strona0034

Rozdział i. Prostytucja jako zjawisko społbcznb

ma coraz więcej klientów, ale to nie on ustala warunki. Poznaje świat prostytucji od zaplecza, miejsca spotkań, sposoby na pozyskiwanie klientów, panujące zwyczaje. Pojawiają się też pierwsze kontakty z alkoholem i narkotykami.

Kolejnym etapem jest „darek”, kiedy to następuje rozluźnienie jakichkolwiek zahamowań. „Darek” szuka nowych wrażeń, przeważnie w klubach gejowskich, gdzie do tej pory był tylko obserwatorem. Żadne hamulce nie działają. Robi to mechanicznie, dla wrażeń i pod wpływem alkoholu lub narkotyków. Kiedy odzyskuje świadomość, jest już za późno, stracił bowiem reputację i spadł do roli „wędkarza”, a następnie „dżonta”. W jednej i drugiej roli charakterystycznymi cechami są: konflikt z prawem, wszelkiego rodzaju uzależnienia, choroby typu HIV oraz AIDS. Różni je jedynie to, że „wędkarz” ma jeszcze jakiekolwiek szanse na wybór partnera, natomiast „dżont” idzie z każdym, często oddaje się za alkohol i papierosa. Dla używek jest w stanie zrobić wszystko, nie negocjuje ceny, miejsca oraz formy. Z upływem czasu można go spotkać w miejskich szaletach, gdzie wspomina swoje lata świetności w roli „księcia” oraz przeklina stanie się podglądaczem, takim samym jak ten, który kiedyś sprowokował go do podjęcia decyzji wpływającej na całe jego życie.

1.4. Znaczenie terminów call girl

I „VIDEO SEX CHAT”

Zważywszy na fakt, że nie były do tej pory prowadzone badania na temat pracy w sekstelefonie i na video sex chatach, nie ma również fachowej literatury, na której mogłabym się oprzeć, by przybliżyć czytelnikowi to zjawisko.

Jedynie Brunon Hołyst w swej książce zdefiniował zjawisko call girl. Według niego, osoby, które można zaliczyć do tej grupy, to młode kobiety, wykształcone, znające języki obce, posiadające mieszkania własnościowe. Kontakty zawierane są przez telefon. Ich klientami są głównie obcokrajowcy, ludzie biznesu i kultury⁶².

Warto również zaznaczyć, że określenie call girl można rozumieć jako dwojaki kontakt z klientem, mianowicie: 62 B. Hołyst, Kryminologia, Warszawa 1999, s. 676.