IMG07

CZĘŚĆ PIERWSZA

Eneasz rzutkim był młodzianem, Podobnym całkiem do Kozaków, Radzącym z każdym złem spotkanym Zawziętszym nawet od burłaków¹. Lecz gdy spalili Grecy Troję I z niej zrobili kupę gnoju,

On czmychnął, tylko torbę chwycił, Zebrawszy jakich Trojan grono,

Jak głownie łyków osmolonych, Drapaka z Troi wnet dał spryciarz.

Szybciutko czółna pobudował, Pospuszczał je na sine morze,

W nie Trojańczyków załadował I w świat wnet powlókł się niebożę. Lecz zła Junona, sucza córa²,

Tu rozgdakała się jak kura, -Bo Eneasza nie znosiła I już od dawna tego chciała,

By jego dusza poleciała,

Do diabłów, by nim czuć nie było.

1

Eneasz był niemiły sercu Junony - gniewał nieustannie-: Jak pieprz był gorzki, albo więcej, Nie prosił o nic boskiej pani;

2

Lecz bardziej tym jej nie dogodził, Że, widzisz, w Troi się urodził I Wenus mamą swą nazywał,