BURZA NA JEZIORZE(1)

4

Jezus - prz)jaciel w potrzebie

0 274

Burza na jeziorze

Ewangelia według św. Marka 4

To był ciężki dzień. Od wczesnego rana Jezus nauczał i uzdrawiał ludzi na brzegu jeziora. Teraz zbliżała się noc.

-    Popłyńmy na drugą stronę -powiedział Jezus, a uczniowie

z uczuciem ulgi zajęli się przygotowaniem łodzi. Ludzie stojący na brzegu także zaczęli się rozchodzić.

-    Usiądź na rufie i odpocznij! -powiedzieli uczniowie do Jezusa.

Byli doświadczonymi rybakami i Jezus mógł czuć się przy nich bezpiecznie. Ledwie Jego głowa dotknęła wezgłowia, zasnął. Uczniowie po cichu skończyli przygotowania do rejsu i odbili od brzegu.

Nawet najbardziej doświadczeni żeglarze czuli respekt przed Jeziorem Galilejskim, gdyż w każdej chwili mogła się rozpętać na nim burza. I tak też się stało. Nagle zerwał się wicher, który najpierw głośno zajęczał, a w końcu zaczął wyć, jakby chciał się wyrwać z jeziora okrążonego ze wszystkich stron wysokimi wzgórzami.

Wysokie fale zaczynały się przelewać przez burtę. Łagodna toń zmieniła się w dziką bestię.

Uczniowie pracowali ze wszystkich sił, wylewając wodę z łodzi. Nie nadążali jednak i w pewnym momencie zrozumieli, że łódź może zatonąć. Wtedy każdy z nich będzie musiał zmagać się z wodną kipielą.

Odwrócili się do Jezusa. On nadal spał! Dwóch z nich złapało Go za ramiona.

-    Obudź się! - wołali, przekrzykując świst wiatru. - Nic Cię nie obchodzi, że za chwilę pójdziemy na dno?

Jezus podniósł się natychmiast.

Zwrócił się wprost do wściekłego, wyjącego wichru:

-    Milcz, ucisz się!

Potem spojrzał na fale i rzekł:

-    Uspokójcie się!

Wiatr się uspokoił i nastała głęboka cisza. Fale znikły.