Zarz Ryz Finans R16I3

16. Hybrydowe papiery wartościowe 493

możliwe jest bezpośrednie sprawdzenie wyceny. Metoda ta jest bardziej precyzyjna niż porównywanie danej emisji z podobnymi niedawno wyemitowanymi obligacjami zamiennymi.

Podobnie też prowizje gwarantów można rozbić na dwa elementy. Pierwszym elementem jest wynagrodzenie ze usługę polegającą na wprowadzeniu papierów na rynek. Mieści się w niej również doradztwo maklerów oraz wykorzystanie sieci dystrybucyjnej banku inwestycyjnego. Drugim elementem, za który gwarant pobiera prowizję, jest ryzyko związane z wyceną gwarantowanych papierów. Polega ono na tym, że cena rynkowa papierów może spaść, zanim bank inwestycyjny wyprzeda się z pozycji, którą zajął wskutek gwarancji udzielonej danej emisji. Jest to ryzyko krótkoterminowe, które zagraża zazwyczaj w ciągu zaledwie kilku godzin czy co najwyżej tygodnia. Warto tu zauważyć, że pozycja gwaranta, związana wprawdzie z ryzykiem straty, ma również potencjał zysków wynikających ze wzrostu cen papierów.

Oba te elementy prowizji gwaranta można zatem wycenić osobno. Większość banków inwestycyjnych z łatwością może przedstawić ofertę dwóch rodzajów transakcji: „przedstawicielskiej” i „w pełni gwarantowanej”. Kiedy bank działa na zasadzie przedstawicielskiej, nie daje emitentowi żadnych gwarancji co do ceny emisji; papiery sprzedaje się po prostu „z najwyższą starannością”. Prowizję, jakiej oczekuje za taką usługę, można łatwo porównać z opłatami wymaganymi przez banki za inne podobnie przeprowadzane transakcje o zbliżonych rozmiarach i złożoności. Ryzyko wystawienia gwarancji może z kolei być wycenione syntetycznie poprzez porównanie z ceną transakcji zabezpieczającej przed zmianą stóp procentowych w' wypadku emisji obligacji lub też z ceną krótkoterminowej opcji sprzedaż)' w wypadku emisji akcji. I znów jeśli suma cen obu tych komponentów przekracza prowizję gwaranta, transakcja jest dla emitenta efektywna kosztowo. Jeśli nie, emitent ma powód, by nadal negocjować wysokość prowizji lub też zgodzić się na transakcję typu przedstawicielskiego, poszukując jakiegoś innego rozwiązania zabezpieczającego przed niekorzystną ceną papierów - jeżeli takie zabezpieczenie jest mu potrzebne.

Są to tylko dwa przykłady wykorzystania techniki dekompozycji w celu osiągnięcia efektywnej kosztowo wyceny. Jej zastosowanie pozwala weryfikować wycenę niektórych propozycji finansowych. W niektórych przypadkach może wskazać nawet na odmienne, bardziej efektywne kosztowo rozwiązania.

Walter D. Hosp jest dyrektorem działu finansowego w CIBA-GEIGY Corporation w Ardsley w stanie Nowy' Jork. Jest odpowiedzialny za planowanie finansowe i analizę, bankowość, zarządzanie gotówką oraz relacje z inwestorami. Uzyskał tytuł licencjata i magistra na Uniwersytecie Nowojorskim.