Scenariusz uroczystości zakończenia szkoły podstawowej

Dekoracja: Na ścianie wisi gazetka przedstawiająca dzieci biegnące do szkoły.
W drzwiach szkoły stoi nauczyciel witający dzieci. Gazetka graficznie podobna do zaproszenia, jakie otrzymywali zaproszeni na uroczystość goście.
Z boku stoi duży wazon pełen róż.

Część oficjalna
Prowadzący wychodzi na scenę i podaje kolejno komendy:
- Baczność!
- Spocznij.
- Poczet flagowy wystąp.
(na środek sceny wychodzi poczet flagowy)
- Do hymnu.
- Po hymnie.
- Klasa VI do ślubowania wystąp.
(Pośrodku stoi poczet flagowy, a uczniowie klasy VI ustawiają się po obu jego stronach. Wychowawca czyta treść ślubowania, a uczniowie powtarzają)
- Po ślubowaniu. Poczet flagowy wstąp.
- (prowadzący) Prosimy o zabranie głosu panią (pana) dyrektor.
(zabiera głos dyrektor szkoły, a następnie inni zaproszeni na uroczystość goście)
- Prosimy o przekazanie kroniki naszej szkoły.
(uczniowie klasy VI przekazują przyszłorocznym absolwentom kronikę szkoły)
- Teraz dyrektor szkoły wraz z wychowawcą wręczą absolwentom naszej szkoły dyplomy ukończenia szkoły.
(Następuje wręczenie dyplomów ukończenia szkoły oraz nagród. Po zakończeniu tej części uczniowie klasy szóstej przedstawiają część artstyczną)

Część artystyczna

"Jakże nie płonąć w podzięce"

(Wszyscy śpiewają piosenkę pt. "Pożegnania")

Pożegnania

Tak niedawno żeśmy się spotkali,
a już pożegnania nadszedł czas,
tyle żeśmy z sobą przebywali,
a dziś już wspomnienia łączą nas.
I choć w życiu przyjdą
smutne chwile,
i choć przyjdą w życiu chwile złe,
my wspominać was
będziemy mile,
pozdrowienia wam przesyłać swe.

Ref. My dziś z piosenką
pożegnamy was,
niech ta piosenka
stale łączy nas.
Gdy usłyszycie
tej melodii ton,
niech w sercach waszych
radość budzi on.

Życie daje nam radości tyle,
tyle szczęścia i cudownych chwil.
Trzeba wykorzystać każdą chwilę
i zapomnieć, że istnieją łzy.
I choć smutek, żal Ci serce targa,
w oku Twym niech
nie zabłyśnie łza,
bo nikt nie zrozumie, co to skarga,
trzeba śmiać się,
chociaż serce łka.
Ref. 2x My dziś z piosenką...

UCZEŃ I:
Nadszedł czas pożegnania i czas, by pochylić nasze głowy przed tymi, dzięki którym doszliśmy do końca tego etapu życia-naszym nauczycielom. Chcielibyśmy podziękować im za trud i serce, bo...

UCZEŃ II:
Jeśli masz czyjeś serce
masz dom na każdym miejscu
na którym staniesz.

I nawet w obcym kraju
one twój sen osłaniają
jak liść róży gniazdo nieduże.

UCZEŃ II:
To właśnie oni, gdy...

UCZEŃ III:
Są takie chwile,
gdy się nie śmie badać
swej własnej duszy, bo się człowiek lęknie,
że ani jednej nie znajdzie w niej struny
co, potrącona, jeszcze czysto dźwięknie.

Lecz trzeba tylko jednego spojrzenia
pełnymi wielkiej serdeczności oczyma,
by w akord-związać wszystkie struny duszy...
Potrzeba jednych oczu
i nauczyciel je ma!
(muzyka, np. Szopena, Bacha)

UCZEŃ IV:
W takim dniu pożegnania chcielibyśmy powiedzieć i wyrazić wszystko, ale..

UCZEŃ V:
Powiedzieć wszystko?
Nie,
To niemożliwe.
Zawsze zostaje to
co najważniejsze
i co się nie da okpić
powiedzeniem.

UCZEŃ VI:
Właśnie uczucia
doprawdy
są najtrudniejsze do wypowiedzenia.
Choćbyś najbardziej chciał
nie powiesz nigdy.

UCZEŃ VII:
Drżenia naszego serca, chaos naszych myśli
i żar naszej duszy zwiąże w harmonijny akord słowo poety.

UCZEŃ VIII:
Bezmierny mój dług wdzięczności,
więc strof mi potrzeba jak w słońcu grająca kapela,
żeby po całym kraju rozsławił się, rozgłosił
wysiłek nauczyciela.

UCZEŃ IX:
Jakże nie pisać wiersza,
jakże nie płonąć w podzięce
za światło, co się rozszerz,
za dar najpiękniejszy, za wiedzę!

UCZEŃ VIII:
Nasz świat jest słonecznym światem,
nasz świat na wiedzy stoi-
i dlatego, dziś wieńczę oświatę,
o przyjaciele moi.

UCZEŃ VII:
Dziś zamykamy okres naszej beztroski,
dziecięcych marzeń.
Chciałem, już zamknąć dzień na klucz,
Jak doczytaną księgę,
Owinąć się czarną ciszą
I zasnąć na potęgę.

UCZEŃ X:
Lecz
Oto dzień nowy i świat nowy
Tysiącem dziwów gra mi.
Zerwałem się na równe nogi,
bo przyszłość cudami mami.

UCZEŃ XI:
Oj mami, mami. Dlatego więc warto pamiętać słowa poetki:

Patrz zawsze przed siebie
z uśmiechem pogody
i umiej wybaczać
obłudę i grzech.

Nie żądaj oklasków,
nie czekaj nagrody
i nie szemrz,
gdy często spotyka cię pech.

UCZEŃ XII
Bo twarde jest życie
i walka jest twarda,
więc trzeba uzbroić się
w pancerz i grot.
Ukochaj zmagania,
miłość-nie wzgarda
niech barwi być może
zbyt szarych dni splot

UCZEŃ XII:
Bo jak mówi Jan Paweł II
"Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest, nie przez to, co ma, lecz przez to, czym się dzieli z innymi."

NARRATOR:
W chłopięcym już to stwierdzisz wieku,
Że świat wciąż robi ci na przekór.
Na drodze życia już od razu
Nie-znaki zakazu!
(uczniowie na zmianę)
Nie wolno piłką rzucać w okno,
Nie wolno w majtki, bo ci zmokną.
Nie wolno chodzić ci, boś dziecko,
Na tę filmową twórczość szwedzką.
Nie wolno kłamać w życia wiośnie,
Nie wolno kląć aż się dorośnie.
Nie wolno palić ani pić,
Bo wciąż ci mówią: wstydź się, wstydź!

NARRATOR:
A gdy w wiek męski zdołasz zmienić
Tę młodość szkolną i mozolną,
Wolno ci będzie się ożenić

UCZEŃ:(z westchnieniem)
I znów ci nic nie będzie wolno!

UCZEŃ XIII:
Prawdziwe są zatem słowa porty:
"O to chodzi jedynie,
By naprzód iść wciąż śmiało.
Bo zawsze się dochodzi
gdzie indziej, niż się chciało".

UCZEŃ XIV:
My jednak mamy nadzieję, że dojdziemy do upragnionego celu.
Przecież to nasi nauczyciele uczyli nas wytrwałości, uporu, dodawali odwagi, zachęcali do działania.

(Wszyscy śpiewają piosenkę: "Wyśpiewać dziś chcemy...")

UCZEŃ:
Dziękujemy pani wychowania przedszkolnego za to, że pomogła nam bezboleśnie przejść ze świata dziecięcych, beztroski, w świat szkolnych obowiązków.

UCZEŃ XV:
Serdecznie i z rozrzewnieniem będziemy pamiętać o paniach, które pomagały nam stawiać pierwsze niezdarne litery, wprowadziły w czarodziejski świat książek, były wspaniałymi przewodnikami w początkach naszej edukacji szkolnej.

UCZEŃ I:
Pamiętam słowa pani od historii, która nie tylko ciekawie potrafiła mówić o dawnych wiekach, ale i wychowywała nas w duchu pamięci o przodkach naszych...

"Nie jesteśmy, by spożywać
uroki świata, ale po to,
by go tworzyć i przetaczać
przez czasy jak skałę złotą".

WSZYSCY:
Dziękujemy jej za to.

UCZEŃ II:
Dziękujemy również pani od języka polskiego, która tak pięknie mówiła o poezji:

"(...) poezja jest to noc księżycowa,
wielkie uspokojenie,
kiedy poziomki słodkie są w parowach
i słodsze cienie.

UCZEŃ III:
Z wdzięcznością będziemy pamiętać o pani od przyrody, która z takim zapałem uczyła ją kochać.
" O cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa,
W brązie zachodu kute wieczornym promieniem,
Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa,
Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem ".

UCZEŃ IV:
Pragniemy również okazać wdzięczność pani od matematyki, która powołując się na słowa Euklidesa:" W naukach ścisłych nie ma drogi specjalnie dla królów ", pomogła nam przejść przez nieodgadnione ułamki, liczby wymierne i tajemnicze procenty.

UCZEŃ V:
Chylimy również czoła przed tymi, którzy wprowadzili nas w świat sztuki. Były to panie, które uczyły nas plastyki, muzyki, techniki. Dzięki nim widzimy i czujemy piękno wokół naszych zwykłych rzeczy.

WSZYSCY:
Dziękujemy im za to.

UCZEŃ:
Dziękujemy paniom od gimnastyki, dzięki którym z taką radością ćwiczyliśmy nasze wątłe mięśnie.

Mozolnie, lekko,
Z cierpliwością zwinną,
W wyrachowanym natchnieniu,
Robiła wszystko z wielką zręcznością
I pomagała w ćwiczeniu.

UCZEŃ VI:
Pragniemy również złożyć podziękowanie nauczycielom języka angielskiego. To dzięki nim będziemy mogli porozumiewać na całym świecie a najpewniej już w Unii Europejskiej.

UCZEŃ XVI:
Składamy również wyrazy wdzięczności pani od informatyki. To ona pokazała nam, czym się różni mysz polna od myszy komputerowej, okno budynku od okna programu.

UCZEŃ:
Gorące podziękowania składamy naszym nauczycielom od religii, którzy obok wiedzy wpajali nam miłość dla siebie i bliźniego.

WSZYSCY:
Dziękujemy im za to!

UCZEŃ:
Dziękujemy pani od biblioteki, która na każdym kroku zachęcała wszystkich do czytania książek, zapraszała do biblioteki, a w wolnych chwilach opowiadała nam, w jaki sposób Koziołek Matołek błąkał się po całym świecie, by dojść do Pacanowa.

WSZYSCY:
Dziękujemy jej za to!

UCZEŃ V:
Pamiętamy również o naszych rodzicach, a szczególnie o mamach, które uczyły nas stawiać pierwsze kroki, uczyły nas wypowiadać pierwsze słowa.

Chciałbym w tym dniu powiedzieć
jakieś ciepłe słowo...
Jakąś wyrazić myśl wspaniałą...

Ale pragnienie owo
Tak jakoś ubrać w odpowiednie słowo,
Więc powiem prosto i szczerze:

Kocham Cię Mamo.

UCZEŃ XVI
Z serca wszystkim dziękujemy
I przyrzekamy to,
Chcemy wyrosnąć na takich samych
Jak nasi nauczyciele są.
(wszyscy tworzą półkole i na melodię" ogniska już dogasa blask)
Ogniska już dogasa blask
braterski splećmy krąg
W wieczornej ciszy, w świetle gwiazd
ostatni uścisk rąk.

Kto raz przyjaźni poznał moc
Nie będzie trwonił słów
Przy innym ogniu w inną noc
Do zobaczenia znów.

Nie zgaśnie tej przyjaźni żar,
co połączyła nas
Nie pozwolimy by ją starł
Nieubłagany czas.

Kto raz przyjaźni...

(Uczniowie podchodzą do wazonu z różami i kolejno biorą je, by wręczyć nauczycielom)

W opracowaniu w/w scenariusza wykorzystano min. Utwory:
- J. Brzostowska: "Jeśli masz czyjeś serce", "Powiedzieć to nie wszystko"
- K. I. Gałczyński: "Wiersz o wielkiej wdzięczności", "Pieśń", "O mej poezji"
- J. Misztal: "Młodość"
- M. Załuski: "Ot i życie"
- W. Faber: "Rzecz"
 

Opracowanie: Dorota Czerniak

---