POSTULATY TEORETYCZNE I DYREKTYWY METODOLOGICZNE- KITSUSE I CICOUREL.

KITSUSE- zaproponował przenieść płaszczyznę teoretyczną i badawczą form zachowania dewiacyjnego na procesy, w wyniku których jednostki zostają określone jako dewianci przez innych. Nie samo zachowanie różnicuje porządnych ludzi i naruszycieli norm; kategoria odmieńców powstaje w procesie reakcji społecznej, w wyniku którego pewne osoby zostają określone jako dewianci, inne zaś nie.
Dewiacje należy rozpatrywać jako proces, w trakcie którego członkowie grup, społeczności lub społeczeństwa interpretują zachowanie jako dewiacyjne, definiują jednostki zachowujące się w taki sposób jako dewiantów określonej kategorii, traktują innych w sposób uważany za stosowny wobec danej kategorii dewiantów. Zachowanie nie różnicuje dewiantów; kategorie dewiantów tworzy dopiero negatywna reakcja społ. Z uznaniem kogoś za dewianta musza wiązać się jakieś sankcje.

KITSUSE I CICOUREL- ich głównym celem było wyjaśnianie różnic we współczynnikach zarejestrowanych zachowań dewiacyjnych. Treść i definicje uznawali za problematyczne, a nie czynniki motywacyjne, które doprowadzały jednostkę do zachowań dewiacyjnych. Nieuzasadnione jest założenie, iż mechanizmy wywołujące zachowania dewiacyjne danej kategorii i mechanizmy, w wyniku których te same zachowania pojawiają się w rejestrach urzędowych, są tożsame. Uważali, że należy się przyjrzeć procesom formalnej reakcji społecznej, w wyniku której kategoryzuje się zachowania. Poddali wątpliwości istnienie zależności między faktycznym poziomem dewiacji a jej odzwierciedleniem a statystykach. Dewiacja istnieje tylko w takiej mierze, w jakiej spotyka się z reakcja społeczną. Postulowali rezygnację z absolutystycznego ujmowania norm społecznych na rzecz ujęcia relatywistycznego i kontekstowego.

---