Kolendowicz45

z warunku równowagi rzutów na oś poziomą), oraz moment M_c. Napiszmy warunek równowagi momentów względem punktu C

I , q! I

-V-+Hf+^-+M_c = 0.

■ Podstawiając V — ql/2 otrzymamy

ql² ql²

Hf-^q— + ^q—+M_c = Q,

stąd

Mc

T

(16-23)

(16-24)

(jest to moment zginający w środku rozpiętości w belce wolno podpartej o tej samej rozpiętości co luk), otrzymamy

(16-25)

■ M_c jest momentem zginającym w luku, który w porównaniu z odpowiednim momentem zginającym A/° w belce jest mały (por. rys. 16-7). Stąd iloraz Md Mc jest znacznie mniejszy od jedności i w obliczeniach łuków mniejszych, a zwłaszcza w projektowaniu wstępnym, można go pominąć. Ostatecznie rozpór w luku dwuprzcgubowym można obliczyć za pomocą wzoru

(16-26)

a więc tak samo jak dla luku trójprzegubowego — por. wzór (16-15).

■    Znając reakcje V i H obliczymy siły podłużne, siły poprzeczne i momenty zginające w podobny sposób jak dla luku trójprzegubowego.

■    Spośród systemów krzywoliniowych luki dwuprzegubowe są stosowane najczęściej w konstrukcjach architektoniczno-budowlanych. Projektując luk przyjmuje się

V

11

(16-27)

chociaż w przypadkach szczególnych można przyjąć inne wartości tego stosunku.

■    Podobnie jak w luku trójprzegubowym, rozpór można przenieść za pomocą ściągu stalowego. Na rysunku 16-19 pokazano łuk projektu Fklixa Candeli [10], gdzie ściąg przeprowadzono ponad lukiem. Rozwiązanie takie jest dogodne wtedy, gdy pod lukiem brak miejsca na przeprowadzenie ściągu lub gdy ściąg jest we wnętrzu niepożądany.

■    Łuk dwuprzegubowy jako układ statycznie niewyznaczalny jest wrażliwy na przesunięcia podpór i zmiany temperatury.

345