100 47

60

dcm Sądeckim leży najrozleglejsza spośród kotlin na obszarze polskich Karpat zewnętrznych Kotlina Sądecka. W jej obrębie Dunajec spotyka się ze swym największym dopływem, Popradem. Na dnie kotliny leży największe miasto regionu sądeckiego — Nowy Sącz.

Na wschód od Kotliny Sądeckiej pasma Beskidów obniżają się wyraźnie, a ich zbocza stają się znacznie łagodniejsze; jest to już obszar Beskidu Niskiego. Podobnie jak w Beskidzie Wyspowym działalność erozyjna rzek doprowadziła tu do silnego rozdrobnienia i obniżenia pasm, wśród których można wyróżnić kilka odrębnych zespołów' wzniesień. Góry Grybowskic leżące na wschód od Kotliny Sądeckiej (Jaworze — 882 m, Czerszla 871 m) przypominają Beskid Wyspowy, są jednak od niego znacznie niższe. Pomiędzy górnymi, biegnącymi poludnikowo odcinkami dolin Białej i Ropy ciągną się na wschód od Przełęczy Tylickiej pasma Gór Hańczowskich (Ostry Wierch — 938 m). Zaznaczony już w paśmie Jaworzyny skręt Karpat ku południowemu wschodow i w Górach Hańczowskich staje się bardzo wyraźny. Mimo niewielkich wysokości względnych Góry Hańczowskie stanowią zespól pasm wyróżniający się na tle innych pasm beskidzkich pewnymi cechami indywidualnymi; grzbiety są tu uderzająco wąskie a stoki bardzo strome. Pasmo Magurskie (Wątkowa — 847 m i Magura — 814 m) ciągnie się od doliny Ropy na południe od Gorlic aż po dolinę Wisłoki. Przebieg Pasma Magurskiego nawiązuje do kierunku w^fschód — zachód, reprezentowanego powszechnie w' Beskidzie Za-

Minor OOttY | KZZtNY K30C0M.tr

Przełom Wisłoka przez serię piaskowców i łupków fliszowych, na południe od Deska

(fot. L. Jfdrasik)

MWATT - MMtttlY I

eh.-duun Parni M.iwu-V:.- składa -lę t •/.-rrgu godnych iloUch. Wuyitkie trzy wymienione di N takiego leżą w dbcęblc płauncznwiny magursł Dukieltkic - teły jut w obrębie głębszej jedna

dukuh ktch obejmujących pia'kowce i lupki ni< t- '•nu-/ 1 Liniowe. Góry DukhUku- składają się x i Un\ R'>mei Widoki j*. dolinę Owkwy i wyznacz! P‘ hv <no .-.ułudni południowo wschodni rep '    1‘r.rKc/. ł < ipk • i w 'klej pt/rz IW-kidy Włchi

nieco wtęk*./Auu v\ i iami względnymi ^ł,VxłV ' /■ •»«'« ich wv...k..*.ci U-rw7ględnc M<»pti w v r.te (Cergowa 716 m, Tokarnia 777 in, n ci cechę nawiązując* ju? do Beskidów W kie lek ich obserwować można osuwiska ma» zresztą powszechnie na całym oh* zarze Karpat gólnym nasileniem Powstaw aniu osuwisk apr nachylenia '-fałdowanych warstw skalnych. W niz^za z przełęczy karpackich Przełęcz Dul

Bieszczady (Beskidy Wscliodnie). Na a

czynają się Beskidy Wschodnie, do których Bieszczady. Południowe pasma Bieszczad* kidskich; środkowe i północne natomiast w (płaszczowina śląska). W krajobrazie hiesz szczenią pasm i dolin rzecznych. Pasma gór żeniach pomiędzy nimi rozwinęły się stosur w związku jednak z ogólnym pochyleniem również ostateczny kierunek odpływu wód, cznych, przełomowych, utworzonych przez większe rzeki, jak np O sława. Solinka czy mian z odcinków podłużnych t poprzccznyi jest więc charakterystyczny, tzw. rusztc działalnością rzek na obszarze gór fałdowyc powstają zsuwy; wierzchołki najwyższych kości bezwzględne poszczególnych pasm sokość wielu szczytów przekracza 1000 m Tamica (1348 m), dalej Halicz (1335 m), i in.    ^:

Odrębność Bieszczadów polega nic ty tna dzikość przyrody karpackiej, lecz p tutaj inna. Przyjęcie Przełęczy Łupkowi

> W stosunku do grzbietów górskich.