Nadolski 5

z nich, towarzyszący Henrykowi Pobożnemu, piastuje chorągiew, drugi drewnianą buławę, będącą w tym wypadku zapewne symbolem władzy książęcej. Trzecia grupa to plebejska piechota, pozbawiona hełmów' i pancerzy, a uzbrojona w owalne tarcze oraz w różnorodną broń drzewcową i obuchową. Błędem byłoby w ten właśnie sposób wyobrażać sobie śląskich i małopolskich wojowników w trakcie tragicznych zmagań na Legnickim Polu, ale z dużą dozą prawdopodobieństwa można przyjąć, że tak mniej więcej przedstawiało się wojsko Łokietka w bitwie pod Plowcami w r. 1331.

Początek w. XV przyniósł zakończenie procesu formowania pełnej zbroi płytowej, w czym główną rolę odegrały pracownie miast pólnocno-wloskich z Mediolanem na czele. Jednocześnie, jakby dla podkreślenia znakomitego poziomu obróbki metalu, jaki osiągnęło europejskie rzemiosło płatnerskie, rozpowszechniał się nowy styl w kształtowaniu sylwetki rycerza, polegający na rezygnacji z okrywających zbroję szat i ukazaniu lśniącej powierzchni polerowanej stali.

/.broją północnowłoskiegó typu, noszona i kopiowana w całej ówczesnej Europie, wyróżniała się swoistą płynnością linii i eksponowaniem szerokich, gładkich płaszczyzn, zgodnie z gustem rozkwitającego na południe od Alp wczesnego renesansu. Jej szczególną właściwością była ponadto charakterystyczna asymetryczność, z biegiem czasu coraz konsekwentniej uwidaczniana. Lewy naręczak (czyli ochrona ramienia, łokcia i przedramienia) był silniej rozbudowany i wykuty z grubszej blachy niż prawy. Zapewniało to lepszą ochronę lewej połowy ciała, która bardziej od prawej wystawiona była na ciosy przeciwnika, zw łaszcza gdy zrezygnowano z chroniącej ją poprzednio tarczy. Do zbroi włoskiej stosowano zazwyczaj trzewiki z kolczęj plecionki, a krótki, Irzyfolgowy fartuch przedłużano, zawieszając przy nim tasżki, czyli płyty chroniące górną par-

97