klasyk

ECHNIKA PŁYWANIA

Falowanie żabka

Styl klasyczny, popularnie zwany żabką, wśród amatorów pływania uchodzi za najłatwiejszy do nauczenia. W rzeczywistości, połączenie teoretycznie prostych ruchów w całość tak, aby pływać szybko, sprawia pływakom dużą trudność.

Przygotowując się do napisania tego artykułu wykorzystałem swoje własne doświadczenia zawodnicze oraz trenerskie, a także dostępną literaturę, szczególnie artykuły ze „Swimming Technic”, najpopularniejszego pisma zajmującego się techniką pływania na świecie.

ARTUR PACZYŃSKI

Vice-mistrz Europy, rekordzista Polski na 50 i 200 m stylem klasycznym, wielokrotny Mistrz Polski

Rekordy życiowe na pływalni 25m

50m - 0:27.85; 10Om -1:00,80; 200m - 2:09,87

Podstawową zasadą szybkiego pływania „klasykiem”, oprócz poprawnych ruchów napędowych, jest odpowiedni rytm. Rytm pływania polega na umiejętnym odnalezieniu momentu, w którym należy rozpocząć ruchy napędowe, czyli kopnięcie nogami, pociągnięcie rękoma oraz wkomponowanie w to oddechu. Jest to bardzo trudna umiejętność, szczególnie trudna do opanowania przez młodszych pływaków, u których daje się zauważyć dominację częstotliwości nad efektywnością pociągnięcia. Niewykorzystanie poślizgu, źle skierowany impuls siły, niedociągnięcia w wykańczaniu ruchów napędowych, nieumiejętność wyczucia momentu wdechu oraz wydechu to podstawowe błędy, których należy się wystrzegać podczas pływania żabką. Umiejętność wyczucia, w którym momencie wytraca się prędkość i powinno się wykonać kolejny cykl to bardzo duży atut żabkarza. Obserwujemy młodych pływaków, którzy posiadają tą cechę ale z czasem, ku zdziwieniu trenerów, zatracają tę umiejętność. Myślę, że w większości przypadków jest to spowodowane tym, iż zawodnicy nabierają masy ciała, siły fizycznej i zaczynają skracać ruch zwiększając częstotliwości zamiast zachować równy rytm i wzmocnić siłę odepchnięcia. Trzeba bardziej zwrócić uwagę na technikę wykonywanych ruchów napędowych.

W tym artykule postaram się opisać dosyć szczegółowo jak powinien wyglądać poprawny styl klasyczny.

Oś symetrii barków podczas płynięcia powinna rysować sinusoidę, łagodnie unoszącą się i opadającą.

Innymi słowy, podczas pływania, szczególnie przy nabieraniu oddechu, nie powinno być nagłych obniżeń pozycji ciała w wodzie. Środek ciężkości ciała podczas pływania (znajdujący się w zależności od fazy pływania, od okolicy główki kości udowej do punktu pomiędzy główką kości udowej, a powierzchnią wody) powinien poruszać się po linii zbliżonej do prostej równoległej do powierzchni wody.

Bardzo ważne jest także wyczucie właściwego momentu uruchomienia pracy nóg. Jeżeli „kopnięcie” nastąpi zbyt późno, ramiona opadną mocno w dół. Jeżeli kopnięcie nastąpi zbyt wcześnie, opór czołowy górnej części ciała będzie zbyt duży, aby maksymalnie wykorzystać siłę napędową nóg.

Opis stylu rozpocznę od fazy „ślizgu” (rys. 3).

iys.3

Aby maksymalnie wykorzystać moment ślizgu ciało musi być idealnie wyprostowane, stwarzając możliw ie najmniejszy opór w wodzie. Ramiona wyciągnięte maksymalnie w przód, wyprostowane, dłonie blisko siebie, barki ściągnięte aż do uszu. Klatka piersiow-a, brzuch, uda i stopy w jednej linii, palce stóp obciągnięte. Ciało sunie tuż pod powierzchnią wody, głowa dotyka lub lekko łamie powierzchnię. Najczęściej popełniane błędy to szerokie prowadzenie rąk (w kształcie litery' V), zbyt wysoko uniesiona głowa, ugięcie ciała w biodrach oraz brak wyprostu stóp. W momencie kiedy zaczynamy czuć zmniejszającą się szybkość ślizgu rozpoczy- I namy pierwszą fazę pociągnięcia rękami.

rys.4

Faza ta zaczyna się od zmiany ustawienia dłoni (rys. 4), które kierujemy wewnętrzną stroną na zewnątrz lekko ku górze. W tej fazie należy starać się do minimum ograniczyć jakiekolwiek zmiany pozycji bioder, co pozwoli wykorzystać do końca uzyskaną wcześniej energię napędową. Pierwszy etap pociągnięcia rękami rozpoczyna się od zagarnięcia wody dłońmi i ramionami prowadzonymi do pozycji ok. 45° na zewnątrz od osi podłużnej ciała (rys. 5). Następnie płynnym ruchem zmieniamy kierunek ułożenia dłoni, naciskając na wodę kierujemy ruch ramion w dół do wewnątrz aż dłonie osiągną wysokość klatki piersiowej, przedramiona przyciągamy ku sobie. W tym momencie rozpoczynamy lekko j obniżać pozycję pleców i bioder koncentrując się na tym, aby energia powstała przy ruchu rąk pociągała ciało w przód. Rozpoczynamy ugina- ; nie nóg w kolanach prowadząc stopy na zewnątrz. Uda pozostają w' linii prostej z tułowiem.

W tym momencie głowa i górna część tułowia wynurza się z wody, ciało kontynuuje

18    nr 5 - IX 2004