SEMINARIUM 1 Z FARMAKOGNOZJI, materiały farmacja, Materiały 3 rok, Od Ani, Farmakognozja, Farmakognozja


SEMINARIUM 1 Z FARMAKOGNOZJI: 

 Zaparcia przyczyny:

Osoby zdrowe oddają zazwyczaj 1-2 dobrze uformowane stolce dziennie, czasem stolec co drugi dzień. Zaparcie jest jedną z najczęstszych dolegliwości. Występuje czasem u osób zdrowych spożywających pokarmy z małą zawartością  płynów i błonnika, prowadzących siedzący tryb życia, u osób w podeszłym wieku i noworodków oraz u kobiet w zaawansowanej ciąży.Często towarzyszy zaburzeniom czynnościowym jelita grubego, zwłaszcza u kobiet, jako tzw. zaparcie nawykowe. W zaparciach kał jest zazwyczaj twardy i suchy, oddawany z wysiłkiem. Zaparcie może być również wywołane przyczynami:

Jedną z częstszych przyczyn zaparcia jest lekceważenie uczucia parcia na stolec, co prowadzi do zaburzenia odruchu defekacyjnego. Leczenie zależy od przyczyny wywołującej. W leczeniu objawowym stosuje się środki przeczyszczające. W zapobieganiu zaleca się picie większej ilości płynów, podejmowanie aktywności fizycznych oraz spożywanie w pokarmach większej ilości błonnika.

Rodzaje zaparć:

Zaparcia dziela sie na:

Do 80-90% osób cierpi na jedna z tych dwóch form zaparcia, przy czym forme ukryta spotyka sie o wiele czesciej, ni. jawna.

Znane sa 2 formy zaparcia: atoniczne i spastyczne. 

Zaparcia atoniczne. Zwiazane sa z osłabieniem błony miesniowej scianki jelita, spowodowanej:

Zaparcie atoniczne rozwijac sie może na skutek ignorowania parcia na stolec.

Przy zaparciach atonicznych:

 

Zaparcia spastyczne. Spastyczne formy zaparcia, to rezultat podwyższonej pobudliwosci jelita grubego,które w tym wypadku prawie przez cały czas jest skurczone, co przeszkadza przesunieciu sie maskałowych. Perystaltyka, jak i przy zaparciu atonicznym, prawie nie wystepuje. Skurcze scianki jelitowejmoga byc zwiazane odruchowo z porażeniem organów wewnetrznych, zwłaszcza organów jamybrzusznej.  
 
 
 
 

      Antrazwiązki

Ogólna charakterystyka:

  Antrazwiązki - jest to duża grupa substancji biologicznie czynnych (anatrachinonów, antronów, antranoli i diantronów), które po podaniu doustnym mają  działanie przeczyszczające. W grupie tej występują związki o zróżnicowanej sile działania - od łagodnego (laxantia) po silne (purgantia).

  Po podaniu doustnym antrazwiązki, które słabo wchłaniają się  w jelicie cienkim trafiają do jelita grubego. Tam, pod wpływem enzymów bakterii zamieszkujących tą cześć przewodu pokarmowego (i w mniejszym stopniu enzymów komórek ścian jelita), ulegają  hydrolizie i redukcji, prowadzących do powstania form czynnych antrazwiązków  - antranoli, antronów, i diantronów. Związki te działają  drażniąco na ściany jelita grubego - co powoduje nasilenie jego ruchów i przesuwanie zalegającej w nim treści pokarmowej. Zwiększa się również wydzielanie wody do światła przewodu pokarmowego - co ułatwia upłynnienie jego zawartości. Ze względu na to, że do zadziałania antrazwiązków potrzebne są ich przemiany chemiczne, oraz że działają one dopiero po dotarciu do jelita grubego, efekty ich zastosowania obserwuje się dopiero po 8 -  12 godzinach.

  Podawanie:

  Antrazwiązki są często stosowanymi środkami przeczyszczającymi. Zwykle podaje się je w postaci naparów z surowców (często z różnego rodzaju złożonych herbatek) lub z tabletkowanych wyciągów, rzadziej w postaci preparatów galenowych, a jeszcze rzadziej w postaci wyizolowanych związków.  

Budowa chemiczna i właściwości 
biochemiczne antrazwiązków

  0x01 graphic
Antrazwiązki są pochodnymi trójpierścieniowego związku aromatycznego - antracenu. Zalicza się do nich: antrachinony, antrony, antranole i diantrony. Antrachinony i antrony różnią się  od siebie stopniem utlenienia podstawowego szkieletu, natomiast antranole są tautomeryczną formą antronów.

0x01 graphic

  Najczęstszymi podstawnikami rozbudowującymi szkielet antrazwiązków są grupy hydroksylowe, metoksylowe, metylowe i karboksylowe. Tak jak wiele innych związków w świecie roślinnym antrazwiązki występują najczęściej w postaci glikozydów (najczyściej O-glikozydów, rzadko C-glikozydów). Część cukrowa takich cząsteczek składa się zazwyczaj z D-glukozy i/lub L-ramnozy. Siła działania tych substancji jest związana bezpośrednio z pewnymi różnicami w ich budowie chemicznej. Do takich różnic zaliczamy na przykład obecność grup hydroksylowych w pozycjach 1 i 8, czy podstawnika w pozycji 3. Wpływ na siłę działania ma również  liczba cząsteczek cukru w glikozydzie antrazwiązku - im ich więcej, tym silniej działa dany glikozyd. Silniejsze działanie wykazują  antrony i diantrony, które mogą powstawać z antrachinonów pod wpływem czynników redukcyjnych, np. enzymów zawartych w roślinach lub w wyniku hydrolizy odpowiednich glikozydów.

  Antrazwiązki są stałymi substancjami, o czerwonej, pomarańczowej lub żółtej barwie. Do ich charakterystycznych cech fizyczno-chemicznych należy duża skłonność do ulegania przemianom oksydoredukcyjnym. Dzieje się tak często podczas suszenia i przechowywania surowców. Sprawia to, że antrazwiązki występują w surowcach na różnych stopniach utlenienia, a co za tym idzie, w formach o różnej sile działania.

  Przeciwskazania - działania uboczne:

 

Surowce i związki

  Antrazwiązki występują zarówno w grzybach (np: Penicilinum), niektórych zwierzętach jak i w roślinach wyższych. Wśród tych ostatnich najczęściej w roślinach z rodzin: Polygonaceae, Rhamnaceae, Leguminoseae Rubiaceae i Liliacaea. W lecznictwie zastosowanie znalazło jednak tylko kilka surowców pochodzących z roślin, które zawierają dostatecznie dużo antrazwiązków, aby wykazywać właściwości przeczyszczające.

  Zalicza się do nich:

Zawierają: