PRAWO HANDLOWE
Obejmowało ono prawo, które rozwinęło się w krajach kapitalistycznych wraz z nowymi stosunkami produkcji i sprzedaży towarów. Niemniej zawierało ono także elementy norm partykularnych, zwyczajowych i statutowych, obowiązujacych w średniowieczu i w czasach nowożytnych w różnych krajach, regionach i miastach. Dzisiaj w dążeniu do tworzenia w świecie międzynarodowego prawa handlowego sięga się do pewnych zasad powszechnych, które torowały sobie drogę przed wiekami.
Systemy prawa handlowego i związanego z nimi prawa wekslowego i czekowego, tudzież bankowego, prawa o ochronie wynalazków, wzorów i znaków towarowych, prawa ubezpieczeń, itd. z natury rzeczy rozwinęły się dopiero w XIX w. Ogólnie biorąc, odróżnia się dwa ujęcia: albo wzięcie za podstawę charakteru czynności prawnych, więc zasadę przedmiotową, która odróżnia tę gałąź prawa prywatnego, albo zawód kupca, zatem zasadę podmiotową.
W 1809 r. wprowadzono w Księstwie Warszawskim bez oporów, w przeciwieństwie do innych gałęzi prawa, kodeks handlowy francuski z 1807 r. Obowiązywał on formalnie prawie bez zmian aż do wprowadzenia w II Rzeczpospolitej nowoczesnego handlowego kodeksu polskiego. Zmiany i uzupełnienia wprowadzone w okresie konstytucyjnym Królestwa Polskiego wynikały z nowej organizacji kupców, przepisów o giełdzie, czyli instytucji regularnych spotkań kupców i pośredników dla zawierania transakcji handlowych papierami wartościowymi lub towarami masowymi i standardowymi za pośrednictwem maklerów ( w Angli pierwsza giełda powstała już w 1551 r., w Warszawie w 1817), przepisów dotyczących prowadzenia ksiąg handlowych z 1825r. Dalsze zmiany zachodziły na drodze praktyki, orzecznictwa i dzięki literaturze prawniczej. W późniejszych czasach za najlepszą ustawę handlową uważany był niemiecki kodeks handlowy z 1897r.
W II Rzeczpospolitej prawo handlowe stanowiło specjalny dział prawa. Było ono specyficznym prawem kupców. Początkowo opierało się na przepisach obcych. W 1933 r. wydany został kodeks handlowy, uzupełniony w 1934r. przepisami o spółkach, domach składowych i sprzedaży na raty, z mocą obowiązującą od 1 lipca 1934r. Według niego kupcem był ten, kto we własnym imieniu prowadzi przedsiębiorstwo zarobkowe, czyli zawodowo i stale trudnił się czynnościami handlowymi. Kodeks dzielił kupców na rejestrowych i nierejestrowych. Do kupców rejestrowych zaliczał tych, którzy prowadzili przedsiębiorstwa zarobkowe w większych rozmiarach, w tym także spółki handlowe. Kupcy rejestrowi podlegali wpisaniu do specjalnego rejestru handlowego prowadzonego przez sądy. Pozostali - z reguły drobniejsi, nie wpisani do rejestru - uważani byli za nierejestrowych. Wśród zaliczanych do kupców rejestrowych spółek handlowych, prawo handlowe regulowało powstawanie, organizację i funkcjonowanie spółek akcyjnych, spółek z ograniczoną odpowiedzialną odpowiedzialnością, spółek komandytowych i spółek jawnych. Największe znaczenie praktyczne uzyskały w Polsce, podobnie jak i w innych krajach kapitalistycznych, spółki akcyhne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnościa. Spółki akcyjne umożliwiały gromadzenie kapitałów przekraczających możliwości pojedynczych osób i ułatwiały realizację wielkich przedsięwzięc gospodarczych. Prawo stwarzało sprzyjające warunki powstawania tych spółek, wyłączając elementy koncesyjne, a opierając się na zasadzie rejestracji przez sąd. W 1936r. istniało w Polsce ok. 1100 spółek akcyjnych. Dużą role w życiu gospodarczym kraju odgrywały również spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Organizacja takiej spółki była prostsza, kapitał zakładowy mniejszy, a wpływ udziałowcóe na działalnośc spółki większy. W 1936r. działało w Polsce ok. 4500 takich spółek.
Regulując obrót handlowy kodeks upraszczał formy czynności prawnych dokonywanych przez kupców. Zapewniał szybkośc i bezpieczeństwo obrotu. Cechowały go surowośc wobec dłużników i ułatwienia w dochodzeniu roszczeń wierzycieli. Specjalne przepisy zapobiegac miały nieuczciwej konkurencji, które zaczęła się mnożyc wraz z ilościowym rozwojem przedsiębiorstw.
Normy prawa handlowego obejmują sferę handlu od strony prywatno-prawnej. Współistnieją z nimi określone normy prawa publicznego, od konstytucyjnego do administracyjnego włącznie, które przynoszą czy to gwarancje wolności handlu, czy to jego reglamentację poprzez przepisy podatkowe, policyjne, karne, a dotyczą organizacji sądów handlowych i przewodu w nich. Tu należą również normy dotyczące interwencjonizmu państwowego w Królestwie Polskim okresu konstytucyjnego oraz późniejsze w ustawodastwie państw zaborczych i krajowych Galicji.
Do ogólnych zasad prawa handlowego należały: zapewnienie bezpieczeństwa obrotu w skali krajowej i międzynarodowej, zdolnośc do przystosowania danych norm do potrzeb bierzących transakcji handlowych, swoboda umów, powiązanie koniecznych i ściśle określonych formalności z możliwościami umiejętnego korzystania z czasu i okoliczności, zasada jawności, która służy obrotowi i kredytowi (jak ogłaszanie bilansów w spółkach obowiązanych do ujawniania działalności, jak prowadzenie rejestru przedsiębiorstw czyli firm), samodzielnośc zawodu handlowego, która polegała na oddzieleniu majątki przedsiębiorstwa od pozostałego majątku przedsiębiorcy. Symbolem tej działalności jest firma, która obiektywizuje prowadzone interesy, abstrahując od osoby samego kupca. Ma to szczególne znaczenie w spółkach, gdy chodzi o odpowiedzialnośc ich członków, ograniczoną do wniesionego wkładu.