Odnowa środowiska przyrodniczego

dewastacja i ochrona środowiska

geograficznego

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Człowiek żyje i działa w określonym środowisku geograficznym. Środowisko geograficzne to ogół, zespół warunków przyrodniczych występujących na danym obszarze, uzależnianych od warunków geologicznych, ukształtowania powierzchni, przebiegu zjawisk atmosferycznych, rodzaju wód, gleb oraz świata organicznego. Niekiedy środowisko geograficzne utożsamia się z powłoką geograficzną, na którą składają się: skorupa ziemska (litosfera), część atmosfery (troposfera i dolne piętro stratosfery), wody (hydrosfera), powłoka glebowa (pedosfera) oraz szata roślinna i świat zwierzęcy (biosfera).

Środowisko geograficzne jest tworem złożonym, a wszystkie elementy występujące na danym obszarze, łącznie z tymi, które do środowiska wprowadził człowiek są ze sobą silnie powiązane i wzajemnie od siebie uzależnione. Również ingerencja w dowolny składnik środowiska pociąga za sobą jego zmianę lub zmianę innych komponentów. Poszczególne komponenty środowiska znajdują się w ciągłym ruchu i w procesie przeobrażeń. Jest to jedna z istotnych cech środowiska, którą możemy określić jako zdolność do samoregulacji i samoorganizacji.

Wartość i stan środowiska zależy od poziomu rozwoju cywilizacyjnego społeczeństwa, od jego wiedzy o funkcjonowaniu przyrody obok rozumienia przez ludzi potrzeby właściwego wykorzystania i kształtowania środowiska. Przejawem dostrzegania tych kwestii są coraz częstsze deklaracje o przyjmowaniu koncepcji ekorozwoju jako kierunku dalszego rozwoju gospodarczego.

Ekorozwój, określany jest także jako rozwój trwały lub zrównoważony (SUSTAINABLE DEVELOPMENT), to taki sposób rozwoju gospodarczego, który odbywa się zgodnie ze środowiskiem przyrodniczym i nie powoduje trwałych i nieodwracalnych w nim zmian. Chodzi o to, aby rozwój gospodarczy był dostosowany do wymogów środowiskowych, a tym samym uwzględniał ograniczoną wydolność kapitału przyrodniczego.

Oznacza to, że każdy człowiek powinien dążyć do utrzymania podstawowych procesów ekologicznych, zachowanie różnorodności genetycznej i zapewnienie trwałego użytkowania ekosystemów. Od tego zależy bowiem przetrwanie i dalszy rozwój ludzkości. Ekorozwój to rozwój zapewniający zaspokojenie potrzeb społeczeństwa bez uszczerbku dla możliwości zaspokojenia potrzeb przyszłych pokoleń.

 

GOSPODARKA SPOŁECZEŃSTWO

 

 

ŚRODOWISKO PRZYRODNICZE

 

Jest to kompozycja rozwoju, w której zakłada się, że nie może być mowy o rozwoju społecznym bez zachowania zasobów przyrody oraz nie może być skutecznej ochrony środowiska bez rozwoju gospodarczego.

Biorąc pod uwagę uwarunkowania środowiskowe gospodarki, należy przyjąć, że znaczny wpływ na gospodarczą działalność człowieka mają takie elementy środowiska geograficznego jak: klimat, ukształtowanie powierzchni (rzeźba terenu), wody, gleby i budowa geologiczna.

Szczególnie duży wpływ na różnorodne przejawy aktywności gospodarczej ma zróżnicowanie klimatyczne. Jego przejawem jest zmienna długość trwania pór roku i okresu wegetacyjnego roślin oraz odmienny rozkład temperatury i opadów. Zróżnicowanie klimatyczne w znacznej mierze determinuje rozwój rolnictwa, wpływa na jego strukturę, określa zasięg i różnorodność upraw roślinnych. Na przykład krótkie okresy wegetacyjne uniemożliwiają uprawę pewnych gatunków roślin, tym samym uszczuplają zasoby pasz, co przy krótszych wypasach bydła wpływa na zmniejszenie ich mleczności. Sytuacja taka występuje m.in. w północnej i wschodniej części Europy, na obszarach północnych USA, Japonii, większej części Kanady, Rosji, a w Polsce na Pojezierzu Suwalskim.

Powinniśmy tutaj wspomnieć, iż realną cechą współczesnego klimatu, są przejawy postępującego ocieplenia, co wiąże się z rozwojem efektu cieplarnianego w atmosferze Ziemi.

W związku z faktycznym stanem gospodarki naturalnej 31.01.1980 r. powstała ustawa o ekorozwoju, którą znowelizowano 29.08.1997 roku.

Ww. ustawa przedstawia następujące zasady ekorozwoju:

1)     Odtworzenie zasobów odnawialnych, zużycie zasobów odnawialnych odbywać się może tylko w takim tempie, w jakim są one reprezentowane.

2)     Substytucje zasobów nieodnawialnych powinny być ograniczone do niezbędnego minimum, powinny być równe tempu kierowania substytutów.

3)     Zachowanie różnorodności biologicznej na poziomie genowym, gatunkowym, ekosystemowym, i krajobrazowym.

4)     Emitowanie tylko takiej ilości zanieczyszczeń, której społeczeństwo jest w stanie zapobiegać.

 

O zagrożeniu środowiska geograficznego świadczy to, że problem jego ochrony został powszechnie uznany za tzw. problem globalny. Wyraźnym tego potwierdzeniem była konferencja Narodów Zjednoczonych w Rio de Janeiro z 1992 r. oraz ONZ-towska ramowa Konferencja o Zmianach Klimatycznych w Kioto z grudnia 1997 r. Pierwszą z nich potocznie nazwano „Szczytem Ziemi”. Jej uczestnicy zgodnie stwierdzili, iż przeciwdziałanie dewastacji środowiska wymaga m.in. zaangażowania przedstawicieli wszystkich narodów, rządów, warstw społecznych, organizacji proekologicznych i naukowców, a także podejmowania działań proochronnych w skali ogólnoświatowej, oraz dostosowanie rozwoju gospodarczego, potrzeb i aspiracji społeczeństwa do możliwości i wymagań środowiska.

 

ZASADY DEKLARACJI Z RIO DE JANEIRO

 

Zasada 1

Człowiek w centrum zainteresowania w procesie trwałego
i zrównoważonego rozwoju

 

Zasada 2

Suwerenne prawo do korzystania z zasobów naturalnych

 

Zasada 3

Sprawiedliwość względem obecnych i przyszłych pokoleń

 

Zasada 4

Ochrona środowiska nieodłączną częścią procesów rozwojowych

 

Zasada 5

Współpraca na rzecz wykorzenienia ubóstwa

 

Zasada 6

Uwzględnienie interesów wszystkich państw

 

Zasada 7

Wspólna, ale zróżnicowana odpowiedzialność za stan środowiska

 

Zasada 8

Eliminacje modeli produkcji i konsumpcji zakłócających trwały rozwój, odpowiednią politykę demograficzną

 

Zasada 9

Wymiana naukowa i techniczna, transfer technologii

Zasada 10

Dostęp do informacji o stanie środowiska

 

Zasada 11

Standardy środowiskowe

 

Zasada 12

Promowanie otwartego międzynarodowego systemu ekonomicznego

 

Zasada 13

Wprowadzenie międzynarodowego prawa przewidującego odpowiedzialność i odszkodowanie za zanieczyszczanie środowiska

 

Zasada 14

Zapobieganie transferowi do innych państw skutków działalności i substancji szkodliwych dla środowiska

 

Zasada 15

Zapobieganie degradacji środowiska

 

Zasada 16

„Zanieczyszczający płaci”

 

Zasada 17

Oceny oddziaływania na środowisko

 

Zasada 18

Powiadamianie o katastrofach

 

 

Zasada 19

Wczesne powiadamianie o potencjalnych zagrożeniach

 

Zasada 20

Żywotna rola kobiety w osiąganiu trwałego i zrównoważonego odbioru

 

Zasada 21

Partnerstwo młodzieży

 

Zasada 22

Rola wspólnot lokalnych i ludności tubylczej

 

Zasada 23

Ochrona środowiska i zasobów naturalnych należących do ludzi naciskanych lub znajdujących się pod okupacją np. Tybet

 

Zasada 24

Respektowanie międzynarodowego prawa, zapewniającego ochronę środowiska w czasie konfliktu zbrojnego

 

Zasada 25

Pokój, rozwój i ochrona środowiska są współzależne

 

Zasada 26

Pokojowe rozwiązywanie sporów środowiskowych

 

Zasada 27

Współpraca przy wypełnianiu zasad deklaracji

 

Bardziej praktyczny wymiar miała konferencja w Kioto. W trakcie jej trwania poruszono problem globalnego zagrożenia efektem cieplarnianym wskutek nadmiernej emisji dwutlenku węgla. Po raz pierwszy też w historii społeczność międzynarodowa przyjęła przepisy ograniczające wielkość emisji gazów powodujących tzw. efekt cieplarniany. Do 2010 r. 38 krajów ma zmniejszyć poziom wydzielanych przez siebie gazów cieplarnianych przeciętnie o 5,2 %.

Ranga działań proochronnych nabiera znaczenia, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, iż środowisko przyrodnicze w obecnych czasach nie jest w stanie samo sobie poradzić ze skutkami działalności człowieka. Antropresja jest miejscami tak silna, że może doprowadzić do całkowitej degradacji przyrody.

Przykładem antropresji, która doprowadziła do przekroczenia bariery ekologicznej jest przekształcenie się terenów Sahelu w pustynię (południowa granica Sahary przesunęła się w ciągu ostatnich 30 lat o 100-200 km).

Podstawowymi przyczynami zwiększającymi intensywność użytkowania i dewastacji środowiska zaliczamy:

­         wzrost liczby ludności

­         postęp techniczny

­         nierównomierne rozmieszczenie zasobów środowiska

­         zanieczyszczenie stałe

­         zanieczyszczenie gazowe i pyłowe

­         zanieczyszczenie płynne

­         nadmierne hałasy

­         nadmierne wstrząsy i wibracje

­         nadmierne promieniowanie

­         zniekształcenie rzeźby terenu.

 

Jeżeli przedstawione powyżej zagrożenia nie zostaną wyeliminowane lub radykalnie zmniejszone to dewastacja środowiska będzie postępować i w efekcie zagrozi to egzystencji ludzkiej, a w skrajnej postaci nawet całemu gatunkowi. Np. zmiany składu chemicznego atmosfery, będące następstwem działalności gospodarczej człowieka, już teraz są powodem niszczenia otaczającej ziemię powłoki ozonowej, chroniącej przed szkodliwym, dla żywych organizmów promieniowaniem nadfioletowym.

Pochłaniająca niebezpieczne promienie ultrafioletowe, warstwa ozonu jest degradowana przez chemikalia produkowane przez człowieka.

Innymi problemami o charakterze globalnym są niszczenie lasów, degradacja gleb i zanieczyszczenie wód. Wśród tych zagrożeń największy zasięg geograficzny ma niszczenie lasów, wraz z którym zmniejsza się różnorodność gatunkowa roślin i zwierząt szacuje się, że każdego roku powierzchnia naturalnych lasów zmniejsza się w skali świata o 4,5 mln ha. Co jest tego powodem?

Powodem jest bieda, bezmyślność, złe użytkowanie i rosnące zadłużenie.

Kolejnym zagrożeniem są zanieczyszczenia wód, które są wynikiem odprowadzania ścieków, zanieczyszczenie powietrza atmosferycznego, rolniczych zmywów powierzchniowych, gromadzenia odpadów przemysłowych i komunalnych, oraz wycieków paliw i innych substancji.

Warto podkreślić, iż w Polsce w ciągu ostatnich lat stan czystości wód powierzchniowych i podziemnych systematycznie zmniejsza się.

 

Czy 16 Zasada deklaracji z Rio de Janeiro, czyli „zanieczyszczający płaci” jest przestrzegana, oraz czy pomaga chronić środowisko??....

Zasoby środowiska naturalnego, użytkowane gospodarczo w procesach produkcji, stanowią materialne czynniki produkcji i dlatego ich zużycie, jak i związana z tym emisja produktów odpadowych powinny znaleźć swoje właściwe odzwierciedlenie w kosztach produkcji i wynikach finansowych podmiotów gospodarczych, a także w skali celowej akumulacji finansowej przeznaczanej na finansowanie procesów ochrony środowiska naturalnego w Polsce.

System opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzenie w nim zmian stanowi podstawowy warunek ekonomicznego zainteresowania przedsiębiorstw ochroną przyrody i racjonalnego użytkowania jej zasobów, z drugiej zaś strony stanowi podstawowe źródło dochodów Funduszu Ochrony Środowiska, którego środki poprzez mechanizm celowej redystrybucji przeznaczone są na finansowanie inwestycji ekologicznych i to głównie w sferze produkcji materialnej.

Jednostkom organizacyjnym korzystającym w swej działalności z zasobów środowiska wymierzane są opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska.

Podnoszone są systematycznie stawki za zanieczyszczanie środowiska, które umożliwiają w dużym stopniu finansowanie procesów ochrony środowiska również przez samorządy lokalne, a nie tylko poprzez obciążenie budżetu państwa z tego tytułu. W okresie ostatnich 3 lat środki pochodzące z opłat i kar ekologicznych wydatkowane na inwestycje ochronne stanowiły ponad 40 % wszystkich wydatków inwestycyjnych ponoszonych na ochronę środowiska w Polsce. Aktualne prawo ekologiczne poprzez funkcjonowanie systemu opłat w ochronie środowiska jest wyrazem jednej z naczelnych zasad polityki ekologicznej państwa „zanieczyszczający płaci”. Jednak czy pieniądze te w pełni rekompensują społeczeństwu powstałe ubytki w środowisku?

27 grudnia 1993 roku Rada Ministrów przyjęła nowe Rozporządzenie na rok 1994 w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska i wprowadzenie w nim zmian (Dz. U. nr 133 z 30 grudnia 1993 r.);

poz. 637 - w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych,

poz. 638 - w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian.

 

Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 1994 roku.

 

W poz. 637 - w rozporządzeniu za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych w 1994 r. zróżnicowano stawki opłat za pobieraną wodę w zależności od województw, oraz celów na które jest ona pobierana. Obowiązująca stawkę opłat za pobór wody w województwie bydgoskim mnożono przez 1, natomiast w innych województwach (*2,5), z wyjątkiem województwa katowickiego (*5). Natomiast opłaty za odprowadzane ścieki ustalono w zależności od rodzaju ścieków i od zawartych w nich ładunków zanieczyszczeń.

 

Poz. 638 - w rozporządzeniu tym wprowadzono korektę w zakresie przyporządkowania do odpowiednich grup poszczególnych rodzajów osadów, głównie z miejskich oczyszczalni ścieków. Wysokości opłat jednostkowych za składowanie osadów zostały uzależnione od zawartości w nich wody. Przyjmując osady bardziej odwodnione starano się stworzyć zachętę dla ich producentów do stosowania technik zmniejszających obciążenie środowiska zbyt mocno uwodnionych osadami.

Za wprowadzanie zanieczyszczeń do powietrza atmosferycznego i składowanie odpadów w roku 1994 przez zakłady służby zdrowia i opieki społecznej, domy dziecka, placówki opiekuńczo-wychowawcze i kulturalno-oświatowe oraz jednostki więziennictwa, zakłady poprawcze i schroniska dla nieletnich wprowadzono stawki zerowe. Szacunkowy wzrost wpływów wg wprowadzonych nowych stawek opłat na rok 1994 określono na około 30 %.

 

Poziom opłat wymierzonych konsumentom zasobów środowiskowych w 1995 roku został ustanowiony w Rozporządzeniu Rady Ministrów dnia 28 grudnia 1994 r. (Dz. U. nr 140 z dnia 31 grudnia 1994 r.), gdzie w poz. 773 określono opłaty za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych (m.in. pobór wód i zrzut ścieków), a w poz. 772 wyznaczono ekwiwalent pieniężny za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian (opłaty za zanieczyszczenia wprowadzane do powietrza atmosferycznego, składowania odpadów, usuwania drzew i krzewów).

Dynamiczny wzrost kosztów produkcji i cen w gospodarce narodowej wynikający m.in. z programu urealnienia i zmian struktury cen czynników produkcji powoduje, że w ostatnich kilku latach corocznie zmienia się poziom stawek opłat, żeby nie dopuścić do istotnego spadku realnej wartości pobieranych opłat (rewaloryzacja na poziomie 20-30 %), obecnie 14 %, średnio 20 %.

Poziom opłat wymierzonych konsumentom środowiska naturalnego w roku 1996, został ustanowiony w Rozporządzeniu Ministrów z dnia 19 grudnia 1995 roku (Dz. U. nr 153 z dnia 29 grudnia 1995 r.), gdzie w poz. 776 określono opłaty za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych, a w poz. 775 wyznaczono ekwiwalent pieniężny za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian.

Poziom opłat wymierzonych konsumentom środowiska naturalnego w 1997 roku został ustanowiony w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1996 r. (Dz. U. nr 156), gdzie w poz. 783 określono stawki opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych oraz Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1996 r. (Dz. U. nr 154), gdzie w poz. 747 wyznaczono ekwiwalent pieniężny w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzenie w nim zmian.

Za usuwanie drzew i krzewów opłatę pobierają samorządy lokalne. Wysokość opłat włącznie z rokiem 1997, z wyjątkiem opłat za wycinkę drzew i krzewów, była i jest ustalana i pobierana przez Wojewodę na podstawie informacji, którą poszczególne jednostki organizacyjne winny bądź złożyć bez wezwania w terminie do 31 stycznia każdego roku (po roku obliczeniowym), bądź do 15 dnia miesiąca po upływie kwartału obliczeniowego - na żądanie Wojewody. Naliczanie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska oraz za szczególne korzystanie z wód jest obligatoryjne. Brak jest ustawodawczej możliwości umarzania powyższych opłat, anulowania przedmiotowych opłat oraz rozkładania ustalonych opłat na raty, ze względu np. na trudną sytuację finansową zakładów, bądź inwestowanie w budowę urządzeń służących ochronie środowiska. Przepisy prawne uniemożliwiają nawet organowi odwoławczemu drugiej instancji, jakim jest Minister Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w Warszawie, wydanie decyzji na umorzenie przedmiotowej opłaty.

Opłaty za użytkowanie środowiska stanowią więc w polskiej polityce ochrony środowiska ważną kategorię instrumentów ekonomicznych, będących narzędziem pośredniego oddziaływania na użytkowników środowiska. Wpływy z powyższych opłat wpływające na konto Funduszu Ochrony Środowiska składają się na pulę funduszy celowych.

 

Przykład obliczania opłaty za pobór wody

Zakład pobierał wodę w 1997 r. i złoży informację w terminie (tj. do końca stycznia 1998 r.).

Należy zastosować stawki wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27.12.1993 r. w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych (Dz. U. nr 133, poz. 637 ze zm. Dz. U. nr 156 z 1996 r., poz. 783).

 

Zakład znajduje się na terenie woj. bydgoskiego:

·        ilość pobranej wody podziemnej na cele produkcji spożywczej (woda wchodzi w skład lub bezpośredni kontakt z produktami)

5500 m³

·        stawka opłaty za 1 m³ 0,08499 zł (28,33 x 0,3)

·        ilość wody zużytej na cele socjalne 200 m³

·        stawka opłaty za 1 m³ 0,0151 zł (1,51 gr)

·        ilość wody zużytej do innych celów 180 m³

·        stawka opłaty za 1 m³ 0,2833 zł (28,33 gr x 1)

 

Opłata wynosi więc:

5500 x 0,08499 + 200 x 0,0151 + 180 x 0,2833 = 467,455 + 3,02 + 50,994 =

= 521,459 zł

 

Przykład obliczania opłaty za pobór wody

Zakład pobierał wodę w 1998 r. i złoży informację w terminie, tj. do końca stycznia 1999 r., bądź korzystał z wody w 1997 r. i złożył informację po terminie, tj. po 31.01.1998 r.

Należy zastosować rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27.12.1993 r. w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych (Dz. U. nr 133, poz. 637) uwzględniając stawki z rozporządzenia z 23.12.1997 r. (Dz. U. nr 160, poz. 1089).

Zakład znajduje się na terenie woj. bydgoskiego:

·        ilość pobranej wody podziemnej na cele produkcji spożywczej (woda wchodzi w skład lub bezpośredni kontakt z produktami)

5500 m³

·        stawka opłaty za 1 m³ 0,0969 zł (32,30 gr x 0,3)

·        ilość wody zużytej na cele socjalne 200 m³

·        stawka opłaty za 1 m³ 0,0172 zł (1,72 gr)

·        ilość wody zużytej do innych celów 180 m³

·        stawka opłaty za 1 m³ 0,323 zł (32,30 gr x 1)

Opłaty wynosi więc:

5500 x 0,0969 + 200 x 0,0172 + 180 x 0,323 = 532,95 + 3,44 + 58,14 =

= 594,53 zł

 

Przykład obliczania opłaty za wprowadzanie ścieków

Opłata dotyczy II kwartału 1997 r. Ścieki odprowadzane są z zakładu przemysłu chemicznego do rzeki. Zakład nie znajduje się na terenie woj. katowickiego.

·        ilość odprowadzanych ścieków 30.000 m³

·        stężenie zanieczyszczeń określanych wskaźnikiem ChZT

105,0 mg/dm³

·        ładunek odprowadzanych ścieków wg ChZT 3.150 kg

·        stawka opłaty za 1 kg ładunku wyrażonego w ChZT

1,65 x 2,5 = 4,125 zł

·        stężenie zanieczyszczeń określone sumą metali ciężkich

0,25 mg/dm³

·        ładunek sumy metali ciężkich 7,5 kg

·        stawka opłaty za 1 kg ładunku metali ciężkich 29,50 zł

·        stężenia zanieczyszczeń określone wskaźnikiem fenole lotne

0,02 mg/dm³

·        ładunek fenoli lotnych 0,6 kg

·        stawka opłaty za 1 kg fenoli lotnych 11,06 zł

 

Opłata wynosi więc:

3150 x 4,125 + 7,5 x 29,50 + 0,6 x 11,06 = 12.993,75 + 221,25 + 6,636 =

= 13.221,636 zł

 

 

Przykłady obliczania opłaty za wprowadzanie ścieków

Opłata dotyczy 1997 r., a informacja wpłynęła po 31.01.1998 r., bądź opłata dotyczy 1998 r. a informacja wpłynie do 31.01.1999 r. Ścieki odprowadzane są z zakładu przemysłu chemicznego do rzeki. Zakład nie znajduje się na terenie woj. katowickiego.

 

·        ilość odprowadzanych ścieków 30.000 m³

·        stężenie zanieczyszczeń określanych wskaźnikiem

ChZT 105,0 mg/dm³

·        ładunek odprowadzanych ścieków wg ChZT 3.150 kg

·        stawka opłaty za 1 kg ładunku wyrażonego w ChZT 1,88 x 2,5 = 4,70 zł

·        stężenie zanieczyszczeń określone sumą metali

ciężkich 0,25 mg/dm³

·        ładunek sumy metali ciężkich 7,5 kg

·        stawka opłaty za 1 kg ładunku metali ciężkich 33,63 zł

·        stężenie zanieczyszczeń określone wskaźnikiem

fenole lotne 0,02 mg/dm³

·        ładunek fenoli lotnych 0,6 kg

·        stawka opłaty za 1 kg ładunku fenoli lotnych 12,60 zł

 

Opłata wynosi więc:

3.150 x 4,70 + 7,5 x 33,63 + 0,6 x 12,60 = 14.805 + 252,23 + 7,56 =

= 15.064,79 zł

 

 

 

WSKAŹNIK UNOSU SUBSTANCJI ZANIECZYSZCZAJĄCYCH POWSTAJĄCYCH PRZY ENERGETYCZNYM SPALANIU PALIW CIEKŁYCH

 

L.p.	Substancja	Jednostka wskaźnika	Olej opałowy			Olej napędowy
			Wydajność cieplna  30 MW	Wydajność cieplna 5,5-30 MW	Wydajność cieplna  5,5 MW	wszystkie
1	2	3	4	5	6	7
1.	SO2	kg/m^3	19 ^*s	19 ^*s	19 ^*s	19 ^*s
2.	NO2	kg/m^3	6,5	5	5	5
3.	CO	kg/m^3	0,5	0,5	0,6	0,4
4.	CO2	kg/m^3	1800	1800	1650	1650
5.	Pyl	kg/m^3	1,0	2,75	1,8	1,0

gdzie: S - zawartość siarki wyrażona w procentach

 

 

 

 

 

WSKAŹNIKI UNOSU SUBSTANCJI ZANIECZYSZCZAJĄCYCH POWSTAJĄCYCH PRZY ENERGETYCZNYM SPALANIU GAZU ZIEMNEGO WYSOKOMETANOWEGO

 

L.p.	Substancja	Jednostka wskaźnika	Wydajność cieplna  30 MW	Wydajność cieplna 5,5-30 MW	Wydajność cieplna 1,4- 5,5 MW	Wydajność cieplna  1,4 MW
1	2	3	4	5	6	7
1.	SO2	kg/10^4m^3	2 ^*s	2 ^*s	2 ^*s	2 ^*s
2.	NO2	kg/10^4m^3	4800^1) 7500^2)	3700	1920	1280
3.	CO	kg/10^4m^3	^270	270	270	360
4.	CO2	kg/10^4m^3	1964000	1964000	1964000	1964000
5.	Pyl	kg/10^4m^3	12	14,5	14,5	15

 

gdzie: s - zawartość siarki w gazie w mg/m³

4800¹⁾ - wartość dla palników pionowych

7500²⁾ - wartość dla palników poziomych

 

WSKAŹNIKI UNOSU SUBSTANCJI ZANIECZYSZCZAJĄCYCH POWSTAJĄCYCH PRZY ENERGETYCZNYM SPALANIU GAZU ZIEMNEGO ZAAZOTOWANEGO

 

L.p.	Substancja	Jednostka wskaźnika	Wydajność cieplna  30 MW	Wydajność cieplna 5,5-30 MW	Wydajność cieplna 1,4- 5,5 MW	Wydajność cieplna  1,4 MW
1	2	3	4	5	6	7
1.	SO2	kg/10^4m^3	1,4 ^*s	1,4 ^*s	1,4 ^*s	1,4 ^*s
2.	NO2	kg/10^4m^3	3360^1) 5250^2)	2590	1345	900
3.	CO	kg/10^4m^3	190	190	190	225
4.	CO2	kg/10^4m^3	1375000	1375000	1375000	1375000
5.	Pyl	kg/10^4m^3	5,5	10,1	10,1	10,5

 

gdzie: s - zawartość siarki w gazie w mg/m³

3360¹⁾ - wartość dla palników pionowych

5250²⁾ - wartość dla palników poziomych

 

Przedstawiając powyższe tabele i wzory opłat za zanieczyszczanie środowiska, miałam na celu przybliżenie stanu naszego środowiska oraz proponowanych kwot, które mają na celu zrekompensowanie powstających strat. Jednak należałoby postawić sobie pytanie, czy opłaty te zrekompensują nam w pełni powstające ubytki oraz czy każdy z nas dostosowuje się do zasad deklaracji w Rio de Janeiro?

 

Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć sobie sam!

 

 

 

 

 

 

 

bibliografia

 

1.     Aktualne problemy geografii ekonomicznej - Zeszyt Naukowy Nr 3 WSDG, Ireneusz Michałkow

2.     „Geografia gospodarcza świata” - I. Fierka

3.     Podstawy prawne i zasady obliczania opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska - mgr inż. E. Święcikowska.

4.     Prasa regionalna

5.     Dziennik Telewizyjny - Wiadomości