2

Bog mi odmówił tej anielskiej mian’.

Bez której ludziom nie zda się poeta; -Gttybym ja posiadł, świat ubrałbym w czary. A że jej nie mam, jestem wierszokleta.

d)) Byłem u Ciebie w dni te, przedostatnie.

Gdy podobniałeś - co chwila, co chwila -i i ■ "Do upuszczonej przez Orfeja liry,

W której się rzutu-moc z pieśnią przesila.

I rozmawiają z sobą struny cztery,

Tracąc się,

Po dwie - po dwie -I szemrząc z cicha:

"Zaczął że on Uderzać w ton?...

Czy taki Mistrz!... że gra... choć - odpycha⁹..."

e) Niechaj mnie Zośka o wiersze nie prosi, Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci,

To każdy kwiatek powie wiersze Zosi, Każda jej gwiazdka piosenkę zanuci.

Niechaj, kogo wiek zamroczy, Chyląc ku ziemi poradlone czoło, Takie widzi świata koło,

Jakie tępymi zakreśla oczy.

g) Z płaczem mówiła: jak w dębową szafę

Wlazła przed wrogów okrutnych pogonią. Jakie tam miało być z niej auto-da-fe.

Jak nie pamiętał nikt i me dbał o nią. — (O! horor! trzeci rym jest na żyrafę i Muzy żałosne łzy nade mną ronią,

Bo Muzy wiedzą, jakie do łez prawo Ma wieszcz piszący poemat oktawą)

h) O! cichy jestem jak wy, o! Atrydzi.

Których popioły śpią pod świerszczów strażą. Ani mię teraz moja małość wstydzi,

Ani się myśli tak jak orły ważą.

Głęboko jestem pokorny i cichy

Tu, w tym grobowcu, sław⁵, zbrodni, pychy.