Kościól pod wezwaniem św. Wojciecha to jedna z najstarszych budowli sakralnych Krakowa. Pomimo niezbyt okazałego wyglądu zewnętrznego, można w tej świątyni łatwo wyodrębnić elementy kilku kolejnych okresów architektonicznych: przedromański, romański, gotycki, renesansowy i w końcu barokowy. Pod murami romańskimi, znajdują się ślady innej budowli murowanej o wcześniejszej, przedromańskiej fakturze muru, pochodzące z drugiej połowy XI wieku. Zaś pod tymi murami odkryto szczątki dwu wcześniejszych, również sakralnych budowli drewnianych, z których pierwsza, wedle tradycji miala powstać na pamiątkę kazania gloszonego w tym miejscu przez św. Wojciecha. Romańska świątynia powstała na przelomie XI i XII wieku. Została zbudowana z drobnej kostki wapiennej i ciosów piaskowca; romańskie mury piaskowca sięgają połowy wysokości dzisiejszej świątyni. Elementami romańskiej kamieniarki są również okna i portal, który prowadzi obecnie do rezerwatu archeologicznego, prezentującego historyczne poziomy i struktury murów. Na początku XVII wieku budowla uległa barokizacji: podwyższono ściany kościoła, całość budowli nakryto kopułą, wytynkowano romańskie mury oraz wybudowano od strony zachodniej nowe wejście. Budowla jest jednonawowa, nakryta eliptyczną kopułą, z prosto zamkniętym prezbiterium. Do nawy przylegają dwie nisze będące pastoforiami, czyli pomieszczeniami, z których jedno slużylo do przygotowania przedmiotów liturgicznych do nabożeństwa, a w drugim przechowywano szaty i naczynia. Pod nawą kościoła znajduje się XVII-wieczna krypta grobowa. Do prezbiterium od północy przylega półkolista zakrystia, natomiast od południa prostokątna kaplica bł. Wincentego Kadłubka, którą wieńczy kamienny posąg św. Jana Nepomucena, wcześniejszego patrona kaplicy. Kaplica ma sklepienie kolebkowe z lunetami, znajduje się w niej obraz Kadłubka przypisywany Szymonowi Czechowiczowi. Zarówno zakrystię jak i kaplicę dobudowano w XVIII wieku. Ołtarz główny pochodzi z lat 50-tych XVIII wieku, znajduje się w nim barokowy obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, zaś w zwieńczeniu obraz św. Tekli. Ołtarz zdobią również posągi św. Wojciecha i biskupa Stanisława. We wnętrzu świątyni na uwagę zasługują również krucyfiks w tęczy, z początku XV wieku, figury aniołów oraz wizerunek św. Wojciecha, wraz ze scenkami z jego życia, autorstwa Kaspra Kurcza, z początku XVII wieku, umieszczony niegdyś zapewne w ołtarzu głównym starego kościoła.