img070 (3)

■m

c)    Bóg mi odmówił tej anielskiej miary,    ₍

Bez której ludziom nie zda się poeta;

Gdybym ja posiadł, świat ubrałbym w czary,

A że jej nie mam, jestem wierszokleta.    j

f ’/ * f ^ł l.-_s 't A"'

i/\ \x ~y ^ ^ ...............................

d) )    I płachtę z głowy mu szpitalną zdjęto,

nożem pośmiertnych rzeźników czerwoną. Źrennicę trzymał na blask odemkniętą,

ale od braci miał twarz odwróconą. Więceśmy rzekli wiedmom - by zawarły trumnę - bo to jest nasz brat - ten umarły.

e) Podobnie na twe serce, o poeto młody!

Namiętność często groźne wzbudza niepogody, Lecz gdy podniesiesz bardon, ona bez twej szkody

Ucieka w zapomnienia pogrążyć się toni I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni,

Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni.

f) On wojuje - rok upłynął,

_ Dn nie wraca - może zginął. Panno, szkoda młodych lat, Od Książęćia jedzie swat. Książę ucztuje we dworze, A Panna płacze w komorze.

g) O Melancholio! nimfo, skąd ty rodem?;*

Czyś ty chorobą jest epidemiczną? Skąd przyszłaś do nas? Co ci jest powodem, Że teraz nawet szlachtę okoliczną Zarażasz? - Nimfo! za twoim przewodem

Ja sam wędrówkę już odbyłem śliczną! I jestem dzisiaj - niech cię porwie trzysta! -Nie Polak - ale istny bajronista...

>