„Czy Świadkowie Jehowy wierzą tak jak pierwsi chrześcijanie?”
Autor:
Jan Lewandowski
Do druku przygotował:
SCORP1ON
J 8:44 „Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.”
Prz 30:5-6 „Każde słowo Boga w ogniu wypróbowane, tarczą jest dla tych, co Doń się uciekają.(6) Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarał: nie uznał za kłamcę.”
Ap 22:18 „Ja świadczę każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: jeśliby ktoś do nich cokolwiek dołożył, Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze.”
Ap 22:19 „A jeśliby ktoś odjął co ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie jego udział w drzewie życia i w Mieście Świętym - które są opisane w tej księdze.”
2Kor 4:2 „Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.”
Prz 19:5 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, kto kłamstwem oddycha, nie zdoła się wymknąć.”
Prz 19:9 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, zginie - kto kłamstwem oddycha.”
Prz 28:13 „Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostąpi.”
Syr 34:4 „Co można oczyścić rzeczą nieczystą? Z kłamstwa jakaż może wyjść prawda?”
Ap 22:15 „Na zewnątrz są psy, guślarze, rozpustnicy, zabójcy, bałwochwalcy i każdy, kto kłamstwo kocha i nim żyje.”
Syr 36:19 „Jak podniebienie rozróżni pokarm z dziczyzny, tak serce mądre - mowy kłamliwe.”
Ef 5:6-17 „Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te [grzechy] nadchodzi gniew Boży na buntowników.(7) Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego!(8) Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!(9) Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda.(10) Badajcie, co jest miłe Panu.(11) I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych]!(12) O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić.(13) Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem.(14) Dlatego się mówi: Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.(15) Baczcie więc pilnie, jak postępujecie, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy.(16) Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe.(17) Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana.”
J 8:32 „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.”
Strona WWW:
Świadkowie Jehowy (dalej: ŚJ) zwalczając nauki innych religii chrześcijańskich lubią wykorzystywać przeciw tym naukom argument, zgodnie z którym jakaś nauka jest niewłaściwa, bowiem nie znali jej pierwsi chrześcijanie z pierwszego wieku n.e.
Aby wzmocnić swój wspomniany argument ŚJ lubią się czasem podpierać pewnym wersem z Biblii. Chodzi tu o tekst z Gal 1:8-9, w którym czytamy:
„Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy - niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą /od nas/ otrzymaliście - niech będzie przeklęty!” (Gal 1:8-9, Biblia Tysiąclecia, dalej: BT).
Przytaczając ten wers ŚJ mówią: patrz, nie możemy dodawać do Biblii żadnych nauk nieznanych pierwszym chrześcijanom, bo to będzie ta „inna Ewangelia” wspomniana w Gal 1:8-9.
A oto próbka wyżej omówionej argumentacji ŚJ, gdzie zwalczają oni np. naukę o Trójcy Świętej, czyniąc to właśnie za pomocą argumentu, że nie znali tej nauki pierwsi chrześcijanie:
„Pierwsi chrześcijanie w pierwszym wieku nie wierzyli w to. Nie czcili troistego boga” (The Watchtower, 1 luty 1960, str. 94).
W związku z tym nic dziwnego, że na łamach publikacji ŚJ często czytamy o tym, że jakaś nauka katolicka, czy chrześcijańska, powstała dopiero gdzieś w IV wieku, lub później. Zarzut ten jest często stosowany w publikacjach ŚJ w kontekście krytykowania innych nauk chrześcijańskich. Skoro nauki tej nie znali pierwsi chrześcijanie, to jest ona zdaniem ŚJ błędna (patrz taką argumentację np. w: Prowadzenie rozmów na podstawie Pism, Brooklyn 1991,2001, str. 56, 358). Rozwinięcie takie argumentacji można znaleźć często na łamach publikacji ŚJ, np. odnośnie służby wojskowej, której „pierwsi chrześcijanie” mieli rzekomo nie popierać nawet pod groźbą śmierci (por. Insight on the Scriptures, tom I, Brooklyn 1988, str. 175; por. też Watchtower publications Index of Subjects Discussed and Scriptures Explained 1986-2000, Brooklyn 2001, str. 754; Skorowidz przedmiotowy i wersetowy do publikacji Towarzystwa Strażnica wydanych w latach 1986-1995, Brooklyn 2000, str. 444), odnośnie wiary w życie duszy po śmierci ciała, której to nauki „pierwsi chrześcijanie” mieli nie znać (por. Strażnica z 1 marca 1995, str. 29), czy odnośnie wiary w Trójcę, która zdaniem pewnego opracowania cytowanego w jednej z publikacji ŚJ miała zastąpić „czysty deizm pierwszych chrześcijan” (Czy wierzyć w Trójcę?, Brooklyn 1989, str. 11).
Jak widać, odwoływanie się do tego, w co wierzyli pierwsi chrześcijanie jest stosowane bardzo często przez publikacje ŚJ, jako kryterium tego w co wierzyć, lub w co nie wierzyć. Kryterium to jest zwłaszcza często (jeśli nie wyłącznie) przykładane przez ŚJ wobec nauk innych kościołów chrześcijańskich, i jest stosowane przez nich prawie zawsze jako kryterium służące im do negowania jakiejś nauki chrześcijańskiej.
Taki argument ŚJ stosują z jednej strony, tzn. nie można wierzyć w coś więcej, czy w coś innego niż wierzyli pierwsi chrześcijanie, bo to będzie zdaniem ŚJ wiara w coś więcej, niż napisano, zgodnie z tym co podaje tekst z 1 Kor 4:6 (por. takie zastosowanie wersu z 1 Kor 4:6 przez ŚJ przeciw naukom katolickim w publikacjach samych ŚJ, np. w: Przebudźcie się! z roku LXVII, nr 9, str. 5n.).
Jednakże, skoro ŚJ naprawdę wierzą w ten swój argument, zgodnie z którym nie wolno wierzyć w coś innego lub w coś więcej niż „pierwsi chrześcijanie”, to czemu sami jednocześnie wierzą w nauki, których nie znali pierwsi chrześcijanie? Jedną z takich nauk jest nauka o „niewidzialnym powrocie” Jezusa (wedle ŚJ nastąpił on w 1914 roku).
To nie jedyna nauka ŚJ, której nie znali „pierwsi chrześcijanie”. Nauk tych jest więcej. Pierwsi chrześcijanie nie uczyli np. nigdzie, tak jak dziś robią to ŚJ (por. Wspaniały finał Objawienia bliski, Brooklyn 1993, str. 73, par. 23; Od raju utraconego do raju odzyskanego [b.r.w.], str. 192), że pomazańcy „zmartwychwstaną niewidzialnie” w roku 1918 (Strażnica nr 3 z 1957 roku na str. 7 w par. 15 podaje, że pomazańcy zmartwychwstają od 1914 a nie od 1918 roku). Pierwsi chrześcijanie nie uczyli też nigdzie, tak jak dziś robią to ŚJ, że dni ostatnie rozpoczną się w 1914 roku, że Jezus będzie sądził zbory od 1918 roku (Wspaniały finał Objawienia....., str. 32), że pieczętowanie pomazańców zakończy się w 1935 roku (por. Strażnica, nr 4, 1995, str. 19; por. też Zjednoczeni w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu, Brooklyn 1989, str. 112), itd. Jest o wiele więcej takich właśnie nauk, których nauczają ŚJ, a o których „pierwsi chrześcijanie” nie mieli zielonego pojęcia.
Zainteresowanych poszerzeniem swej wiedzy na ten temat odsyłam do mojego opracowania zamieszczonego pod adresem: http://www.watchtower.org.pl/iszbin/tradycja.htm, w którym wyliczyłem o wiele więcej nauk ŚJ, nie znanych nie tylko Biblii, ale i nikomu w pierwszych wiekach chrześcijaństwa (nie znanych nawet w późniejszych wiekach chrześcijaństwa, włącznie ze średniowieczem).
No więc gdzie tu sens i konsekwencja ŚJ? Z jednej strony ŚJ uważają bowiem, że jakaś nauka chrześcijańska jest błędna, bo nie znali jej pierwsi chrześcijanie. Z drugiej strony zaś sami ŚJ wierzą w nauki, których nie znali pierwsi chrześcijanie. Nie dość, że nie ma w tym za grosz konsekwencji, to jest to też stosowanie wobec innych innej miary, niż wobec siebie. Taki sposób postępowania jest jasno potępiony w Biblii, w której Bóg potępiał stosowanie tzw. „dwojakich odważników” (Pwt 25:13n.), czyli odmierzanie komuś wedle innej miary niż sobie. Najdobitniej jednak takie postępowanie napiętnował nie kto inny, jak właśnie Paweł, który pisał:
„Przeto nie możesz wymówić się od winy, człowiecze, kimkolwiek jesteś, gdy zabierasz się do sądzenia. W jakiej bowiem sprawie sądzisz drugiego, [w tej] sam na siebie wydajesz wyrok, bo ty czynisz to samo, co osądzasz” (Rz 2:1, BT).
I tę właśnie myśl podaję pod rozwagę nie tylko Świadkom Jehowy.
[12 2003]
3