ZASADY

p ≡ p - tożsamości

p ≡ ~~p - podwójnego przeczenia

~(p ^~p) - sprzeczności

p v ~p - wyłączonego środka

PRAWA

(p^q)→p - symplifikacji

p→(p v q) - addycji

~(p ^q)≡(~p v ~q) - I de Morgana

~(p v q)≡(~p^~q) - II de Morgana

[(p→q)^p]→q - modus ponendo ponens

[(p→q)^~q]→~p - modus tollendo tollens

[(p→q)^(q→r)]→(p→r) - sylogizmu hipotetycznego

KWANTYFIKATORY - PRAWA

1. Zdaniem w sensie logicznym jest:

1. taka wypowiedź, która ma określoną wartość logiczną

2. takie wyrażenie, które jest prawdziwe albo fałszywe

3. taka wypowiedź, która jest prawdziwa albo fałszywa

4. każde zdanie w sensie logicznym

2. Nazwą prostą jest nazwa:

1. składająca się z jednego tylko słowa

2. składająca się co najmniej z jednego słowa

3. oznaczająca obiekt prosty

4. nie zawierająca spójnika

3. Nazwa „Rzeczypospolita Polska” jest nazwą jednocześnie:

1. pustą, abstrakcyjną, zbiorową, ostrą

2. generalną, ogólną, nieostrą, złożoną

3. jednostkową, konkretną, zbiorową, ostrą

4. złożoną, jednostkową, abstrakcyjną, niezbiorową

4. 
   
   
   
   
   
   
   
   to ilustracja tego, że:

1. zakres nazwy S wyklucza się z zakresem nazwy P

2. zakres nazwy P jest zamienny z zakresem nazwy S

3. zakres nazwy P krzyżuje się z zakresem nazwy S

4. zakres nazwy S jest nadrzędny względem zakresu nazwy P

5. Zakres nazwy „norma generalna”:

1. wyklucza się z zakresem nazwy „norma abstrakcyjna”

2. jest podrzędny względem zakresu nazwy „norma konkretna”

3. jest nadrzędny względem zakresu nazwy „norma konkretna”

4. wyklucza się z zakresem „norma indywidualna”

6. Funktatorem nazwotwórczym od dwóch argumentów nazwowych jest takie wyrażenie:

1. które z dwoma nazwami daje zdanie

2. które z dwoma nazwami daje nazwę

3. które z nazwą daje dwie nowe nazwy

4. które z jedną nazwą daje nową nazwę

7. W zdaniu „Grzegorz rozmawia z kolegą” wyrażenie „rozmawia z” jest:

1. spójnikiem dwuargumentowym

2. funktatorem nazwotwórczym od dwóch argumentów nazwowych

3. funktatorem nazwotwórczym od jednego argumentu zdaniowego

4. predykatem dwuargumentowym

8. Implikacja jest fałszywa, gdy:

1. jej poprzednik jest prawdziwy, a następnik fałszywy

2. jej poprzednik jest fałszywy, a następnik prawdziwy

3. jej następnik jest prawdziwy, a poprzednik jest fałszywy

4. zarówno następnik, jak i poprzednik są fałszywe

9. _z ⁿ_z to indeks:

1. perdykatu dwuargumentowego

2. spójnika dwuargumentowego

3. funktatora nazwotwórczego od dwóch argumentów zdaniowych

4. funktatora zdaniotwórczego od dwóch argumentów nazwowych

10. Zdaniem apodyktycznym, jest takie zdanie, które;

1. stwierdza, że tak a tak musi być lub stwierdza, że tak a tak nie musi być

2. stwierdza, że tak a tak może być lub stwierdza, że tak a tak nie może być

3. stwierdza, że tak a tak musi być lub stwierdza, że tak a tak musi nie być

4. stwierdza, że tak a tak może być lub stwierdza, że tak a tak może nie być

11. Zdanie „istnieje taki student, który musi pojechać do Warszawy” jest jednocześnie:

1. proste, egzystencjalne, syntetyczne, apodyktyczne

2. złożone, egzystencjalne, syntetyczne, asertoryczne

3. proste, nieskwantyfikowane, analityczne, problematyczne

4. złożone, generalne, syntetyczne, asertoryczne

12. Gdy zdania Z₁ oraz Z₂ są wzajem podprzeciwne, to:

1. wykluczone jest, aby były oba prawdziwe, choć mogą być oba fałszywe

2. dopuszczalne jest, że oba są fałszywe

3. wykluczone jest, aby oba były prawdziwe

4. wykluczone jest, aby oba były fałszywe, choć dopuszczalne jest, że są prawdziwe

13. Gdy ze zdania Z₁ wynika zdanie Z₂ to:

1. implikacja, której poprzednik stanowi zdanie Z₂, a następnik stanowi zdanie Z₁ jest prawdziwa

2. oba zdania muszą być prawdziwe

3. implikacja, której poprzednik stanowi zdanie Z₁, a następnik stanowi zdanie Z₂ jest prawdziwa

4. oba zdania są równoznaczne

14. Zasadą podwójnego przeczenia jest wyrażenie:

1. ~(p^~p)

2. p≡p

3. (p^q)→p

4. p≡~~p

15. [(p→q)^p]→q to:

1. drugie prawo de Morgana

2. modus tolendo tollens

3. modus ponendo ponens

4. pierwsze prawo de Morgana

16. Prawem negowania dużego kwantyfikatora jest wyrażenie:

1. ..

2. ..

3. ..

4. ..

17.

1. prawo rozkładania dużego kwantyfikatora względem koniunkcji

2. prawo rozkładania małego kwantyfikatora względem koniunkcji

3. prawo składania dużego kwantyfikatora względem alternatywy

4. prawo rozkładania małego kwantyfikatora względem alternatywy

18. Adresatem normy jest:

1. ten, kto na podstawie normy uzyskuje uprawnienie do działania

2. podmiot, do którego dana norma się odnosi

3. zbiór podmiotów, do których dana norma się odnosi

4. ten, któremu norma nakazuje wykonać określony czyn

19. Norma „Zakazuje się każdemu studentowi 18.IV.1999r. wyjeżdżać z Poznania” jest jednocześnie normą:

1. zakazującą, generalną, konkretną

2. zakazującą, indywidualną, konkretną

3. nakazującą, generalną, abstrakcyjną

4. zakazującą, generalną, abstrakcyjna

20. Normą indywidualna jest norma:

1. w której adresat wskazany jest za pomocą nazwy jednostkowej

2. w której adresat wskazany jest za pomocą nazwy indywidualnej

3. w której sytuacja opisana jest tak, że wiadomo, iż wystąpi tylko jeden raz

4. w której sytuacja oznaczona jest nazwą jednostkowa

21. Gdy norma N₁ jest sprzeczna z normą N_2,, to:

1. obie normy są normami nakazującymi

2. zbiory adresatów obu norm nie mają elementów wspólnych

3. normy odnoszą się do wzajem sprzecznych czynów

4. zakresy zastosowania obu norm mają przynajmniej pewne elementy wspólne

22. Jeżeli normy N₁ i N₂ są normami nakazującymi i z normy N₁ wynika norma N₂ to:

1. zakres zastosowania normy N₁ zawiera się w zakresie zastosowania normy N₂

2. zakres zastosowania normy N₂ zawiera się w zakresie zastosowania normy N₁

3. zakres zastosowania normy N₁ wyklucza się w zakresie zastosowania normy N₂

4. zakres zastosowania normy N₁ jest identyczny z zakresem zastosowania normy N₂

23. Gdy norma N₁ jest normą kompetencyjną dla normy N₂ to:

a) zbiór adresatów normy

---