IMG1

33

spojlowanie programu robinsonowie

33

spojlowanie programu robinsonowie

danej wspól-ic odpowiedzi ślącej nie jest można sprawić, edzę, wszystkie

w    J

brania w jednej .zystkim - jest i osiągnięcia poszczególne taka potrzeba, ie informacje, zdy każde no-i wiedzę pod-do błędnych

biorowej \mc\i-

storię tego, jak dztwa i wyzwą-wersji minio-

różv - zafascy-

* /

programie. Co ‘.im, że mogło

3 się wydarzy-czyni Mary u ją rolę przy-yrasta z chę-zapełniała się rozwiązania, agnienie, że-zostanie za-rzypadek [...]. łając bardziej rdziej świado-oś takiego jak szym stopniu, iedzą. A chcą ów jest tak fa-ez wzajemne ą każdy widz

ertainty Due to dumce New York l niver$itv

może czerpać z „oczekiwania nieoczekiwanego", do czego zresztą zachęca kampania reklamowa programu.

Tak więc spojlerzy programu Robinsonowie zbierają i przetwarzają dane. Robiąc to, tworzą społeczność wiedzy. Eksperymentujemy z nowymi rodzajami wiedzy, pojawiającymi się w cyberprzestrzeni. Z takiej zabawy, jak twierdzi Pierre Lew, powstaną nowe formy sił politycznych, które będą funkcjonowały równolegle, a czasami w otwartej opozycji do hegemonii państw narodowych lub ekonomicznej siły korporacji. Levy uważa takie wspólnoty wiedzy za podstawowy czynnik odbudowy obywatelstwa demokratycznego. W najbardziej optymistycznej wersji takie dzielenie się informacjami na całym świecie staje się dla niego najlepszym sposobem, by zapomnieć o podziałach i podejrzeniach obecnie kształtujących stosunki międzynarodowe. Tezy Levy’ego są bardzo dalekosiężne i zaskakujące. Mówi on o swoim modelu zbiorowej inteligencji jak o „osiągalnej utopii", jednak zdaje sobie sprawę z tego, że to lokalne eksperymenty na małą skalę będą płaszczyzną, na której nauczymy się funkcjonować w społecznościach wiedzy. Levy twierdzi, że jesteśmy obecnie w fazie „stażu" - teraz wprowadzamy innowacje i eksplorujemy struktury, w przyszłości będą one podstawą stosunków politycznych i ekonomicznych.

Wyobraźcie sobie, jakie informacje mogliby zebrać fani, gdyby tylko chcieli spojlować rząd, a nie stacje telewizyjne. W dalszej części książki przyjrzymy się roli, jaką zbiorowa inteligencja odegrała w 2004 roku podczas kampanii prezydenckiej. Zobaczymy też znaki świadczące o tym, że użytkownicy gier alternatywnej rzeczywistości {a/ternate reality games) zaczynają koncentrować swoją energię na rozwiązywaniu problemów społecznych i politycznych. Mając na uwadze powyższe, chcę zaznaczyć, iż nie podzielam bardzo starej teorii mówiącej o tym, że wszelka działalność fanów jest stratą czasu, bo zużywa na trywialne przedsięwzięcia energię, którą można by spożytkować na „poważniejsze rzeczy", takie jak polityka. Wręcz przeciwnie, śmiem twierdzić, iż Amerykanie nie biorą udziału w publicznych debatach między innymi dlatego, że nasze normalne sposoby myślenia i mówienia o polityce wymagają od nas uwierzenia w to, co później w tym rozdziale zostanie omówione jako paradygmat eksperta: by grać w tę grę, musisz fascynować się polityką lub - precyzyjniej - musisz pozwolić osobie, która fascynuje się polityką, myśleć za siebie. Dlatego też spojlowanie o wiele bardziej frapuje: jest w większym stopniu demokratyczne. Daje władzę w dosłownym sensie, gdyż pomaga uczestnikom zrozumieć, jak mogą spożytkować nowe jej rodzaje, pojawiające się wraz z uczestnictwem w społeczności wiedzy. Na razie jednak spojlerzy po prostu dobrze się bawią w piątkowe wieczory, biorąc udział w wymyślnym polowaniu na padlinę, podczas którego tysiące osób wchodzi w interakcje w globalnej wiosce. Zabawa jest jednym ze sposobów uczenia się i w czasach przekwalifikowywania się i reorientacji taka zabawa może być dużo ważniejsza niż wydawałoby się na pierwszy rzut oka. Zabawa to jednak również wartość sama w sobie. W końcu gdyby spojlowanie nie było zabaw ne, ludzie by tego nie robili.