DSC02021

stronica 9

EN ISO 13937-2:2000

W załączniku D podano metodę, w której stosowane są próbki robocze o zwiększonej szerokości (8.2.2), która może być stosowana do wyrobów, z których wąskie próbki robocze nie ulegają rozdzieraniu lub do wyrobów o specyficznej odporności na rozdzieranie.

UWAGA: Jeżeli obie metody są nieodpowiednie, mogą być zastosowane inne, takie jak metoda z próbkami w kształcie języczka lub skrzydełka (patrz załącznik E).

10 Obliczanie i podawanie wyników

Podane są dwie metody obliczania - ręczna i elektroniczna. Mogą one nie dawać tych samych rezultatów i dlatego,wartości otrzymane tymi metodami nie mogą być porównywane.

10.1    Obliczanie sił rozdzierania na podstawie wykresu rozdzierania

Przykład obliczania podano w załączniku G.    ........*.......

10.1.1    Podzielić wykres rozdzierania na cztery równe części, poczynając od pierwszego, a kończąc na ostatnim piku (patrz załącznik C). Pierwsza część nie powinna być wykorzystywana do obliczenia wartości średniej. Z pozostałych trzech części wybrać i zanotować wartości sił dwóch najwyższych i dwóch najniższych pików. Odpowiedni do obliczenia pik charakteryzuje się minimalnym 10 % wzrostem lub spadkiem siły (patrz 3.4).

10.1.2    Dla każdej próbki roboczej obliczyć średnią arytmetyczną w niutonach, z wartości 12 pików wybranych zgodnie z 10.1.1.

UWAGA: W obliczaniu metodą ręczną ograniczona liczba wybranych pików wynika z możliwego do zaakceptowania czasu potrzebnego do obliczenia. Do obliczenia uwzględniającego wszystkie piki zalecana jest metoda elektroniczna.

10.1.3    Z obliczonych wartości średnich dla każdej próbki roboczej (patrz 10.1.2), obliczyć ogólne średnie arytmetyczne siły rozdzierania, w niutonach, dla każdego badanego kierunku wyrobu i zaokrąglić je do dwóch cyfr znaczących.

10.1.4    Jeżeli jest wymagane, obliczyć współczynnik zmienności z dokładnością do 0,1 % i przedział ufności przy prawdopodobieństwie 95 %, w niutonach, i zaokrąglić do dwóch cyfr znaczących, stosując do obliczeń wartości średnie dla próbek roboczych, obliczone zgodnie z 10.1.2.

10.1.5    Jeżeli jest wymagane, obliczyć wartość średnią w niutonach, z wartości sześciu najwyższych pików.

10.1.6    Jeżeli jest wymagane, zanotować wartości siły najwyższego i najniższego piku (maksymalny rozstęp pików) dla każdej próbki roboczej, w niutonach.

10.2 Obliczanie z zastosowaniem elektronicznych urządzeń

Przykład obliczania podano w załączniku C.

10.2.1    Podzielić odcinek długości rozdzierania pomiędzy pierwszym i ostatnim zarejestrowanym pikiem na cztery równe części (patrz załącznik C). Pomijając pierwszą część, zanotować wartości wszystkich pozostałych pików. Odpowiedni do obliczenia pik charakteryzuje się minimalnym 10 % wzrostem lub spadkiem siły (patrz 3.4).

10.2.2    Obliczyć średnią arytmetyczną w niutonach, dla próbki roboczej z wartości wszystkich zanotowanych pików zgodnie z 10.2.1.

10.2.3    Z obliczonych wartości średnich dla każdej próbki roboczej (patrz 10.2.2), obliczyć ogólne średnie arytmetyczne siły rozdzierania, w niutonach, dla każdego badanego kierunku wyrobu i zaokrąglić je do dwóch cyfr znaczących.

10.2.4    Jeżeli jest to wymagane, obliczyć współczynnik zmienności z dokładnością do 0,1 % i przedział ufności przy prawdopodobieństwie 95 %. w niutonach, i zaokrąglić do dwóch cyfr znaczących, stosując do obliczeń wartości średnie dla próbek roboczych, obliczone zgodnie z 10.2.2.

10