Zanieczyszczenie wody w Pakistanie
I
jego wpływ na zdrowie publiczne
przegląd Azizullah Azizullah, Muhammad Nasir Khan Khattak b, Piotr Richter, Donat-Peter Hader
Abstrakcyjny
Zanieczyszczenie wody jest jednym z głównych zagrożeń dla zdrowia publicznego
w Pakistanie. Jakość wody pitnej jest źle zarządzana i monitorowana. Pakistan szereguje się na 80 miejscu wśród 122 państw w zakresie jakości wody pitnej. Źródła wody pitnej, zarówno wód powierzchniowych i podziemnych są zanieczyszczone bakterii z grupy coli, metalami toksycznymi i pestycydami w całym kraju. Różne parametrów jakości wody pitnej określone przez WHO są często łamane. Działalności człowieka, taka jak niewłaściwe usuwanie ścieków komunalnych i przemysłowych i masowe stosowanie agrochemikaliów
w rolnictwie należą do głównych czynników przyczyniających się do pogorszenia jakości wody. Mikrobiologiczne i chemiczne zanieczyszczenia to główne czynniki odpowiedzialne za problemy zdrowia publicznego. Ta opinia omawia szczegółowo układ jakości wody pitnej w Pakistanie, ze szczególnym uwzględnieniem głównych zanieczyszczeń, źródeł zanieczyszczeń i wynikające z tego problemy zdrowotne. Dane prezentowane w tym przeglądzie są wydobywane z różnych badań opublikowanych w czasopismach krajowych
i międzynarodowych. Również raporty wydane przez rząd i organizacje pozarządowe są uwzględnione.
Spis treści
1. Wprowadzenie
2. Głównych zanieczyszczenia
2.1. Skażenie bakteriologiczne
2.2.Metale toksyczne
2.3. Ważniejsze kationy i aniony
2.3.1. Kationy
2.3.2. Aniony
2.4. Pestycydy
3. źródła zanieczyszczeń wody
4. Zanieczyszczenia wód i zdrowia ludzkiego
5. Środowiska ustawodawstwa w Pakistanie i ich skuteczność
6. Wnioski i zalecenia
1. Wprowadzenie
Na konferencji prasowej sekretarz generalny ONZ w dniu wodnego świata 2002 roku. Zakomunikował: "Szacuje się, że 1,1 miliarda ludzi nie ma dostępu do bezpiecznej wody pitnej, 2,5 miliarda ludzi nie ma dostępu do odpowiednich warunków sanitarnych i ponad
5 mln ludzi umiera każdego roku z związanych z wodą chorób - 10 razy więcej niż liczba zabitych w wojnach, średnio, każdego roku. Zbyt często, woda jest traktowana jako w zasób wolny. Jednak nawet w odniesieniu do dostaw przerywanych lub pod dostatkiem, wody są coraz bardziej narażone na ryzyko zanieczyszczenia i rosnącego popytu. Do roku 2025 dwie trzecie ludności świata będzie prawdopodobnie żyć w krajach o umiarkowanym lub ciężkim niedoborze wody ".
Woda jest podstawowym elementem życia. Woda słodka stanowi 3% całkowitej ilości wody na Ziemi. Tylko niewielki procent (0,01%) to woda słodka, która jest dostępna dla ludzi (Hinrichsen i Tacio, 2002). Niestety nawet ta niewielka część wody słodkiej jest pod ogromnym stresem ze względu na: gwałtowny wzrost liczby ludności, urbanizacji
i niezrównoważonej konsumpcji wody w przemyśle i rolnictwie. Według raportu ONZ, liczba ludności na świecie rośnie w postępie geometrycznym, podczas gdy dostępność wody słodkiej spada. Wiele krajów w Afryce, na Bliskim Wschodzie i Azji Południowej będzie miała poważne zagrożenie niedoboru wody w ciągu najbliższych dwóch lat. W krajach rozwijających problem jest jeszcze poważniejszy ze względu na brak właściwego zarządzania, brak dostępu do specjalistów i ograniczenia finansowe (PCRWR, 2005).
Podobnie jak w innych krajach rozwijających się na świecie, Pakistan również stoi przed poważnym problemem niedoborów wody i występowania zanieczyszczeń. Kraj
w zasadzie wyczerpał dostępne zasoby wodne (PCRWR, 2005), dlatego może mieć niedobór wody w najbliższej przyszłości (Hashmi i wsp., 2009a;. WWF, 2007). Wydzielanie wody jest niższe niż szybkość parowania w kraju. Powoduje to stały spadek ilości wody w rzekach, jeziorach i zmniejszenie wód gruntowych; problem jest jeszcze bardziej wzmożony przez takie czynniki jak długie susze i brak budowy nowych zbiorników wodnych (PCRWR, 2005;. Ullah i wsp., 2009). Spadek ilości wody w połączeniu z rosnącym popytem spowodował poważny niedobór wody w prawie wszystkich sektorach kraju. Ilość wody jaka przypada na jednego mieszkańca kraju spadła z 5000 w 1951 / 00 m3 rocznie (WB-SCEA, 2006). Gwałtowny wzrost liczby ludności kraju, a brak pozyskiwania nowych źródeł wody może spowodować dostępność wody mniejszą niż 1000 m3 od roku 2010 roku. Sytuacja ta może ulec pogorszeniu w obszarach znajdujących się poza Indusem, gdzie średnia dostępność wody na mieszkańca rocznie jest już poniżej 1000 m3 (PAK-EPA, 2005b). W niektórych regionach, jak na przykład: dotkniętych suszą obszarach prowincji Sindh, ludzie już nie mają świeżej wody do picia i są zmuszani do picia wody słonawej (Ullah et al., 2009). W prowincji Beludżystan, głębokości podziemnych warstw wodonośnych spadają w tempie 3,5 m rocznie
i ich zasób zostanie wyczerpany w ciągu najbliższych 15 lat (Sajjad et al., 1998). Połączenie zmniejszenia ilości dostępnej wody i zwiększenie wykorzystania w wielu sektorach ma niekorzystny wpływ na jakość wody, pojawił się poważny problem zanieczyszczenia wody. Jakość wody w większości rzek, jezior i wód podziemnych kraju jest uznane za bezpieczne dla ludzi.
Różne raporty obecne przedstawiają sprzeczne dane o dostępności i jakości wody pitnej dla ludności w kraju. Według krajowych statystyk 56% całkowitej populacji ma dostęp do bezpiecznej wody pitnej (Farooq et al., 2008). Jednak biorąc pod uwagę międzynarodowe standardy bezpiecznej i czystej wody, tylko 25,61% (wieś 23,5% i 30% miejskich) ludności
w Pakistanie mają dostęp do tej podstawowej potrzeby (Rosemann, 2005). Woda pitna dostarczana przez gminy do publicznego użytkowania jest głównie zanieczyszczona zakaźnymi mikroorganizmami lub niebezpiecznych chemikaliami (WWF, 2007). Wody pitnej w gęsto zaludnionych miastach, takich jak Karaczi, Lahore, Rawalpindi, Peszawar, Faisalabad, Qasur, Sialkot i Gujrat zanieczyszczona jest przez różne formy działalności człowieka i nie może być zalecana do spożycia przez ludzi (Bhutta et al., 2002). Jeszcze gorzej jest w Islamabadzie. Analiza próbek wody z Islamabadu i jej miasta partnerskiego Rawalpindi wykazały, że 94% i 34% próbek wody skażone były wszystkimi formami coli
i kałem, odpowiednio (Jehangir, 2002). Pakistańska Rada Badań Zasobów Wodnych (PCRWR) przeprowadziła szczegółowe badania dotyczące jakości wody w 23 największych miastach we wszystkich czterech prowincji kraju od 2002 do 2006. Z badania tego (tabela 1) wynika, że średnio 84 - 89% źródeł wody na terenie całego kraju posiada jakość wody poniżej zalecanych norm spożycia przez ludzi (PCRWR, 2008a). Zła jakość wody pitnej zmusiła ludzi do kosztownej alternatywy w postaci dostępnej na rynku wody mineralnej pakowanej w plastikowe butelki. Jednakże, dostępne na rynku wody też nie są całkowicie bezpieczne ze względu na brak odpowiedniego nadzoru zakładów przetwórczych (Rosemann, 2005). Słaba siła nabywcza społeczeństwa jest duża przeszkodą w korzystaniu z takich alternatyw.
W rezultacie większość ludności w Pakistanie jest narażona na korzystanie
z zanieczyszczonej wody, co może spowodować wiele problemów zdrowotnych
Wzrost zanieczyszczenia źródeł wody pitnej w Pakistanie i ich skutków dla zdrowia ludzkiego i środowiska jest przedmiotem wielkiego zainteresowania. Celem przeglądu jest podkreślenie problemu zanieczyszczenia wody w Pakistanie, ze szczególnym uwzględnieniem głównych zanieczyszczeń i ich ewentualnego wpływu na zdrowie ludzi. Zdecydowana większość (≈ 70%) ludności w Pakistanie pobiera wodę z warstw wodonośnych ziemi jednak to wody powierzchniowe są głównym źródłem wody do picia i innych celów domowych (Aziz, 2005). Dlatego koncentrujemy się zarówno na ziemi i wodach powierzchniowych; podsumowanie głównych zanieczyszczeń i ich stężenia
w powierzchniowych i podziemnych oddzielnie. Ponadto podsumujemy różnych wody związane z problemami zdrowotnymi w tym kraju.
2. Główne zanieczyszczenia
Wiele substancji, są uważane za aktywne zanieczyszczenia wody i klasyfikacje się je do różnych grup. Najczęstszymi z nich są patogeny (bakterie, wirusy i pierwotniaki), zanieczyszczenia nieorganiczne (kwasy, sole i metale toksyczne), aniony i kationy (azotany, fosforany, siarczany, Ca +2, Mg +2 i F -) i wody rozpuszczalnych substancji radioaktywnych. Ponadto, związki organiczne, takie jak olej i pestycydy są również uważane za potencjalne zagrożenie dla jakości wody. Wszystkie te substancje, jeżeli przekraczają one wartość progową, są szkodliwe i powodować poważne problemy zdrowotne u ludzi i innych organizmów w ekosystemie. Bakteriologiczne skażenia, metale toksyczne, takich jak arsen, żelazo, kadm, nikiel, pestycydy stanowią najważniejsze zagrożenia dla jakości wody
w Pakistanie.
2.1. Bakteriologicznego skażenia
Mikrobiologiczne analizy wód odbywa się zwykle w celu wykrycia całości lub kału
i form coli. Formy coli występują powszechnie w środowisku i nie są na ogół szkodliwe dla ludzi, ale ich obecność jest wykorzystywany jako wskaźnik zanieczyszczenia wód z chorób powodowanych przez zarazki i patogeny. Obecność kałowych coli ORMS i E. coli również jest wskaźnikiem zanieczyszczenia wód z ludzi i zwierząt (Farooq et al., 2008). Według wzorca WHO dla wody pitnej form coli ogółem i kału nie może być obecny w 100 ml próbki wody tj. 0 counts/100 ml próbki wody (WHO, 1993).
W Pakistanie bakteriologiczne skażenia zostały potencjalnie uznane największy problem wody pitnej (PCRWR, 2005). Z Wielu badań wynika, że ciężkie bakteriologiczne skażenia wody pitnej w kraju (jak przedstawiono w tabeli 2) i wielu zgłoszonych gatunków bakterii może spowodować poważne problemy zdrowotne (tabela 2a). Źródeł wody (rzek, jezior i wód podziemnych) w większości regionów kraju są bardzo zanieczyszczone bakteriologicznie (Aziz, 2005). W próbkach z sieci dystrybucji wody Rawalpindi, a nawet
w oczyszczalniach znaleziono skażone całości postaci coli i niektórych witryn z kału postaci coli (Farooq i wsp., 2008;. Hashmi i wsp., 2009b).. W Khairpurze w prowincji Sindh, z 768 próbek wody pitnej 567 (73,83%) i 351 (45,70%) były skażone w całości postacią coli i kałem postaci coli,(Shar et al., 2008b). Inne badania prowadzone w tym samym mieście wykazały obecność wszystkich form coli i kału form coli we wszystkich 90 (100%) próbek wody pobranych z głównego zbiornika, wodach dystrybucyjnych i zaworach konsumentów (Shar et al., 2008a). Sytuacja nie różni się zbytnio w innych dużych miastach kraju, takich jak Peszawar, Lahore i Karaczi. We wszystkich tych miastach w woddzie pitnej znaleziono skażenia bakteryjne (Anwar i wsp., 1999, 2004;. Hussain i wsp., 2007;. Mumtaz i wsp., 2010;. Sarwar i wsp., 2004;.. Zahoorullah i wsp., 2003). Inne badania prowadzone w największych miastach kraju odnotowały 65% i 35% próbek wód gruntowych zanieczyszczonych wszystkimi formami coli i E. coli, podczas gdy 100% próbek wód powierzchniowych było zanieczyszczone bakteryjne zarówno całości form coli i E. coli (PCRWR, 2005). Z niedawno przeprowadzonego badania wykazano, że próbki wody z Rawal Lake, Islamabad, (jezioro dostarcza wody pitnej do ponad 1,5 mln osób z Rawalpindi) i jej strumieni są potencjalnie skażone bakteriami (Mashiatullah et al., 2010).
Zanieczyszczenia bakteriologiczne wód powierzchniowych i podziemnych przypisuje się zazwyczaj spływowi powierzchniowemu przez obszary miejskie i pastwiska, wyciekOM kanalizacyjnym i szamb, przeciążonym oczyszczalniom ścieków, śmieciom i ściekom dostającym się do głębokich studni (PCRWR, 2005). Inne czynniki, takie jak uszkodzone instalacje doprowadzające wodę do budynków mieszkalnych (przepływ wody zanieczyszczonej lub skażone urządzenia kanalizacyjne) (PCRWR, 2005,. Shar i wsp., 2008b).Na obszarach wiejskich otwarte wykopane studnie i niski poziom wody sprawiają, że wody są szczególnie narażone na zanieczyszczenie bakteryjne. Uważa się powszechnie, że woda jest wolna od zanieczyszczeń bakteryjnych w źródłach i staje się zanieczyszczone
w rurach z powodu nieautoryzowanych połączeń lub nieszczelności. Jednak w rzeczywistości sytuacja jest inna, gdyż wykryto zanieczyszczenie bakteryjne nawet u źródła lub
w oczyszczalni (Hashmi i wsp., 2009a;. PAK-EPA, 2005a). W stolicy, Islamabadzie (PAK-EPA, 2005a) i Rawalpindi (Farooq i wsp., 2008;. PAK-EPA, 2005a), sączy i nie prawidłowo oczyszcza się wodę z zanieczyszczeń bakteryjnych przed podziałem. Sytuacja może być jeszcze gorsza
w innych miastach, zwłaszcza na obszarach wiejskich, gdzie nie ma kontroli jakości wody pitnej, a oczyszczalnie tam nie istnieją. Zanieczyszczenia bakteryjne na obszarach wiejskich będą wyższe niż w miastach. Ta hipoteza jest potwierdzona przez badania na obszarach wiejskich z Pendżabu, gdzie 91,30% i 95,83% próbek z kranu i pomp domowych było skażone bakteriami, natomiast w próbkach wody z kranu z Lahore znaleziono skażenie bakteriami sięgało do 42,85% (Anwar et al., 1999).
Skażenia mikrobiologicznego wody pitnej jest głównym czynnikiem przyczyniającym się do chorób przenoszonych przez wodę, jak biegunka, nudności, zapalenie żołądka i jelit, dur brzuszny, czerwonka i inne problemy zdrowotne (PCRWR, 2005;. Shar i wsp., 2008a), zwłaszcza u dzieci i osób o słabym układzie odpornościowym (PCRWR, 2005). Skażenie mikrobiologiczne wody w kraju jest jednym z potencjalnych zagrożeń dla zdrowia publicznego i wymaga szczególnej uwagi i podjęcia środków zaradczych w celu powstrzymania dalszego pogorszenia się tego stanu.
2.2. Toksycznych metali
Naturalna woda zawiera śladowe ilości metali ciężkich. (Ilyas i Sarwar, 2003). Ponadto, te metale są wprowadzane zarówno do wód powierzchniowych jak i podziemnych przez kilka działalności człowieka, jak stosowanie na dużą skalę środków chemicznych
w rolnictwie i niewłaściwe unieszkodliwianie odpadów przemysłowych i komunalnych. Wiele z tych metali są uważane za niezbędne dla zdrowia ludzkiego (Midrar-Ul-Haq i in., 2005), ale na nadmierna ilość powodują zanieczyszczenia wód i poważne problemy zdrowotne w organizmach żywych w tym także ludzi. W Pakistanie metale toksyczne wód gruntowych i powierzchniowych, często przekraczają dopuszczalne stężenie zalecane przez WHO dla wody pitnej. Wyniki różnych badań przeprowadzonych na zanieczyszczenia wody z toksycznych metali w Pakistanie podsumowane zostały w tabeli 3.
Cynk (Zn) i miedź (Cu) stanowią istotne elementy dla ludzkiego zdrowia (Solomons i Ruz, 1998), ale nadmierna ilość może prowadzić do negatywnych konsekwencji dla zdrowia (Fosmire, 1990;. Singh i wsp., 2006). Dla wody pitnej ustalono maksymalne dopuszczalne stężenie równe 3 mg/L i 2 mg/l Zn i Cu,. Oba te metale są zwykle znacznie poniżej limitów normy WHO zarówno w wodach podziemnych jak i powierzchniowych (tabela 3). Tylko
w jednym badaniu odnotowano sprzeczne dane o wyższym stężeniu Zn 4.02mg / L w Karaczi (Rahman et al., 1997).
Mangan (Mn) jest naturalnie występującym minerałem wód powierzchniowych
i podziemnych, ale działalność człowieka przyczynia się znacznie do obecość jego
w nadmiarze w wodzie (USEPA, 2004). W wodzie pitnej, zanieczyszczenia Mn stanowi niewielki problem w niektórych częściach, jeżeli przekracza granice normy WHO (0,5 mg/L). Najwyższe stężenie Mn (2,56mg/L) w wodach gruntowych odnotowano z Khyber Pakhtoonkhwa (Midrar-Ul-Haq i in., 2005), a następnie 1.06 mg/L w próbkach wody
z Faisalabad (Mahmood i Maqbool, 2006). Jednak z większości badań wynika, że stężenie Mn w wodach gruntowych znajduje się w bezpiecznych granicach. W porównaniu do wód gruntowych, w wodach powierzchniowych stężenie Mn przekraczają normy graniczne WHO w wielu przypadkach (tabela 3). Mangan jest niezbędnym składnikiem odżywczym dla wszystkich form życia (Emsley, 2003), ponieważ reguluje wiele enzymów w organizmie (Crossgrove i Zheng, 2004). Jednak ekspozycja na nadmierne dawki Mn powoduje poważne zaburzenia w układzie nerwowym, w tym mózgu jako miejsca docelowego (Crossgrove
i Zheng, 2004). W najgorszej formie, może to doprowadzić do trwałego zaburzenia neurologicznego, którego objawy podobne są do tych, które towarzyszą chorobie Parkinsona (Barbeau, 1984; Inoue i Makita, 1996). Jednak ilość Mn podawanego w wodzie pitnej jest zwykle znacznie niższy niż spożytego z żywnością (USEPA, 2004).
Żelazo (Fe) jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych metali na ziemi i jest istotnym elementem dla normalnej fizjologii organizmów żywych. Jego zwiększona ilość może być szkodliwa dla zwierząt i roślin (Anonymous, 2008). W wodzie pitnej pożądane stężenie określone przez WHO wynosi 0,3 mg/l żelaza. W Pakistanie żelazo jest jednym
z głównych zanieczyszczeń zarówno wód gruntowych jak i powierzchniowych. Ogólnokrajowe badania przeprowadzone przez Pakistańską Radę Badań Zasobów Wodnych wykazały nadmiar żelaza w 28% ziemi i 40% próbek wód powierzchniowych (PCRWR, 2005). Odnotowano stężenia żelaza w zakresie od 0 do 3,7 mg/L (środków) w wodach gruntowych i 0,01 do 9.0mg/L w wodach powierzchniowych w różnych obszarach Pakistanu (tabela 3). Z podsumowań różnych badań wynika, że w porównaniu z prowincjami Pendżab
i Sindh, stężenie żelaza w wodach gruntowych Khyber Pakhtoonkhwa jest mniejsze, ale nadal w wielu przypadkach wyższe niż 0,3 mg / L. Te podwyższone stężenie w naturalnych zasobach wód może stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzi i środowiska. Taki stan może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych, takich jak: rak (Beckman i wsp., 1999;.. Parkkila i wsp., 2001), cukrzyca (Ellervik i wsp. ., 2001; Parkkila i wsp., 2001;.. Perez de Nanclares i wsp., 2000), choroby wątroby i serca (Milmana i wsp., 2001;. Rasmussen
i wsp., 2001;.. Yang i wsp., 1998), jak również chorób neurodegeneracyjnych (Berg et al, 2001;.. Sayre i wsp., 2000).
Kadm (Cd) jest elementem wielkiego niepokoju z punktu widzenia toksyczności. Bezpieczna norma dla stężenia Cd w wodzie przeznaczonej do picia ustalona przez WHO wynosi 0,003 mg / L. W Pakistanie stężenia Cd wód gruntowych i powierzchniowych
(z wyjątkiem kilku) są powyżej bezpiecznego limitu WHO (tabela 3). Z badań wynika, że wody gruntowe Khyber Pakhtoonkhwa i prowincji Sindh mają stosunkowo wysokie stęzenie Cd w porównaniu z Pendżabu. Kadm jest toksyczny metalem powodującym ostre
i przewlekłe zatrucia u ludzi. Spożycie kadmu może powodować ostre problemy
żołądkowo-jelitowe, takie jak wymioty i biegunka (Nordberg, 2004), a chroniczne narażenie na kadm przez długi czas może powodować uszkodzenie nerek (Barbier et al., 2005), problemy z płodnością (Frery et al., 1993 ; Johnson i wsp., 2003;. Piasek i Laskey, 1999), uszkodzenia kości (Kazantzis, 1979) i rak (Waalkes i wsp., 1988)..
Chrom (Cr) jest jednym z najbardziej powszechnych elementów w skorupie ziemi
i wodzie. Dla wody pitnej, jego maksymalne dopuszczalne stężenie wynosi 0.05 mg/l.
Badanie przeprowadzone przez PCRWR w 23 największych miastach kraju wykazały, że tylko 1% próbek wód podziemnych przekracza granice bezpiecznego poziomu dla chromu (PCRWR, 2005).Analiza próbek wody pitnej z dzielnicy mieszkaniowej Kasur wynika, że stężenia chromu osiągając 9,80 mg/l (średnio 2,12 mg/L). Ogólnie rzecz biorąc, chrom miał 21- 42 razy większe stężenie niż zalecane wartości jakości (Tariq i wsp., 2008). Podobnie, 75% próbek z różnych źródeł w Khyber Pukhtoonkhwa i próbek 25% z Karaczi (Sindh) przekracza maksymalną dopuszczalną wartość dla chromu w wodzie pitnej (Midrar-Ul-Haq
i in., 2005). W większości przypadków stężenie chromu są niższe niż w wodach powierzchniowych, jednak w niektórych przypadkach przekracza zalecane limity WHO (tab. 3). Najczęściej wyższe stężenia chromu w wodzie pitnej w miastach takich jak Lahore, Gujrat i Sialkot pochodzą z przemysłu skórzanego i garbarni (Ullah et al., 2009). Sam chrom nie jest toksyczny i odgrywa ważną rolę w metabolizmie węglowodanów w organizmie (Cefalu i Hu, 2004). Ale niektóre z jego związków, zwłaszcza w sześciowartościowe mogą powodować choroby skóry, nowotwory, czynniki drażniące i chorób związanych z przewodu pokarmowego, wydalniczego, oddechowego i układu rozrodczego (Anonymous, 2008).
Nikiel (Ni), nazwany jako "alergen roku 2008", to szeroko rozpowszechniony element środowiska, znajduje się w powietrzu, wodzie i glebie (Duda-Chodak i BIaszczyk, 2008). Najwyższe dopuszczalne stężenie określone przez WHO dla niklu w wodzie pitnej wynosi 0,02 mg/L. W Pakistanie jego stężenie wynosi od 0 do 3.66mg/l w wodach podziemnych,
a w wodach powierzchniowych od 0 do 1,52 mg/L, udokumentowane w licznych badaniach (tabela 3). Wśród próbek wód gruntowych, najwyższe pasmo niklu odnotowano w próbkach wody z Khyber Pakhtoonkhwa (0,002 - 3,66 mg/L) i Karaczi (0,01 - 2,19 mg / L).(Midrar-Ul-Haq i wsp., 2005) Tabela 3 wskazuje, że w większości przypadków woda z źródeł podziemnych i powierzniowych jest zanieczyszczona niklu poza standard WHO. 75% próbek wody powierzchniowej z największym miastem kraju (Karaczi) przekraczają kryteria USEPA dla zawartości niklu w wodzie pitnej. Miejscowa ludność z tych obszarów może być narażone na ryzyko ekspozycji na duże dawki niklu w żywności i wodzie.(Duda-Chodak i BIaszczyk, 2008). Związki niklu mogą powodować wiele działań niepożądanych, takich jak: uczulenia na nikiel w postaci kontaktowego zapalenia skóry, zwłóknienie płuc, choroby układu krążenia, choroby nerek i raka układu oddechowego (McGregor i wsp., 2000;. Oller i wsp., 1997. ; Seilkop i Oller, 2003).
Ołów (Pb) jest naturalnym składnikiem skorupy ziemskiej i śladowe ilości naturalnie występują w glebie i wodzie (Raviraja et al., 2008). Zanieczyszczenia ołowiem mogą pochodzićz różnych źródeł, takich jak farby gospodarstwa domowego, rury wydechowe pojazdów i odpady przemysłowe (Nadeem-ul-Haq i in., 2009). Bezpieczna norma ustanowiona przez WHO dla ołowiu w wodzie pitnej wynosi 0,01 mg/L. Jego stężenie jest zgłaszane od 0.001 do 2,0 mg/L w wodach gruntowych i od 0 do 0,38 mg/L w wodach powierzchniowych różnych części kraju (tabela 3). Badanie przeprowadzone przez PCWR
w największych miastach wykazały, że 15% próbek wód powierzchniowych i 1% podziemnych, wykazywały stężenie powyżej bezpiecznych granic (PCRWR, 2005).
W Khyber Pakhtoonkhwa (Charsadda i Risalpur) i Karaczi 88 i 100% próbek wody, przekroczyło poziom krytyczny dla ołowiu (Midrar- Ul-Haq i in., 2005). Podobnie w Sialkot 100% analizowanych próbek przekroczyło krytyczny poziom 0,01 mg/L dla ołowiu w wodzie pitnej (Ullah et al., 2009). Nie są dobrze znane pozytywne działanie ołowiu na funkcje fizjologiczne w organizmie człowieka (Raviraja et al., 2008), jednak wiemy, że narażenie na przedawkowanie przez dłuższy czas wpływa negatywnie na działanie głównych narządów i układów organizmu, takich jak układ nerwowy, pokarmowy, krwiotwórczy, sercowo-naczyniowegy , rozrodczy i systemu immunologicznego, jak również na szkielet i nerki (Gidlow, 2004; Riess i Halm, 2007; Venkatesh, 2004). Nawet przy niskich stężeń ołowiu jest szczególnym zagrożeniem w okresie ciąży. Może to spowodować opóźnienie rozwoju, wystąpienie niskiej masy urodzeniowej i poronienia u płodu (Bellinger, 2005;. McMichael i wsp., 1986).
Rtęć (Hg) jest naturalnie występującym elementem "trwałej bioakumulacji toksyn" (Weiss andWright, 2001). Jest wprowadzona do środowiska poprzez różne procesy naturalne, jak i różne formy działalności człowieka (Weiss i Wright, 2001). Według WHO normy, jej stężenie w wodzie pitnej nie powinno przekraczać 0,001 mg/L. W danych dotyczących Pakistanu zanieczyszczenia Hg są ograniczone, jednak bardzo niewiele badań istnieje na ten temat. PCRWR zgłasza stężenie Hg poza bezpieczną granicą w 5% próbek wód powierzchniowych.(PCRWR, 2005). Rahman et al. (1997) Odnotowano stężenie Hg 0,01 mg/L w próbkach wód podziemnych z Karaczi, który jest 10 razy wyższy niż norma WHO. Badanie przeprowadzone na trzech głównych zbiornikach wodnych kraju, a mianowicie Tarbela (0,014 mg/L), Chashma (0,017 mg/L) i Lloyd (0,14 mg/L), wykazały stężenia Hg poza bezpiecznną granicą (Ashraf et al., 1991). Jednak dostępne dane są bardzo ograniczone
i potrzebne są dalsze badania dotyczące stężenie Hg w wodzie pitnej w całym kraju. Hg jest potencjalnie szkodliwym metalem dla zdrowia ludzkiego i środowiska. Jest to jedyny metal, który bez wątpienia powiększa swą ilość wraz z przejściem na wyższy poziom troficzny. Ponadto, w środowisku wodnym, jest wystarczająco efektywnie przekształcana rtęć metylu, która jest jej najbardziej toksyczną jej formą (Fatoki i Awofolu, 2003). Niekorzystnie wpływa na różne ważne procesy w komórkach nerwowych. Zakłóca produkcji neuroprzekaźników, a także zmniejsza produkcję ważnych hormonów (w tym hormonów tarczycy i testosteronu) (Fatoki i Awofolu, 2003).
Arsen (As) jest uznawany za duże zagrożenie dla zdrowia publicznego w wielu krajach takich jak Bangladesz, Indie, Chiny, Wietnam, Nepal i Birma (islam-Ul-Haque et al., 2007). Taka sama sytuacja jest w Pakistanie, gdzie w wielu jej regionach stężenia arsenu
w wodzie pitnej przekracza poziom określony przez WHO tj. 10 ppb (μg/L). Na początku 1990 odnotowano podwyższone stężenia arsenu w dużych zbiornikach wodnych w Pakistanie, czyli Tarbela, (620 μg/L), Chashma (750 μg/L) i Lloyd (620 μg/L). Podobnie średnie stężenie arsenu w próbkach wód podziemnych z Karaczi odnotowano z 80 μg/L (Rahman et al., 1997). Jednak kwestia arsenu jako zagrożenie dla wody pitnej pozostała niezauważona aż do wspólnych badań prowadzonych przez Pakistan Rady Badań Zasobów Wodnych (PCRWR)
i Funduszu Narodów Zjednoczonych Pomocy Dzieciom (UNICEF) w 2000 roku. Badania PCRWR były prowadzone w różnych częściach kraju i wykazały w szerokim zakresie stężeń arsenu w próbkach wody. Wyniki uzyskane przez PCRWR dla arsenu w różnych częściach Pendżab i Sindh (tabela 4) wynika, że spora liczba próbek przekracza standardu WHO.
W niektórych regionach sytuacja jest bardzo niepokojąca, na przykład w Multan (Punjab), Dadu i Ganbat , gdzie ponad 50% próbek wody przekracza normę. Sytuacja jest jeszcze poważniejsza, w niektórych miejscach skażenie jest wyższe niż 50 μg/L, w Sindh nawet przekracza 200 μg/L (PCRWR, 2008b). Ostatnie badania pokazują, podwyższony poziom zanieczyszczenia arsenem w wodach gruntowych na wschódzie Punjab osiągając 1900 μg/L
i 2400 μg/L w 91% próbkach.(Farooqi et al., 2007a, b). W niedawnym badaniu stężenie arsenu osiągneło 96 μg/L w wodach gruntowych i 157 μg/L w wodach powierzchniowych (Manchar Lake, Wielkopolskie) (Arain et al., 2009). Podsumowując, zanieczyszczenia arsenem stanowi poważne zagrożenie dla wody pitnej w Pakistanie. Wielu ludzi w tym kraju jest narażona na wysokie dawki, przez co również na problemy zdrowotne. Nadmierna ekspozycja na arsen może powodować zmniejszenie produkcji białych i czerwonych krwinek, podrażnienie przewodu pokarmowego, zakłócenia rytmu serca, uszkodzenia naczyń krwionośnych i "mrowienie" dłoni i stóp (Abernathy et al., 2003). Długi czas ekspozycji na arsen może powodować przebarwienia, leuko-przebarwienia, nadmierne rogowacenie, choroby układu krążenia, choroby stóp, neuropatię i raka (Caussy, 2005).
Ogólna sytuacja metali toksycznych w powierzchniowych i podziemnych pokazuje duże zróżnicowanie pod względem poziomu zanieczyszczeń i częstotliwości. Wszystkie toksycznych metali z wyjątkiem miedzi i cynku w ich stężeniu przekraczającym limity krytyczne w wielu przypadkach. Większość autorów związane podwyższone stężenie metali ciężkich w wodzie z działalnością człowieka, jak usuwanie odpadów przemysłowych, komunalnych i krajowych.
2.3. Ważniejsze kationy i aniony
Kationów w tym sod (Na+), potasu (K+), wapnia (Ca2+), magnezu (Mg2+) i anionów, takich jak azotany (NO3-), azotynów (NO2-), węglany (CO32-), wodorowęglanów (HCO3-), siarczany (SO42-), fosforany (PO43-), chlorki (Cl-) i fluor (F-) występuje naturalnie w wodzie i są zwykle określane w testach jakości wody. Dane dla głównych kationów i anionów, zgłaszanych z różnych części Pakistanu w różnych badaniach podsumowano w tabeli 5 dla powierzchniowych i gruntowych.
2.3.1. Kationy
Kationy Na+, K+, Ca2+ i Mg2+ są istotne dla różnych procesów w organizmie, a ich obecność w wodzie jest konieczna. Jednak przy wyższych stężeniach tych kationów mogą wody szkodliwy dla organizmów żywych.
Sód (Na+ ) wykazuje dużą zmienność w różnych zasobach wodnych na terenie całego kraju. Ogólnie jednak, jego stężenie jest bardzo niskie w prowadzeniu z stanem wody w kanałach i rzekach, ale bardzo wysokie w jezior i wódach gruntowych. Jego stężenie w Kallar Kahar i jeziorze Manchar były znacznie wyższe od standardu WHO 200 mg/L (Arain et al, 2008;.. Mastoi et al, 2008; Raza i wsp. 2007) i czyni go głównym zanieczyszczeniem w obu jeziorach. Stężenia Na+ w próbkach wód podziemnych z Hyderabad osiągnęła 1795 mg/L, a 6 z 7 stron miał stężenie powyżej normy (Laghari et al., 2004). Podobnie podwyższone stężenie Na+ odnotowano w próbkach wód gruntowych, takich jak 306 mg/L (maksymalna wartość 1688 mg/L) w Lahore, 360 mg/L (maksymalna wartość 878 mg/L) w Kalalanwala i 989 mg/L (wartość maksymalna 5500 mg/L) w Nagar Parkar (tabela 5). W Kalu Khuhar, Sindh prawie 21z wszystkich próbek wód gruntowych miała wyższe stężenie Na+ niż dopuszczalne (Siddiqui et al., 2005). Badanie przeprowadzone przez PCRWR w 23 głównych miastach Pakistanu wykazały, że 5% powierzchni, a 9% wód podziemnych miała stężenie sodu poza dopuszczalnymi granicami. W Faisalabad, Kasur i Sheikhupura sytuacja była gorsza, gdzie 43, 30 i 27 % próbek wody przekroczyło granice normy (PCRWR, 2005). Wysokie stężenia Na+ w na obszarach morskich może wynikać ze względu słony i słonawy charakter wody (Raza et al., 2007), w niektórych przypadkach reakcje wymiany kationów z Ca2+ i wytrącania węglanów ze względu na zasadowy charakter wody może przyczynić się na wysoką zawartość Na+ (Farooqi et al., 2007a). Wysokie stężenia sodu, występujące w postaci chlorków i siarczanów, powoduje, że woda jest słona i niezdolna do spożycia przez ludzi i celów irygacyjnych. Może ona wywrzeć stres osmotyczny na organizmy żyjace w wodzie (Raza et al., 2007) i może powodować wysokie ciśnienie krwi i nadciśnienia tętniczego u ludzi (Kawasaki et al., 1978).
Podobnie jak sód, potas (K+) jest zwykle podawany powyżej normy jakości WHO Unia Europejska zaleca normę 12 mg/L (Tariq et al., 2008). Analiza danych z różnych badań, udokumentowała stężenia K+ w zakresie od 3,5 do 94 mg/L, ale jego średnie stężenie
w większości badań na poziomie 30 mg/L powyżej poziomu WHO. Według PCRWR, przekracza normy w granicach 36 - 46% próbek z Faisalabad i 20% próbek z Kasur (PCRWR, 2005).
Wapń (Ca2+) jest ważnym elementem dla ludzkiego ciała, ponieważ jest składnikiem strukturalnym kości, zębów i tkanek miękkich i jest niezbędna w wielu procesach metabolicznych organizmu (Bacher et al., 2010). Według WHO jakości standardowej, dla publicznej wody pitnej Ca2+ stężenie nie powinno przekraczać 100 mg / L. Różne badania wykazały, jego stężenie powyżej normy jakości (100 mg / L) w wodach gruntowych
w miastach takich jak Hyderabad, Lahore i Kasur w prowincji Pendżab i Kalu Khuhar i Nagar obszarach Parkar z prowincji Sindh (tabela 5). W Islamabadzie, 73% próbek wody pitnej przekracza dopuszczalne limity dla Ca2+ (PCRWR, 2005). Wysokie stężenie Ca2+ jest przypisane do wapiennego charakteru podziemnych skał mineralnych. Badania wykazują niskie stężenia Ca2+ w wodach powierzchniowych w stosunku do wód podziemnych w kraju. Manchar Lake w prowincji Sindh jest jedynym zbiornikiem wody powierzchniowej, który wykazuje stężenie Ca2+ powyżej normy (tabela 5). To samo można wywnioskować z całego kraju studium PCRWR, które odnotowały 28% próbek wód podziemnych o przekroczenia limitów Ca2+ w porównaniu do tylko 5% próbek wód powierzchniowych (PCRWR, 2005). Krótki czas na podjęcie dużych ilości Ca2+ w zasadzie nie ma żadnych negatywnych skutków, ponieważ przewód pokarmowy zazwyczaj ogranicza ilość wchłaniana wapnia. Jednak, spożywanie nadmiaru wapnia przez dłuższy czas może prowadzić do podwyższonego poziomu wapnia we krwi (hipokalcemia) i może powodować działania niepożądane, jak hiperkalciuria dróg moczowych, kalcyfikacji w tkankach miękkich, takich jak nerki ściany tętnic i tłumienie przebudowy kości ( Heaney et al., 1982).
Wśród innych kationów wykazano, że Mg2+ w wodach podziemnych z Hyderabad (Laghari et al, 2004) oraz wód powierzchniowych Kallar Kahar i Manchar (Arain et al, 2008;.. Raza i wsp., 2007) przekraczają dopuszczalną granicę określoną przez WHO
(150 mg/L). Ale ogólnie ich stężenie mieści się w bezpiecznych granicach, jak wynika
z tabeli 5.
2.3.2. Aniony
Aniony związków azotowych, azotynów i azotanów są istotne z punktu widzenia ochrony zdrowia Normalnie wody gruntowe i powierzchniowe zawierają niskie stężenia azotanów, ale może osiągnąć wysokie wartości ze względu na odpływ lub wypłukiwanie z gruntów rolnych (PAKEPA, 2005b).Azotany zostały uznane przez Krajowy Program Monitorowania Jakości Wody za czwarte z potencjalnie największych zanieczyszczeń (PCRWR, 2005). Ze szczegółowedo badania na temat zanieczyszczenia azotanami oparte na analizie 747 próbek z całego kraju wynika, że 19% próbek miała stężenia azotanów poza bezpieczną granicą (Tahir i Rasheed, 2008). Ponadto, zanieczyszczenia wody pitnej azotanami jest zgłaszane z dużych miast m.in Islamabad, Rawalapindi (Kazmi i Khan, 2005), Lahore (Naeem et al., 2007), Kasur (Farooqi et al., 2007a), Quetta i Faisalabad (PCRWR, 2005). W Haripur stężenie próbki wody z azotanami było wysokie 1125 mg/L (Kazmi i Khan, 2005). W prowincji Pendżab i Sindh jest wyższy poziom zanieczyszczenia azotanami niż
w innych regionach kraju (Tahir i Rasheed, 2008). Poziom azotanów w wodzie oscyluje szeroko w stosunku do regionu i sezonu i zalezy od takich czynników, jak rodzaj gleby
i opadów. W niektórych sezonach może osiągnąć poziom znacznie poza normą WHO, szczególnie w okresie wegetacji, gdy nawozy są stosowane w dużym stopniu. Oprócz stosowania nawozów zwierzęcych, obornika i źródeła atmosferyczne również przyczyniają się do zanieczyszczenia azotanami wód podziemnych (Tahir i Rasheed, 2008). Najczęściej wpływ na zdrowie spożycia azotanów skutkuje chorobą krwi o nazwie Methemoglobinemia. Wysoki poziom azotanów może być przyczyną zwiększonego ryzyka zakażeń układu oddechowego i rozwoju wola u dzieci (Gupta i wsp., 2000;.. Weyer i wsp., 2001), ponadto mogą powodować raka jajnika, insulinozależną cukrzycę i genotoksyczne czyli takie, które bezpośrednio reagują z kwasem dezoksyrybonukleinowym (DNA), w tym: na poziomie chromosomów (Ward i in., 1996).
Inne ważne anionów w wodzie pitnej jest fluor. Jest istotnym elementem dla zdrowia ludzi ale w nadmiernej ekspozycji doprowadzić do niekorzystnych zmian kości i zębów. W odniesieniu do jego wpływu na zdrowie człowieka optymalnym zakresie stężenie fluoru w wodzie pitnej jest bardzo wąska. W zakresie 0,7 - 1,2 mg/l, jest to niezbędne dla zapobiegania próchnicy zębów, ale powyżej 1,5 mg/L powoduje zmiany szkieletu i zębów
(Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDCP), 1999). Według WHO maksymalne stężenie fluoru w wodzie pitnej nie może przekraczać 1,5 mg/L (WHO, 1994) i tym samym ograniczenie jest zalecane przez Pakistańską Agencję Ochrony Środowiska (PAK-EPA, 2008). Różne badania wykazały, niższe stężenie fluoru w wodzie pitnej w Pakistanie, oraz podwyższone stężenia nie wydają się być powszechnym problemem. Na przykład, Ayyaz et al. (2002) i Khan (2000) poinformował, że 84% próbek wody pobranej z różnych części w całym kraju miało stężenia fluoru nawet poniżej minimalnego zalecanego dla zdrowia człowieka stężenia 0,7 mg/L. Podobnie w próbkach wody z Faisalabad (Kausar et al., 2003) i Karaczi (Siddique et al., 2006), był znacznie poniżej normy ograniczenia, z nielicznymi wyjątkami od przemysłowej dzielnicy Karaczi. Jednak sytuacje nie są takie same w całym kraju. Zwiększone stężenie fluoru odnotowano z kilku części w północno-zachodniej i południowo-wschodniej części kraju. W Naranji (Khyber Pakhtoonkhwa), koncentracja fluoru w źródlanej wodzie osiąganeła 13,52 mg/L (Shah i Danishwar, 2003). Podobnie w Nagar Parkar Town (w pobliżu pustyni Thar Pakistan) stężenie fluoru osiągneło 3,33 mg/l (maksymalnie 7,85 mg/l) stwierdzono, ze 78% próbek przekraczyło standard WHO (Naseem et al., 2010) . Najwyższe stężenia fluoru odnotowano z Khalanwala, East Punjab, gdzie osiągnął tak wysokie stężenie, bo aż 21,1 mg/L (Farooqi et al., 2007a) i 22,8 mg/L, oraz 75% próbek były powyżej standardów WHO ( Farooqi et al., 2007b). W dużych miastach kraju 6% ziemi i 25% próbek wód powierzchniowych zostały udokumentowane i wykazały wyższy poziom niż standardowe kryteria jakości. W miastach takich jak Kasur, Quetta i Loralai N 20% próbek wody miała stężenie fluoru powyżej standardowych limitów (PCRWR, 2005). Dla tej odmiany, różne właściwości geologiczne różnych obszarów wydają się być odpowiedzialne. Wysokie stężenia fluoru przypisywane są głównie wypłukiwaniu go z łożyska minerałów (Naseem i wsp., 2010;. Shah i Danishwar, 2003), odpady przemysłowe (. Siddique i wsp., 2006), nawozów rolniczych i spalania węgla, który dostaje się do powietrza, które później dociera do gleby z opadami deszczu (Farooqi et al., 2007b). Ogólny obraz fluoru w wodzie pitnej jest złożony i wymaga odpowiedniego zarządzania i monitorowania w poszczególnych obszarach. Woda powinna być fluorowana w obszarach, gdzie koncentracja fluoru jest bardzo niska, natomiast środki odfluorowujace powinny zostać podjęte w obszarach o podwyższonych stężeniach.
Wśród innych anionów, wysokie stężenia chlorków występują w miejscach, gdzie woda jest fizjologiczna i wykazuje dobrą korelację z Na+. Fosforany występują znacznie poniżej bezpiecznych granic i badania nie wykazały ich ponad standardowy limit jakości. Siarczany wykazały stężenie poza standardowe limity w kilku obszarach (tabela 5).
2.4. Pestycydy
W ciągu ostatnich czterech dekad ilość stosowanych pestycydów znacznie wzrosła na całym świecie. Ma on na celu ochronę upraw przed inwazją owadów w celu osiągnięcia wyższych plonów o lepszej jakości (Zia et al., 2008). Szacunkowo ilość 2,5 mln ton pestycydów jest stosowana na świecie rocznie z ciągłego wzrostu (Pimentel, 1995).
W Pakistanie pestycydy zostały wprowadzone po raz pierwszy w 1954 roku 254 ton preparatu (Jabbar i wsp., 1993;. Tariq et al, 2007).. Po tym w latach 1960 i 1970 tysiące ton pestycydów były importowane z Europy i USA, podczas gdy niektóre pestycydy jak Dichlordifenylotrichloroetan (DDT) i benzen chlorek hex (BHC) były produkowane lokalnie (Ahad et al., 2009). Obecnie szacunkowa ilość 70.000 ton pestycydów stosowane są co roku w Pakistanie. (WWF, 2007). Spośród wszystkich stosowanych pestycydów, około 75% stosuje się do upraw bawełny, a pozostałe dla innych roślin takich jak kukurydza, tytoń, ryż, trzcina cukrowa, owoce i warzywa (Jabbar et al., 1993).
Szacunkowo zaledwie 0,1% stosowanych pestycydów dotrzeć do organizmów docelowych, a pozostałe 99,9% rozproszone zostaje w powietrzu, glebie i wodzie, co powoduje zanieczyszczenie ekosystemów przyrodniczych i wpływu na zdrowie ludzi i inne fauny i flory (Pimentel, 1995). Oprócz aplikacji pestycydy wprowadzane są do środowiska podczas produkcji, obsługi i transportu. W krajach rozwijających się, takich jak Pakistan, problem jest jeszcze bardziej wzmożony w wyniku niewłaściwego przechowywania, brak usuwania pojemników i korzystanie z przestarzałych opakowań (Zia et al., 2008). Dzieje się tak głównie dlatego, że społeczności rolniczej jest świadomości na temat szkodliwych skutków pestycydów. Pozostałości pestycydów przyczyniają się do zanieczyszczenia gleby (Agarwal i wsp., 1994.) wód gruntowych i powierzchniowych (Ahad i wsp., 2001;. Jabbar i wsp., 1993;.. Tanabe i wsp., 2001), wody pitnej (Fung i Mak, 2001), a nawet dostępnych na rynku wód mineralnych i napojów bezalkoholowych (Johnson i in., 2006). Poważną przeszkodą w dostępie do danych jest brak dostępu do laboratoriów w kraju. Tylko jeden lub dwa laboratoria w kraju posiadają urządzenia analityczne, za których pomocą można określić zawartość pestycydów w próbce (Tariq et al., 2007). Mimo tych wszystkich ograniczeń pestycydy wykryto w wodzie, glebie, żywności i powietrzu
wody z Pakistanu są podsumowane w tabeli 6. W Pakistanie pozostałości pestycydów odnotowano po raz pierwszy u bydła w Karaczi (Parveen i Masud, 1988). Przedstawione wyniki wskazywały zanieczyszczenie w 10 z 79 próbek na chlorowane pestycydy lub ich metaboliw w stężeniach w zakresie od śladowych do 16,7 μg/l. Ponieważ większość pestycydów w kraju są stosowane w uprawach bawełny, intensywnie rozwijających się obszarów na równinach Pendżab i Sindh mogą mieć zanieczyszczenia pestycydów w wodzie. Analiza próbek płytkich wód podziemnych z Summandri obszarze Faisalabad (obszar uprawy bawełny) wykazały obecność pestycydów jak monokrotofos (40 do 60 μg/L), cyhalotryna (ślady do 0,2 μg/L), a endrine (0.1 do 0,2 μg/L) (Jabbar et al., 1993). W Multan (inny obszar uprawy bawełny), na 12 wszystkich próbek wód podziemnych pobranych w 6 różnych miejscach znaleziono skażone pestycydami z 33% próbek przekraczających maksymalne limity pozostałości (NDP) (Ahad et al., 2001). Tariq et al. (2004) Przeprowadzono analizę wód płytkich dla pozostałości pestycydów w czterech uprawach bawełny powiatów prowincji Pendżab, a mianowicie Bahawalnagar, Muzafargarh, Dera Ghazi Khan i Rajan Pur. Z 8 pestycydów 6 wykryto w próbkach wody z obszaru w różnych stężeniach, ale MCLs ustanowionych przez EPA dla wody pitnej nie zostały przekroczone.
W Khyber Pukhtoonkhwa prowincji znaczne ilości pestycydów są stosowane na tytoń, rośliny (Ahad et al., 2000) trzciny cukrowej i kukurydzy. Stosowanie dużych dawek pestycydów na tytoń w Khyber Pakhtoonkhwa jest powszechną praktyką. Rolnicy w obszarze może stosują więcej niż 10 dawek do każdej uprawy tytoniu (osobista obserwacja, jeden z autorów jest z tego obszaru). Badanie przeprowadzone na wodach gruntowych z 12 różnych miejsc w Mardan podział (tytoniu, trzciny cukrowej i kukurydzy), ujawniły zanieczyszczenia pestycydami w 100% próbek (Ahad et al., 2000). W tym badaniu z trzech miejsc, a mianowicie Amber, Swabi (0,82 μ g/l), Lahor Shakh, Swabi (0,50 μg/l) i Madras Kalay, Mardan (0,64 μg/l) przekracza maksymalne stężenie akceptacji (MAC) przez Wspólnotę Europejską (TWE).
W Pakistanie chlor organiczny pestycydów takich jak DDT były szeroko stosowane w przeszłości uprawy oraz w programie zwalczania malarii. Choć wykorzystanie większości tych pestycydów i ich metabolitów został zakazany w kraju, ich obecność można wykryć w środowisku nawet teraz ze względu na ich długą trwałość. Na przykład Asi et al. (2008) odnotowano różnych metabolitów DDT jak o, p '-DDD, o, p'-DDE, o, p '-DDT, p, p'-DDE oraz p, p '-DDT w próbkach wód gruntowych i powierzchniowych z różnych dzielnic Punjab. Te metabolity były obecne przy zmiennych stężeniach (0,017 - 1,06 ng/ml) w różnych próbkach, ale w niektórych przypadkach, szczególnie w obszarach uprawy bawełny, przekroczyła dopuszczalnych limitów ustalonych przez Wspólnotę Europejską.
W Mianchannu, District Khanewal, najwyższe stężenie p, p '-DDT (1,06 ng/ml) udokumentowane, który jest 10 razy więcej niż maksymalny limit dopuszczalny (Asi et al., 2008).
DDT było produkowane lokalnie w Pakistanie. Po zakazie wprowadzania do środowiska nieprzyjaznych i toksycznych pestycydów, fabryki zostały opuszczone. Długi okres półtrwania DDT czyni go niebezpiecznym do dziś w wielu częściach kraju, szczególnie w okolicach byłych fabryk do jego produkcji. Badanie przeprowadzone przez Jana et al. (2009) w okolicach dawnej fabryki produkującej DDT w Aman Gharh, Nowshera, ujawnił p, p '-DDT zanieczyszczenia z różnych źródeł wody od 0,07 ± 0,10 do 0,40 ± 0,14 μg/ml (= 70- 400 μg/L). W badaniu przeprowadzonym przez Ahad et al. (2009) próbeki wody z tego samego obszaru miały stężenia różnych pestycydów w zakresie od 0 μg/l do 15,17 μg/l. DDT odnotowano w zakresie ± 0,05 μ g / l. Ponadto próbki z maksymalnym poziom były ze stawu z wodę deszczową, a nie jakiegoś źródła wód powierzchniowych. Podobnie Asi et al. (2008) odnotowano pozostałości różnych izomerów DDT do maksymalnie 0.947 μ g / L w wodach gruntowych i 1,06 μ g / L w wodzie powierzchniowej. W porównaniu z wynikami Asi et al. (2008) i Ahad et al. (2009) stężeniu 400 μ g / L Jan et al. (2009) wygląda bardzo wysoka.
W 1980 import pestycydów i dystrybucji została przeniesiona z sektora publicznego do sektora prywatnego, dotacja w sprawie pestycydów został zniesiony i polityki oprysków z powietrza została wycofana (Khan et al., 2002). W tym czasie duże ilości pestycydów, w większości składający się z zakazanych pestycydów. Z powodu niewłaściwego przechowywania i obchodzenia się niedbały sposób większość worków jest zgniła, pojemniki są uszkodzone, metalowe beczki są skorodowane i pestycydy wyciekają(Ahad et al., 2009). Przestarzałych zapasów pestycydów szacuje się w Pendżabie (3.805 ton), Sindh (2016 ton), Khyber Pukhtoonkhwa (NWFP) (179 ton), Beludżystanu (128 ton) i Federalny Departament Ochrony Roślin (178 ton) (Ahad i wsp. ., 2009). Próbki wody z okolicznych terenów takich przeterminowanych pestycydów sklepów w trzech prowincjach Pendżab, Sindh i Khyber Pukhtoonkhwa (NWFP) kraju miał pozostałości pestycydów chloroorganicznych jak γ-BHC, β-HCH, Heptachlor exoepoxide, Heptachlor endoepoxide, heptachlorem, Endryna, dieldryną , 4,4-DDT, 4,4-DDE, 2,4-DDT i 2,4 - DDD (Ahad i wsp., 2009).. Resztkowe stężenia w próbkach wody z Khyber Pakhtoonkhwa (NWFP), Pendżab i Sindh, wynosiły 0 - 15.17 (średnia 0,29) μ g / l, 0,25 - 0,78 (średnia 0,36) μ g / l, i 0,11 - 0,83 (mediana 0,21 ) μ g / l odpowiednio. Chociaż to nie były wysokie, kilka pojedynczych pozostałości pestycydów przekroczyły poszczególnych dopuszczalnych granicach.
Najpierw, zgłaszane badania pozostałości pestycydów w wodzie przez Parveen i Masud (1988) było na wody powierzchniowe, ale potem nie ma zgłoszonych badania na skażenia pestycydami w źródłach wód powierzchniowych aż do dnia Rawal Lake przez Ahad et al. (2006). Kiedy próbki wody z jeziora Rawal Lake były analizowane w odniesieniu do pestycydów, 30,4 μ g / L całości pestycydów wykryto (Ahad et al., 2006). Podczas pobierania próbek i analizy przeprowadzonej w suchej miesiącu czerwcu, kontynuacji pobierania próbek przeprowadzono w porze deszczowej (pierszym tygodniu sierpnia), gdy jeziora całkowita objętość wzrosła z 1,85 × 103 m3 w czerwcu do 2,47 × 107 m3, dlatego pestycydów ogółem zmniejszona o 64% (z 30,4 μ g / l do 11,2 μ g / L) z powodu rozcieńczenia i degradacji. Jednak stężenie było jeszcze około 22 razy większa niż EWG standardów. Stężenia te, po okresie leczenia w agencji wody i warunków sanitarnych (WASA) roślin ltration fi zostały obniżone o 81%. Wody dostarczanej do opinii publicznej jeszcze pozostałości pestycydów około 4-krotnie wyższego niż normy EWG (Ahad et al., 2006). W innym badaniu na Rawal Lake i Simly Lake wykazały obecność pozostałości różnych pestycydów należących do grupy związków fosforoorganicznych, związków chloroorganicznych i pyretroidów, i wielu z nich przekroczyło poziom Unii Europejskiej do wody pitnej (Iram et al., 2009).
Poziom zanieczyszczenia wody z pozostałości pestycydów są bardzo zmienne w całym kraju, ale w wielu przypadkach przekraczają standardowe limity. Sytuację dodatkowo zagrożone przez wysoką częstotliwość występowania pestycydów w wodzie. Narażenie na wielu pestycydów przez dłuższy czas może spowodować zmiany cytotoksyczne i negatywnego wpływu na normalne funkcjonowanie narządów, jak wątroba i nerki i ewentualnie wytwarzać charakterystyczne efekty kliniczne, takie jak duszność i uczucie pieczenia w drogach moczowych (Azmi i wsp., 2006;. Khan i wsp. ., 2008). Według Międzynarodowej Agencji Badań raka, pestycydy klasyfikacje się jako rakotwórcze u ludzi, a ponadto zaburzenia endokrynologiczne pestycydy negatywnie wpływać na ludzkie systemów dokrewnych, które mogą prowadzić do różnych zaburzeń hormonalnych (Ejaz et al., 2004). Stosowanie pestycydów w dzisiejszym rolnictwie nie da się uniknąć, ponieważ jest niezbędna do zwalczania szkodników, aby uzyskać lepszą jakość i większą ilość roślin, ale z drugiej strony jest również dobrze znane, że nie pestycydów są niebezpieczne i mają szkodliwy wpływ na ludzi i inne biocenozy ekosystemów wodnych i lądowych. Jedynym sposobem, aby uniknąć niekorzystnego wpływu jest wprowadzenie odpowiedniego zarządzania. Rolnicy i pracownicy powinni być świadomi szkodliwych skutków pestycydów i problemów nimi związanych. Muszą być dobrze przeszkoleni na temat bezpiecznego obchodzenia się i stosowania pestycydów w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju z naciskiem na wysoki stopień ochrony środowiska i człowieka.
3. Źródła zanieczyszczeń wody
Zanieczyszczenie wody następuje najczęściej w wyniku działalności człowieka (Hammer, 1986). Główne z nich to usuwanie masowe odpadów przemysłowych, odpady w wodzie kanałów, rzek, strumieni i jezior, itp. (Kahlown i Majeed, 2003). Szacuje się, że 2 mln ton ścieków i ścieków inne są odprowadzane do wód na świecie każdego dnia. W krajach rozwijających się sytuacja jest gorsza, gdzie ponad 90% ścieków surowych i 70% odpadów przemysłowych są zawleczone do źródeł wód powierzchniowych (Anonymous, 2010). Według Sial et al. (2006), w Pakistanie z 6634 zarejestrowanych przemysłu 1228 są uważane za silnie zanieczyszczających. Ze względu na duże obciążenie organicznych i toksycznych materiałów w swoich ścieków odpady, przemysł stał się głównym źródłem zanieczyszczenia wody w Pakistanie (Nasrullah et al., 2006). Głównych gałęzi przemysłu przyczyniających się do zanieczyszczenia wody to przemysł: tekstylny, farmaceutyczny, ceramika, petrochemiczny, przemysłu spożywczego, stali, olejarni, przemysłu cukrowniczego, fabryki nawozów sztucznych i garbowanie skór (Sial i wsp., 2006;. WWF, 2007). Branże te wytwarzają kilkaset tysięcy ścieków zawierających duże ilości zanieczyszczeń, takich jak azotany, azotyny, kationów i anionów, takich jak Ag +, Na +, K +, Mg2 +, Ca2 + Cl-, CO3 2 -, HCO3 - i toksycznych metali, takich jak arsen, żelazo, ołów , rtęci, chromu, kadmu, miedzi, niklu, cynku, kobaltu i magnezu (Ali i wsp., 1996;. Sial i wsp., 2006;. Ullah i wsp., 2009).. Większość przemysłu w Pakistanie znajduje się w okolicach dużych miast. Którym dysponują ich odpadów ścieków bezpośrednio do pobliskiej kanalizacji, rzek, strumieni, stawów, rowów, otwierać i gruntów rolnych (Ullah et al., 2009) (rys. 1). Na przykład, rzeki Kabul w Khyber Pakhtoonkhwa, otrzymuje szacunkową kwotę 80.000 m3 (8 × 107 L) ścieków przemysłowych każdego dnia (MOE-PAK, 2005a). Nawet w stolicy Islamabad nie ma właściwego zarządzania ścieków w dwóch osiedli przemysłowych, a odpady są bezpośrednio po odsączeniu do Sawan River (Mian et al., 1998). Szacuje się, że tylko 1% ścieków z przemysłu w Pakistanie jest oczyszczane przed ich odprowadzeniem (MOE-PAK, 2005a). W rezultacie, ścieków z substancji potencjalnie toksycznych wlewa się do zbiorników wodnych nie biorąc pod uwagę zagrożenia dla środowiska powodowanych przez te odpady. Szacunkowa kwota 40 × 109 L odpadów ścieki są odprowadzane codziennie do wód w Pakistanie w różnych gałęziach przemysłu (Saleemi, 1993). Zanieczyszczenia te odpady, nie ograniczają się do powierzchni wody, ale ich przesiąkania do wyników gleby zanieczyszczenia warstw wodonośnych Grodnu wody.
Oprócz odpadów przemysłowych, domowych i odpady komunalne stanowią również poważne zagrożenie dla wody. Podobnie jak odpady przemysłowe, domowe odpady zawierające domowych ścieków i ludzkie odpady są odprowadzane bezpośrednio do kanalizacji lub naturalnych wód i ziemi otwarte i rolnych. W niektórych przypadkach istnieje kanalizacja systemów zbierania, zwykle rozładowanie do najbliższego zbiornika wodnego, ale system zbierania obejmuje mniej niż 50% w wielu miejskich miast i tylko około 10% ścieków zbiorcze są skutecznie leczone (WWF, 2007). Dużych miast w kraju, jak Karaczi, Lahore, Peszawar, Faisalabad, Rawalpindi, Sialkot i Hyderabad przyczynić się znacząca część do ścieków. W niektórych z tych miast oczyszczalni istnieje, jednak wiele z nich jest zbudowany bez zakończenia związane sieci kanalizacyjnej. W związku z tym rośliny są często albo pod załadowany (większość ścieków komunalnych nie docierają do roślin z uwagi na niepełne sieci kanalizacyjnej) lub porzuconych i ledwie kilka procent ścieków są skutecznie leczone (WB-SCEA, 2006). Szacuje się, że tylko ≈ 8% ścieków komunalnych jest traktowany w miejskiej oczyszczalni, a reszta jest odprowadzana do naturalnych źródeł wody bez żadnego leczenia (WB-CWRAS, 2005). Zazwyczaj nullahs (Nullah / Nallah jest lokalnym terminologii używanej do wąwozu wąwozu lub rowu) i wód deszczowych do kanalizacji zbierać nieoczyszczonych ścieków i odpadów z miast wpływających do strumieni, rzek i kanałów nawadniających. Szacunkową ilość 2000000000 galon (7,5708 × 109 L) ścieków jest odprowadzanych do wód powierzchniowych na co dzień w Pakistanie (WB-SCEA, 2006).
Kolejnym silnym źródłem zanieczyszczenia wody jest szerokie stosowanie agrochemikaliów w rolnictwie. Zanieczyszczenia wody z rolniczych środków chemicznych odnotowano w krajach rozwiniętych, takich jak Chiny (Li i Zhang, 1999) i USA (Hamilton i Helsel, 1995). Warunki w Pakistanie nie są różne. Substancji chemicznych rolnictwa jak nawozy i pestycydy stosowane do uprawy ziemi mieszają się z wody do nawadniania, które pozbawiają przez glebę i ostatecznie dotrzeć do naturalnych zasobów wodnych. Problem dodatkowo pogłębia ciężkich tury rolnictwa i powodzie w sezonie monsunowym. Jak wspomniano powyżej, wiele pestycydów wykryto w obu wód powierzchniowych i podziemnych, zwłaszcza w obszarach ekstensywnego rolnictwa. Różnych nawozów nie są w pełni wykorzystywane przez rośliny. Duże ilości przenika do zasobów wody powoduje wzrost stężenia azotanów, azotynów, amoniaku, siarczanów i fosforanów w wodzie. Te składniki przyspieszają wzrost glonów w wodach powierzchniowych i eutrofizacji, które stanowi bezpośrednie i pośrednie zagrożenia dla środowiska. Niektóre gatunki tych glony wytwarzają toksyny w zasoby wodne, które są szkodliwe dla ludzi i zwierząt (np. sinicy Microcystis, która produkuje hepatotoksyczne mikrocystyny). Ponadto, niektóre nawozy zawierają metali ciężkich według produktu oraz szerokie stosowanie takich nawozów powoduje gromadzenie się tych toksycznych metali w glebie i wodzie (Li i Wu, 2008). Rolnej drenaż przyczynia się do ogólnego zanieczyszczenia zasobów wodnych, jednak mniej niż przemysłowych i domowych odpadów (MOE-PAK, 2005a).
Wszystkie te źródła zanieczyszczenia wody, odpadów, czyli domowej i przemysłowej i praktyk rolniczych, nie tylko mogą przyczynić się do przedostawania się toksycznych substancji chemicznych do wody, ale także powodować rozległe bakteriologicznego skażenia, co powoduje częste występowanie chorób przenoszonych przez wodę. Ponadto, również spowodować wzrost parametrów, takich jak biologiczne zapotrzebowanie tlenu (BZT), chemiczne zapotrzebowanie tlenu (COD), całkowita substancji rozpuszczonych (TDS), zawiesiny ogólnej (TSS), i zasolenia, a tym samym pogarszają jakość wody i dopełnić nie nadaje się do picia i innych celów.
4. Zanieczyszczenia wód i zdrowia ludzi
Zanieczyszczenie wód jest jednym z głównych przyczyn problemów zdrowotnych u ludzi. Ok. 2,3 mld ludzi cierpi z powodu chorób związanych z wodą na całym świecie (UNESCO, 2003). W krajach rozwijających się ponad 2,2 miliona osób umiera co roku z powodu picia nieczyste wody i nieodpowiednich warunków sanitarnych (WHO i UNISEF, 2000). Związanych z wodą zakaźnych i pasożytniczych chorób konto ≈ 60% umieralności niemowląt na świecie (Ullah et al., 2009).
W Pakistanie zanieczyszczenia wody pitnej z odpadów przemysłowych i ścieków komunalnych w połączeniu z brakiem praktyki dezynfekcji wody i kontroli jakości w zakładach leczenia jest główną przyczyną występowania chorób przenoszonych drogą wodną (Hashmi et al., 2009a). Bardzo trudno jest dokładnie ocenić chorób przenoszonych drogą wodną w Pakistanie z powodu braku prowadzenia ewidencji w szpitalach (Aziz, 2005). Według raportu UNICEF 20 - 40% pacjentów w szpitalach Pakistan cierpi na choroby związane z wodą. Choroby te obejmują zapalenie wątroby, cholera, czerwonka, cryptosporidiosis, lamblii, dur brzuszny, które stanowią jedną trzecią wszystkich zgonów w kraju (WB-SCEA, 2006). Każdego roku wraz z nadejściem monsunowych (lipiec i sierpień) deszcze latem sytuacja pogarsza się z wodnego chorób takich jak zapalenie wątroby, dur brzuszny, zapalenie żołądka i jelit, czerwonkę, cholerę, E. biegunka coli, biegunka, malaria rotawirusa, lamblii i jelitowe robaki. Brak skutecznych środków profilaktyki i kontroli przyczyni się do pogorszenia sytuacji (Qasim, 2008). Biegunka, która jest chorobą związaną z wodą, 14% zachorowań u dzieci poniżej lat fi już stary i za 7% wszystkich chorób u osób w każdym wieku w Pakistanie (Rosemann, 2005). Szacowanej liczby 0,2 - 0,25 miliona dzieci w Pakistanie umiera co roku z powodu biegunki i innych chorób związanych z wodą (Rosemann, 2005; WWF, 2007). W Karaczi nieczyste wody jest przyczyną niewydolności zakażenie, która prowadzi do śmierci 10.000 osób rocznie (obrońców praw człowieka, 2009).
Wiele epidemii w kraju zostały drogi do zanieczyszczonej wody. We wrześniu 1988 roku ogniska zapalenia wątroby typu E stwierdzono w jednostce wojskowej w Pakistanie w Abbott złe. To był sięgają kału zanieczyszczenia systemu wody. W sumie 107 osób zostało zainfekowanych z 800 osób w jednostce (Bryan et al., 2002). Pod koniec 1993 i na początku 1994 roku na bazie wody epidemii wirusowego zapalenia wątroby typu E (HEV) dotyczy 3827 osób w dwóch sektorach Islamabadzie. Cztery osoby dorosłe i cztery noworodków zmarło w epidemiami (Rab et al., 1997). Latem 2003 do wybuchu ostrego zapalenia żołądka i jelit w Gadap, Karaczi było związane z konsumpcją fecally zanieczyszczonych studni. To było najprawdopodobniej ze względu na rotawirusa w wodzie pitnej zawartej przez Zahra i Jamil (2001). W październiku 2004 r. wybuch tyfus uderzył w odległym zakątku Nek Muhammad miejscowości w pobliżu Karaczi, który twierdził, trzy ludzkie życie, a ponad 300 osób zakażonych w ciągu jednego tygodnia (Farooqui et al., 2009). Wybuch było związane z zanieczyszczonej wody z zbiornika dobrze, jedynym źródłem wody pitnej w miejscowości. Wywiady wykazały, że 98% pacjentów cierpi z powodu osłabienia, gorączka 91%, 65% biegunka, a 42% miał wymioty i inne objawy (Farooqui et al., 2009). Chociaż w krajach deweloper tyfus gorączka został niemal wyeliminowany, w krajach rozwijających się, takich jak Pakistan nadal jest częstą chorobą, a główną przyczyną zachorowalności i umieralności z powodu braku kanalizacji i urządzenia do uzdatniania wody (Ahmed et al., 2006). W dzielnicy Khairpur prowincji Sindh nieczyste wody pitnej jest przyczyną bardzo często zdarzeń związanych z wodą chorób, takich jak biegunka, czerwonka i tyfus. Raport kwartalny Chorób Zakaźnych cywilnego szpitala, Khairpur odnotowano 25 przypadków duru brzusznego, 18 przypadków biegunka i 7 przypadków czerwonki na obszarze w okresie 2006 - 2007 (Shar i wsp., 2008b).. Podobnie w maju 2008 roku spożycie zanieczyszczonej wody doprowadziło do odcinka przewodu pokarmowego choroby wiejskich Sindh wpływ setki osób zgłoszonych do krajowych raportów prasowych (Hannan et al., 2008).
W niektórych obszarach Punjab, problemy rozmiękczenie kości i deformacji zostały zgłoszone w wyniku wysokiej fl stężenia uoride w wodzie pitnej (Ahmed et al., 2004). W Manga Mandi, teren w pobliżu Lahore około 124 dzieci stwierdzono cierpiących szkieletowych fl uorosis ze względu na wysokie fl zawartość uoride w wodzie pitnej (Ahmad
et al., 2003). W Kalalanwala, niedaleko Lahore ponad 400 osób zgłosiło chorób kości w większości dzieci (72% pacjentów poniżej 15 roku życia). Oprócz wspólnych skarg bóle stawów i pleców, kości deformacji kręgosłupa i wady obserwowano w ludzi w okolicy. Problem został wywodzi się wysokie stężenie fl uoride w wodzie pitnej obszaru (Farooqi et al., 2007a). Arsen został zgłoszony jako poważny problem w wielu częściach kraju, ale bardzo mało jest badań dotyczących jej wpływu na zdrowie ludności. Badanie przeprowadzone przez Arain et al. (2009) wykazała, że 30 - 40% mieszkańców wsi Bobak (w pobliżu Manchar Lake w Sindh) cierpieli z powodu szorstkiej skóry z czarnymi kropkami i arsenem zmiany skórne, zwłaszcza na twarz, ramiona i nogi w wyniku ekspozycji na wysokie stężenia arsenu. Jednakże, autorzy stwierdzili, że arsen nie była jedyną przyczyną problemów skórnych. Innych czynników, w tym niedożywienia, nieprawidłowego placówek medycznych i obecność innych substancji toksycznych w wodach powierzchniowych i gruntowych może się również przyczyniać synergistycznie z przeciążenia arsenu w tym rejonie. Inne badanie wykazało, że 61 do 73% ludności wsi na brzegu Manchar Lake pacjentów z przewlekłą toksyczność arsenu jak przebarwienia i brodawki (Kazi et al., 2009). Autorzy stwierdzili silną korelację pomiędzy stężeniem arsenu w wodzie pitnej i włosów i krwi z części ciała, w chorych pacjentów. Ponadto, osoby narażone na promieniowanie było objawów klinicznych, takich jak schorzenia układu oddechowego, niedokrwistość, problemy żołądkowo-jelitowe, bóle mięśni i osłabienie. Wszystkich skutków dla zdrowia były śledzone na wysoką zawartość arsenu w wodzie pitnej. Wśród osób spożywających niskiej wodzie arsenu (komunalne o niskim arsenu) ma takich problemów zaobserwowano (Kazi et al., 2009).
Innym potencjalnym zagrożeniem dla zdrowia publicznego jest pojawienie się pestycydów w wodzie pitnej Pakistanu. Niewiele badań przeprowadzono w kraju, dotyczącą pestycydów i zdrowia ludzi. Badania wykazały obecność dużej ilości pestycydów we krwi i ich niekorzystny wpływ na różne poziomy enzymów w organizmie
i parametrów biochemicznych krwi w pakistańskiej ludności narażonej na działanie pestycydów (Azmi i wsp., 2006;. Ejaz et al, 2004;. Khan i wsp., 2008, 2010).. Charakterystyka kliniczna, jak ból głowy, wymioty, zawroty głowy, osłabienie mięśni, trudności w oddychaniu, wysypka na skórze i uczucie pieczenia w drogach moczowych w wyniku narażenia pestycydów odnotowano w kraju (Azmi i wsp., 2006;.. Khan i wsp., 2010) . Chociaż większość badań na temat wpływu pestycydów na zdrowie publiczne, przeprowadzono w populacjach narażonych na pestycydy jako pracowników lub rolników, negatywnych skutków można się spodziewać u osób narażonych na działanie pestycydów w wodzie pitnej.
5. Środowiska ustawodawstwa w Pakistanie i ich skuteczności
Pakistan Ochrony Środowiska Rozporządzenie 1983 (PEPO 1983) był pierwszą ustawą kraju, w zakresie ochrony środowiska (GoP, 1983). Ten obrzęd dalej doprowadził do utworzenia dwóch organizacji, a mianowicie, Pakistan Ochrony Środowiska Rady (PEPC) i Pakistan Environmental Protection Agency (Pak-EPA). Co więcej, koncepcja oceny oddziaływania na środowisko została wprowadzony w kraju ze względu na to postanowienie. Jednak opieszałości w jego realizacji wynika z faktu, że spotkanie rst fi PEPC odbyła się w 1993 roku po 10 latach jego ustanowienia. To było zachęcające, że w fi rst spotkanie PEPC organizacji National Environmental Quality Standard (NEQS) i wkrótce sformułował maksymalne dopuszczalne limity dla różnych zanieczyszczeń w komunalnych i przemysłowych zrzutów i emisji. W 1997 r. w sprawie ram regulacyjnych znany jako Pakistan Environmental Protection Act 1997 (PEPA 1997) został zatwierdzony do regulowania i monitorowania kwestii dotyczących ochrony środowiska w kraju (GoP, 1997). W listopadzie 2002 r. krajowe standardy w zakresie jakości wody pitnej zostały wprowadzone. Podobnie innych polityk łącznie Polityki Ochrony Środowiska 2005, Polityka sanitarna Narodowej 2006 i Polityki wody pitnej 2009 zostały zatwierdzone (MOE-PAK, 2005b, 2006, 2009). Zasady te miały na celu zapobieganie zanieczyszczeniu wody i dostarczanie wody pitnej do ogółu społeczeństwa w przystępnej cenie. Mimo, że takie zarządzenia, akty i polityki zostały zatwierdzone od czasu do czasu, nie jasnej strategii został opracowany do tej pory na ich realizację. W rezultacie, po właściwe i niezbędne zdolności administracyjnych na papierze, jego skuteczność jest poważnie ograniczone w praktyce. Na przykład, NEQS dla przemysłu i komunalnych zrzuty zostały sformułowane w 1993 r., ale nie mógł zostać zrealizowany w duchu aż do teraz. Przemysł nie stosują się do norm krajowych w odniesieniu do zanieczyszczeń w ich odpadów ef uents fl. Rząd wprowadził różne programy, takie jak system ładowania zanieczyszczenia, Self Monitoring and Reporting, Czystsza Produkcja w przemyśle i wspólne Ef Rośliny fl Leczenie uent do kontroli zanieczyszczenia ze względu na odpady przemysłowe. Ale niestety nikt nie jest realizowane odpowiednio ze względu na słabe egzekwowanie prawa i problemy pozostały takie same (WWF, 2007). Podobnie oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ), system ten obowiązuje, ale jest rzadko stosowane w sektorze publicznym. W celu monitorowania jakości środowiska, laboratoria zostały utworzone we wszystkich województwach, ale nie są w pełni funkcjonalne ze względu na brak szkieletowych pracowników i budżetów niewystarczające. Podobnie, środowiskowe trybunały zostały ukształtowane, ale nie są ef fi cient we wszystkich prowincjach. Wydaje się, że prawa i instalacji monitoringu ochrony środowiska istnieje w kraju, ale brak realizacji. Główne przeszkody w realizacji są niewystar fi cient środków budżetowych i brak skutecznej koordynacji i komunikacji pomiędzy właściwymi władzami, jak federalne, podmioty regionalne i lokalne. Wpływów politycznych nie może być wyłączone z czynników hamujących wdrażanie prawa ochrony środowiska.
6. Wnioski i zalecenia
Powierzchniowe i gruntowe w Pakistanie są bardzo zanieczyszczone i nie stwarza zagrożenia dla ludzi, ponieważ większość pollutans przekraczać wskaźników jakości norm dla wody pitnej (tabela 7). Bakteriologicznego skażenia wody jest najbardziej potencjalne zagrożenie dla konsumentów. Wśród metali ciężkich, z wyjątkiem Cu i Zn, wszystkie przekraczać standardowych granicach określonych przez WHO w wielu przypadkach. Częste i wysoka częstotliwość występowania poziom żelaza, niklu, chromu, kadmu i arsenu jest alarmujący. Wśród kationów K + i Na + stwierdzono powyżej normy ograniczenia w wielu raportów. Azotany i fl uoride stanowią zagrożenie w niektórych regionach. Fluor stanowi podwójny problem, tzn. w niektórych obszarach jest bardzo lowand musi być uzupełniony, ale w innych obszarach jest zbyt duża i wymaga środków usunięcia. Pestycydy występują często w próbkach wody z różnych obszarów i w wielu przypadkach przekroczyć bezpiecznego poziomu. Różnych rodzajów działalności człowieka, w szczególności usuwania nieleczonych odpadów przemysłowych i komunalnych są główne źródła zanieczyszczenia wody w Pakistanie. Brakuje odpowiedniej kontroli jakości wody szczególnie w wiejskich praktyk dezynfekcji areas.Water jak chlorowanie są albo nie istnieje lub niezadowalające i oczyszczalni ścieków, jeśli istnieją, nie zapewniają jakości wody dla ludności. Bakteriologiczne i chemiczne zanieczyszczenia wody pitnej publiczne były przyczyną chorób przenoszonych drogą wodną w wielu częściach kraju. Jednak stosunkowo stosunkowo mało danych dotyczących chorób związanych z wodą ze względu na brak diagnostycznych i przechowywania danych. Regularne badania muszą być prowadzone w różnych częściach kraju w celu uzyskania jasnego obrazu choroby woda-linked. Poniższe zalecenia są, które mogą pomóc w kontroli lub zmniejszyć problemy z pogarszającą się jakość wody w Pakistanie.
Nie powinno być ciągłego monitorowania wody pitnej na terenie całego kraju zarówno w lokalizacjach miejskich i wiejskich.
Władze lokalne powinny być wyposażone w urządzenia do monitorowania i puri fi wania wody pitnej.
Istnieje potrzeba przesunięcia z przerwami do ciągłego systemu zaopatrzenia w wodę w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń szeroki spowodowane przerwami dostaw wody.
Nie powinno być renowacja starych i zardzewiałych rurociągów sieci wodociągowej.
Nie powinno być suf odległości fi cient między ścieków i linii wody pitnej w celu uniknięcia zanieczyszczenia.
Odprowadzania ścieków przemysłowych powinny być ściśle monitorowane, a wszystkie branże powinny zostać zmuszone do dostosowania środków do oczyszczania ścieków. Także aktywnych i działających zbierania ścieków i oczyszczalni ścieków w dużych miastach do oczyszczania ścieków komunalnych muszą być zainstalowane.
Istnieje potrzeba istnienia i realizacji surowe przepisy bez kompromisów w zakresie jakości wody pitnej publicznego.
Kampanie społeczne powinny się rozpocząć edukowanie społeczeństwa na temat znaczenia wody pitnej.
Społeczeństwo powinno otrzymywać wskazówki dostosować środki bezpieczeństwa dla przechowywanych wody wewnątrz domów.
Społeczność rolnik musi być wykształcony i na temat bezpiecznego obchodzenia się i stosowania pestycydów i właściwego stosowania nawozów, aby zminimalizować wkład praktyk rolniczych do zanieczyszczenia wody.