5

ostatniego już wytyczonego odcinka, otrzymamy jakiś bliski punkt K'. Jeżeli z ważnych względów nie można punktu K przesunąć do położenia K', to mierzymy odcinek KK' (rys. 27), a wyznaczone na prostej punkty pomocnicze poprawiamy proporcjonalnie do odległości od punktu początkowego P i dopiero wtedy zagęszczamy punkty pośrednie.

P

K

\

----*>

K'

\

M N

rr-----------—

M‘ , yy'

^:-t    Z'' *

Rys. 27

b. Z powodu wzniesienia twenu z. punktu początkowego nie widać punktu końcowego

Wypadek taki często zdarza się w terenie falistym. Wyszukujemy wtedy blisko kierunku prostej taki "punkt M; z którego widać punkty P i K, a dalej postępujemy ^podobnie, jak to zostało omówione w punkcie lb, stosując Wzory (2) lub 1(3). Jeżeli dogodnego punktu pośredniego nie uda ,się znaleźć, to stosujemy wtedy jeden ze sposobów używanych przy tyczeniu prostych przez przeszkody.    '    : . .

3. T y c z eh i e p'r o‘s t e j p r z e z prze ś z k o d y ayPrzesźkóda zajiąujernałótniejsca

Tyczenie przez przeszkody odbywa się w sposób pośredni. Jeżeli niezbyt odlegle punkty P i K są wzajemnie niewidoczne i nie widać ich róWnież z żadnego punktu pośredniego, to tuż obok przeszkody (rys. 2‘8) wyznaczamy w terenie linię pomocni

czą PL i mierzymy' odcinek KL oraz kąt a na stanowisku L. Mając te wielkości obliczamy:

LK' = LK cos a; KK' = LK sin a.

' Następnie, poczynając od punktu P, mierzymy odcinki Pl\ PZ, P3', .a na punktach 1', 2', 3',..., obieranych w terenie W-'majbarc®ep odpowiednich miejscach, odmierzamy na prosto-

?! ₌ i_—. pi' • PK' ’

KK'

2'2 = ~p^r ‘ P2* itd.

(4)

Krótkie prostopadłe wystawiamy węgielnicą, a dłuższe — »teodolitem, otrzymując w ten sposób ną prostej PK punkty 1„ \2, 3,, a poszczególne odcinki o nie przesłoniętej widoczności możemy między nimi zagęścić beż trudu dowolną liczbą punk-| tów pośrednich.    '    , v \ c!

Jeżeli odcinek PK jest krótki, a prostopadła KK' nie przekracza długości przymiaru <(20 m), to wyznaczenie punktu L i po-

..... . ' '

' k ..

P’>    --“

\

svr- \

w

Rys. 29

miar kąta a jest zbyteczny, punkt K odrzutujemy bowiem na prostą PK' za pomocą węgielnicy, odcinkiPlt'i KK' zhiierzymy bezpośrednio, a mając te wielkością prostopadłe go pozostałych punktów obliczymy z wzorów (4). v ^s ₄ ' i, :

Na krótkim odcinku prostym PK (np. boku poligcmowym), z przeszj^Sdą położoną w pobliżu środka odcinka, można założyć konstrukcji liniową, pokazaną na rysunku 29. Obieramy taki punkt ppi|»cniczy A, z którego widać punkty P i K i mierzymy długości aP i AK. Następnie od punktu P odmierzamy odcinek PP' równy 1/n odcinka PA, a od punktu B odcinek KK' równy 1/n odcinka KA. Otrzymana prosta P'K' będzie równoległa do PK, co wynika z proporcjonalności boków trójkątów podobnych PAK i P'AK'. Jako n obieramy taką liczbę całkowitą, aby prosta P'K' przebiegała możliwie jak najbliżej przeszkody. Przyjmijmy dla

57