Pędzenie warzyw i podkiełkowywanie nasion lub ziaren
W okresie zimy zwiększa się zapotrzebowanie naszego organizmu w świeże, zielone warzywa. Właśnie stosując pędzenie niektórych warzyw, możemy zaopatrzyć się domowym sposobem w bardzo wartościową - bo odżywczą i leczniczą - zieleninkę.
Pędzenie warzyw przeprowadzamy w temperaturze pokojowej (16-200C) i w pokojowym oświetleniu (za wyjątkiem cykorii). Ziemia ogrodnicza powinna być średnio zasobna, przepuszczalna. Do podłoża nie dodajemy nawozów.! Co 2-3 tygodnie sadzimy nowe partie warzyw dla zapewnienia ciągłości zbioru.
Do pędzenia najlepiej przeznaczyć warzywa z własnej uprawy, gdyż możemy je wcześniej odpowiednio przechować w piwnicy w lekko wilgotnym piasku. Pędzenie możemy rozpocząć już w listopadzie i prowadzić do czasu uzyskania pierwszych gruntowych nowalijek.
Pietruszka
Korzenie pietruszki umieszcza się pionowo lub skośnie w pojemniku i przysypuje ziemią ogrodniczą tak, aby główki wystawały nad powierzchnię. Następnie obficie podlewamy i utrzymujemy wilgotność podłoża przez cały okres pędzenia.
Natkę pitruszki ścinamy sukcesywnie w miarę wzrostu. Tak samo pędzimy pietruszkę naciową.
Liście pietruszki zawierają dużo witaminy C, A i E. Ponadto są źródłem takich składników mineralnych jak: wapń, żelazo, fosfór, potas i mangan.
Seler korzeniowy i naciowy
Pędzenie selera najlepiej rozpocząć w styczniu. Korzenie zasypujemy ziemią ogrodniczą tak, aby pąk wierzchołkowy pozostał na wierzchu. Obficie podlewamy. Gdy ukażą się pierwsze listki, przenosimy pojemnik w lepsze warunki świetlne np. na parapet okienny.
Liście selera zawierają witaminy: C, B1, B2, B6, PP i E. Ponadto dostarczają sole mineralne, szczególnie potasu, wapnia, fosforu, magnezu, żelaza, manganu, miedzi i cynku. Olejki eteryczne mają właściwości lecznicze w schorzeniach reumatycznych, watroby, nerek..
Cebula, szczypiorek, siedmiolatka, szalotka
Najlepsze są cebule o średnicy 3-5 cm lub cebule z niezaschniętą szyjką (tzw. bączaste), które pędzimy najwcześniej. Przed sadzeniem cebule moczymy kilka godzin w ciepłej wodzie. Sadzimy je gęsto, szyjki powinny wystawać z ziemi. Podlewamy. Zbiór następuje już po 3 tygodniach.
Szczypiorek i siedmiolatkę musimy jesienią wykopać i w kępkach przechować w piwnicy w lekko wilgotnym piasku. Przed posadzeniem w ziemi moczymy cebulki przez kilka godzin w ciepłej wodzie. Po ukazaniu się pierwszych liści szczypiorku musimy pojemniki przenieść na parapet.
Cebula zawiera niewiele witamin, ale jej wartość wynika z zawartości związków siarki w olejkach lotnych, które wykazują silne działanie bakteriobójcze.
Szczypiorek słynie z dużej zawartości witaminy C i soli mineralnych, głównie żelaza, wapnia, potasu, sodu, fosforu i magnezu. Olejki lotne zawieraja siarkę.
Czosnek
Sadzimy duże i grube ząbki czosnku na głębokość 2/3 jego wysokości. Podlewamy umiarkowanie. Donice z czosnkiem cały czas utrzymujemy w najlepszych warunkach świetlnych, jakie można uzyskać w mieszkaniu. Gdy liście osiągną wysokość 20 cm są gotowe do zbioru.
Liście czosnku są łagodne w smaku, nie pozostawiają przykrego zapachu po zjedzeniu.
Cykoria sałatowa
Cykorię pędzimy bez dostępu światła np. w piwnicy lub pojemnik z posadzoną cykorią okrywamy czarną folią. Korzenie cykorii zasypujemy ziemią ogrodniczą na całą ich wysokość i podlewamy. Utrzymujemy podwyższoną wilgotność podłoża, temperatura w pomieszczeniu powinna wynosić 15-25oC. Zbiór główek następuje gdy osiągną wysokość 15 cm (ok. 4 tygodnie).
Listki cykorii sałatowej mają goryczkowaty posmak wywołany związkiem zwanym intibiną, która działa korzystnie na układ trawienny, głównie wątrobę. Ponadto, listki zawierają witaminy: A, B1, B2, PP i C oraz sole mineralne, głównie żelaza, wapnia, fosforu.
Podkiełkowane nasiona warzyw lub ziarna zbóż mają właściwości lecznicze o ile są spożywane regularnie. Wykazują działanie przeciwmiażdżycowe, odmładzające, regenerujące, regulujące procesy trawienne.
Kiełki nasion rzodkwi i rzodkiewki mają właściwości dezynfekujące, moczopędne, przeciwzapalne i są szczególnie polecane przy schorzeniach wątroby i dróg żółciowych. Kiełki rzerzuchy polecane są dla cukrzyków, kiełki soczewicy przeciwdziałają zakażeniom wirusowym i mają działanie antynowotworowe podobnie jak kiełki brokułów. Dużo by tu pisać o zaletach kiełek, ale te informacje są dostępne w internecie. Przejdźmy zatem do rzeczy.
Kiełki możemy przygotowywać z nasion takich warzyw jak: brokuł, rzodkiew, rzodkiewka, soja, soczewica, kukurydza, fasola mung, rzerzucha, słonecznik oraz z wszystkich ziaren zbóż.
Nasiona i ziarna na kiełki musimy zakupić w sklepach ze zdrową żywnością i powinny pochodzić z upraw ekologicznych!!. W sklepach tych zaopatrzymy się również w zestawy do domowej produkcji kiełek wraz z instrukcją stosowania i produkcji kiełek. Możemy jednak wyprodukować kiełki we własnych naczyniach.
Produkujemy własne kiełki
Do słoika np. 0,5 l wsypujemy 2 łyżki przepłukanych wcześniej nasion lub ziaren, które zalewamy letnią przegotowaną wodą. Słoik odstawiamy w zacienione miejsce na 5 godzin z nasionami drobnymi lub 10-12 godzin z nasionami większymi. Temperatura otoczenia powinna wynosić 18-22oC. Po napęcznieniu nasion wodę wylewamy a nasiona płuczemy w letniej bieżącej wodzie. Słoik z dobrze odączoną wodą ale z wilgotnymi kiełkami odstawiamy w zacienione miejsce. Takie przepłukiwanie nasion należy powtarzać przynajmniej 3 razy dziennie aby nasiona i pojawiające się kiełki nie wyschły!
Należy zawsze bardzo dokładnie odsączyć całą wodę ze słoika, gdyż kiełki znajdujące się w wodie lub w bardzo wilgotnym środowisku szybko gniją. Kiełki są gotowe do spożycia po 4-5 dniach gdy długość kiełek osiągnie 3-4 cm. Przed spożyciem kiełki należy dokładnie wypłukać.
Kiełki najlepiej spożywać od razu na surowo. Można je przechowywać dzień lub dwa w lodówce.
Kiełki spożywamy kilka razy dziennie jako dodatek do różnych potraw lub do kanapek.
2