IMG!07

46

Okręt mój wzięty -    ,_a. _{tak mnie d}

Ach. za nią jeszcze chciałbym prosić Jwf "

"^{a J< st wsz}y^{sŁklem d]}a mnie — _a te wieści Skruszą jej serce ogromem boleści!

I'a mysi jest dla mnie nad śmierć sroższa kar,

|^{na ,ak} tkliwa, tak piękna! — Gulnaro!

Nimeni cię ujrzał, przeszły lala długie,

2rm nie pomyślał, czy są piękne drugie¹. —

Ty więc już kochasz? — ty już kochasz inną? -(.óż mi to znaczy? - nic. nic nie powinno!

Jednak ty kochasz! — ach! ja zajrzeć') muszę Duszy, wzajemną kochającą duszę.

Która nie czuje, i nigdy nie czuła

lej czczości serca — co moje zatruła¹. —

‘Twoje? sądziłem, że z ogniów haremu Jam cię ratując, zachował lubemu¹. —

— «Seid mój luby? — ach! nie! nie mój luby! Niegdyś to serce, dziś już wzięte w kluby, Długo się niegdyś ubijało we mnie,

By czuć wzajemność — niestety! daremnie. Pragnęłam kochać, kochać jestem zdolna, l.ecz czułam, czuję — wprzód trzeba być wolna.

Jam niewolnica — cóż, że z łaski pana Na pania innych niewolnic wybrana?

Gorzkie pieszczoty, gdy je przyjąć każą,

Podląca wierność, pod dozorców strażą;

Kecz trudniej jeszcze, gdy wstręt serce mrozi, Udawać czułość — bo pan gniewem grozi! Stokroć w dzień muszę w duszy mej złorzeczyć Zimnem «czv kochasz?¹, nie śmiejąc zaprzeczyć

Bierze mą rękę ni daję, ni bronię,

Krew w niej, jak martwa, ni krzepnie, ni płonie. Patrzy mi w oczy niezmieszana stoję;

Ust jego żarem nie pala się moje.

Sama się sobą muszę tylko brzydzić.

Niedość kochałam, by choć znienawidzić.

Nie, nic nie czuję! — Odchodzi nie pytam Gdzie? kiedy wróci? — Powraca nie witam, Nie widzę prawie. — Straszliwa rozwaga. Czuje, jak coraz wstręt i sytość wzmaga.

0! gdy by ż wreszcie nasycon wzajemnie,

Chciał sobie milszą wynaleźć ode mnie,

1 mnie zostawił — przed godziną boju Mogłabym jeszcze powiedzieć: w pokoju!

/

Lecz już się stało! Dzisiaj jeszcze muszę Udawać czułość - nim twe więzy skruszę.

Za smutne życie ocalone brance,

Zbawcę mojego chcę wrócić kochance:

Wrócić jej sercu szczęście i wesele,

Jakiego sama z nikim nie podzielę. —

Bądź zdrów! — dzień świta, straże zejść nas mogą. Nie umrzesz dzisiaj — okupie cię drogo*. —

XV

Rzekła i ręce okute Konrada Z tkliwą pokorą do serca przykłada. Poszła, jak przyszła — jako sen przelotnj. Byłaż tu ona? — znówźe on samotny*? Jakaż to kropla, jak brylant promienny. Lśni na okowach od jasności dziennej. Łza ta najświętsza — niewieściej czułość i Najdroższa perła, co z morza litości.

1

Zazdrościć.