P1010415

pogrążyło się już w pyle i gruzach. Dni przemijały pośpiesznie. Wędrówki do miejsc godnych zwiedzenia przeplatały się z dniami, w których Aubrey spisywał swe wrażenia. W ten sposób całkowicie przestała dla niego istnieć teraźniejszość, i sam zatracił się zupełnie w uroku wielkiej historii.

Z odległych wieków zawróciły go do rzeczywistości trzy listy z Anglii. Pierwszy był od jego siostry, towarzyszącej mu w podróży pełnymi trosk myślami; dwa następne nadeszły od opiekunów. Nastawali, aby tak szybko, jak to możliwe, odstąpił od swego towarzysza, ponieważ dopiero teraz okazało się, że jego postępowanie podczas bytności w Londynie znajdowało się w jaskrawym przeciwieństwie do tego, co właśnie wyszło na jaw jako skutek jego działalności na szlacheckich dworach. Powściągliwość i nienaganne prowadzenie się były tylko mydlącym oczy środkiem. Rzekomy dżentelmen dysponował osobliwą sugestywną siłą i za jej pomocą budził u tych, którzy mu zaufali, pierwotne instynkty, wywoływał prostackie odczucia i złowrogie myśli, a to, co dobre w naturze ludzkiej, obracał w zło. Naglące ostrzeżenia przed przebiegłością i siłą zła, które od lorda pochodziło, ugruntowano wyliczeniem ongiś godnych szacunku dam, które Ruthwen obdarzał uwagą, a które od czasu jego wyjazdu nie tylko straciły swój zewnętrzny urok, lecz oddawały się ponadto rozwiązłemu trybowi życia, co doprowadziło już do wielu towarzyskich skandali. Aubrey został zrazu treścią pism wprawiony w zdumienie, pomimo że większość z tych informacji uważał za towarzyskie plotki i owoc wybujałej fantazji. Nie mógł jednak nie dopatrzyć się związku między zarzutami a własnymi obserwacjami. Zdecydował się więc opuścić człowieka, którego charakter określały tak ponure cechy. Szukał jednak pretekstu, aby uwolnić się od Ruthwena i jednocześnie nie stracić go całkiem z oczu. Tak, nosił się z tajemnym zamiarem obserwowania go jeszcze dokładniej niż dotychczas. Dobrą okazją do tego były niedające się uniknąć spotkania w towarzystwie. Był to czas rzymskiego karnawału, pora publicznych szaleństw i prywatnych zabaw. Lord dostarczał sensacji swoim pojawianiem się, tak na wielkich balach, jak i w ścisłych kręgach szanowanych rodzin.

Kiedy ze zdradzieckim pragnieniem i sobie właściwą sztuką udawania zasadził się na niedoświadczoną córkę jednego z miejscowych notabli i próbował ją pozyskać fałszywą uprzejmością, Aubrey poczuł, że nadszedł moment, aby przekreślić plany lorda zmierzające do moralnego zniszczenia dziewczęcia. Bacznie przyglądał się ostrożnym staraniom Ruthwena i wzrastającemu zaufaniu siedemnastoletniej signoriny, a kiedy udało się uwodzicielowi dzięki swej sztuce przekonywania uzyskać zgodę na potajemne spotkanie, odwiedził lorda w jego mieszkaniu. Ruthwen przyznał z nieukrywaną satysfakcją, że jego zamiarem było wykorzystać dziewczynę, a na pytanie, czy myśli o ożenku z nią, wybuchnął głośnym śmiechem.