Średnia liczba poprawnie rozpoznanych bodźców zimnych
|
Ania |
Radek |
Bartek |
dłoń |
92,61% |
93,68% |
93,80% |
przedramię |
82,08% |
86,03% |
77,47% |
bark |
78,01% |
74,44% |
84,53% |
Średnia* liczba poprawnie rozpoznanych bodźców ciepłych
|
Ania |
Radek |
Bartek |
dłoń |
77,07% |
86,16% |
82,08% |
przedramię |
71,11% |
81,39% |
78,26% |
bark |
68,23% |
69,93% |
62,41% |
Statystyka błędów
|
Średnia* ilość błędów |
Średnia* ilość pomylonych bodźców zimnych z ciepłymi |
Średnia* ilość pomylonych bodźców ciepłych z zimnymi |
Bartek (bark) |
17,5 (21,87%) |
4,5 (25,71%) |
13 (74,29%) |
Bartek(przedramię) |
15,5 (19,38%) |
7,5 (48,39%) |
8 (51,61%) |
Bartek (dłoń) |
8 (10,00%) |
2 (25%) |
6 (75%) |
Radek (bark) |
21 (26,25%) |
10 (47,62%) |
11 (52,38%) |
Radek (przedramię) |
12,5 (15,63%) |
4 (32%) |
8,5 (68%) |
Radek (dłoń) |
6,5 (8,13%) |
1 (15,38%) |
5,5 (84,62%) |
Ania (bark) |
21 (26,25%) |
8,5 (40,48%) |
12,5 (59,52%) |
Ania (przedramię) |
16 (19,38%) |
6,5 (40,63%) |
9,5 (59,38%) |
Ania (dłoń) |
12,5 (15,63%) |
3 (24%) |
9,5 (76%) |
*-z dwóch pomiarów
Temperatura odbiera jest przez receptory ciepła i zimna znajdujące się w skórze. Mają one postać nagich zakończeń nerwowych i różnią się od siebie typami kanałów jonowych występujących w ich błonach komórkowych. Zarówno receptory ciepła jak i zimna wykazują aktywność elektryczną temperaturze 30-35 stopni Celsjusza. Wraz z podwyższeniem temperatury zwiększa się częstotliwość potencjałów czynnościowych generowanych przez receptory ciepła, a zmniejsza częstotliwość generowanych przez receptory zimna. Odwrotna zależność pojawia się w przypadku obniżenia temperatury. Paradoksalnie temperatura powyżej 44,5 stopnia Celsjusza pobudza włókna przewodzące czucie zimna. Dopiero później aktywowane są receptory ciepła.
W doświadczeniu użyto dwóch termod utrzymywanych w temperaturze: 0 stopni Celsjusza i 50 stopni Celsjusza. Termody były przykładane według identycznego wzorca dla wszystkich badanych. Badanie zostało przeprowadzone dwukrotnie. Osoba badana miała za zadanie określić temperaturę przyłożonej do danego punktu termody (zimna lub ciepła). Badany nie widział miejsca przyłożenia (bark, przedramię, dłoń) ani źródła bodźca (zimna lub ciepła termoda), przez co staraliśmy się wyeliminować działanie percepcji.
W przeprowadzonym doświadczeniu osoby badane lepiej rozpoznawały bodźce zimne niż ciepłe. Sugeruje to większą gęstość receptorów zimna w badanych miejscach. Badani często odczuwali również bodziec ciepły jako zimny. Powodem tego wydaje się być temperatury termody ciepłej (50 stopni Celsjusza)), która mogła wywoływać paradoksalne czucie zimna.
Osoby badane najlepiej rozpoznawały bodźce działające w obrębie wewnętrznej strony dłoni. Liczba poprawnie rozpoznanych bodźców była w tym miejscu najwyższa. Najwięcej błędów w interpretacji bodźców było popełnianych, gdy działano bodźcem w okolicy barku. Wyniki te mogą być dowodem, iż lokalizacja somatotopowa neuronów odbierających czucie temperatury pokrywa się z lokalizacją somatotopową neuronów czucia dotyku oraz dużą gęstością receptorów na częściach ciała odpowiedzialnych za zdolności manualne. Dzięki dużej reprezentacji somatotopowej dłoni zwiększa się precyzja otrzymywanych informacji o trzymanym obiekcie w zakresie jego temperatury. Chroni to również dłonie przed uszkodzeniem o charakterze termicznym.