Kilka godzin później Puszek otworzył oczy i zobaczył, że jest w domu. Tym u ludzi, do którego trafił tu dwa lata temu i lubił czasem wracać. A patrzyła na niego Sonia.

W domu sporo się zmieniło. Klementynę, która poniosła śmierć poprzez zjedzenie śledzia w occie zastąpiła równie tłusta, wyluzowana i bezpośrednia Misia.

-Co jest?! -Puszek zerwał się z posłania, ale potworny ból w karku zmusił go do powrotu do poprzedniej pozycji.

-Ktoś cię nieźle zdzielił-powiedziała stroskana Sonia. -I to nie kot, prawda?

-Pies. Pięć psów. Oni chcieli zdobyć teren... Łatka!!

-Usiedź w końcu na tym tyłku! -Parsknęła z klatki Misia, a Puszek czuł się jakby słyszał Klementynę we własnej osobie. Misia miała nawet klatkę tam gdzie jej poprzedniczka.

-Łatwo ci mówić! Boję się o swoją żonę i dzieci!

-Nic nie zrobisz, kochanie! -Mruknęła Sonia. -Jesteś mocno ranny, i sam sobie byś zaszkodził.

Puszek zaklął pod nosem.

-No, chłopie tylko nie ucz tego dzieci! -Śmiała się Misia.

Łatka była przerażona. Puszka nie było, a jeśli te psy...

-Witaj, kochana!

Przestraszona spojrzała na niemłode twarze przybyszów. Stali przy niej Rita i Togo! We własnej osobie!

-Ale ja myślałam, że wy już...

-Nie żyjecie, tak ? -Zaśmiała się Rita. Nie wyglądała na starszą, choć miała dziesięć lat. Była bardzo elegancka, a biła od niej magiczna pogoda ducha. Togo był lekko siwy, ale wciąż dziarski.

-Jak się miewasz, wnuczko Armetiego?

Łatka opowiedziała o poprzednim roku, o napadzie psów i zaginięciu Puszka.

-Ciężki żywot wiedziesz, młodziutka-powiedział Togo współczująco. -Chętnie bym pogadał z Bellą, Buritem. Pożartował z Mruczkiem. I twoja delikatna, miła siostra Buria...

Łatka spuściła głowę.

-Jesteś silna, Łatko-orzekła Rita, a te słowa sprawiły że, w kotkę wstąpiła jakaś nowa, gorąca siła i wypełniła jej wnętrze.

-Dzięki... Ale i tak się boję.

-Tak czy inaczej, ja zajmuję stryszek z lewej strony! Pudła mi nie przeszkadzają!

Rita była chyba mistrzynią w szybkiej zmianie tematu.

-Możesz zająć nawet cały stryszek. Ja będę spać z resztą w dobudówce.

-Wśród drewna?

-Tak, albo pod daszkiem.

Rita zgodziła się.

-Ładny ten teren, wiem że już to kiedyś mówiłam ale ładny...

-Dzięki. Aż się boję tego, że niedługo mogę go stracić...

Koty weszły na stryszek. Łatka wróciła do dzieci.

-Kto to, mamo? -Pisnęła Meg.

-Przyjaciele-odpowiedziała kotka. -To nasi przyjaciele....

Puszek nie spał tej nocy. Martwił się. Oby z Łatką było w porządku. I z dziećmi...

---