych oznaczonych indywidualnie osób , mający na celu spowodowanie pewnego zachowania się w interesie porządku publicznego. Rozkaz ma spowodować pewne zachowanie się , czynność albo zaniechanie, może być zatem nakazem albo zakazem.
4.Pozwolenia policyjne stanowią pewną kategorię aktu administracyjnego o charakterze konstytutywnym . Zalicza się je do grupy pozwoleń administracyjnych , które są aktami uchylającymi ustawowy zakaz rozwijania pewnej działalności. Jest to nadanie pewnej wolności przez uchylenie zakazu krępującego wolność.
5. Przymus policyjny (tzw. przymus natychmiastowy) jest pewną kategorią przymusu państwowego , któremu brak jednak znamion przymusu egzekucyjnego. Istota przymusu natychmiastowego sprowadza się do stosowania określonych środków egzekucyjnych , przez ustalone w ustawie organy , w sytuacjach szczególnych , wymagających szybkiego działania , i w swoistym , uproszczonym trybie.
6. Kary policyjne stanowią pewną grupę kar administracyjnych ze względu na to , iż mają na celu zabezpieczenie porządku publicznego. Chodzi tu o polecenia policyjne, koordynacyjne wojewody, uchwały kierunkowe.
26 Granice działalności policji administracyjnej
Granice działalności policji administracyjnej
1. Policja jest powołana wyłącznie do ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego , nie powinna natomiast ingerować w sferę interesów i dóbr prywatnych,
2. Policja jest powołana jedynie dla ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego , a nie dla innych celów.
3. Policji wolno wkraczać tylko przeciwko faktycznym naruszeniom i bezpośrednim zagrożeniom porządku publicznego.
4. Policja powinna zwracać się nakazem czy zakazem do tego , kto rzeczywiści zakłócił porządek
5. Interwencja policyjna jest uzasadniona i wskazana wtedy tylko , gdy naruszenie czy zakłócenie przekracza miarę tego , co przeciętna jednostka zdolna jest jeszcze znosić.
6. Przy usuwaniu danego szkodliwego stanu rzeczy władza policyjna musi przestrzegać stosowności (proporcjonalności , umiaru ).
7.Policja powinna stosować środki jak najmniej uciążliwe dla zobowiązanego.
27 Wywłaszczenie nieruchomości
Nieruchomość może być wywłaszczona wyłącznie na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Ustawę stosuje się wyłącznie do nieruchomości położonych na obszarach przeznaczonych na cele publiczne albo do nieruchomości , dla których wydana została decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
28 Zezwolenie na korzystanie z nieruchomości w sposób szczególny
29 Zezwolenie na poszukiwanie .rozprowadzanie , wydobycie kopalni
30 Zezwolenie na czasowe zajęcie nieruchomości