Scan10016

INSTRUKCJA OZNACZANIA CHLORKÓW

Chlorki

Dobra rozpuszczalność chlorków oraz ich powszechne występowanie w postaci naturalnych złóż soli (NaCl, MgCh) powoduje, że jony te często występują w znacznych stężeniach w wodach naturalnych.

Do oznaczania stężenia jonów chlorków można wykorzystać metody:

-    argentometryczną miareczkową (metoda Mohra) w środowisku obojętnym lub lekko alkalicznym,

-    z azotanem rtęci,

-    potencjometryczną z użyciem elektrody jonoselektywnej.

Zasada oznaczania jonów chlorkowych w badanej próbce, polega na miareczkowaniu azotanem srebra (AgNCb) w środowisku obojętnym lub słabo alkalicznym (pH = 6,5 -i- 10,0), wobec chromianu potasu (K^CrO.*) jako wskaźnika.

W pierwszym etapie miareczkowania wszystkie obecne w wodzie jony chlorkowe zostają związane w postaci trudno rozpuszczalnego chlorku srebra, zgodnie z poniższą reakcją:

Ag⁺ + Cl' -> ^ AgCl    trudno rozpuszczalny, biały osad

W celu zaobserwowania końcowego punktu miareczkowania wprowadzenie niewielkiego nadmiaru jonów srebra w obecności chromianu potasu, jako wskaźnika powoduje utworzenie jasno czerwonobrązowego zabarwienia:

2Ag⁺ + Cr0₄²' -» 'l Ag2CrC>4 trudno rozpuszczalny, czerwonobrunatny osad

W oznaczaniu przeszkadzają następujące substancje:

-    tworzące nierozpuszczalne związki srebra: bromki, jodki, siarczki, cyjanki, sześcio-cyjanożelaziany (II) i sześciocyjanożclaziany (III),

-    jony amonowe i tiosiarczanowe tworzące kompleksy z jonami srebra,

-    związki redukujące jony chromianowe, w tym jony żelaza (II) i jony siarczynowe,

-    wysoka barwa i mętność mogą być przyczyną utrudnienia obserwacji punktu końco-wego miareczkowania.

Za podstawę oznaczania jonów chlorkowych przyjęto metodę Mohra wg PN-ISO 9297.