Obraz (70)

Mężczyzna mający do czynienia z silną kobietą, która zdecydowała się na wariant walki, może wybrać tylko jedną z dwóch możliwych reakcji, przy czym żadna z nich nie sprzyja budowaniu związku. A zatem może uciec lub się podporządkować. Jeśli ulegnie, silna kobieta nie wytrzyma z nim zbyt długo. Jej patriarchalny animus, którego wyprojcktowała na mężczyznę, widział w nim silne indywiduum, a oto teraz ma do czynienia z mięczakiem. Wilk został oswojony, wilk znikł, a jego miejsce zajął zwykły kundel. W rezultacie jej pierwotne uczucie szybko zniknie. Przestanie go kochać i sytuacja ta będzie się powtarzać dopóty, dopóki jej praca nad słabą dziewczynką i nad animu-sem nie zostanie uwieńczona sukcesem.

Przypomnijmy sobie, jak potoczył się proces rozwoju dziewczynki bez rąk po kryzysie na dworze królewskim. Nasza bohaterka zaszyła się na leśnym pustkowiu. Przerwała w ten sposób sytuację nieustannego klinczu z partnerem, zaczęła się zajmować sobą. Jej walka ze światem zewnętrznym dobiegła końca: zamiast walczyć, zaczęła badać własne życie wewnętrzne i dzięki temu wyzdrowiała. Przypomnijmy sobie, jak zmienił się w tym okresie jej wewnętrzny obraz mężczyzny. Król stracił na wadze. Kiedy spotkała go powtórnie, stwierdziła, że jest zabiedzony, nie dostrzegła w nim ani śladu monarszego blasku. A zatem król, silny mężczyzna, stał się człowiekiem, który przyznał się do swej słabości i nagle objawił się silnej kobiecie jako mięczak. Stało się tak dlatego, że silną kobietą steruje patriarchalny animus. To właśnie on zmusza ją do miłości, a gdy mężczyzna, którego wybrała, zostanie odarty z wszystkiego, co stanowi o jego obrazie jako macho, wyda się jej nędznym mięczakiem.

Ale nasza bohaterka, która potrafiła pracować nad sobą, umie wycofać projekcję swego animusa - dokonało się to w symbolicznym geście zdjęcia chusteczki z twarzy króla. W ten sposób dziewczynka bez rąk może ujrzeć swego mężczyznę takiego, jakim jest - jako człowieka ze wszystkimi silnymi i słabymi aspektami osobowości. Co więcej: dopiero teraz może go naprawdę pokochać, albowiem dopiero teraz uznaje w nim człowieka, którego obraz nie został skrzywiony w upiornym zwierciadle projekcji. Widzi króla w chwili jego największej słabości, udręczonego i wychudzonego. Pozwala, by ten obraz poruszył jej serce. Nie lekceważy go, mimo że nie jest on już owym dumnym monarchą, którego znała wcześniej.

Silne kobiety, które postanowiły walczyć jak tygrysice, muszą zrozumieć, że silny mężczyzna nie odpowiada obrazowi męskości, jakim mami ich patriarchalne społeczeństwo. Naprawdę silny jest bowiem ten mężczyzna, który pozwala sobie pomagać kobiecie. W języku psychologii Jungowskiej powiemy, że silny jest ten mężczyzna, który zna swą animę, kobiecy aspekt swej osobowości, i który potrafi go w odpowiedni sposób wyrazić. Jest to ktoś, kto w danej sytuacji umie się zachować pasywnie, kto rozpoznaje swe uczucia i potrafi je uzewnętrzniać. Jeśli jest słaby, nie wstydzi się uzewnętrznić swej słabości.

Ale owa zmiana obrazu mężczyzny musi się najpierw dokonać w duszy kobiecej. Dopiero gdy do tego dojdzie, można będzie coś z tym zrobić w świecie zewnętrznym. Silna kobieta, zmieniając swój wewnętrzny obraz mężczyzny, zmienia zarazem obraz tego, kogo może obdarzyć miłością w świecie realnym. Mamy tu do czynienia z długotrwałym procesem konfrontacji z nieświadomością. Trzeba nawiązać dialog z owym wewnętrznym macho, by pozwolić mu się wyemancypować. Takie obrazy wewnętrzne, wierzcie mi, zdolne są do rozwoju, a jeśli zaczniemy pracować nad nimi już dzisiaj, uczynimy wiele dobrego dla siebie i dla mężczyzn, których kochamy. Będziemy bowiem mogły uniknąć wielu sytuacji zmuszających nas do zadawania bólu, zdołamy sobie oszczędzić wielu złych słów. U kresu tej drogi czeka na nas mężczyzna, z którym wspólnie

143