20100331460

w okolicy bramy wejścia zarazków, a zmienione tkanki są wyraźnie oddzielone od otoczenia. Czasami dochodzi do wytwarzania pęcherzy , krost lub martwicy oraz zapalenia okolicznych naczyń i węzłów chłonnych.

Rozróżnia się różę:

-pęcherzykową -ropo wieżą -zgorzelinową

Leczenie polega na chemioterapii, a objawy ustępują po 2-3 dniach . Antybiotyk należy podawać jeszcze kilka dni po ustąpieniu objawów. Kuracja trwa od 10 do 12 dni.

2. Ropowica (phlegmona)

Jest to zapalenie tkanki łącznej i naczyń chłonnych wywołane przez bakterie ropotwórcze lub gnilne. Ropowica może być surowicza, ropna lub gnilna w zależności od rodzaju bakterii, które ją wywołują. Postaci martwicza i gnilna wywołane są przez florę bakteryjną mieszaną. Zależnie od umiejscowienia rozróżnia się postać podskórną, podpowięziową między mięśniową, a według rozprzestrzeniania się ograniczoną, rozlaną, postępującą i obejmującą większe obszary ciała. Miejscem pierwotnego zakażenia są niewielkie rany , często niewidoczne a przez to nie leczone. Bardzo szybko przebiegająca ropowica prowadzi do rozległego obrzęku( szczególnie kończyn ) nazywana jest zastrzałem ( panaritium ). Ropowica jest następstwem zakażenia rany , a zatem zakażeniem przyrannym. Warunkiem powstania ropowicy jest zakażenie tkanki podskórnej (skóra , powięź i głębsze warstwy to tylko tkanki przylegające ). Zmiany w obszarze zapalnym charakteryzuje galaretowaty, żółtoczerwony obrzęk tk. łącznej, której przestrzenie wypełnia znajdujący się pod ciśnieniem wysięk. Regionalne węzły chłonne są powiększone i bolesne. Przy szybkim rozprzestrzenianiu się procesu w ciągu 1-2 dni może dojść do martwicy skóry, tk. podskórnej, ścięgien i mięśni. „ Ropowica aseptyczna” to martwica tkanek po injekcji środków drażniących. Już po 24-48 godz. nacieczona tkanka może ulec martwicy. Wysięk początkowo surowiczy wkrótce zaczyna cuchnąć i może zawierać pęcherzyki gazu. W takim przypadku mówi się o ropowicy gazowej , której jednak nie należy utożsamiać ze zgorzelą gazową wywołaną przez zakażenie beztlenowcami.Oprócz zmian miejscowych występują: wzrost temperatury ciała, podwyższenie liczby tętna i oddechów, osowiałość, pocenie się, brak apetytu.Rozpadowi tkanek i resorpcji toksyn towarzyszy rozniesienie bakterii po całym organiźmie na skutek nadżerek naczyń krwionośnych. Zmieniona ropowiczo okolica ciała jest bolesna i cieplejsza od okolicznych tkanek oraz wrażliwa na ucisk. W późniejszym okresie konsystencja obrzęku staje się miękka , utrzymująca łatwo i przez dłuższy czas odciski palców. Gdy proces dotyczy kończyn utrzymuje się znacznego stopnia kulawizna.

Ropowica jako schorzenie przyranne wymaga leczenia miejscowego i ogólnego. Konieczne jest podawanie antybiotyku oraz zabiegi służące podtrzymaniu i poprawie stanu układu sercowo-naczyniowego. Leczenie miejscowe polega no opatrzeniu rany i doprowadzeniu do powstania przekrwienia czynnego ( ciepło we wszystkich postaciach-poduszka elektryczna, kąpiel, okład rozgrzewający ) i środki farmakologiczne ( maść jodowa, kamforowa, ichtiolowa, rtęciowa itp.). Jeżeli jest to możliwe należy założyć opatrunek, który zapobiega dalszemu drażnieniu ( gryzienie, ocieranie itd. ) Nacięcia są konieczne przy ropowicy z tworzeniem ropni w celu stworzenia odpływu. Zawsze należy je sączkować.

3. Ropień ( abscessus )

Jest to nagromadzenie ropy w tkance spowodowane rozpadem tkanki z wytwarzaniem jam, które w stadium końcowym oddziela od otoczenia wał ochronny tkanki ziarninowej. Tkanka ziarninowa, która zawiera komórki wytwarzające włókna, limfocyty i komórki