CIMG0152

Najbardziej przerażająca choroba współczesnych czasów^

Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna należy do kategorii wirusowych gorączek krwotocznych, które powodując straszne objawy i dużą śmiertelność, należą do najmniej poznanych i najbardziej przerażających chorób naszych czasów. Po raz pierwszy opisano ją na Krymie w 1944 roku, a w 1956 roku zidentyfikowano w Kongo. Wirus krąży po olbrzymim obszarze, przenoszony przez kleszcze, które przekazują go ludziom i przeżuwaczom. Ludzie mogą zarazić się także w kontaktach bezpośrednich z krwią lub innymi zakażonymi tkankami żywego inwentarza.

Chorzy umierają zazwyczaj po sześciu dniach od momentu zachorowania, a lista objawów brzmi znajomo: gorączka, ból głowy, wymioty, biegunka, powiększone węzły chłonne, krwawienie z nosa, gardła, dziąseł i okrężnicy, krwawienie podskórne, powodujące rozległą wysypkę krwotoczną.

Lojew\v\iczy wims

Kłopotliwy „organizm”, który zaatakował Indian amerykańskich w 1993 roku, jest znany obecnie pod nazwą: wirus Sin Nombre (dosłownie „bezimienny”). Trzy miesiące i 40 ofiar — tyle czasu potrzebowali eksperci, aby zrozumieć, że rezerwuarem dla tego wirusa jest pospolity myszak. Przeskakuje on z gryzoni na człowieka, a sklasyfikowany jest jako hantawirus.

Niepokojące jest to, że co roku pojawiają się nowe hantawirusy. Niektóre kolonizują obszary dotychczas nienawiedzane przez epidemie. Wirus Sin Nombre mógł już zaatakować wcześniej: legenda Navajo mówi, że w 1918 i 1934 roku pojawiły się dwie tajemnicze epidemie, oraz przestrzega przed zbytnim zbliżaniem się do gryzoni.

L\śp\ovxy smok

Kiedy Indzie zaczęli żyć razem, blisko siebie, w miastach, przemieszczając się zatłoczonymi drogami, wystąpiły odpowiednie warunki do nieuchronnego pojawienia się śmiertelnych chorób pochodzenia zwierzęce-

go, z których kilka już opisaliśmy. W Stanach Zjednoczonych wirus West filie, pochodzący z Ugandy z 1937 roku, stanowił problem przez kilka lat, a w niektórych rejonach jest to nadal choroba endemiczna. Siły powietrzne USA opryskują stojącą wodę i bagna, gdzie mieszkają komary przenoszące tę chorobę, aby zapobiec jej rozprzestrzenianiu. Zakażenie jest roznoszone przez zainfekowane ptaki, za którymi podążają komary. Naukowcy z Oxfordu ogłosili jesienią 2002 roku, że w ciałach martwych ptaków zidentyfikowali antyciała wirusa.

W XXI wieku świat staje się mniejszy, a ludzie przenoszą się na tereny uznawane kiedyś za dziewicze. Kiedy ludzie uczestniczący w ekoturysty-ce wchodzą do tropikalnej dżungli, są narażeni na kontakty z tysiącami wirusów wcześniej im nieznanych. Większość z nich nie będzie zdolna przeskoczyć bariery gatunku, części uda się to na pewno.

Jeżeli dżuma ateńska, dżuma Justyniana, dżuma wczesnego Imperium Islamskiego oraz żółta dżuma były, jak sugerowaliśmy, formami dżumy krwotocznej, wirus odpowiedzialny za czarną śmierć musiał przez wieki pozostawać w stanie uśpienia wśród populacji zwierząt, powodując sporadycznie wybuch epidemii w okresie ponad 2000 lat. Nie ma zatem powodu, aby sądzić, że zaraza odeszła na dobre w 1670 roku.

Obecnie dzięki możliwościom szybkiego przemieszczania się z miejsca na miejsce sytuacja staje się krytyczna. Od połowy XX wieku wykryto ponad 30 odzwierzęcych nowo powstałych chorób. Jaka będzie następna? Czy czarna śmierć powróci?