PREFERENCJE KONSUMENTA - KRZYWA OBOJĘTNOŚCI

KRZYWA OBOJĘTNOŚCI jest zbiorem takich kombinacji ilości dóbr, które konsument ceni sobie jednakowo wysoko. Krzywa obojętności ma zawsze kształt paraboli, wygiętej w kierunku układu współrzędnych.

Każdy punkt na krzywej oznacza wybór, który jest przez konsumenta jednakowo preferowany. Wszystkie punkty, znajdujące się ponad krzywą są bardziej preferowane od każdego punktu, leżącego na krzywej. Wszystkie punkty, znajdujące się poniżej krzywej są mniej preferowane od każdego punktu, leżącego na krzywej.
Zadowolenie konsumenta może mieć różny poziom, dlatego też można wykreślić nieskończoną liczbę krzywych obojętności - powstaje wówczas mapa obojętności.

Krzywa obojetności konsumenta

Konsument dokonuje wyborów ekonomicznych na rynku w oparciu o uporządkowany system preferencji. Przypisuje on różne znaczenie poszczególnym kombinacjom konsumowanych dóbr i usług (koszykom rynkowym). Tym samym kombinacje te przedstawiają dla konsumenta różny stopień użyteczności całkowitej, przy czym niektóre z nich maja użyteczność jednostkową. Instrumentem umożliwiającym poznanie preferencji konsumentów i gospodarstw domowych w zakresie popytu na poszczególne dobra i usługi są krzywe obojętności, zwane też krzywymi preferencji lub identyfikacji.
Krzywa obojętności (poziomica użyteczności) określa wszystkie kombinacje dóbr i usług (koszyki rynkowe lub koszyki konsumpcyjne), które przynoszą taką samą satysfakcję konsumentowi, a więc dostarczają takiej samej użyteczności całkowitej. Oznacza to, że dana krzywa obojętności charakteryzuje się stałym poziomem zadowolenia. Przy założeniu danej użyteczności, koszyki mogą różnić się jedynie zmiennymi udziałami ilości wchodzących do niego dóbr.

Krzywa obojętności

Mapa krzywych obojętności

Krzywa obojętności posiada nachylenie negatywne, które zmniejsza się w miarę zwiększania konsumpcji dobra, którego ilość znajduje się na osi odciętych (0X).
Krzywa obojętności pokazuje koszyki zawierające różne ilości dwóch dóbr. Każdy punkt na tej krzywej przedstawia kombinację tych dóbr przynoszącą równą satysfakcję konsumentowi. Przesuwanie się po krzywej obojętności oznacza zastępowanie (substytucję) jednego dobra drugim.

Krzywe obojętności nie mogą:

 być równoległe do osi rzędnych (0Y)

 być równoległe do osi odciętych (0X)

 wznosić się od strony lewej do prawej

 wzajemnie się przecinać

Krzywych obojętności może być nieskończenie wiele. Tworzą one system preferencji, czyli mapę krzywych obojętności.
Liczba osiągalnych dla konsumenta krzywych obojętności rośnie wraz ze wzrostem jego zamożności, maleje natomiast przy wzroście cen dóbr, jeśli zamożność konsumenta się nie zmienia. Każdy konsument woli mieć więcej dobra niż mniej i żaden z konsumentów nie zrezygnuje z wyższego poziomu całkowitej konsumpcji na rzecz jej niższego poziomu.

Im dalej leżą krzywe obojętności od początku układu współrzędnych w stosunku do pozostałych, tym wyższą użyteczność całkowitą reprezentują. W związku z tym nie mogą się również przecinać.

Krzywa obojętności - to zbiór takich kombinacji dóbr i usług które sprawiają konsumentowi jednakowe zadowolenie, czyli dostarczają mu takiej samej użyteczności całkowitej.

Konsument dokonuje wyborów ekonomicznych na rynku w oparciu o uporządkowany system preferencji. Przypisuje on różne znaczenie poszczególnym kombinacjom konsumowanych dóbr i usług (koszykom rynkowym). Tym samym kombinacje te przedstawiają dla konsumenta różny stopień użyteczności całkowitej, przy czym niektóre z nich maja użyteczność jednostkową. Instrumentem umożliwiającym poznanie preferencji konsumentów i gospodarstw domowych w zakresie popytu na poszczególne dobra i usługi są krzywe obojętności, zwane też krzywymi preferencji lub identyfikacji. Krzywa obojętności (poziomica użyteczności) określa wszystkie kombinacje dóbr i usług (koszyki rynkowe lub koszyki konsumpcyjne), które przynoszą taką samą satysfakcję konsumentowi, a więc dostarczają takiej samej użyteczności całkowitej. Oznacza to, że dana krzywa obojętności charakteryzuje się stałym poziomem zadowolenia. Przy założeniu danej użyteczności, koszyki mogą różnić się jedynie zmiennymi udziałami ilości wchodzących do niego dóbr.

Krzywa obojętności Mapa krzywych obojętności

Krzywa obojętności posiada nachylenie negatywne, które zmniejsza się w miarę zwiększania konsumpcji dobra, którego ilość znajduje się na osi odciętych (0X). Krzywa obojętności pokazuje koszyki zawierające różne ilości dwóch dóbr. Każdy punkt na tej krzywej przedstawia kombinację tych dóbr przynoszącą równą satysfakcję konsumentowi. Przesuwanie się po krzywej obojętności oznacza zastępowanie (substytucję) jednego dobra drugim.

Krzywe obojętności nie mogą:

• być w całości równoległe do osi rzędnych (0Y)

• być w całości równoległe do osi odciętych (0X)

• wznosić się od strony lewej do prawej dla dóbr o dodatniej użyteczności

• wzajemnie się przecinać

Stopień krzywizny krzywej obojętności zależy od postrzeganej substytucyjności lub komplementarności rozpatrywanych dóbr. Dla dwóch dóbr będących idealnymi substytutami krzywa ma postać prostej. Dla dóbr idealnie komplementarnych krzywa ma postać litery L, i jest to jedyny przypadek w którym może być ona równoległa do osi układu w pewnej części swojej dziedziny.

Krzywych obojętności jest nieskończenie wiele. Tworzą one system preferencji, czyli mapę krzywych obojętności. Liczba osiągalnych dla konsumenta krzywych obojętności rośnie wraz ze wzrostem jego zamożności, maleje natomiast przy wzroście cen dóbr, jeśli zamożność konsumenta się nie zmienia. Każdy konsument woli mieć więcej dobra niż mniej i żaden z konsumentów nie zrezygnuje z wyższego poziomu całkowitej konsumpcji na rzecz jej niższego poziomu.

Im dalej leżą krzywe obojętności od początku układu współrzędnych w stosunku do pozostałych, tym wyższą użyteczność całkowitą reprezentują. W związku z tym nie mogą się również przecinać.

---