DSCN6365

188 Z POGRANICZA

jakiego ucznia dotyczy. Stąd też tradycyjny oznacza, że jest oparty na podobnych korzeniach.

Przez lala Usui Reiki Gakkai miała kolejnych szefów, którzy utrzymywali reżim szkoleń la zbliżony do tego, jaki bylzaczasówM. Usui.Jeśliby chcieć przyjąć nazwę linia tradycyjna to być może właśnie odnosiłaby się ona do szefów wspomnianej organizacji, z tymi zastrzeżeniami, o których pisałem wcześniej. Natomiast w rzeczywistości Jest to kilka niezależnych linii reprezentowanych przez różne grupy Mistrzów. Linie te Istnieją równolegle do siebie i każda z nich ma swójjednostkęj-wy charakter. To co je łączy, to na pewno fakt, że żadna z nich generalnie nic wyszła poza Japonię i uczy (z pojedynczymi wyjątkami) jedyniejaporiczykóWflS

W tym samym czasie, po śmierci M. Usui rozwijała się druga linia mistrzów, która jest związana z Ch. Hayashi. Mistrz ten miał wielu swoich uczniów, którzy pozostali przy tradycyjnym sposobie nauczania, zaś dwoje z nich przeniosło Reiki do świata zachodniego. Ci dwoje to Mistrz V. Takeuchi oraz MistrzyntH. Takata.

Pierwszy z nich skojarzy! tradycyjną praktykę Reiki z wynikami własnych poszukiwać duchowych i metod uzdrawiania. Zebrał i połączył ze sobą kilka wschód: nich praktyk opierając je w dużej mierze na tybetariskim systemie uzdrawiania zwanym Buddho (źródło światłości), który był praktykowany przez nielicznych, wybranych mnichów tybetadskich. V. Takeuchi uznał, że Reiki jest uproszczoną wersją Buddho. System swój przekazał następnie Mistrzowi S. Takamori, który kontynuował linię 1 przyjęty sposób nauczania swojego Mistrza, a jego największą zasługą było to, że skierował tę linię Reiki do Australii. Jego następca R. J. Premaratna nazwał omawianą linię Buddho-Enersense i stał się faktycznym jej założycielem oraz jedynym spadkobiercą w linii Mistrzów. W ten sposób powstała kolejna linia Reiki, zwana niekiedy Unią australijską.

Druga ze wspomnianych Mistrzów, H. Takata, przeniosła Reiki do USA! w ten sposób powstała Unia zachodnia. Po jej śmierci nastąpił rozłam wewnątrz tej linii i częśćjej Mistrzów poszła za Ph, Lei Furumoto, a B. Webber założyła linię konkurencyjną. Co ciekawe to to, że obie panie są uznawane przez swoich zwolenników za jedyne kontynuatorki linii zachodniej reprezentowanej przez H. Takatę. Od chwili rozłamu istnieje w świede zachodnim linia związana z The Reiki AUlanceom linia związana z American International Reiki Association (A.I.R.A). Pierwsza z tych organizacji zrzesza mniej lub bardziej formalnie Mistrzów przyjmujących sposób szkolenia reprezentowany przez Ph. Lei Furumoto, a druga Mistrzów związanych ze szkoleniem zbliżonym do B. Webber. Są Mistrzowie, którzy w trakcie swojej praktyki zmienili oblicze i choć początkowo akceptowali metodykę jednej z powyższych organizacji, to z czasem zaakceptowali i zaczęli popierać drugą z nich. Niezależnie od obu tych Unii istnieje w tej chwili mnóstwo linii drobnych, które są albo powiązane z jedną, albo drugą linią lub wręcz stworzyły swoje własne sposoby nauczania.

Generalnie obie powyższe linie są nieco uproszczone w stosunku do Unii tradycyjnej, przy czym nie wiadomo, kto tego dokonał. Zrobiła to prawdopodobnie H. Takata, która musiała przeprowadzić szereg zmian, aby móc wejść z Reiki w świat

zachodni. Należy zdać sobie sprawę, w Jakich to było czasach I jak wówczas reagowano na sprawy duchowe, a tym bardziej gdy przywlcczonoje ze Wschodu. Należało wziąć pod uwagę m.in. mentalność świata zachodniego wychowanego w kulturze chrześcijańskiej, a Jednocześnie świata bardzo logicznego 1 empirycznego. Wydaje się, nie tylko mnie, że dzięki uproszczeniu procedur szkolenia możemy obecnie korzystać z Reiki bez większych oporów. Tę taktykę H. Takaty doceniają nawet ci, którzy reprezentują inne linie. Zdają oni sobie bowiem sprawę, że większą wartość ma obecność Reiki na Zachodzie w uproszczonej (choć przecież pełnej) postaci, niż brak Reiki w ogóle na lak ogromnym obszarze Ziemi.

Na fali szukania korzeni Reiki oraz ekspansji różnych systemów nauczania pojawiają się obecnie w święcie zachodnim Mistrzowie reprezentujący Unit tradycyjną, niektórzy Mistrzowie Unii zachodnich próbują nauczać w Japonii, a linia australij-skajest obecna na wszystkich kontynentach. Zrobiła się delikatnie mówiąc plątanina linii. Mam jednak nadzieję, że opisałem poszczególne włókna tej plątaniny tak, że przynajmniej w zarycie czytelnik zda sobie sprawę z istniejących układów. I na pewno zda też sobie sprawę z tego, że poszczególne linie rozeszły się od siebie Już dawno. Oznacza to, że pojawiający się w Polsce przedstawiciele tych różnych wątków kształcą uczniów na różne, specyficzne dla siebie sposoby i nie ma co szukać winnych co do zmian w nauczaniu wobec tej jedynej najlepszej linii. Do po prostu takiej chybajuż nie ma. Istnieją za to przyzwyczajenia i sentymenty, niekiedy upór. Ale nadal to niczego nie zmienia. Pozostaje uznać, że taka Ich wielość Istnieje i że należy umieć dobrać do siebie intuicyjnie lub rozumowo najlepszy spośród nich sposób nauczania.

Przejdźmy więc teraz do spraw związanych z różnicami w sposobie szkolenia w poszczególnych liniach.

Niektóre z linii wykształciły swoje standardy! trzymają się nich wszyscy Mistrzowie danej linii. W innych liniach reżim jest mniejszy, a dowolność większa. Dlatego też postaram się przedstawić pewne ogólne standardy w poszczególnych liniach, przy czym należy zdawaćsobie sprawę, że pojedynczy Mistrzowie z danej linii mogą mieć własną specyfikę uczenia. Pominę też w swych rozważaniach niektóre przypadki, w których całkowicie fantazyjnie opracowano cykl i sposóbszkoienla, można by rzec, że wzięto go z sufitu. Ale te przypadki należy zaliczyć raczej do patologii, a te są poza moimi zainteresowaniami.

Do omówienia wybrałem tylko 4 największe linie i zrobiłem to w kolejności ich wcześniejszej prezentacji.

LINIA TRADYCYJNA

W Unii tej istnieje 6 stopni, przy czym stopnie te,Jak tradycyjnie w różnych sztukach i technikachjapoiiskich, liczone są od największego do najmniejszego. Nauka i prze-