HZ
1. Akumulator ołowiowy
Ołowiowy akumulator, akumulator elektryczny, w którym anodą jest płytka z ołowiu, katodą dwutlenek ołowiu (osadzony na ołowianej płytce), elektrolitem - roztwór kwasu siarkowego (akumulator kwasowy) - stosowany do rozruchu i oświetlenia samochodu, napędu pojazdów elektrycznych.
· Elektroda ujemna - płyta Pb, elektroda dodatnia - PbO2, elektrolit - roztwór kwasu
siarkowego p gęstości 1,28 g/dm3.
· W trakcie rozładowania maleje stężenie kwasu, co pozwala na ocenę stanu naładowania
akumulatora w oparciu o gęstość elektrolitu.
2. Powłoki elektronowe
Powłoka elektronowa - jest to zbiór elektronów o zbliżonej wartości energii. Oznacza to, że elektrony nie krążą wokół jądra atomowego w dowolny sposób, tylko są pogrupowane według energii jaką gromadzą, powłoka elektronowa sortuje elektrony o zbliżonej wartości energii, natomiast podpowłoki elektronowe są zbiorami elektronów o identycznej wartości energii.
ORBITAL - każdej kombinacji liczb kwantowych n, l, m odpowiada jedna porządna funkcja spełniająca równanie Schrödingera, funkcję taką nazwano orbitalem, oznaczając jako: ψ(n.l.m). Do oznaczania orbitali używamy symboli literowych: n = 1 orbital s, n = 2 orbital p, n = 3 orbital d, n = 4 orbital f.
ORBITALE MOLEKULARNE - opisują zachowanie się elektronu w cząsteczce; rozkłady przestrzenne elektronów w cząsteczce; rodzaje:
wiążące
antywiążące
niewiążące
Typy wiązań:
Wiązania typu sigma σ
Wiązanie typu pi π
ZAKAZ PAULI'EGO - na jeden orbital mogą przypadać najwyżej dwa elektrony (orbital to funkcja 3 liczb kwantowych).
REGUŁA HUNDA - liczba niesparowanych elektronów powinna być jak największa.
W miarę przechodzenia do atomów o coraz większej liczbie atomowej poziomy energetyczne są zajmowane w tej samej kolejności, według której wzrasta ich energia.
3. Sole
Sole MnRm
M - metal
n - liczba atomowa metalu
R - reszta kwasowa
m - liczba reszt kwasowych
Są to związki chemiczne wywodzące się z kwasów, w których kwasowe atomy H zostały zastąpione jonem lub jonami metalu.
Metody otrzymywania soli:
1. Kwasy + zasady NaOH + HCl2 -> NaCl + H2O
2. Tlenek alkaliczny z kwasem CaO + H2SO4 -> CaSO4 + H2O
3. Zasada z tlenkiem kwasowym 2NaOH + CO2 -> Na2CO3 + H2O
4. Tlenki alkaliczne z tlenkami kwasowymi CaO + CO2 -> CaCO3
5. Kwas + niektóre metale Zn + H2SO4 -> ZnSO4 + H2
6. Zasada + niektóre metale (amfotery) 2NaOH + 2Al + 2 H2O -> 2NaAlO2 + 3H2
7. Niektóre metale + niektóre niemetale Fe + S -> FeS
Wodorosole - tworzone są przez kwasy dwu lub wieloprotonowe, w których nie wszystkie atomy H zostały zastąpione metalem
NaHSO4 wodorosiarczan (VI) sodu (kw. siarczan sodu)
Hydroksysole - sole wywodzące się z zasad dwu lub wielowodorotlenowych, w których nie wszystkie grupy hydroksylowe zostały zastąpione resztami kwasowymi.
Ca(OH)Cl chlorek hydroksywapnia
Nazewnictwo soli
Tworzy się z nazw kwasów i zasad, z których dana sól się wywodzi. Dla metali o znane wartości utlenienia na końcu podaje się nazwę metalu i rzymską cyfrę (w nawiasie) oznaczającą jej wartościowość.
Sole kwasów tlenowych posiadają końcówkę -an
FeSO4 siarczan (VI) żelaza (II)
Sole kwasów beztlenowych posiadają końcówkę -ek
MgCl2 chlorek magnezu
Praktyczne zastosowanie soli:
-Węglany i fosforany - proszek do prania
- Węglan wapnia i magnezu - pasta do zębów
- Nawozy sztuczne - azotan (V) potasu, fosforany
- Krzemiany - litosfera, materiały budowlane
- Węglan amonu - proszek do pieczenia (dawniej soda - węglan sodu)
- Chlorek sodu - do przyprawiania potraw
4. Entropia i entalpia
Entropia w termodynamice - funkcja stanu określająca kierunek przebiegu procesów samorzutnych w odosobnionym układzie termodynamicznym. Zgodnie z drugą zasadą termodynamiki, jeżeli izolowany układ przechodzi spontanicznie od jednego stanu równowagi do drugiego, jego entropia nigdy nie maleje - każdy układ zamknięty dąży do równowagi, w której entropia osiąga maksimum.
POTENCJAŁ TERMODYNAMICZNY - inaczej energia swobodna, ujmuje oddziaływanie energii i entropii:
En. całkowita = G + TS
potencjał energia
termodynam. niedostępna
Potencjał termodynamiczny można określić jako:
G = H - TS
entalpia
5. Wiązania metaliczne
WIĄZANIE METALICZNE - powstanie wiązania metalicznego polega na przekształceniu atomów tego samego metalu lub atomów różnych metali w zbiór kationów i swobodnie poruszających się między nimi elektronów.
Wiązanie metaliczne może istnieć w stanie stałym lub ciekłym.
W stanie stałym węzły sieci krystalicznej metalu lub stopu są obsadzone przez kationy wykonujące wyłącznie ruchy oscylacyjne wokół węzła, natomiast zdelokalizowane elektrony poruszają się swobodnie w obrębie całego kryształu, podobnie jak drobiny substancji w stanie gazowym. Z tego względu mówi się o gazie elektronowym (chmurze elektronowej) wiązania metalicznego.
Kationy stanowiące rdzenie atomowe utrzymują się w swoich położeniach dzięki przyciąganiu elektrostatycznemu elektronów.
Właściwości metali wiążą się z istniejącym wiązaniem metalicznym:
dobre przewodnictwo cieplne i elektryczne można uzasadnić ruchliwością elektronów należących do dazu elektronowego;
połysk metaliczny wynika stąd, że pod wpływem światła widzialnego, elektrony znajdujące się na powierzchni kryształu wykonują drgania o częstotliwości promieniowania padającego.
plastyczność - ciągliwość, kowalność metali, tłumaczy się brakiem w krysztale kierunków uprzywilejowanych, a więc można przesuwać płaszczyzny sieciowe i powodować pęknięcia metali.