KONSTRUKCJE STALOWE STR260

260

korzystywać sztywność tarczową do współpracy przestrzennej ze szkieletem konstrukcji. W normie EN 1993-1-3 [52] konstrukcje, w których wykorzystywana jest w pełni płytowa i tarczowa nośność i sztywność blachy, zaliczane są do konstrukcji klasy 1. Konstrukcje, w których ogranicza się wykorzystanie tarczowej sztywności blachy fałdowej do zapewnienia stateczności elementów prętowych - do klasy 2., natomiast konstrukcje wykorzystujące blachę fałdową jedynie do przenoszenia obciążeń grawitacyjnych i klimatycznych - do klasy 3.

Projektowanie konstrukcji klasy 1. i niekiedy klasy 2. wymaga zastosowania odpowiednich procedur analizy i oceny rozwiązań konstrukcyjnych. Norma [52] wskazuje jako źródło szczegółowych informacji Wytyczne Europejskiej Konwencji Konstrukcji Stalowych (ECCS) [13]. Informacje te, dostosowane do warunków w Polsce, zamieszczono również w pracy [10],

P(n-1)/2

Rys. 8.12. Przepony wspornikowe dachu pła-twiowego (a), przepony wspornikowe dachu bezpłatwiowego (b), zespół przepon dachów płatwiowych lub bezpłatwiowych (c), tarcza jako dźwigar (d)

8.3.4. Stężenie połaciowe z blach fałdowych

Stężenie elementów prętowych połaci dachu połączoną z nimi blachą fałdową oznacza w odniesieniu do przykładu 8.1 zastąpienie tężnika połaciowego poprzecznego (rys. 8.7) tarczą z blachy fałdowej (rys. 8.12d).

Na podstawie wymienionych źródeł opracowano procedurę zastąpienia dachu płatwiowego w obiekcie z przykładu 8.1 dachem bezpłatwiowym (tabl. 8.1). Utworzony przez połączenie blach z pasami górnymi wiązarów zespół przepon w dachu wykorzystano do zastąpienia stężenia połaciowego poprzecznego w celu zapewnienia stateczności dźwigarów i przejęcia obciążenia od wiatru.