Wartownicy, którzy pełnią straż w duńskim zamku w Elsynorze, prowadzą rozmowę z przyjacielem księcia Hamleta - Horacjem na temat pojawiającego się na zamkowych murach ducha zmarłego króla. Zjawia się on każdej nocy zawsze w tym samym czasie i znika, nie wypowiedziawszy ani słowa. Oracjo decyduje opowiedzieć o tym Hamletowi.
Król Klaudiusz zawiadamia dwór, że zasiadł na duńskim tronie po śmierci swojego brata i wziął ślub z wdową po nim, królową Gertrudą. Informuje również, że zwrócił się z prośbą do norweskiego króla, aby ten pohamował swojego bratanka, księcia Fortynbrasa, i jego wojenne zapędy. Hamletowi zaś daje radę, by pozbył się już ponurego nastroju po utracie ojca.
Młody książę jest wzburzony postępowaniem swojej matki Gertrudy, która wyszła za mąż za jego stryja niecałe dwa miesiące po śmierci swojego pierwszego małżonka, byłego króla, starego Hamleta. Gdy Horacjo powiadamia go o zjawie pojawiającej się na murach zamku, decyduje się na spotkanie z duchem, aby w końcu poznać całą prawdę o minionych wydarzeniach.
Laertes, będący synem szambelana Poloniusza, przed podróżą do Francji ostrzega swą siostrę Ofelię, aby uważała na zaloty Hamleta, który będąc królewiczem może nie posiadać decyzji o wyborze żony. Także jej ojciec pragnie, by zaprzestała spotkań z nim.
Hamlet spotyka się z duchem ojca, który wyjawia mu okoliczności swej śmierci. Mówi, że to Klaudiusz go otruł - wlał mu do ucha truciznę podczas drzemki w ogrodzie, a potem ogłosił, że król został śmiertelnie ukąszony przez węża. Pozbawił go życia, a sobie przywłaszczył wszystko: i żonę i tron.
Duch wymusza na swoim synu, by ten pomścił jego śmierć. Jednocześnie prosi, aby nie skrzywdził Gertrudy. Po rozmowie z duchem Hamlet decyduje się na udawanie choroby psychicznej. Ma nadzieję, że wtedy nikt nie przejrzy jego zamiarów zabicia króla. Chce udawać szaleńca przed wszystkimi, również przez swą ukochaną Ofelią.
Tak też się dzieje. Pewnego dnia zjawia się u dziewczyny i w czasie wizyty zachowuje się bardzo dziwnie. Przestraszona Ofelia mówi o tym ojcu. Ten sądzi, że Hamlet bardzo cierpi przez nieodwzajemnioną miłość i powiadamia o tym królewską parę.
Jednak Klaudiusz myśli, że jest inaczej. Gertruda czuje, że to śmierć ojca i jej bardzo szybki ślub z Klaudiuszem spowodowały szaleństwo u jej syna. Do zamku przyjeżdża trupa wędrownych aktorów. Hamlet obmyśla plan, by przy ich pomocy sprawdzić, czy duch miał rację. Sprawia zatem, że wystawiana sztuka ma przypominać okoliczności zabójstwa starego króla. On ma zamiar obserwować, jak się będzie zachowywał Klaudiusz w czasie przedstawienia.
Para królewska jest świadkiem rozmowy Hamleta i Ofelii w czasie zorganizowanego przez Poloniusza spotkania. Hamlet domyśla się, że ktoś go śledzi, więc zachowuje się okrutnie w stosunku do Ofelii. Widzący scenę Klaudiusz jest już przekonany, że to nie nieszczęśliwa miłość spowodowała szaleństwo u księcia. Decyduje się zatem wyprawić Hamleta do Anglii.
W trakcie przedstawienia aktorzy odtwarzają scenę zamordowania starego króla. Zdenerwowany Klaudiusz przerywa przedstawienie w chwili, gdy ma nastąpić wlanie trucizny do ucha władcy. Gwałtowna reakcja stryja ostatecznie przekonuje Hamleta o jego winie. Książe decyduję się go zabić, lecz gdy zastaje go w pokoju w trakcie modlitwy przekłada zemstę.
Hamlet składa wizytę matce. Tłumaczy jej, jakiego wielkiego grzechu się dopuściła i prosi ją, by zaprzestała życia z Klaudiuszem. Rozmowie przysłuchuje się ukryty za kotarą Poloniusz. Hamlet spostrzega dziwny ruch. Myśli, że to król i zabija go.
Po zakończonym przedstawieniu król zdaje sobie sprawę, że jego zbrodnia została odkryta. Na wiadomość, że Hamlet zabił przez przypadek Poloniusza jest już pewien, że książę nie chciał zabić szambelana, ale jego. Wtedy bardzo szybko przygotowuje wyjazd Hamleta do Anglii. Towarzyszyć mu mają dwaj jego dworzanie: Rosencrantz i Guildenstern. Hamlet oficjalnie ma wyjechać z misją dyplomatyczną, a naprawdę Klaudiusz posyła go do angielskiego króla z listem, w którym prosi o zgładzenie niewygodnego bratanka.
W czasie podróży Hamlet czyta list i na miejsce swojego imienia wpisuje imiona podróżujących z nim dworzan. W trakcie podróży statek atakują piraci. Hamlet zostaje wzięty do niewoli. Piraci godzą się wysadzić go w Danii, po tym jak książę obiecuje odwdzięczyć się im w przyszłości.
W tym czasie Ofelia dostaje pomieszania zmysłów. Jest zrozpaczona z powodu śmierci ojca i straty miłości Hamleta. Topi się.
Jej brat, Laertes, który wrócił z podróży do Francji, decyduje się pomścić śmierć siostry i ojca.
Klaudiusz doradza mu, by wyzwał Hamleta na pojedynek, który właśnie powrócił na dwór. Klaudiusz nie rozumie, czemu, jego bratanek jeszcze ciągle żyje i nie jest w Anglii.
Razem z bratem Ofelii układają plan, by pozbawić go życia w taki sposób, aby sprawiało to wrażenie nieszczęśliwego wypadku. W czasie pojedynku Hamlet ma mieć broń o tępym ostrzu. Laertes zamoczy czubek swej ostrej szpady w truciźnie. Dodatkowo wino, które ma wypić Hamlet w trakcie walki, ma być zatrute.
W czasie pojedynku Laertes zadaje ranę przeciwnikowi za pomocą zatrutego ostrza, ale kiedy obaj odkładają szpady, Hamlet bierze zatrutą broń i zadaje cios Laertesowi. Gertruda wypija zatrute wino przeznaczone dla syna i niezwłocznie umiera.
Przed śmiercią Laertes przyznaje, że razem z Klaudiuszem zaplanowali zabójstwo Hamleta. Słysząc te słowa młody książę przebija zatrutą szpadą stryja.
Horacjo pragnie także wypić zatrute wino, by móc umrzeć razem ze swoim przyjacielem, ale Hamletowi, na chwilę przed własną śmiercią, udaje się go przekonać, że przynajmniej on jeden musi przeżyć, aby zdać relację światu o tych straszliwych zdarzeniach.
Hamlet decyduje także, że na duńskim tronie zasiądzie norweski książę Fortynbras, powracający właśnie ze zwycięskiej wojny z Polakami.
Hamlet i Laertes umierają. Na królewski dwór przybywają posłowie z Anglii, by powiadomić lud, że stracono Rosencrantza i Guildensterna. Książę Fortynbras oddaje hołd Hamletowi.