J1034

wicher ciemności niechaj padnie na nią, niechaj się burza śmiertelna rozsroży i pożre gwiazdy po nad jej otchłanią;

czarność jej gorzką niechaj strach pomnoży i wieczna dziennej jasności tęsknota, a niechaj nigdy nie ogląda zorzy:

iż nie zamknęła wrót tego żywota, który mnie nosił, ni oczu nie zwichła, zanim im światłość pokazana złota!

Przecz nie umarłem w żywocie za rychła? — stokroćby lepiej było dla mnie pono, by pierś ma była w pierwszym płaczu ścichla!

Czemutn był wzięty na matczyne łono, czemu do życia spowity w pieluchy, i przecz mię pierśmi mlecznemi karmiono?

Byłbym snem moim spoczywał już, głuchy i królom równy a wielmożom świata, co czczość budując, skarb zbierali kruchy, —