1. POJĘCIE RODZINY

Rodzina jest grupą złożoną z osób połączonych stosunkiem małżeńskim i rodzicielskim. Są to dwa podstawowe stosunki decydujące o powstaniu i istnieniu rodziny: małżeństwo i pokrewieństwo. Pokrewieństwo może być rzeczywiste (między rodzicami i dziećmi własnymi) lub zastępcze (między rodzicami i dziećmi przybranymi).

-W. Okoń określa rodzinę jako: „...małą grupę społeczną składającą się z rodziców, ich dzieci i krewnych, rodziców łączy więź małżeńska, rodziców z dziećmi - więź rodzicielska, stanowiąca podstawę wychowania rodzinnego, jak również więź formalna określająca obowiązki rodziców i dzieci względem siebie”.

-Z. Tyszka dokonując przeglądu z zakresu socjologii rodziny przytacza wypowiedź J. Sirjamki, który mówi, że rodzina: „...jest instytucją ogólnoludzką, spotykaną we wszystkich epokach i kulturach. Do jej uniwersalnych i wszędzie spotykanych zadań należy: zaspokajanie popędu seksualnego, zaspokajanie elementarnych, materialnych potrzeb życiowych oraz rodzenie i wychowywanie dzieci”.

2. TYPY RODZINY

a)rodzina pełna - składa się z dwojga osób, czyli kobiety i mężczyzny lub rodziców i dzieci.

b) rodzina niepełna -j brakuje któregoś z rodziców lub dzieci są pod opieką zupełnie innych osób.

c) rodzina wielodzietna, - ilość dzieci jest większa niż cztery

. Wyróżnia się najczęściej trzy typy rodzin:

-rodzinę małą - Składa się z pary małżeńskiej i niepełnoletnich dzieci.

-rodzinę dużą- w ramach, której kilka pokoleń krewnych żyje we wspólnym gospodarstwie. Muszą to być przynajmniej trzy pokolenia.

-rodzinę dużą zmodyfikowaną - jest nazywana inaczej rozproszoną, zredukowaną rodziną dużą. Jest to wielopokoleniowa, bliska sobie grupa rodzinna, która nie mieszka jednak we wspólnym gospodarstwie.

Oraz ze względu na:

1. liczbę partnerów w małżeństwie:

- Rodzina monogamiczna - małżeństwo jednego mężczyzny i jednej kobiety

-Rodzina poligamiczna - wielomałżeństwo, związek z wieloma partnerami

b)

3. zakres wyboru małżonka:

- Rodzina endogamiczna - wybór małżonka w ramach własnej zbiorowości etnicznej, religijnej, klasowej, terytorialnej, szczepu, rodu, kasty, klanu.

-Rodzina egzogamiczna -wybór małżonka poza własną zbiorowością

c) typ władzy wewnątrz rodzinnej :

- Rodzina matriarchalna - władza należy głównie do matki i żony

- Rodzina patriarchalna - władza i prestiż należą głównie do ojca i męża

-Rodzina partnerska - kobieta i mężczyzna dzielą prawa i obowiązki wynikające z uczestnictwa w życiu rodzinnym.

d)

5. wzory dziedziczenia nazwiska, prestiżu i majątku:

- Rodzina matrylinearna - linia przodków lub potomków wyłącznie kobiecych czyli matka, matka matki, babka macierzysta matki, itp.

-Rodzina patrylinearna - linia przodków lub potomków wyłącznie męskich czyli ojciec, ojciec ojca, dziadek ojczysty ojca, itp.

e) Miejsce zamieszkania po ślubie

- Rodzina matrylokalna - małżeństwo zamieszkuje w domu rodzinnym żony.

- Rodzina patrylokalna - małżeństwo zamieszkuje w domu rodzinnym męża.

- Rodzina neolokalna - małżeństwo zamieszkuje osobno od rodziców we własnym domu.

III. FUNKCJE RODZINY

Rodzina ma do spełnienia wiele zasadniczych funkcji, do których należą:

Według Zbigniewa Tyszki:
1. Funkcja prokreacyjna - zaspokaja potrzeby emocjonalne i rodzicielskie współmałżonków, a także potrzeby reprodukcyjne społeczeństwa;
2. Funkcja seksualna - zaspokaja potrzeby seksualne współmałżonków, nie musi być związana z prokreacją;
3. Funkcja materialno-ekonomiczna - zaspokaja potrzeby materialne rodziny, a pośrednio również niektóre potrzeby społeczeństwa;
4. Funkcja opiekuńczo- zabezpieczająca - polega na zabezpieczeniu materialnym i fizycznym członków rodziny, troska nad dziećmi, osobami starszymi i chorymi;
5. Funkcja lokalizacyjno - kontrolna - to wzajemna kontrola współmałżonków, rodziców w stosunku do dzieci oraz wzajemna kontrola w ramach rodziny;
6.Funkcja stratyfikacyjna - określa pozycję społeczną członków rodziny oraz jej pochodzenie;
7. Funkcja socjalizacyjna - jest to wprowadzenie dziecka w świat kultury danego społeczeństwa i przygotowanie do pełnienia samodzielnych ról społecznych;
8. Funkcja rekreacyjno - towarzyska - związana z miejscem wypoczynku, jakim ma być dom rodzinny;
9. Funkcja kulturalna - zapoznawanie młodego pokolenia z kulturą danego społeczeństwa, wpajanie norm, wartości i dbałość o przeżycia estetyczne rodzin.

IV RODZINA WSPÓŁCZESNA

Minusy:

- mała ilość czasu spędzanego wspólnie z całą rodziną co za tym idzie mało czasu poświęca się dzieciom- - szukanie przez dzieci wzorców po za kręgami rodziny co prowadzi do tego ze dziecko schodzi na złą drogę

- niewłaściwa organizacja życia rodzinnego

- brak właściwej kontroli wychowawczej

- praca zawodowa matki ma wpływ na życie i wychowanie dzieci w rodzinie.

- zmiana pozycji ojca w rodzinie. Rola ojca nie jest już dominująca.

Plusy:

- stosunki układają się na płaszczyźnie przyjaźni,

- wzajemne zrozumienie

- współpraca,

-znika też podział na prace męskie i żeńskie.

-rodzina demokratyczna.

Problemy rodziny we współczesnym świecie:

1. Trudna sytuacja materialna przejawiająca się w postaci wysokiego bezrobocia, niskiego poziomu płac i tym samym niskich dochodów oraz stopniowym wzrostem kosztów utrzymania i edukacji.

2. Różnego rodzaju patologie np. ochłodzenie więzi emocjonalnych, spory i konflikty, separacje i rozwody a także zaniedbywanie obowiązków opiekuńczo - wychowawczych, nałogi.

3. Alkoholizm, czyli nadużywanie napojów alkoholowych przez jednego bądź oboje rodziców, prowadzi do zaburzeń w psychice oraz w prawidłowym przebiegu emocjonalnego rozwoju dziecka.

4. Konflikty pokoleniowe mające podłoże w odmiennych systemach wartości, wzorcach kulturowych a także skłonności młodzieży do buntu.

V RODZINA DYSFUNKCYJNA

• rodzina z problemem alkoholowym, czyli taka, której jedno bądź oboje rodziców uzależniło się od alkoholu,

• rodzina z problemem wykorzystywania seksualnego, czyli taka, w której jedno bądź oboje rodziców wykorzystuje seksualnie kogoś w rodzinie,

• rodzina z terrorem psychicznym, czyli taka w której jedno bądź oboje rodziców stosuje przemoc emocjonalną wobec członków swojej rodziny,

• rodzina z przemocą fizyczną, czyli taka w której jedno bądź oboje rodziców bije, maltretuje fizycznie kogokolwiek z członków rodziny,

• rodzina z przewlekłą chorobą- jedno bądź oboje rodziców cierpi na stałe schorzenie typu stwardnienie rozsiane, cukrzyca, bądź jest „przykute” do wózka inwalidzkiego, za swój stan obarcza domowników, staje się centralna postacią w rodzinie.

Przyczyny dysfunkcji

Rodzina współczesna znajduje się pod naporem wielu czynników zewnętrznych, które wpływają na jej gwałtowne, wielorakie przemiany. Jedne z nich wywierają wpływ pozytywny i polepszają jej warunki życia, inne zaś powodują jej dezintegrację i dezorganizację; naruszają podstawowe normy rodzinne regulujące funkcjonowanie rodziny i jej członków w samej rodzinie i poza nią. Aktualne badania socjologiczne wskazują, że proces wychowania i socjalizacji dzieci i młodzieży w rodzinie bywa zdeformowany przez takie zjawiska jak:

ALKOHOLIZM - powoduje zaburzenia zdrowia, zaburzenia wzajemnych relacji, chroniczny stres, ubóstwo, zaniżenie szans życiowych, rozpadu rodziny, sieroctwo

UBUSTWO - powoduje agresję, a u dzieci nadpobudliwość i trudności w nauce

NIEPORADNOŚĆ ŻYCIOWA- trudności w realizacji funkcji wychowawczej ma wpływ niski poziom wykształcenia Nieporadność przejawia się w nadopiekuńczości, ograniczaniu swobody lub rygoryzmie.

Przemoc w rodzinie

Należy do niej psychiczne i fizyczne znęcanie się rodziców nad dziećmi, jednego z małżonków nad drugim, a także dorastających dzieci nad rodzicami.

Podział ról:

„Bohater”- podpora rodziny, rodzic dla rodziców, zwykle tak funkcjonuje najstarsze dziecko w rodzinie. Zadaniem osoby w tej roli jest dostarczanie rodzinie poczucia wartości. Dziecko takie nie sprawia żadnych kłopotów, dobrze się uczy, przejmuje obowiązki rodziców, sprawuje opiekę nad młodszym rodzeństwem, dba o porządek w domu, troszczy się o zdrowie, samopoczucie mamy i taty.

„Bohater” nie dba natomiast o zaspokajanie swoich własnych fundamentalnych dziecięcych potrzeb.

„Kozioł ofiarny” - przypada dziecku nieco młodszemu od „bohatera”. Czuje się odpychane, gorsze, jest złe i pełne wstydu, że nie jest tak doskonałe jak starczy brat (siostra). Szuka wsparcia poza domem. Przestaje się uczyć, ma kłopoty w szkole, stwarza problemy wychowawcze. W rezultacie wcześnie popada w konflikt z prawem i już w wieku 10-12 lat sięga po papierosy, alkohol, narkotyki, jako poprawiacze nastroju i atrybuty przynależności do określonej grupy.

„Aniołek”- tę role podejmują dzieci o dużej wrażliwości. Dziecko izoluje się od „koszmaru” tego świata. Zamyka się w świecie swojej wyobraźni, ucieka w marzenia. „Aniołek” niewiele wymaga od rodziny i minimalnie korzysta z jej wsparcia. Ma trudności w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi. Często jest niezauważany przez rówieśników. W efekcie w dorosłym życiu nie potrafi mieć satysfakcjonujących związków uczuciowych.

„Maskotka” - role tę zwykle pełni najmłodsze dziecko w rodzinie, które z powodu wieku w naturalny sposób jest przez pewien czas w centrum uwagi i zainteresowania rodziny. Aby rodzice dobrze się mieli, „maskotka” dostarcza im tematów do zabawy oraz dba o to, aby jak najczęściej w domu było wesoło. Opowiada dowcipy, robi śmieszne miny, przedrzeźnia rodzeństwo, mamę (lub tatę) tak, by przede wszystkim rozbawić „groźnego” rodzica. Dziecko „maskotka” charakteryzuje się małą odpornością na stres.

Dziecko wychowujące się w dysfunkcyjnej rodzinie doświadcza:

• Życia w ciągłym stresie i napięciu

• Koncentracji myśli, uczuć i postępowania wokół członków rodziny

• Zaprzeczania na zewnątrz o istnieniu problemów w rodzinie

• Izolacji społecznej rodziny, spowodowanej utrzymywaniem tajemnicy rodzinnej

• Zamiany ról w obrębie rodziny (np. matka przejmuje rolę ojca, starsze dzieci przyjmują rolę rodziców dla młodszego rodzeństwa)

• Trudnych emocji: wstydu, bezradności, niepewności, lęku, strachu, poczucia winy, żalu, tłumionej złości i wściekłości

RÓŻNICE POMIĘDZY RODZINĄ ZDROWĄ, A DYSFUNKCYJNĄ

W ZDROWEJ RODZINIE

• rodzice opiekują się dziećmi;

• komunikaty są jasne i zrozumiałe;

• dziecko zawsze jest kochane, niezależnie od zachowania;

• granice prywatności są szanowane;

• każde uczucie jest ważne i akceptowane;

• rodzice są nauczycielami i przewodnikami;

• obowiązują rozsądne ograniczenia i zależności;

• wymagania stawiane dzieciom są odpowiednie do ich wieku i rozwoju;

• stale rodzice dają odczuć dzieciom, że są cenione;

• życie jest zorganizowane: istnieje planowanie i zdolność do przeciwstawiania się kryzysom,

W RODZINIE DYSFUNKCYJNEJ

• zadaniem dzieci jest opieka nad rodzicami;

• występują podwójne i niezrozumiałe komunikaty;

• dziecko jest ciągle zawstydzone;

• granice prywatności są często zamazane i przekraczane;

• uczucia są tłumione;

• dzieci same się wychowują najlepiej jak potrafią;

• panuje chaos lub skrajna surowość;

• od dziecka wymaga się demonstrowania pseudodojrzałości;

• daje się dzieciom odczuć, że są nic nie warte i nie zasługują na miłość;

przechodzi się od jednego kryzysu do drugiego, a kiedy nie ma kryzysu rodzice sami go tworzą;

VI. RODZINNE FORMY OPIEKI

Rodzinny dom dziecka - podobnie jak placówki interwencyjne czy socjalizacyjne, przeznaczony jest do opieki nad dzieckiem częściowo lub całkowicie pozbawionym opieki rodzicielskiej. Pobyt dziecka w tej placówce rodzinnej powinien mieć charakter przejściowy - do czasu powrotu dziecka do rodziny naturalnej lub znalezienia rodziny adopcyjnej czy zastępczej. Jeżeli jednak okaże się to niemożliwe, to dziecko może w rodzinnym domu dziecka przebywać do uzyskania pełnoletności lub ukończenia rozpoczętej wcześniej nauki szkolnej.
 
W placówce rodzinnej tworzy się jedną wielodzietną rodzinę dla dzieci w różnym wieku, w tym także dla dorastających i usamodzielniających się. Umożliwia się tu wspólne wychowanie i opiekę licznemu rodzeństwu.
W placówce tej może przebywać od 4 do 8 dzieci.

Rodzinny dom dziecka zwykle prowadzi małżeństwo, ale kieruje nim jeden z małżonków, zatrudniony na etacie jako dyrektor i jednocześnie wychowawca. Do rodzinnego domu dziecka kierowane są dzieci na podstawie orzeczenia sądu rodzinnego i konsultacji z dyrektorem.

Rodzinny dom dziecka jest placówką, która stwarzając warunki życia zbliżone do rodzinnych, daje większe niż inne placówki możliwości indywidualizowania procesu opiekuńczo - wychowawczego, lepszego dostosowania działań do specyficznych potrzeb każdego dziecka.


DO ZADAŃ RODZINNYCH DOMÓW DZIECKA NALEŻY:
 
- zapewnienie ciągłej lub okresowej opieki oraz wychowania w warunkach zbliżonych do domu rodzinnego;
- zaspokojenie potrzeb bytowych, rozwojowych, emocjonalnych, społecznych, edukacyjnych, religijnych i zdrowotnych;
- poszanowanie praw dziecka (jego prawa do kontaktu z rodzicami
i bliskimi);

- wychowanie do godnego, samodzielnego, odpowiedzialnego życia;
- wykształcenie umiejętności pokonywania trudności życiowych;
- wykształcenie umiejętności nawiązywania i podtrzymywania bliskich, osobistych, społecznych kontaktów z rodziną i rówieśnikami.

RODZINA ZASTĘPCZA
Rodzina zastępcza jest formą zastępczego środowiska rodzinnego
i powstaje na mocy orzeczenia sądu, lecz stanowi nie stałą, a czasową formę opieki nad dzieckiem. Utworzenie rodziny zastępczej nie powoduje powstania więzi rodzinno - prawnej pomiędzy rodzicami zastępczymi, a dzieckiem. Dziecko przyjęte do takiej rodziny nie uzyskuje statusu dziecka rodziców zastępczych, pomiędzy nim, a rodzicami zastępczymi nie powstają obowiązki alimentacyjne, nie dochodzi do dziedziczenia na mocy ustawy, nie zmienia się jego stan cywilny i nazwisko.

Rodzina zastępcza powstaje wtedy, gdy małżeństwo lub osoba nie pozostająca w związku małżeńskim, w tym także osoba pozostająca w związku nieformalnym bierze na wychowanie nie więcej niż troje dzieci (chyba, że chodzi o rodzeństwo), przy czym między tymi osobami, a dziećmi nie powstają skutki prawne. Umieszczenie dziecka w rodzinie zastępczej następuje na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego. Pełnienie funkcji rodziny zastępczej ustaje z dniem osiągnięcia przez dziecko pełnoletności lub ukończenia szkoły, w której podjęło naukę przed osiągnięciem pełnoletności, jeżeli nadal przebywa w tej rodzinie.

W rodzinie zastępczej umieszcza się dzieci całkowicie lub częściowo pozbawione opieki rodzicielskiej, której jednak z powodu przeszkód natury prawnej (rodzice nie zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej) lub wieku (dzieci starsze) nie mogą być adoptowane.

 
TYPY RODZIN ZASTĘPCZYCH:
 
Rodziny zastępcze różnią się między sobą wewnętrzną strukturą, specyficznymi zadaniami, które mają do zrealizowania, rodzajem i siłą więzi prawnych i emocjonalnych. Na podstawie powyższych czynników wprowadza się jeden obowiązujący prawnie podział i wyróżnia rodziny:
 
- Zastępcze spokrewnione z dzieckiem to zwykle dziadkowie, rodzeństwo, a czasem dalsi krewni, którzy mają pierwszeństwo w pełnieniu funkcji rodziny zastępczej.
- Zastępcze niespokrewnione z dzieckiem zwykle dysponują lepszymi niż rodziny spokrewnione warunkami materialno - bytowymi.

- Zawodowe niespokrewnione z dzieckiem, które pobierają opłatę za sprawowaną nad dzieckiem opiekę;
- Zawodowe wielodzietne, w których umieszcza się nie mniej niż troje i nie więcej niż sześcioro dzieci;
- Zawodowe specjalistyczne, w której wychowują się dzieci niedostosowane społecznie, z różnymi dysfunkcjami, problemami zdrowotnymi, wymagające szczególnej opieki i pielęgnacji;
- Zastępcze o charakterze pogotowia rodzinnego, w której umieszcza się nie więcej niż troje dzieci na pobyt okresowy, do czasu unormowania sytuacji życiowej dziecka, nie dłużej jednak niż na 12 miesięcy.

DO ZADAŃ RODZIN ZASTĘPCZYCH NALEŻY:
 
- zapewnienie dziecku bezpieczeństwa i opieki lekarskiej;
- zapewnienie dziecku odpowiednich warunków rozwoju i wychowania odpowiedniego do jego stanu zdrowia i poziomu rozwoju;
- zaspokojenie indywidualnych potrzeb dziecka;
- stworzenie w domu odpowiedniej atmosfery;
- wypracowanie wspólnego zaufania, zrozumienia i życzliwości;
- szanowanie praw dziecka (prawo do wiedzy o swoim pochodzeniu, prawo do kontaktu z rodzicami i bliskimi).

RODZINA ADOPCYJNA
Adopcja (przysposobienie) polega na nawiązaniu między przysposabiającym, a przysposobionym stosunku prawnorodzinnego.
W adopcji powstają związki pokrewieństwa, takie jak w rodzinie biologicznej z odpowiednimi skutkami prawnymi. Rodzina adopcyjna przyjmuje na mocy decyzji sądu dziecko, które uzyskuje taki status prawny jak gdyby było ich rodzonym dzieckiem. Dziecko uzyskuje również prawa do krewnych swoich nowych rodziców, otrzymuje nowe nazwisko, tracąc tym samym więzi z rodziną biologiczną.

3 FORMY PRZYSPOSOBIENIA TO:
 
I. Całkowite, nierozwiązywalne, w którym między adoptującym a adoptowanym powstają więzi prawnorodzinne jak w rodzinie biologicznej ze wszystkimi skutkami w zakresie praw i obowiązków. Przysposobienie te wymaga całkowitego zrzeczenia się dziecka przez jego biologicznych rodziców. Matka biologiczna ma 6 tygodni na podjęcie decyzji o zrzeczeniu się dziecka, które musi być przyjęte przez sąd rodzinny i opiekuńczy, i może ona swą decyzję zmienić pod warunkiem, że nie zostało wszczęte postępowanie adopcyjne wobec dziecka. W przysposobieniu całkowitym obowiązuje pełna tajemnica adopcji, tzn. dotychczasowy akt urodzenia

dziecka ulega kasacji i nie podlega nigdy ujawnieniu, ani nie wydaje się jego duplikatów.

II. Przysposobienie pełne, rozwiązywalne ma te same skutki, co przysposobienie całkowite, z tym, że może być rozwiązane. Jest ono orzekane wobec dzieci, których rodzice biologiczni wskazali osoby przysposabiające, lub wobec dzieci, których rodzice na drodze postępowania sądowego zostali pozbawieni praw rodzicielskich. W tym przypadku w pełnym akcie urodzenia dziecka po adopcji zostają zachowane dane o jego rodzicach biologicznych, chociaż istnieje możliwość sporządzenia nowego aktu urodzenia z danymi rodziców adopcyjnych.


III. Przysposobienie niepełne, które w odróżnieniu od powyższych nie rozciąga się na dalszą rodzinę i może ulec zmianie. Dziecko zachowuje więzi z rodziną biologiczną.

Problem adopcji przedstawiony jest często na podstawie trójkąta adopcyjnego. W jego świetle problem adopcji można rozpatrywać z wielu perspektyw, a głównie:
 
1. Z perspektywy dziecka, które zostało pozbawione najbliższych osób
(sieroctwo) oraz na mocy prawa stało się członkiem nowej rodziny (dziecko adoptowane). Dziecko osierocone doświadcza szerokiego zespołu zaburzeń, zwanego chorobą sierocą, którą według Spitza podzielić można na 3 fazy:

a) faza protestu, której towarzyszy silny lęk, płacz, poszukiwanie matki, zaburzenia snu, łaknienia, dziecko staję się również mniej odporne na choroby;
b) faza rozpaczy, w której pojawiają się mechanizmy obronne w kontaktach społecznych;
c) faza zobojętnienia, w której dziecko jawi się pozornie pogodzone z losem, jego aktywność ulega dalszemu zahamowaniu, pojawia się apatia oraz brak reakcji emocjonalnych.

2. Z perspektywy matki biologicznej, która urodziła dziecko, lecz z powodu trudnych warunków lub na mocy decyzji sądu nie może go wychowywać.

3. Z perspektywy małżeństw ubiegających się o adopcję, którzy z różnych przyczyn nie mogą mieć własnego biologicznego dziecka.

Z punktu widzenia psychologii adopcja nie jest jednorazowym aktem, lecz jest dynamicznym procesem, w który zaangażowani są przede wszystkim rodzice adopcyjni
i dziecko adoptowane, ale także rodzice biologiczni dziecka oraz organizacje pośredniczące. Proces adopcyjny rozpoczyna się, gdy małżonkowie zmagający się z niepłodnością w małżeństwie podejmują decyzje przysposobienia dziecka osieroconego. Trudno natomiast określić kiedy się ów proces kończy. Można zaryzykować stwierdzeniem, że zamyka się on w momencie, gdy następuje koniec cyklu życia rodziców adopcyjnych, dzieci adoptowanych oraz rodziców biologicznych.

VII. ZNACZENIE PRAWIDŁOWO FUNKCJONUJĄCEJ RODZINY W ROZWOJU CZŁOWIEKA

Prawidłowe postawy rodzicielskie wpływają korzystnie na rozwój psychospołeczny dziecka, na wyrabianie postaw i cech koniecznych do dobrego przystosowania w grupie rówieśniczej. Dziecko takich rodziców przejawia inicjatywę, współpracuje i współdziała z innymi.

Postawy rodzicielskie nieprawidłowe powodują powstawanie różnych cech i

zachowań niekorzystnych: agresywności, kłótliwości, nieposłuszeństwa, zahamowania, bierności, braku koncentracji i wytrwałości w działaniu, nieufności wobec otoczenia, niepewności, braku inicjatywy.

Rodzina wpływa na osobowość, kształtując losy jej członków . Jeśli jej kondycja pogarsza się to wpływa to destrukcyjnie na funkcjonowanie nie tylko jednostki, ale również społeczeństwa.

Znaczenie atmosfery rodzinnej:

To jaka panuje atmosfera w domu rodzinnym jest niezwykle istotne. Dom, rodzina winna kojarzyć nam się z miejscem, z osobami, wśród których czujemy się bezpiecznie. Gdzie odczuwamy i dajemy z siebie dużo życzliwości, oddania, ciepła, miłości. Dom powinien być miejscem gdzie w nieskrępowany sposób możemy odkryć przed członkami rodziny nasze smutki, ale także wspólnie cieszyć się radościami. Rodzina w końcu powinna być środowiskiem, w którym możemy odpocząć. Miedzy dziećmi, a rodzicami winny panować ciepłe i pełne miłości kontakty, bo to przecież rodzice uczą swoje pociechy jak żyć, jakie normy wyznawać i jakim być człowiekiem

ZNACZENIE RODZINY DLA SPOŁECZEŃSTWA:

Rodzina jest podstawową komórką społeczną. Powstała w zasadzie wraz z pojawieniem się człowieka. Już wtedy istotny element stanowiła wspólnota, zbiorowość m.in. w postaci rodziny. Grono jej członków może się powiększać w dwojaki sposób:

•Poprzez urodzenie dziecka - podtrzymanie ciągłości gatunkowej.

•Poprzez przysposobienie dziecka z zewnątrz np. dzięki adopcji.

•

Rodzina pierwsza wprowadza młodzież w życie społeczne, uczy czynnie żyć w grupie społecznej i tym samym rozwija podstawy osobowości dziecka. Środowisko rodzinne jest głównym ośrodkiem rozwoju sfery emocjonalnej dzieci, kształtuje podstawy moralne i ideowe dziecka. Mówiąc o rodzinie należy pamiętać, iż to ona najlepiej zabezpiecza prawidłowy rozwój emocjonalny jednostek, chroni je przed niedostosowaniem społecznym, naruszeniem równowagi wewnętrznej. Ściśle z rodziną łączy się proces wychowania. To właśnie rodzice są pierwszymi nauczycielami i wychowawcami. Nadają oni kierunek procesowi wychowania i stoją na straży prawidłowości tego procesu.

Fundamentalne znaczenie rodziny dla społeczeństwa -dostrzegane było już w starożytności - świadczyć o tym mogą poglądy Arystotelesa na jej podstawową rolę w życiu społecznym . Twórca socjologii August Comte uważał rodzinę za najważniejszą, podstawową grupę społeczną, na której opiera się całe społeczeństwo.

Co daje nam rodzina?

-wsparcie,

- poczucie bezpieczeństwa , które daje siłę w pokonywaniu problemów, zmniejsza lęk i strach, bo zawsze można liczyć na pomoc rodziców,

- miłość jest najważniejszą wartością rodziny.

- rodzina umożliwia uzyskanie korzyści materialnych. Na przykład w pracę przy budowie domu angażują się bracia, kuzyni, wujostwo, aby przyspieszyć i zmniejszyć koszty budowy.

- zaufanie, o które coraz trudniej w dzisiejszych czasach. Możemy porozmawiać o naszych problemach, a rodzice, czy dziadkowie, zawsze pokażą, wytłumaczą, doradzą.

- rodzina daje człowiekowi szczęście. Trudno wyobrazić sobie szczęśliwą rodzinę, w której nikt sobie nie pomaga, nie wspiera, nie uczy.

---