07 (111)

MARYSIA.

Atoli mu brewiternie powiedział Kula, ze powinien mówić mu jegomość, a Frankowej imość, bo oni dziś tyła znacą co dziedzic i dziedzicka.

JĘDRZEJOWA.

Widzicie, cego im się zachciało? Wydziwiali na panów, a sami jesce od nich harniejsi. Oj, Maryś, Maryś, musis se wybić z głowy Marcinka. Oni teraz będą sukali dla syna jakiej alegantki z miasta, albo chociaż panny służbowej ze dwora, ale na biedną sierotę nie spojźrą.

MARYSIA.

To się wie; o mój mocny Boże! niemać to, niema więksego nieszcęścia, jak sierocie, kużdy nią potera, kużdy nad nią wydziwia, a nikt biednej nie poratuje.

Śpiew Nr 1.

Oj biadać sierotce na tym Bożym świecie;

Innym ludziom dobrze, a ją bieda gniecie,

Każdy nią pomiata, wygania za wrota,

Gdziez główkę przychyli niescęsna sierota.

Córusia u matki przy robocie śpiewa;

Sierotka u cudzych Izami się zalewa.

We dnie się naplace — bez noc nakłopota,

Nie zazna spokoju niescęsna sierota.

Najświętsa Panienko! królowo na niebie!

Biedną sieroteckę weźze mię do siebie,

Albo mię tez pocies, w mej wielkiej tęsknoeie,

Bo ciężko na świecie niescęanej sierocie.

JĘDRZEJOWA.

Nie turbuj się Maryś, toć i mnie ojcowie od-umarli dziewuchą, a przecież mi Pan Bóg dopo-