96

96

Do podstawowych parametrów zgrzewania punktowego zalicza się:

-    natężenie prądu zgrzewania,

-    czas przepływu prądu,

-    silę docisku elektrod,

Parametry te dobiera się zależnie od rodzaju metalu, grubości, kształtu i wymiarów zgrzewanych elementów i wymagań stawianych konstrukcji.

Wyróżnia się parametry:

-    sztywne, charakteryzujące się dużym natężeniem prądu, dużą siłą docisku i krótkim czasem przepływu prądu,

-    miękkie, w przypadku stosowania mniejszych natężeń prądu, mniejszych sił docisku i dłuższych czasów przepływu prądu.

Parametry sztywne zapewniają dużą wydajność zgrzewania, małe zużycie energii elektrycznej. Stosowane są w produkcji wielkoseryjnej, a złącza posiadają małą strefę nagrzania.

Parametry miękkie natomiast powodują, że proces zgrzewania przebiega w sposób wolniejszy, co powoduje wzrost szerokości strefy wpływu ciepła i odkształceń złączy. Przy ich stosowaniu występuje mniejsza możliwość podhartowania SWC i mniejsza skłonność do występowania pęknięć w złączach. Znajdują one zastosowanie w przypadku braku zgrzewarek dużej mocy i przy zgrzewaniu materiałów skłonnych do podhartowania.

Zalecenia technologiczne

-    Złącza punktowe powinny być tak projektowane, aby zgrzeiny pracowały na ścinanie (należy unikać zgrzein pracujących na rozciąganie I skręcanie),

-    powierzchnie części zgrzewanych powinny być płaskie i równoległe (nie wolno wykonywać zgrzein na narożach i zaokrągleniach),

-    średnicę zgrzeiny ustala się w zależności od grubości blach

^zgrzeiny ** deiekirofly,

d_ei = 5 7s> gdzie g - grubość cieńszej blachy, mm,

-    w przypadku większej liczby zgrzein, grupuje się je w dwu lub kilku rzędach (nie wolno umieszczać zgrzein zbyt blisko siebie ze względu na bocznikowanie prądu), stosując zalecane podzialki przy rozmieszczeniu zgrzein,

-    nie należy zgrzewać więcej niż trzy blachy (w przypadku trzech blach różnej grubości cieńszą umieszcza się w środku, w przypadku zgrzewania dwóch blach o różnej grubości cieńszą umieszcza się z góry),

-    złącza powinny być tak projektowane (w miarę możliwości), aby można je było zgrzewać za pomocą zgrzewania dwustronnego jednopunktowego i przy jak najmniejszym wysięgu ramion zgrzewarki.

Zgrzewanie punktowe jest najbardziej rozpowszechnioną metodą zgrzewania, która znalazła zastosowanie przyłączeniu elementów ze stali węglowych i stopowych oraz metali nieżelaznych (Ni, Ti, Cu, Al i stopy tych metali). Metoda zgrzewania punktowego stosowana jest często jako zmechanizowana, również coraz częściej wykorzystywana jest w zrobotyzowanych stanowiskach (np. zgrzewanie karoserii samochodowych). Grubość zgrzewanych materiałów zależy od mocy zgrzewarki i rodzaju zgrzewanego materiału. Przy łączeniu stali niskowęglowych maksymalna grubość nie przekracza 20 mm (najczęściej 10 mm), a przy zgrzewaniu aluminium i jego stopów 5 mm.

9.1.4. Zgrzewanie liniowe

j

(...Podczas zgrzewania liniowego łączenie elementów odbywa się na zgrzewarkach wyposażonych w elektrody krążkowe, a połączenie uzyskuje się wzdłuż linii składającej się z nadchodzących na siebie zgrzein punktowych (rys. 68). Najczęściej stosuje się tzw zgrzewanie liniowe przerywane (rys. 69), przy którym przepływ prądu odbywa się z regularnymi przerwami, a elektrody krążkowe obracają się ze stalą prędkością. Grubość zgrzewanych elementów nie przekracza na ogół 3 mm, gdyż przy większych grubościach bardziej ekonomiczne okazuje się spawanie.

Ze względu na charakterystyczne cechy procesu technologicznego (sposób przygotowania części i ułożenia ich do zgrzewania, parametry procesu) rozróżnia się (rys. 70):

-    zgrzewanie liniowe na zakładkę (najczęściej stosowane),

-    zgrzewanie liniowe z rozwalcowaniem szwu,

-    zgrzewanie liniowo-doczołowe przy użyciu folii,

-    zgrzewanie liniowo-garbowe.