s4

7) ssanie kostki lodu - bardziej gasi pragnienie niż picie wody (zawartość wody w kostce należy doliczyć do ogólnej ilości wypijanych płynów).

Różnice w zaleceniach dietetycznych dla pacjentów leczonych hemodializą i dializą otrzewnową są niewielkie. U pacjentów dializowanych otrzewnowo można:

-    zwiększyć ilość spożywanego białka do ok. 1,5 g/kg masy ciała/dobę;

-    mniej rygorystycznie przestrzegać ograniczeń spożycia fosforu;

-    ograniczyć podaż energii z powodu stałego wchłaniania glukozy z płynu dializacyjnego.

Reszta zaleceń nie ulega zmianie. Szczegółowe zalecenia dla pacjentów dializowanych otrzewnowo zawarto w załączniku.

Czy pacjenci z niewydolnością nerek mogą być odżywiani tylko drogą doustną?

Jeżeli niewydolność nerek u pacjentów łączy się ze wzmożonymi potrzebami metabolicznymi, może szybko dojść do wyniszczenia organizmu. U pacjentów, u których nie udaje się pokryć zapotrzebowania na podstawowe substancje odżywcze drogą doustną, konieczne staje się częściowe (uzupełniające) lub całkowite pokrycie zapotrzebowania drogą pozajelitową (dożylnie).

Żywienie pozajelitowe zmniejsza procesy rozpadu własnych tkanek i dostarcza właściwej ilości kalorii z węglowodanów i tłuszczów. Podaż preparatów, zawierających aminokwasy niezbędne lub ich analogi, może pobudzić procesy zużywania azotu z nagromadzonego mocznika.

Do żywienia pozajelitowego stosowane są roztwory aminokwasów, glukozy i lipidów (emulsji tłuszczowych). Do roztworów aminokwasowo - glukozowych dodaje się ponadto roztwory elektrolitów (sodu, potasu, wapnia i fosforu) oraz witaminy rozpuszczalne w wodzie i pierwiastki śladowe. Do emulsji tłuszczowych można dodać witaminy rozpuszczalne w tłuszczach. Decyzję o rozpoczęciu odżywiania pozajelitowego podejmuje lekarz po zasięgnięciu rady dietetyczki i wnikliwej ocenie wskazań. Czas tego leczenia zależy od stopnia niedożywienia i ciężkości choroby przewodu pokarmowego, uniemożliwiającej karmienie doustne, oraz od zaawansowania niewydolności nerek.